Η μεγαλόνησος είναι θάλασσα, βουνό και πράσινο. Ο Κύπριος έχει ελληνική νησιώτικη νοοτροπία, είναι απλός άνθρωπος και απολαμβάνει το φαγητό περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο. Και για να λέμε τα πράματα σταράτα, κανείς εδώ δε λέει Τζύπριος.

Κυπραίος είναι η τοπική αργκό της λέξης Κύπριος. Και γι' αυτούς που δεν επισκέφτηκαν τη μεγαλόνησο και έχουν μείνει με την απορία, η Κωνσταντίνα καλά το 'πε ότι: «Πάνω στην Κύπρο με δυόσμο μυρίζει το χώμα».

Να έχουν όλοι -μα όλοι- το δικό τους αμάξι και να θεωρείς παράξενο που ένας ντόπιος χρησιμοποιεί το λεωφορείο.

Να έχεις οικογενειακό τραπέζι κάθε βδομάδα.

Να σου φέρνει η γιαγιά κάθε χρόνο μια νταμιτζάνα ελαιόλαδο από τα ελαιόδεντρα της αυλής της.

Να μιλάς με τις ώρες για πολιτικά και ποδόσφαιρο, λες και κάνεις διαχωρισμό περιουσίας.

Να πηγαίνεις σε κάθε κοινωνική επίσκεψη με ένα κάρο πράματα και να φεύγεις με άλλα τόσα.

Διάβασε εδώ: Τι σημαίνει να είσαι…

Να χρησιμοποιείς την έκφραση «ρε κουμπάρε» σε όποιον απευθύνεις τον λόγο. Ακόμα και σε αυτούς που βρίζεις στο δρόμο.

Να σε ξυπνά κάθε μεσημέρι η ντουντούκα του λιανοπώλη που φωνάζει: «Πατάτες! Κυπριακές πατάτες!».

Να τρως μεσημεριανό και να συζητάς τι θα φας το βράδυ.

Να διπλό-κλειδώνεις το σπίτι το βράδυ της Ανάστασης, διότι όλη η γειτονιά θα βρίσκεται στην εκκλησία.

Να ακούς τη γειτόνισσα να φωνάζει, αλά Χρύσα Ρώπα, ότι είναι η δούλα του σπιτιού και η μάνα σου να συμπάσχει.

Να πηγαίνεις εκδρομή κάθε Φεβρουάριο στο χιονισμένο Τροόδος και να τρως σούπα τραχανά με κάμποσο χαλούμι.

Να χρησιμοποιείς την ελληνική και αγγλική γλώσσα στην ίδια πρόταση. Συνεχώς.

Να πηγαίνεις το καλοκαίρι μετά τη δουλειά για μια γρήγορη βουτιά στη θάλασσα.

Να τρως κυπριακό σουβλάκι και σιεφταλιές με ταχίνι και σαλάτα και να λες: «Σαν το κυπριακό σουβλάκι εν έσχιει (δεν έχει πουθενά άλλου)».

Να επιβάλλεται κάθε καλοκαίρι, ειδικά αν είσαι από τη Λευκωσία, να παραθερίσεις στις παραλίες της Αγίας Νάπας και του Πρωταρά.

Να παίρνεις το αμάξι για να πας στο ψιλικατζίδικο στη γωνία πιο κάτω.

Να σου συστήνει η γιαγιά σου έναν/μια συγχωριανό/ή της σαν Θείο/α. Ασχέτως αν δεν έχετε καμία, μα καμία, απολύτως συγγένεια.

Να κουβαλάς στην παραλία παγωνιέρα με ποτά και φαγητό, ομπρέλες, καρεκλάκια, τραπεζάκια, τάβλι και καρπούζι.

Να έχει κάθε σπίτι στην αυλή του, τουλάχιστον, ένα λεμονόδεντρο.

Να έχεις επισκεφτεί τουλάχιστον μια φορά το club Zoo στη Λευκωσία.

Να περπατάς στο χωριό του παππού και να σε ρωτούν: «Εσύ γιε μου ποιανού είσαι;».

Να τρως σάντουιτς και τυροπιτάκια από τον φούρνο του Ζορμπά μετά το clubbing.

Να πηγαίνεις στις οδούς Λήδρας στη Λευκωσία, Φοινικούδες στη Λάρνακα, Σαριπόλου στη Λεμεσό και στο Κάστρο της Πάφου για παγωτό τα βράδια του καλοκαιριού.

Να πετάγεσαι κάθε χρόνο στην Αθήνα για ψώνια.

Να μη διοργανώνεις γάμους και βαφτίσια τις Κυριακές του καλοκαιριού, διότι είναι κρίμα να στερήσεις στους καλεσμένους σου την κυριακάτικη βουτιά.

Να έχεις εξηγήσει πάνω από 1000 φορές σε φίλους σου από Ελλάδα ότι η κυπριακή διάλεκτος δεν σημαίνει κατ' ανάγκη ότι κολλάει ένα -ν πίσω από κάθε λέξη.

Να προσανατολίζεσαι στους δρόμους χωρίς να αναφέρεσαι σε οδούς αλλά με βάση το που βρίσκεται ο κοντινότερος φούρνος ή κάποιο χαρακτηριστικό σημείο της περιοχής.

Να έχεις πολλές εθνικές αργίες επειδή πέραν από τις κυπριακές γιορτές, τιμούμε και τις ελληνικές.

Να έχεις ξεκινήσει για σπουδές κουβαλώντας τουλάχιστον πέντε κιλά χαλούμι.

Να κατεβαίνει όλο το νησί στη Λεμεσό για το τριήμερο του καρναβαλιού.

Να βλέπεις παντού δυόσμο, βασιλικό, γιασεμί, ελαιόδεντρα, λεμονόδεντρα και πορτοκαλιές.

Να μπαίνεις στο ψιλικατζίδικο και να αγοράζεις νερό, σοκολάτες, χαλούμι και απορρυπαντικό ρούχων.

Να λες τους Ελλαδίτες καλαμαράδες. Όχι από το τηγανητό καλαμάρι. Από το χαρτί και καλαμάρι.

Το πρώτο δώρο ως ενήλικας να είναι το πρώτο σου αυτοκίνητο.

Να βλέπεις την τουρκική σημαία στον Πενταδάκτυλο και σκέφτεσαι ότι οι γονείς σου έχουν βιώσει πόλεμο.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.