Ο Φίλος μας ο Rasool Πρέπει να Αποφυλακιστεί από την Τουρκική Φυλακή

Το θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE News.

«Ξέρεις τι μου λείπει περισσότερο», λέει ο Rasool καθώς ξαπλώνει στο κρεβάτι που βρίσκεται στη γωνία του κελιού του. «Ο λογαριασμός μου στο Pinterest».

Ο Phil κι εγώ ξεσπάμε σε γέλια. Βρισκόμασταν σε μια τόσο δύσκολη θέση, με μια άδικη και ανυπόστατη κατηγορία να μας βαραίνει, ξαπλωμένοι στα βρωμερά στρώματα μιας απαίσιας τουρκικής φυλακής και το μόνο που μπορεί να σκεφτεί ο Rasool είναι ο λογαριασμός του στο Pinterest.

«Όχι, σοβαρά», συνεχίζει. «Έχω οργανώσει όλα αυτά τα διαφορετικά τμήματα με φωτογραφίες από φαγητά και μέρη που έχω ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο. Αν ταξιδέψω στο Ουζμπεκιστάν ή κάπου για δουλειά και δω ένα πανέμορφο δέντρο, θα βρω μια φωτογραφία του αργότερα και θα την προσθέσω στον λογαριασμό μου στο Pinterest».

* * *

Ο λογαριασμός του Rasool είναι φορτωμένος με πανέμορφες εικόνες επειδή είναι ένας freelance δημοσιογράφος, καθώς και ένας εξαιρετικός fixer και μεταφραστής. Έχει καταφέρει να ταξιδέψει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Μέσης Ανατολής ενώ είναι μόνο 24 ετών -δουλεύοντας για το VICE News, το Associated Press και το Al Jazeera- απλά χρησιμοποιώντας αυτά του τα ταλέντα. Κοντεύει επίσης να τελειώσει και το master του στις διεθνείς σχέσεις, κάτι που πλέον κινδυνεύει να μην ολοκληρωθεί ποτέ.

Δυστυχώς, είναι οπαδός της Άρσεναλ. Αλλά, πέραν τούτου, ο Rasool είναι ένας κανονικός τύπος που δουλεύει σκληρά και έχει μια ευρεία σειρά επαφών και γνωστών λόγω της εργασίας του. Αυτό το σημείο της επαγγελματικής του υπόστασης είναι εκείνο που έχει οδηγήσει την τουρκική κυβέρνηση να τον κατηγορήσει ως κάποιου είδους κατάσκοπο. Όπως δήλωσε και ο ίδιος εκείνο το απόγευμα «δεν έχουν αποδείξεις».

Αργότερα, καθώς καθόμουν, παίζοντας ξανά και ξανά τα εφιαλτικά σενάρια στο κεφάλι μου, εκείνα που μου έδειχναν ποιο μπορεί να είναι το μέλλον μας, είχα αγχωθεί πολύ. Έτρωγα συνέχεια τα νύχια μου. Ο Rasool το πρόσεξε. Πάντα πρόσεχε.

«Ηρέμησε ρε φίλε. Δεν έχουμε κάνει κάτι λάθος. Σε λίγο θα βγούμε από εδώ. Είμαστε απλά δημοσιογράφοι που προσπαθούμε να βγάλουμε το ψωμί μας».

O Rasool είχε δίκιο, δεν είχαμε κάνει κάτι κακό, κάτι λάθος. Έστω κι έτσι όμως, μας είχαν κλεισμένους σε μια τουρκική αντιτρομοκρατική φυλακή τύπου F. Στον δρόμο για τη φυλακή, οι φρουροί μάς είπαν ότι ήταν μια «φυλακή ISIS». Τα λόγια γραμμένα στους τοίχους και τα κακόφωνα Allahu Akbar που ακούγαμε να ξεφωνίζονται από όλες τις άκρες της φυλακής, μας το επιβεβαίωσαν.

Μας είχαν κατηγορήσει ότι εκτελούσαμε τρομοκρατικές ενέργειες μια εβδομάδα πριν, όταν η αστυνομία μας συνέλαβε έξω από το ξενοδοχείο μας στο Diyarbakir. Είχαμε δουλέψει για μερικές ημέρες στα νοτιανατολικά της Τουρκίας, καταγράφοντας τις συγκρούσεις μεταξύ του τουρκικού κράτους και του ΡΚΚ. Οι συγκρούσεις είχαν στοιχίσει εκατοντάδες ζωές μέσα σε έξι μόλις εβδομάδες. Το μεγαλύτερο μέρος των βίαιων γεγονότων εκφράζονται από το YDG-H, τη νεολαία του PKK.

Πριν μας συλλάβουν, είχαμε προλάβει να δούμε πάμπολλους οπλισμένους έφηβους να τριγυρνούν στους δρόμους του Cizre και είχαμε δεχτεί πυρά όταν μασκοφόροι νεαροί προσπάθησαν να μας πάρουν μαζί τους στην περιπολία που έκαναν στα εδάφη που σύμφωνα με αυτούς ήλεγχαν. Είχαμε επίσης γνωρίσει ένα 13χρονο κορίτσι που είχε δεχτεί τρεις σφαίρες στον λαιμό, στα πλευρά της και την πλάτη της, όταν είχαν ξεσπάσει οι συγκρούσεις μεταξύ αστυνομίας και YDG-H. Ως δημοσιογράφοι, θεωρήσαμε σωστό να καταγράψουμε αυτά τα βίαια περιστατικά καθώς και τους πολίτες που ζουν μέσα σε αυτές τις συνθήκες και τρομοκρατούνται από τις δύο πλευρές.

Μας συνέλαβαν επειδή κάναμε τη δουλειά μας και μας αποδόθηκαν αλλόκοτες κατηγορίες, οι οποίες έλεγαν πως ήμασταν πράκτορες του Ισλαμικού Κράτους, μια ομάδα που ούτε καν καλύπταμε στο ρεπορτάζ μας. Μετά από τέσσερις ημέρες στην απομόνωση, ένας εισαγγελέας μας έστειλε σε μια αποπνικτική και βρωμερή φυλακή υψίστης ασφαλείας στην Adana, ένα ταξίδι που διήρκεσε μερικές ώρες.

Χωρίς προειδοποίηση, η πόρτα του κελιού μας ανοίγει, καθώς δύο φρουροί δείχνουν με το δάχτυλο εμένα και τον Phil λέγοντας μερικές λέξεις στα τούρκικα.

«Τι λένε;», ρωτάω τον Rasool.

O Rasool κάνει μια μικρή παύση και αμέσως μετά κάτι αλλάζει στο πρόσωπό του. «Σας αφήνουν ελεύθερους», μου λέει.

Μου παίρνει μερικά δευτερόλεπτα για να το συνειδητοποιήσω. Τόσο εγώ όσο και ο Phil θα αποφυλακιζόμασταν, αλλά ο Rasool θα έμενε εδώ. Ένιωσα μια φοβερή απογοήτευση. Ήταν τόσο άδικο. Η όλη ιστορία ήταν άδικη, αλλά αυτή η εξέλιξη ήταν ακόμα χειρότερη.

«Μισό λεπτό», είπε ο Phil στους φρουρούς, αλλά οι φρουροί δεν είχαν διάθεση να περιμένουν. Ήθελαν να φύγουμε αμέσως.

Αγκάλιασα τον Rasool και του υποσχέθηκα πως ό,τι και να γίνει θα παλεύαμε για εκείνον, θα δίναμε μάχη για να αποφυλακιστεί. Το ίδιο του υποσχέθηκε και ο Phil.

«Παιδιά, πάρτε με από εδώ», μας είπε καθώς μας οδηγούσαν μακριά από το κελί.

* * *

Εγώ και ο Phil είμαστε, πλέον, πάλι στη Μεγάλη Βρετανία. Το VICE News κινητοποιήθηκε άμεσα ώστε να αποφυλακιστούμε και να υποστούμε όσο το δυνατόν λιγότερη ταλαιπωρία. Αν και χαιρόμαστε που είμαστε και πάλι με τις οικογένειες μας, που είμαστε και πάλι στα σπίτια μας, δεν θεωρούμε ότι πρέπει να γιορτάζουμε.

Ο Mohammed Ismael Rasool, ο καλός μας φίλος και συνεργάτης, βρίσκεται ακόμα στη φυλακή της Adana, για ένα έγκλημα που δεν έκανε ποτέ.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.