Οι Deadfile Mίλησαν στο VICE Πριν την Εμφάνισή τους στην Αθήνα

Οι Deadfile είναι ένα μουσικό σχήμα που αλλάζει συχνά μορφή. Ξεκίνησαν ως ατομικό μουσικό project και πλέον αποτελούνται από δώδεκα άτομα. Φτιάχνουν μουσικές που δημιουργούν εικόνες που θυμίζουν είτε την άλλη άκρη του κόσμου, είτε την Ήπειρο και την Κρήτη. Συνδυάζουν post rock φόρμες, κλασική μουσική, μπλουζ αλλά και samples από μουσικές φυλακισμένων της δεκαετίας του 1940. Mένουν μόνιμα στην Κέρκυρα και μόλις ηχογράφησαν το πρώτο τους album ως πλήρες σχήμα. Η Δανάη Δραγωνέα του VICE τους συνάντησε:

VICE: Πριν από ένα χρόνο σχεδόν, οι deadfile από μονοπρόσωπο σχήμα έγιναν ένα δωδεκαμελές συγκρότημα. Τι συμβαίνει όταν σε ένα ατομικό project προστίθενται έντεκα καινούργια άτομα;

Βασίλης: Αυτό που έχει αλλάξει κυρίως λόγω ομάδας είναι ότι υπάρχουν στοιχεία που δεν θα μπορούσαν να προκύψουν μόνο από έναν. Όταν έχεις παρέα δώδεκα άτομα υπάρχουν πολλά διαφορετικά ακούσματα. Έχουμε κάποιους που έχουν αναφορές στην κλασική μουσική, υπάρχει μια κύρια αναφορά  στο post rock η οποία φαίνεται περισσότερο και στον ήχο μας και μια τρίτη αναφορά που είναι τα blues τα οποία προέκυψαν επειδή μας φάνηκε ενδιαφέρον να τα συνδυάσουμε με τα άλλα δύο. Τέλος είναι οι προσωπικές αναφορές του καθενός που πάνε από metal και noise μέχρι pop. Αυτά που αισθανόμαστε εμείς όταν φτιάχνουμε μουσική είναι δώδεκα διαφορετικά πράγματα. (γέλια)

Και πώς συνταιριάζονται όλα αυτά; Πώς καταφέρνετε να συμφωνείτε μεταξύ σας;

Νίκος: Υπάρχει ένας κοινός άξονας αισθητικής, που προέκυψε μετά από πολύ αγώνα. Έχουμε καταφέρει να μην μπαίνει επιθετικά ο ένας στα λημέρια του άλλου. Aυτό που συμβαίνει τις περισσότερες φορές κατά τη σύνθεση ενός καινούργιου κομματιού είναι ότι φέρνει κάποιος μια βασική ιδέα και στη συνέχεια ο καθένας προσθέτει κάτι δικό του, το οποίο πολλές φορές, λόγων των πολλών προσώπων της μπάντας, μπορεί να μην το είχαμε σκεφτεί καθόλου αρχικά.

Βασίλη, ποιες ήταν οι πρώτες μουσικές που σε θυμάσαι να ακούς;

Βασίλης: Μέχρι το γυμνάσιο άκουγα αποκλειστικά κλασική μουσική, λόγω οικογένειας κυρίως. Η πρώτη μπάντα που θυμάμαι είναι οι Queen, αναμενόμενο βήμα όταν κάποιος ξεκινά να ακούει μουσική, ειδικά προ internet. Αλλά ο πρώτος δίσκος που μου είχε κάνει πραγματικά εντύπωση, ήταν το Music For Airports του Brian Eno, που είναι ο πρώτος ambient δίσκος, με την έννοια ότι δεν υπάρχει αφήγηση, αλλά πρόκειται για μουσική που λειτουργεί ως περιβαλλοντικός ήχος.

Τι ιστορίες προκύπτουν από τη μουσική σας;

Βασίλης: Οι στίχοι που έχουμε μέχρι τώρα είναι αρκετά αόριστοι οπότε ο καθένας τους αντιλαμβάνεται όπως θέλει. Αυτό που θα θέλαμε εμείς είναι να έχει η μουσική μας μια κινηματογραφική αισθητική, να μοιάζει λίγο με κινηματογραφικό soundtrack

Η Κέρκυρα πώς λειτουργεί σαν σκηνικό;

Βασίλης: Εδώ  το κλίμα είναι κάπως περίεργο. Από τη μια πρόκειται για  ένα πολύ όμορφο μέρος, έναν προορισμό διακοπών. Παράλληλα όμως θεωρώ ότι έχει μια ιδιαίτερα σκοτεινή και μελαγχολική ατμόσφαιρα τόσο λόγω του καιρού, όσο και της παλιάς αστικότητας που χαρακτηρίζει την πόλη, που αποτελείται από κτήρια τα περισσότερα εκ των οποίων βρίσκονται εκεί δύο, τρεις ή και τέσσερις αιώνες.  Επίσης  ένα πάρα πολύ μεγάλο μέρος της μουσικής παράδοσης της Κέρκυρας έχει βασιστεί πάνω στο Πάσχα, δηλαδή πάνω σε πένθιμα εμβατήρια. Το πένθιμο στοιχείο για την Κέρκυρα είναι εορταστικό, δεν σου δημιουργεί κατάθλιψη, αλλά το δέχεσαι σαν γιορτή. Ειδικά αν έχεις μεγαλώσει εδώ το έχεις αυτό το στοιχείο, ακούς δηλαδή ένα πένθιμο κομμάτι και αυτόματα νιώθεις ευφορία, κάτι που είναι αρκετά χιουμοριστικό και μοιάζει παράδοξο για όσους δεν έχουν μείνει για καιρό στο νησί.

Σε ορισμένα από τα κομμάτια σας έχετε χρησιμοποιήσει samples από τα field recordings του Alan Lomax (μουσικός ανθρωπολόγος-εθνολόγος, 1915 – 2002), με αποσπάσματα ηχογραφήσεων σε φυλακές των ΗΠΑ κατά την δεκαετία του 1940. Πώς προέκυψε αυτή η επιλογή; 

Βασίλης: Κατ’ αρχήν τα field recordings του Lomax  αποτελούν παρακαταθήκη για την παγκόσμια μουσική παράδοση. Ο Lomax κατέγραψε  όλη τη μουσική παράδοση της μπλουζ, της σόουλ και των γκόσπελ κατά κύριο λόγω των μαύρων αλλά και των λευκών -γιατί κατέγραψε και πολλά country κομμάτια- εκεί που προέκυπτε. Στα σπίτια, στα χωράφια, στις φυλακές…

Νίκος: Γι αυτό σε πολλές ηχογραφήσεις από τραγούδια φυλακισμένων ακούγεται ο ήχος της αξίνας. Τον ρυθμό, τον έδιναν οι αξίνες, ο Lomax  βρέθηκε εκεί που γεννιόταν που ο ήχος.  Στο πλαίσιο μέσα στο οποίο η μουσική προέκυπτε με φυσικό τρόπο.

Βασίλης: Στην ουσία κατέγραψε μια παράδοση η οποία θα χανόταν μετά, με τη μορφή που είχε τουλάχιστον. Είναι μια τεράστια εμπειρία να ακούς τέτοιες ηχογραφήσεις που έχουν καθορίσει τα μεταγενέστερα ακούσματα μας. Είναι σαν αντανάκλαση του παρελθόντος στο παρόν. Το concept του να ηχογραφήσεις την μουσική στο περιβάλλον που την ενέπνευσε, την ώρα που συμβαίνει της προσδίδει μια βιωματική διάσταση και ακούσια βυθίζεσαι λίγο πιο βαθιά στην ατμόσφαιρα του κομματιού. Ο λόγος που χρησιμοποιήθηκαν από εμάς, αρχικά, είναι αρκετά πεζός: Καθώς το σχήμα ξεκίνησε από έναν, υπήρχαν περιορισμοί στην χρήση φωνητικών. Τώρα που γίναμε, αισίως, 12 άτομα, τα samples αυτά έχουν αντικατασταθεί από ζωντανά φωνητικά και πρωτότυπες μελωδικές γραμμές.  Σε κάθε περίπτωση, η χρήση των samples του Alan Lomax δεν αποτελεί κάτι πρωτάκουστο. Το έχει κάνει παλαιότερα και ο Moby και είμαι σίγουρος ότι το έχουν κάνει και άλλοι. Αν υπάρχει κάποια ιδιαιτερότητα είναι στο είδος της μουσικής, δηλαδή την χρήση τους στα πλαίσια μιας περισσότερο post-rock προσέγγισης.

Μιλώντας για τη σχέση παρελθόντος με το παρόν, φαντάζομαι ότι έχετε παρατηρήσει πως πλέον προκύπτουν καινούργιες μπάντες που έχουν ενσωματώσει στοιχεία της Ελληνικής μουσικής παράδοσης κάτι που παλιότερα έμοιαζε σχεδόν ταμπού;

Νίκος: Ναι, υπάρχουν αρκετοί νέοι μουσικοί ή μπάντες που χρησιμοποιούν ελληνικές φόρμες, όπως είναι οι Villagers of Ioannina City, ή οι Gravitysays_i, για παράδειγμα, που είναι εξαιρετικοί.

Βασίλης: Μα και η μουσική παράδοση της Ελλάδας έχει ένα τεράστιο ενδιαφέρον, κάτι που εγώ προσωπικά ανακάλυψα πρόσφατα.  Έχεις άλλη αίσθηση όταν έρχεσαι σε επαφή με μια μουσική παράδοση σχεδόν αυτούσια, είναι πιο καθηλωτικό αυτό που ακούς. Αν  πετύχεις καμία παρέα γερόντων στην Ήπειρο για παράδειγμα και ξεκινήσουν τα πολυφωνικά, έχεις ακριβώς την ίδια αίσθηση με αυτή που έχεις όταν ακούς ηχογράφηση του Alan Lomax από την  Georgia. Παρόλο που δεν έχει καμία σχέση το ένα με το άλλο το συναίσθημα που προκύπτει είναι το ίδιο, γιατί η βάση είναι κοινή. Πρόκειται  για μουσικές που δεν έχουν γραφτεί από έναν, ούτε έχουν γραφτεί μετά από σκέψη αλλά έχουν προκύψει συλλογικά μέσα σε πάρα πολλά χρόνια.

Νίκος: Και αν το πάρεις από μια στείρα θεωρητική μουσική προσέγγιση 7 νότες είναι όλες, δηλαδή τα μπλουζ είναι πεντατονικές κλίμακες, τα πωγωνίσια είναι πεντατονικές κλίμακες, αλλάζεις λίγο τον τρόπο που παίζεις και προκύπτει κάτι εντελώς διαφορετικό.

Βασίλης: Τα ηπειρώτικα στο Πωγώνι είναι μπλουζ, η κλίμακα που χρησιμοποιούν, η πεντατονική, είναι ακριβώς αυτή που χρησιμοποιείται στα μπλουζ. Η γιαγιά σου με μπλουζ μεγάλωσε. Με σκληρά μπλουζ κιόλας! (γέλια)

Νίκος: Ένα πράγμα είναι όλα. Η μουσική ούτως ή άλλως προέκυψε γιατί υπήρξε η ανάγκη να εκφραστεί κόσμος και να μαζευτεί μαζί. Η ίδια ανάγκη οδηγεί τους ανθρώπους να παίζουν μουσική.

Οι Deadfile είναι:

Φιλίτσα Γκέκα - Φωνητικά, Μάρα Κατραντσιώτη - Φωνητικά, Μαρία Μαλτέζου- κόρνο/ τρομπέτα, Ιωάννα Καζαντζίδη- τσέλο, Σωτήρης Σωτηρίου- βιολί, Φαίη Τράκα- σαξόφωνο, Έλλη Ανυφαντή - φλάουτο, Κώστας Λύκος - μπάσο, Νίκος Κρασόπουλος- κιθάρα, Αριστοτέλης Κροκίδης - ντράμς, Θεόδωρος Ανθής – φωνητικά/κιθάρα, Βασίλης Παγκράτης- πιάνο/ samples

Οι Deadfile θα εμφανιστούν απόψε (2/6) στα πλαίσια του φεστιβάλ «Νύχτες Ραδιοφώνου» στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, μαζί με τους Microondas και τους Kid Flicks. Tην επιμέλεια του αποψινού live, έχουν οι Last Drive.

Ευχαριστούμε τον πολυχώρο Πολύτεχνο (Σχολεμβούργου 39, Νέο Φρούριο) στην Κέρκυρα για την παραχώρηση του χώρου.

Ακολουθήστε το VICE στοTwitter,  Facebook και Instagram.