Συμπεριφέρθηκα σαν Μαλάκας για μια Εβδομάδα για να δω εάν θα Γινόταν Καλύτερη η Ζωή μου

Είμαι καλός άνθρωπος. Δεν είναι στη φύση μου να είμαι μαλάκας. Εάν ζητήσω παγωμένο καφέ χωρίς ζάχαρη και ο καφετζής μου δώσει με ζάχαρη, θα τον κρατήσω ως σημάδι ότι άξιζα κάτι γλυκό. Νιώθω καλά γι' αυτό το κομμάτι του εαυτού μου – ως επί το πλείστον.

Και αφού είπα αυτό, να πω επίσης ότι είμαι 33 ετών, άνεργος, ανύπαντρος και ζω μόνος με τη γάτα μου. Με βάση την τραγική ζωή στην οποία πρωταγωνιστώ στην παρούσα φάση, αναρωτιέμαι εάν τα κάνω όλα λάθος. Οι μαλάκες είναι παντού και φαίνεται ότι έχουν τα πρωτεία. Μάλιστα, ένας από τους δύο πιο δημοφιλείς ανθρώπους σε ολόκληρη τη χώρα αυτήν τη στιγμή είναι ένα γιγαντιαίος μαλάκας και έχει καταφέρει να φτάσει εκεί που είναι όντας εντελώς μαλάκας.

Η πραγματικότητα είναι ότι οι μαλάκες προηγούνται. Μάλιστα, υπάρχει έρευνα που το υποστηρίζει αυτό. Μελέτη από το 2012 κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι που ήταν αλαζόνες ή με υπερβολική αυτοπεποίθηση για τις ικανότητές τους θεωρούνταν ότι «αξίζουν τον σεβασμό και τον θαυμασμό» από τους συνομηλίκους τους. Μια άλλη μελέτη διαπίστωσε ότι όταν κάποιος παραβιάζει κατάφορα τους κανόνες ή συμπεριφέρεται με αγένεια, οι άλλοι το αντιλαμβάνονται ως κίνηση ισχύος και υποθέτουν ότι το άτομο είναι σημαντικό. Και μια σειρά πειραμάτων από το 2012 έδειξε ότι οι άνθρωποι που θεωρούσαν τον εαυτό τους ευχάριστο κέρδιζαν λιγότερα χρήματα από εκείνους που δεν ήταν ευχάριστοι. Εάν πιστέψουμε αυτές τις μελέτες, το να είσαι μαλάκας σε κάνει πιο δημοφιλή, πιο ισχυρό και πιο πλούσιο.

Αναρωτήθηκα εάν η ζωή μου θα ήταν διαφορετική εάν ήμουν κι εγώ μαλάκας. Έτσι, αποφάσισα να περάσω μια εβδομάδα έχοντας μαλακισμένη συμπεριφορά για να δω πόσο μακριά μπορώ να φτάσω, πόσα μπορώ να καταφέρω.

Δεν άργησε να παρουσιαστεί η ευκαιρία: ένα πραγματικά πολύ κακό ραντεβού. Είχα βγει με έναν τύπο, ένα μήνα πριν, και στη συνέχεια εξακολούθησε να μου στέλνει μηνύματα, να με αποκαλεί «τέλειο» και να λέει ότι δεν έβλεπε την ώρα να με ξαναδεί. Έτσι, κανονίσαμε ραντεβού για μεσημεριανό. Το σχέδιο ήταν να τον συναντήσω στο σπίτι του και από εκεί θα βλέπαμε.

Ανέβηκα στο διαμέρισμά του και παρατήρησα ότι η εξώπορτα ήταν ορθάνοιχτη. Σκέφτηκα ότι είτε καθάριζε είτε –γιατί είμαι αγχώδης τύπος– πέθανε. Καθώς πλησίασα, τον βρήκα να κάθεται στον καναπέ και να του κάνει πίπα ένας παχύσαρκος άντρας μεγαλύτερης ηλικίας.

«Τι;» είπε, λες και τον είχα ανακαλύψει να κλέβει μπισκότα αργά τη νύχτα.

Ήρθε έξω να μου μιλήσει. Ανεβάζοντας το φερμουάρ του παντελονιού του, είπε: «Σχεδίαζα να τον παίζω για σένα την ώρα που θα ερχόσουν, αλλά έπειτα πέρασε αυτός ο τύπος και μπήκε μέσα. Σκέφτηκα ότι θα σου αρέσει».

Ο «όχι μαλάκας» εαυτός μου ευγενικά θα είχε πει αντίο και θα είχε φύγει. Ποιο πρόβλημα θα έλυναν οι φωνές; Γιατί να κάνω αυτό τον τύπο να νιώσει άσχημα αφού τίποτα δεν θα άλλαζε; Ο νέος, μαλάκας εαυτός μου είχε διαφορετική προσέγγιση.

«Με ποιον τρόπο το ένα και μοναδικό μας ραντεβού σε έκανε να το σκεφτείς αυτό; Είσαι αηδιαστικός», φώναξα, καθώς οι γείτονές του παρακολουθούσαν την εξέλιξη της σκηνής, σαν να ήμουν η Sharon Stone στο Casino. «Προειδοποιείς τον κόσμο όταν είναι να μπει σπίτι σου και εσένα σου κάνει πίπα κάποιος άλλος. Ελπίζω να σε κόλλησε κονδυλώματα. Άντε ψόφα, σκουπίδι».

Αν και ένιωσα λιγάκι κακός που τον αποκάλεσα σκουπίδι, το συναίσθημα δεν διήρκεσε πολύ. Το να είμαι μαλάκας ήταν υπέροχο. Και, όπως αποδείχθηκε, υπάρχει έρευνα που το επιβεβαιώνει. Σε ένα πείραμα με τίτλο «Επιθετικότητα, Αποκλειστικότητα και Επίτευξη Θέσης στα Διαπροσωπικά Δίκτυα», ο κοινωνιολόγος Roger Faris ακολούθησε μια ομάδα γυμνασιόπαιδων για τρία χρόνια προκειμένου να κατανοήσει τι τα έκανε δημοφιλή. Χρησιμοποιώντας επετηρίδες, σχολικά έγγραφα και αρχεία για το ποιον ψήφιζαν ως εκπρόσωπό τους τα παιδιά, ο Faris χώρισε τους μαθητές σε τέσσερις κατηγορίες: ελίτ, φίλος της ελίτ, παρατρεχάμενοι και όλοι οι υπόλοιποι. Έπειτα κατέγραψε τι έκαναν οι μαθητές στη διάρκεια των χρόνων για να μπουν στις διάφορες κατηγορίες.

Ο Faris διαπίστωσε ότι οι μαθητές με μεγαλύτερες ομάδες φίλων αγωνίζονταν για να μπουν στην κατηγορία ελίτ, που χαρακτηριζόταν από αποκλειστικότητα. Επίσης, τα μέλη της ελίτ παρέμεναν μέλη της ελίτ, σύμφωνα με την έρευνα, λόγω της λεκτικής επιθετικότητάς τους προς άλλους μαθητές (διέδιδαν φήμες, κορόιδευαν, έλεγαν παρατσούκλια). Έτσι, ουσιαστικά, το να είσαι μαλάκας και να συμπεριφέρεσαι άσχημα στα άλλα παιδιά σε κρατούσε στο τραπέζι των κουλ παιδιών, ενώ το να είσαι καλός σε έβαζε στην άλλη κατηγορία.

Μετά το κακό ραντεβού μου ψαχνόμουν για να είμαι κόπανος, αλλά προέκυψαν λίγες ευκαιρίες. Εντάξει, υπήρχαν τα βασικά – έβαλα τα πόδια στο κάθισμα μπροστά μου στο σινεμά, αγνόησα ανθρώπους σε μια ομαδική συζήτηση, σκόπιμα χρησιμοποίησα περισσότερο χώρο απ' ό,τι χρειαζόμουν για να παρκάρω στον δρόμο. Αλλά κατά κύριο λόγο έζησα τη ζωή μου κανονικά, χωρίς πρόκληση.

Εάν έπρεπε να αναφέρω μία στιγμή, θα ήταν από το γυμναστήριο. Κάνω CrossFit (που, για να είμαι ειλικρινής, εξ ορισμού με κάνει μαλάκα). Μια μέρα, και ενώ έκανα άσκηση με παρέα, ο πολύ κολλητός μου σύντροφος στη γυμναστική δεν σταμάτησε να μου εξηγεί τι έκανα λάθος στο μηχάνημα της κωπηλασίας. Έπειτα από πάρα πολλές «συμβουλές», του φώναξα, του είπα να πάει αλλού. Μετά την άσκηση ρώτησε «γιατί μου φώναξες;» σαν παιδί που το μάλωσαν για κάτι που δεν κατάλαβε. Η αποστολή «μαλάκας» είχε ολοκληρωθεί.

Εάν είχα πρόβλημα να βρω τρόπους να είμαι μαλάκας στην πραγματική ζωή, σίγουρα δεν είχα τέτοιο πρόβλημα στο διαδίκτυο.

Το online προφίλ που χρησιμοποιούσα για γνωριμίες και το οποίο πριν είχε μια φωτογραφία του προσώπου μου και μια ωραία, φυσιολογική περιγραφή του τι μου αρέσει να κάνω και για τι πράγμα ψάχνω, άλλαξε και στη θέση της μπήκε μια φωτογραφία του στέρνου μου. Το δε ανανεωμένο προφίλ μου έγραφε: «Πιθανώς δεν θα με εντυπωσιάσεις. Θα σου δείξω το πρόσωπό μου αν νιώσω ότι θέλω. Εάν δεν απαντήσω, πιάσε το υπονοούμενο, βλάκα».

Πήρα ό,τι άξιζα από ανθρώπους που με αποκαλούσαν μαλάκα για το προφίλ μου (η οργή τους αυξανόταν όταν δεν απαντούσα), αλλά έλαβα και μηνύματα από τύπους της «ελίτ» που ποτέ δεν θα απαντούσαν στο προηγούμενο προφίλ μου. Έπαιξα με κάποιους, αγνόησα άλλους για να τους εκνευρίσω (ειδικά τους τύπους που ήταν ιδιαιτέρως αλαζόνες στα προφίλ τους) και τέλος ανακάλυψα ότι λίγο μυστήριο και μια δόση ύφους μπορούν να σε πάνε μακριά.

Ωστόσο, ύστερα από μια εβδομάδα που ήμουν ανοιχτά εχθρικός, εκ προθέσεως κλειστός και σκοπίμως αλαζόνας, εξαντλήθηκα. Μπορώ ειλικρινά να πω ότι προτιμώ να είμαι καλός. Η προσοχή ήταν διασκεδαστική και το να νιώθεις ανώτερος όλων ήταν υπέροχο, αλλά νομίζω ότι η επιθυμία να είμαι αρεστός και σεβαστός τα επισκιάζει όλα. Επιπλέον, εάν δεν είσαι μέλος της ελίτ, έχεις μια ευρύτερη ομάδα ανθρώπων για να κοροϊδέψεις κι αυτό είναι πολύ πιο διασκεδαστικό από το να είσαι απλώς μαλάκας για να περνάς καλά.

Aκολουθήστε τον H. Alan Scott στο Twitter.

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Περισσότερα από το VICE

Υπεύθυνοι Πρόσληψης Προσωπικού Αποκαλύπτουν τις Χειρότερες Συνεντεύξεις που Έχουν Κάνει Ποτέ

Tο Pokémon Go στους Δρόμους της Συρίας

Τα Μπουλντόγκ Είναι Τερατουργήματα της Γενετικής και Είναι Σίγουρα Δικό μας Λάθος

Ακολουθήστε το VICE σε Twitter, Facebook και Instagram.