Η Οδύσσεια μιας Τρανς Γυναίκας από το Κάιρο ως το Κέντρο της Αθήνας

Τις τελευταίες δέκα ημέρες φιλοξενείται σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας – το μικρό, στενό μπαλκόνι του σπιτιού βλέπει σε ένα δρόμο γεμάτο άδεια εμπορικά καταστήματα που «ενοικιάζονται», το ένα δίπλα στο άλλο, σαν ντόμινο αφισοκολλημένων ενδείξεων της οικονομικής κρίσης που βιώνει η χώρα επί εφτά συνεχόμενα χρόνια. Για εκείνη, όμως, η θλιβερή θέα της παρακμής αποτελεί μια ελπίδα ελευθερίας, την πιθανότητα ενός νέου ξεκινήματος. Δεν έχει περάσει λίγα στη ζωή της.

Μεγαλωμένη σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον, υπήρξε για το μεγαλύτερο μέρος της νιότης της κυνηγημένη και στιγματισμένη για τη διαφορετικότητά της. «Τώρα είμαι στην Ευρώπη, όμως, και ελπίζω να αλλάξουν τα πράγματα», μου λέει προσφέροντας ένα φλιτζάνι τσάι. «Το μόνο που θέλω είναι να με αφήσουν να ζήσω ήρεμα». Η Σούμα Α. είναι μια τρανς γυναίκα με καταγωγή από την Αίγυπτο. Η ζωή της είναι μια συνεχής αφήγηση κακοποιήσεων, συλλήψεων, διωγμών και λεκτικών επιθέσεων όπου κι αν ταξίδεψε.

Ανοίγω το κασετοφωνάκι εγγραφής και της ζητώ να μου διηγηθεί την ιστορία της:

«Γεννήθηκα στο Κάιρο. Από νεαρή ηλικία, μόλις στα έξι μου, κατάλαβα ότι με ελκύει το ίδιο φύλο. Σε μια συζήτηση με τη μητέρα μου, της αποκάλυψα ότι αγαπούσα τον Ιμπραήμ, ένα συμμαθητή μου στο δημοτικό. Εκείνη μου εξήγησε ότι αγάπη υπάρχει μονάχα μεταξύ ενός αγοριού κι ενός κοριτσιού – και αυτή η αγάπη πρέπει να οδηγεί στον γάμο. Της είπα τότε πως θέλω να παντρευτώ τον Ιμπραήμ, αλλά μου απάντησε πως αυτό δεν είναι φυσιολογικό, πως "απαγορεύεται".

Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει, ήμουν μόλις έξι ετών και το μόνο που ένιωθα ήταν αγάπη για ένα συμμαθητή μου. Δεν είχα ιδέα τότε τι σημαίνει gay, τρανς, λεσβία. Μεγαλώνοντας, όμως, κατάλαβα ότι ανήκω στην LGBTQ κοινότητα και πήρα την πρώτη μου σημαντική απόφαση: για να μπορώ να είμαι με αυτούς που αγαπώ, θα πρέπει να γίνω γυναίκα. Το πρόβλημα ήταν ότι είχα γεννηθεί στην Αίγυπτο – ένα μέρος όπου τα LGBTQ άτομα θεωρούνται καταραμένα για την κοινωνία και τα προσβάλλουν όλοι σε κάθε ευκαιρία.

Δυστυχώς, ανήκα σε μια μειονότητα στην οποία διώκονταν με τον χειρότερο τρόπο. Ακόμα και τα μέλη της οικογένειάς μου όποτε συναντούσαν LGBTQ άτομα στον δρόμο τούς μιλούσαν απαξιωτικά, τους έβριζαν, ήταν μια κόλαση για μένα να ξέρω ότι κρυφά είμαι μια από αυτούς. Στο σχολείο απομονώθηκα, σταμάτησα να κάνω φίλους μπρος στον φόβο μήπως ανακαλύψει κανείς ότι ανήκω σε αυτή την "καταραμένη" κοινότητα. Ένιωθα μόνη, δεν μπορούσα να παίξω μπάλα, να μιλήσω για κορίτσια, ήμουν διαφορετική και προσπαθούσα να το καλύψω με κάθε τρόπο.

Στα 16 γνώρισα μια κοπέλα που ήταν σαν και εμένα. Γίναμε φίλοι και είχαμε τακτική επικοινωνία. Μια μέρα μιλούσαμε στο τηλέφωνο και της αποκάλυψα ότι μου άρεσε ένας συμμαθητής μου. Δεν είχα καταλάβει ότι από την άλλη άκρη της γραμμής, στο δεύτερο τηλέφωνο του σπιτιού, άκουγε τη συνομιλία μας ο πατέρας μου, ο οποίος μπήκε αιφνιδιαστικά στο δωμάτιό μου και άρχισε να με δέρνει με μανία. Μου έσπασε το δάχτυλο σε τέτοιο βαθμό που το κόκαλο είχε πεταχτεί έξω από το δέρμα. Έπειτα έπιασε το κεφάλι μου και το χτυπούσε στον τοίχο μέχρι που κάποια στιγμή έχασα τις αισθήσεις μου. Ένιωσα το κεφάλι μου να διαλύεται. Για έξι ημέρες ήμουν σε κώμα, με σπασμένο κρανίο και εγκεφαλικές βλάβες. Συνολικά έμεινα στο νοσοκομείο για έναν ολόκληρο μήνα».

Η Σούμα σηκώνει τα μαλλιά της και μου δείχνει τις ουλές στο δεξί μέρος του κεφαλιού της – ουλές που θα κουβαλά για πάντα. Δακρύζει και κρύβει το πρόσωπό της – μου ζητά να διακόψουμε για λίγο. Δέκα λεπτά αργότερα, επιστρέφει. Τη ρωτώ αν θέλει να σταματήσουμε τη συνέντευξη. «Όχι, πρέπει να συνεχίσουμε, πρέπει να μάθει ο κόσμος τι βιώνουν τα LGBTQ άτομα στην Αίγυπτο», απαντά.

«Ο πατέρας μου ήρθε στο νοσοκομείο μόνο μία φορά, για να με απειλήσει – φοβόταν μήπως μιλήσω στην αστυνομία. Έπειτα από εκείνο το περιστατικό σταμάτησα να τον αποκαλώ πατέρα – για μένα ήταν απλώς ένας βιολογικός δωρητής σπέρματος. Η μητέρα μου ήταν καθημερινά στο νοσοκομείο, δίπλα μου. Όταν πήρα εξιτήριο είχα προβλήματα μνήμης, ενώ το δάχτυλό μου ήταν πλέον δύσκαμπτο.

Έπαιρνα φαρμακευτική αγωγή για πολύ καιρό μέχρι να επανέλθω –όχι πλήρως– και να ξαναγίνω λειτουργική. Στο σπίτι δεν μιλούσα καθόλου με τον πατέρα και τα δυο αδέρφια μου, είχα επαφές μονάχα με τη μητέρα και την αδερφή μου. Συχνά, όμως, όταν έκανα κάτι που δεν τους άρεσε, με χτυπούσαν ή μου έκαναν λεκτικές επιθέσεις. Ήταν μια κόλαση εκείνα τα χρόνια. Ακόμα και την ημέρα που έδινα τις τελικές εξετάσεις για να πάρω το πτυχίο Νομικής, ο πατέρας μου βγήκε στα σκαλιά και μου πέταξε μια κανάτα νερό. Ήμουν μούσκεμα, δεν μπορούσα καν να πάω στις εξετάσεις μου. Η μητέρα μου αναγκάστηκε να μου πετάξει καθαρά ρούχα από το μπαλκόνι.

Πήγα στο σπίτι ενός γείτονα, ντύθηκα και πήγα να δώσω τα μαθήματα που απέμεναν για το πτυχίο. Τα πέρασα όλα. Για πρώτη φορά ήμουν πολύ περήφανη˙ υπό αυτές τις συνθήκες το θεωρούσα ακατόρθωτο να αποφοιτήσω. Κι όμως τα κατάφερα! Μετά το πτυχίο κατάλαβα ότι έπρεπε να φύγω από το σπίτι, δεν άντεχα άλλο. Επικοινώνησα με την αδερφή του πατέρα μου, μια πολύ αγαπημένη μου θεία, και εκείνη μου είπε ότι θα μου βρει δουλειά στο Κουβέιτ, όπου εργαζόταν εκείνη την εποχή – αν ήθελα, μπορούσα να πάω να ζήσω μαζί της. Μάζεψα ό,τι ρούχα είχα και εξαφανίστηκα.

Ήλπιζα ότι στο Κουβέιτ θα μπορούσα να κάνω ένα καινούργιο ξεκίνημα. Βρήκα αμέσως δουλειά στο τμήμα δημοσίων σχέσεων μιας εταιρείας ιατρικού εξοπλισμού. Τα δύο πρώτα χρόνια ήταν καλά. Είχα μια προσοδοφόρα δουλειά, ένα όμορφο σπίτι. Φορούσα βέβαια κοστούμι για να "καμουφλάρω" τον εαυτό μου και δεν αποκάλυπτα πουθενά τη σεξουαλική μου ταυτότητα. Σιγά-σιγά, όμως, ήρθα σε επαφή με την LGBTQ κοινότητα του Κουβέιτ και έκανα κάποιες σχέσεις. Τότε ξεκίνησα και τις ορμόνες, ενώ άφησα τα μαλλιά μου να μακρύνουν. Το 2007, αν θυμάμαι καλά, όμως, πέρασε ένας νόμος που έλεγε πως τα τρανς άτομα θα συλλαμβάνονται.

Αν είναι ξένοι θα απελαύνονται, ενώ αν είναι ντόπιοι θα φυλακίζονται και θα πληρώνουν μεγάλο πρόστιμο. Συνέχισα να φοράω το κοστούμι μου, προσπαθώντας να κρύψω τις αλλαγές στο σώμα μου. Ένα βράδυ γνώρισα σε ένα site γνωριμιών έναν άντρα τον οποίο κάλεσα σπίτι μου. Έπειτα από λίγο τον είδα να στέλνει ένα μήνυμα στο κινητό του. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά είχε έρθει η αστυνομία να με συλλάβει.

Αυτό αποτελεί κοινή πρακτική στις αραβικές χώρες, αστυνομικοί να προσποιούνται πως είναι LGBTQ άτομα και έπειτα να προχωρούν σε συλλήψεις. Νομικά βέβαια αυτό είναι ανεπίτρεπτο, να ωθείς ή να ενθαρρύνεις δηλαδή κάποιον σε μια πράξη και έπειτα να τον συλλαμβάνεις γι' αυτή. Με οδήγησαν στο αστυνομικό τμήμα, με έγδυσαν και άρχισαν να τραβούν φωτογραφίες και να με κακοποιούν. Έμεινα στη φυλακή για 12 μέρες. Πάγωσαν όλους τους λογαριασμούς μου, μου πήραν τις πιστωτικές κάρτες και με κατηγόρησαν για πορνεία!

Όλα όσα είχα χτίσει επί έξι ολόκληρα χρόνια χάθηκαν σε μια στιγμή. Η δουλειά μου, το σπίτι μου – ήμουν συντετριμμένη. Μετά τις 12 μέρες με απέλασαν πίσω στην πατρίδα μου. Ευτυχώς είχα ανοίξει ένα λογαριασμό στην Αίγυπτο, αποταμιεύοντας χρήματα για ώρα ανάγκης. Νοίκιασα ένα σπίτι, αλλά λόγω της εμφάνισής μου δεν μπορούσα να βρω πουθενά δουλειά. Τελικά αποφασίσαμε με ένα φίλο, τον Αχμέντ, τον οποίο είχα γνωρίσει στην LGBTQ κοινότητα της Αιγύπτου, να τον βοηθήσω σε μια start-up που είχε, δημιουργώντας application για τις χώρες του Κόλπου.

Ρίξαμε ό,τι λεφτά είχαμε συγκεντρώσει και οι δύο στην εταιρεία με σκοπό να την αναπτύξουμε. Προσλάβαμε προγραμματιστές, ενώ εγώ ανέλαβα το κομμάτι των νομικών και των δημοσίων σχέσεων. Σκοπός ήταν να εξαπλωθούμε σε άλλες χώρες εκτός Αιγύπτου. Τον Οκτώβριο του 2013 με συνέλαβε η αστυνομία σε ένα check point με την κατηγορία ότι ήμουν τρανς άτομο, παρότι είχα πιο κοντά μαλλιά απ' ό,τι σήμερα και φορούσα t-shirt και τζιν.

Είχε μεσολαβήσει η "Αραβική Άνοιξη", πλέον είχε αναλάβει ο στρατός και τα πράγματα έγιναν πολύ δύσκολα για τα LGBTQ άτομα. Τους είπα ότι είμαι άντρας αλλά δεν με πίστευαν. Μου έλεγαν ότι έχω στήθος. Με οδήγησαν στο αστυνομικό τμήμα. Εκεί ο αξιωματικός μου είπε "Παραδέξου ότι ανήκεις στην LGBTQ κοινότητα και θα σε αφήσω ελεύθερη".

Το αρνήθηκα κατηγορηματικά. Ήξερα πως αν το παραδεχόμουν θα πήγαινα φυλακή για τρία με έξι χρόνια. Δεν άντεχα στην ιδέα να πάω φυλακή, ειδικά στην Αίγυπτο, όπου τα πράγματα είναι πολύ σκληρά. Ο αξιωματικός επέμενε να το παραδεχθώ, όμως εγώ δεν έκανα πίσω. Τότε μου είπε "ΟΚ, πες μας για άλλα LGBTQ άτομα που ξέρεις και θα σε αφήσουμε να φύγεις". Αρνήθηκα, είπα πως δεν γνώριζα κανέναν. "Καλά, θα σου μάθω εγώ πώς να είσαι ειλικρινής μαζί μου", απάντησε εξοργισμένος και έδωσε εντολή να μπουν δυο αστυνομικοί στο δωμάτιο. Άρχισαν να με χτυπούν με τα κλομπ τους παντού σε όλο μου το σώμα.

Μου έσπασαν το χέρι σε τρία σημεία – ήταν η δεύτερη φορά που έβλεπα στη ζωή μου τα κόκαλά μου να κρέμονται έξω από το δέρμα μου. Κάποια στιγμή έχασα τις αισθήσεις μου από τον πόνο. Όλη αυτή η αγριότητα ήταν κάτι απερίγραπτο. Φοβόμουν ότι θα χάσω το χέρι μου». Η Σούμα σταματά ξανά τη διήγηση και βουρκωμένη μου ζητά να κάνουμε ένα διάλειμμα. Μου δείχνει το χέρι της – τα σημάδια της αστυνομικής κτηνωδίας είναι εκεί. «Το μόνο που θυμάμαι μόλις συνήλθα είναι ο δικηγόρος μου να στέκει από πάνω μου, να τους απειλεί με μηνύσεις και εκείνοι να του λένε "Πάρ' την από δω να πεθάνει αλλού".

Το ασθενοφόρο που ήρθε με πήγε σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο – έκανα επέμβαση για εφτά ώρες, κάποια κόκαλά μου ήταν τελείως διαλυμένα. Μου έβαλαν λάμες στα χέρια και συνολικά 16 βίδες για να σώσουν το χέρι μου. Το δεξί μου χέρι έως και σήμερα είναι πολύ αδύναμο, πονάει συνέχεια και δεν μπορώ να το κουνήσω καλά. Μόλις βγήκα από το νοσοκομείο, σκέφτηκα να φύγω, αλλά δεν ήθελα. Είχα τη δουλειά μου που πήγαινε καλά, ένα νέο σπίτι, η Αίγυπτος είναι η πατρίδα μου. Ήθελα να ζήσω εκεί και το μόνο που ζητούσα είναι να με αφήσουν ήσυχη.

Τον Απρίλιο του 2015 ο συνεργάτης μου ο Αχμέντ συνελήφθη σε ένα check point και οδηγήθηκε στο αστυνομικό τμήμα. Έκτοτε τα ίχνη του εξαφανίστηκαν. Κανείς δεν ήξερε τι είχε συμβεί. Ψάχναμε να τον βρούμε αλλά δεν βγάζαμε άκρη. Μια μέρα με πήρε μια γειτόνισσά μου στη δουλειά και μου είπε πως η αστυνομία εισέβαλε στο σπίτι μου. Αμέσως πήρα τον δικηγόρο μου. Εκείνος πήγε στο τμήμα και αφού δωροδόκησε τους αστυνομικούς έμαθε πως ο Αχμέντ είχε χτυπηθεί και προκειμένου να σταματήσουν κατέδωσε εμένα. Μόνο που τελικά δεν τον άφησαν ελεύθερο. Τον σκότωσαν».

Η Σούμα ξεσπά σε γοερά κλάματα – αυτήν τη φορά στέκει ακίνητη, κουλουριασμένη και της ζητώ να σταματήσουμε. Όλες αυτές οι αναμνήσεις την κάνουν να υποφέρει. Για περίπου δέκα λεπτά δεν λέμε τίποτα μεταξύ μας.

«Μετά τον χαμό του Αχμέντ κατάλαβα πως δεν μπορούσα να μείνω άλλο στην Αίγυπτο, έπρεπε για μια ακόμα φορά να φύγω μακριά της. Για δυο μήνες κρυβόμουν, έβαλα ανθρώπους να δωροδοκήσουν –800 ευρώ, αρκετά μεγάλο ποσό για την Αίγυπτο– για να μπορέσω να βγάλω βίζα και να φύγω. Ήταν όμως μια εποχή που οι σχέσεις Αιγύπτου-Τουρκίας ήταν τεταμένες και δεν ήταν καθόλου εύκολο να πάρεις βίζα εξόδου – ειδικά για ένα άτομο που το αναζητούσε η αστυνομία επειδή ήταν τρανς γυναίκα.

Εντέλει τα κατάφερα και μπήκα στο αεροπλάνο. Ένιωθα ανακουφισμένη και ευελπιστούσα ότι σιγά-σιγά θα ξαναφτιάξω τη ζωή μου. Φτάνοντας στην Κωνσταντινούπολη μου είπαν ότι για να κάνω αίτηση ασύλου και να μπω σε προσφυγικό καθεστώς έπρεπε να πάω στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ στην Άγκυρα. Εκεί θα εξεταζόταν το αίτημά μου και αν εγκρινόταν θα είχα δικαίωμα επιλογής μετεγκατάστασης μεταξύ τριών χωρών: Καναδάς, Ηνωμένες Πολιτείες και Αυστραλία. Το παράδοξο είναι ότι παρότι τα LGBTQ άτομα θεωρούνται ευάλωτες ομάδες σύμφωνα με τον ΟΗΕ, πρακτικά στη νομοθεσία δεν αναγνωρίζονται πουθενά.

Κοινώς, δεν έχουν ενσωματωθεί στις εσωτερικές νομοθεσίες των χωρών. Στην Ύπατη Αρμοστεία στην Άγκυρα μου έδωσαν ραντεβού για συνέντευξη, ώστε να εξεταστεί το αίτημά μου, έπειτα από εννιά μήνες! Εννιά ολόκληρους μήνες! Δεν είχα τίποτα μαζί μου, ούτε καν τα πράγματα από το σπίτι μου στην Αίγυπτο δεν είχα μαζέψει. Τους είπα "Δεν έχω πάρα πολλά χρήματα μαζί μου ούτε μέρος να μείνω για εννιά μήνες, πώς θα επιβιώσω αν δεν βρω μια δουλειά;" Μου απάντησαν: "Δεν μπορείς να βρεις δουλειά. Είναι παράνομο γιατί θεωρείσαι πρόσφυγας και πρέπει να περιμένεις να εξεταστεί το αίτημά σου. Λυπόμαστε αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι' αυτό. Είναι η νομοθεσία".

Ήταν τρέλα, δεν μπορούσα να δουλέψω, δεν είχα πολλά χρήματα ούτε μέρος για να μείνω και έπρεπε να επιβιώσω για εννιά μήνες. Ζούσα ξανά μια νέα κόλαση. Πήγαινα καθημερινά στην Ύπατη Αρμοστεία και διαμαρτυρόμουν, αλλά ήταν μάταιο. Εντέλει, διέθεσα κάποια από τα λεφτά μου νοικιάζοντας ένα παλιό σπίτι με τέσσερα δωμάτια στην Κωνσταντινούπολη για να έχω μια διεύθυνση κατοικίας και έχοντας στο μυαλό μου την προοπτική να φτιάξω μια σελίδα στο facebook για να φιλοξενώ LGBTQ άτομα έναντι ενός μικρού ποσού.

Ήμουν σχεδόν απένταρη και σε απόγνωση. Κανείς δεν ερχόταν να μείνει στην αρχή. Κάποια στιγμή μου τέλειωσαν όλα τα λεφτά. Έμεινα για πέντε μέρες νηστική πίνοντας μονάχα νερό. Τότε επικοινώνησα στο Skype με έναν gay φίλο στο Κουβέιτ. Με είδε σε αυτή την κατάσταση και ανησύχησε. Έβαλα τα κλάματα, ντρεπόμουν να του πω ότι δεν έχω να φάω. Είμαι περήφανο άτομο. Του εξήγησα τι συμβαίνει και αμέσως μου έστειλε λεφτά μέσω της Western Union. Ήμουν έτοιμη να καταρρεύσω. Αν δεν ήταν αυτός, θα είχα πεθάνει. Σιγά-σιγά τα πράγματα άρχισαν να βελτιώνονται. Ήρθαν τρία άτομα στο σπίτι, ο Χοσάμ και ο Ιχάμπ από τη Συρία και ο Μουχάμαντ από το Ιράκ, με τον οποίο σήμερα είμαστε ζευγάρι. Τα παιδιά επιτρεπόταν να εργαστούν στην Τουρκία και μοιραστήκαμε τα έξοδα, δεθήκαμε, η ποιότητα της ζωής μας έγινε καλύτερη.

Εργάζονταν βέβαια 12ωρα ολόκληρα για μισθούς που δεν ξεπερνούσαν τα 230 ευρώ. Παρ' όλα αυτά, ήμουν ξανά χαρούμενη. Ξεκίνησα μάλιστα να διδάσκω και αγγλικά σε μια οργάνωση για LGBTQ άτομα που ήθελαν να έρθουν στην Ευρώπη από διάφορες αραβικές χώρες. Μέσα στο σπίτι όλα κυλούσαν ομαλά, όμως εκτός αντιμετωπίζαμε αρκετά ομοφοβικά περιστατικά από τη γειτονιά. Μας ζητούσαν να κλείνουμε τα παράθυρα για να μη μας βλέπουν ή μας έκαναν παρατηρήσεις επειδή γελούσαμε κάποιες φορές. Όμως μπρος στη σκέψη ότι πλησιάζει η ώρα να εξεταστεί το αίτημα ασύλου έκανα υπομονή.

Μέχρι που έμαθα ότι ακόμα και αν εγκριθεί το αίτημα θα έπρεπε να περιμένω ακόμα ένα χρόνο μέχρι να μπω στο αεροπλάνο για τον Καναδά, τις ΗΠΑ ή την Αυστραλία. Την ίδια στιγμή, με ειδοποίησαν από τα γραφεία της Ύπατης Αρμοστείας ότι η συνέντευξή μου θα καθυστερούσε δύο μήνες ακόμα, ενώ οι τουρκικές αρχές έπρεπε να με μεταφέρουν στην πόλη Ούσακ, διότι ήταν παράνομο να μένω στην Κωνσταντινούπολη. Τα πράγματα εκεί ήταν πολύ δύσκολα, ήταν μια βαθιά ομοφοβική πόλη, στην οποία μου επιτέθηκαν στον δρόμο μόλις πέντε ώρες από τη στιγμή που έφτασα.

Επισκέφτηκα τα γραφεία της αρμόδιας υπηρεσίας μετανάστευσης και τους εξήγησα πως δεν γινόταν να μείνω, ήταν επικίνδυνα για εμένα. Έκλαιγα και έλεγα στον υπεύθυνο: "Είμαι τρανς, δεν θα επιβιώσω σε αυτή την πόλη. Κανείς δεν μου νοικιάζει διαμέρισμα, δεν επιτρέπεται να δουλέψω, δεν έχω πολλά χρήματα, τι θα κάνω;" Εντέλει πείστηκε και με άφησε να επιστρέψω στην Κωνσταντινούπολη, εξηγώντας μου όμως πως αν με συλλάβει η αστυνομία θα με απελάσουν πίσω στην Αίγυπτο.

Πήρα το ρίσκο και έφυγα δίχως να χάσω χρόνο. Όμως στην Κωνσταντινούπολη ζούσα με τον φόβο – το ενδεχόμενο να επιστρέψω πίσω στην Ούσακ ή την Αίγυπτο με κρατούσε ξάγρυπνη τα βράδια. Για πολλοστή φορά έπρεπε να φύγω. Αποφασίσαμε με τους συγκατοίκους μου να περάσουμε στην Ελλάδα, μια ευρωπαϊκή χώρα, όπου θεωρούσαμε ότι τα δικαιώματα της LGBTQ κοινότητας προστατεύονται.

Στα σύνορα πέσαμε σε τουρκική περιπολία, η οποία όμως μας άφησε να φύγουμε. Μάλλον επειδή η Τουρκία ήθελε να πιέσει την Ευρωπαϊκή Ένωση, αφήνοντας πρόσφυγες να περνούν ελεύθερα. Φτάσαμε με βάρκα στη Χίο, πληρώνοντας 700 ευρώ ο καθένας στον διακινητή, σχεδόν όλα μας τα λεφτά. Ήταν η τελευταία ημέρα πριν από την έναρξη της συμφωνίας μεταξύ Ε.Ε.-Τουρκίας. Με το που βγήκαμε στην παραλία, πήγαμε στην υπηρεσία καταγραφής. Εμένα μου είπαν: "Περίμενε στην άκρη, είσαι ειδική περίπτωση".

Για τέσσερις ώρες δεν μου μιλούσαν καθόλου. Δεν ήξερα αν είχα συλληφθεί ή όχι. Ήμουν σε ένα γραφείο. Δεν με άφηναν να πάω ούτε στο μπάνιο – ήμουν δύο μέρες άυπνη και ταλαιπωρημένη. Δεν μου έδωσαν ούτε νερό όταν τους ζήτησα. Έπειτα από ώρες με πήγαν στο αστυνομικό τμήμα. "Θα πρέπει να μείνεις στο τμήμα απόψε", με ενημέρωσαν. Δεν μου έλεγαν τον λόγο. Υπέθεσα λόγω της καταγωγής μου. Είχα πει την αλήθεια ότι είμαι από την Αίγυπτο, είχα δείξει το διαβατήριό μου. "Γιατί με κρατάτε εδώ;" ρωτούσα, αλλά δεν έπαιρνα απάντηση. Με πήγαν στα αντρικά κελιά να κρατηθώ, παρότι τους έλεγα πως είμαι τρανς γυναίκα. Δεν το πίστευα πως θα έμενα στη φυλακή και μάλιστα σε αντρικά κελιά. "Θεωρείσαι άντρας, δεν έχεις κάνει επέμβαση ακόμα", μου είπαν. "Πρέπει να μείνεις εδώ".

Έκλαιγα μέσα στο κελί και δεν μπορούσα να πιστέψω πως σε μια ευρωπαϊκή χώρα είχα αυτή την αντιμετώπιση. Δεν κοιμήθηκα καθόλου όλο το βράδυ – οι άντρες με σχολίαζαν και γελούσαν. Ένας Τυνήσιος ήρθε και μου ζήτησε να κάνουμε σεξ. Του είπα αυστηρά: "Φύγε, δεν καταλαβαίνω τι λες". Ήταν φρικτό αυτό που ζούσα. Κάποια στιγμή ένας αστυνομικός άκουσε τις φωνές και κατέβηκε κάτω. Του εξήγησα τι συνέβη και με άλλαξε κελί. Με έβαλε σε ένα μόνη μου. Είχα το κινητό μαζί μου και με πήρε ο Ιχάμπ να μου πει πως τους διώχνουν αναγκαστικά από το καμπ για Αθήνα.

Με έπιασαν τα κλάματα. Αυτά τα άτομα ήταν η μόνη μου οικογένεια και υπήρχε πιθανότητα να μην τους ξαναδώ ποτέ. Δύο ώρες μετά ήρθαν κάποιοι υπάλληλοι από την Ύπατη Αρμοστεία για να με πάρουν. Με ηρέμησαν και μου είπαν πως οι φίλοι μου είναι στο λιμάνι και περιμένουν το πλοίο, επίσης μου εξήγησαν πως δεν κρατούμαι λόγω σεξουαλικής ταυτότητας αλλά λόγω καταγωγής. Ανέβηκαν στον αξιωματικό και προσπάθησαν να διευθετήσουν την υπόθεσή μου. Πριν φύγουν τους ξεκαθάρισα πως αν κρατηθώ στη φυλακή λίγο ακόμα θα αυτοκτονήσω. Είχα περάσει πολλά, πάρα πολλά για να τα αντέξω, τόσο στην Αίγυπτο όσο και στο Κουβέιτ, στην Τουρκία, στην Ελλάδα. Τελικά μου έδωσαν ένα χαρτί και με άφησαν ελεύθερη. Βρήκα τα παιδιά στο λιμάνι. Το μόνο που θέλω πλέον είναι λίγη ηρεμία, λίγη γαλήνη μαζί με τους ανθρώπους που αγαπώ. Αυτή είναι η ιστορία μου για την ώρα»…

Περισσότερα από το VICE

Πώς θα Ήταν το Grand Theft Auto αν Διαδραματιζόταν στους Δρόμους της Αθήνας;

Ευτυχισμένοι Άνεργοι: Οι Άνθρωποι που Άφησαν τις Δουλειές τους για να Ζουν με Επιδόματα

Το ΑΠΘ «Στήνει» τα Καλύτερα Πάρτι στη Θεσσαλονίκη