Ο Δανός Φωτογράφος που Θέλει να Φτιάξει τη «Βίβλο» των Street Artists

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Canada.

O Δανός φωτογράφος Soren Solkaer, είναι γνωστός για την κινηματογραφική του αισθητική την οποία έχει χρησιμοποιήσει σε φωτογραφήσεις με καλλιτέχνες όπως η Bjork, η Amy Winehouse και οι U2. Εδώ και τρία χρόνια όμως, ο Solkaer έχει αφήσει πίσω του τον χώρο της εμπορικής φωτογραφίας και έχει αναλάβει την αποστολή να φτιάξει την «βίβλο» των street artists, απεικονίζοντας τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του χώρου από όλον τον κόσμο. Η δουλειά του θα παρουσιαστεί στην έκθεση με τίτλο Surface, στο BAF Studio του Vancouver, από τις 8 Αυγούστου μέχρι τις 12 Σεπτέμβρη.

VICE: Πόσες φωτογραφίες έχεις τραβήξει μέχρι στιγμής;
Soren Solkaer: Μέχρι στιγμής έχω κάνει 140 πορτραίτα.

Απίστευτο. Πώς θα περιέγραφες όλο αυτό το project σε μερικές λέξεις;
Είναι μια προσπάθεια να δημιουργηθεί μια ολοκληρωμένη ανθολογία που απεικονίζει μερικούς από τους σημαντικότερους street artists που υπάρχουν αυτήν την στιγμή, αλλά και ιστορικά.

Το βρίσκω ενδιαφέρον, ειδικά για κάποιον σαν εμένα από την στιγμή που εχω γίνει γνωστός για τα πορτραίτα που έχω κάνει σε γνωστούς μουσικούς. Υπό μια έννοια και αυτοί οι τύποι είναι κάτι σαν ροκ σταρ στον κόσμο τους, αλλά σχεδόν κανένας δεν ξέρει πώς είναι εμφανισιακά.

Ναι, σίγουρα αυτό ήταν ένα σημαντικό κομμάτι αυτής της προσπάθειας, μιας και αυτό που αναφέρεις το είχα αναρωτηθεί κι εγώ. Πολλά από τα άτομα που απεικονίζονται είναι πολύ γνωστά, όπως και η δουλειά τους, και σαν φωτογράφος πορτραίτων ήταν κάτι που μου κίνησε την περιέργεια. Και μιας και ταξιδεύω συχνά σε όλον τον κόσμο, σκέφτηκα πως ίσως να ήμουν ο κατάλληλος για να ενώσω σε μια έκδοση, τους καλλιτέχνες με την δουλειά τους.

Πες μου λίγο για αυτά που ανακάλυψες και κατάλαβες από τις γνωριμίες σου με όλους αυτούς τους καλλιτέχνες.
Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία, γιατί τόσο καιρό είχα συνηθίσει να φωτογραφίζω διάσημους μουσικούς και μιλάμε για έναν πολύ εμπορικό και πολύ οργανωμένο χώρο, όπου υπάρχουν συνεχώς πολλοί άνθρωποι γύρω από τους καλλιτέχνες, πολλές απόψεις, πολλά όρια. Με τους street artists βρήκα την απόλυτη ελευθερία στο επίπεδο της συνεργασίας μου με αυτούς, γιατί μιλάμε για άτομα που απλά ήταν στον δρόμο και έκαναν την δουλειά τους. Νομίζω μάλιστα, πως ακόμα κι αν είσαι κάποιο μεγάλο αστέρι του χώρου, η διαδικασία σε κρατάει ταπεινό και προσγειωμένο. Το να πρέπει να βγαίνεις στους δρόμους και να κάνεις αυτήν την σκληρή σωματικά δουλειά, είναι κάτι το πολύ γενναιόδωρο. Όλη αυτή η σκηνή χαρακτηρίζεται από την γενναιοδωρία της. Ξοδεύουν πολύ χρόνο φτιάχνοντας μια τοιχογραφία για όλον τον κόσμο, ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να την κάνουν σε καμβάδες σε ένα δικό τους στούντιο.

Όταν τελειώσεις αυτό το project, αν γίνεται να τελειώσει ποτέ, τι ελπίζεις να αποκομίσει το κοινό από αυτό;
Σίγουρα θεωρώ ότι υπάρχει ένα επιμορφωτικό στοιχείο σε αυτό, γιατί ακόμα και αν δεν ξέρεις τίποτα, φεύγοντας από την έκθεση ή διαβάζοντας το βιβλίο, θα έχεις πια μια αρκετά καλή αίσθηση για μεγάλα ονόματα του χώρου και τα ανερχόμενα ταλέντα, αλλά και για το πώς μπορείς να χρησιμοποιηθεί ένας δημόσιος χώρος. Ξέρω ότι έχω αποκαλέσει το βιβλίο «βίβλο», αλλά με τον καιρό κατάλαβα ότι είναι λάθος ο όρος, μιας και όταν το δείχνω στους καλλιτέχνες αντιλαμβάνομαι ότι για εκείνους είναι περισσότερο ένα οικογενειακό άλμπουμ. Βασικά το πιο ενδιαφέρον στοιχείο σε όλο αυτό ήταν ότι είδα καλλιτέχνες να ξεφυλλίζουν το βιβλίο, να βλέπουν άτομα που δεν ήξεραν φυσιογνωμικά και να λένε «α, αυτός είναι; Πίστευα ότι ήταν κορίτσι».

Είμαι περίεργος να μάθω τις δυσκολίες που αντιμετώπισες…
Πολλά από αυτά τα άτομα δεν μπορούν να επικοινωνήσουν εύκολα με τον έξω κόσμο. Τους ενδιαφέρει μόνο να ζωγραφίζουν, οπότε το να μπορείς να κρατάς επαφή μαζί τους δεν είναι και το πιο λειτουργικό πράγμα. Αλλά αν πρέπει να εστιάσω σε μια δυσκολία, θα έλεγα πως η μεγαλύτερη ήταν καθαρά δημιουργικής φύσεως. Πολλές από τις πρώτες φωτογραφίες ήταν πολύ απλές. Ήταν απλά ένας τύπος και ένας τοίχος. Αλλά από την ώρα που άρχισε να μου αρέσει η όλη σκηνή και οι καλλιτέχνες της, συνειδητοποίησα πως αν θα έπρεπε να δημιουργήσω ένα μεγάλο project, θα έπρεπε να βελτιώσω πολύ την δουλειά μου.

Ποιοι είναι τελικά πιο δύσκολοι; Οι μουσικοί ή οι street artists;
Οι μουσικοί, βασικά οι άνθρωποι γύρω τους. Οι ίδιοι είναι γενικά αρκετά κουλ, αλλά το πρόβλημα είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι γύρω τους που προσπαθούν να δικαιολογήσουν την δουλειά τους. Είναι λες και προστατεύουν τους καλλιτέχνες από τους σατανικούς φωτογράφους. Με τους street artists, αν ήθελα να φωτογραφίσω κάποιον απλά τον έβρισκα. Απλά τους πλησίαζα και αυτό ήταν κάτι πολύ καινούργιο για μένα σαν εμπειρία. Έχω μερικούς φίλους που έζησαν αυτό το πρώτο κύμα της ροκ μουσικής, οι οποίοι αποτύπωσαν τους Stones και τους Beatles και τον Frank Zappa και τον Bowie σε κάτι εκπληκτικές φωτογραφίες και όλοι τους μου έλεγαν πως «απλά πηγαίναμε στο ξενοδοχείο, τραβάγαμε μερικές φωτογραφίες και μετά πηγαίναμε σε κάποιο κλαμπ». Έτσι νιώθω πως είναι αυτό που έζησα με τους street artists.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.