Οι Κάτοικοι των Προαστίων δεν Γουστάρουν το Κέντρο της Αθήνας

Είμαι από αυτούς που είχαν την τύχη να μεγαλώσουν σε ένα όμορφο προάστιο του νότιου τομέα της Αττικής. Η ζωή σε αυτό ήταν -ειδικά προ κρίσης- πολύ όμορφη. Ακόμα είναι. Νιώθεις ασφαλής, μπορείς αν θέλεις να αράξεις με τις ώρες σε κάποιο από τα εκατοντάδες πάρκα του και, γενικά, τα πάντα κυλούν σε χαλαρούς ρυθμούς. Ακόμα κι αν η οικογένεια σου δεν έχει πολλά λεφτά και απλώς βρέθηκε να μένει εκεί λόγω δουλειάς, θα βρεις τρόπους να περάσεις καλά. Ένα από τα λίγα αρνητικά που έχει το να μεγαλώνεις σε κάποιο «καλό» προάστιο του Βορά ή του Νότου, είναι πως μεγαλώνεις σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον, μακριά από την πραγματικότητα. Σίγουρα αυτό είναι θετικό για την ψυχολογία σου, όμως, πολλές φορές -ειδικά αν είσαι τύπος με λίγο διαφορετικές αντιλήψεις και ενδιαφέροντα από τον μέσο κάτοικο αυτών των περιοχών- μπορεί να «προσγειωθείς» απότομα. Προσωπικά, πάντα έβγαινα στο κέντρο και πλέον κατοικώ μόνιμα σε αυτό. Θυμάμαι, όμως, πως όταν ήμουν μικρότερος και ανέφερα σε φίλους ή γνωστούς πως συχνάζω σε περιοχές όπως τα Εξάρχεια ή το Μοναστηράκι, πολλοί πάθαιναν σοκ. Κατά διαστήματα, έχω ακούσει πολλές ακραίες ατάκες από παιδιά της περιοχής μου σχετικά με αυτή μου τη συνήθεια: - Καλά, στα πρεζάκια πας;
- Δεν φοβάσαι;
- Μαλάκα, πώς βγαίνεις εκεί; Δεν σε πιάνει κατάθλιψη;» Ναι, η αλήθεια είναι πως η πλειοψηφία των νέων της περιοχής παίζει να επισκέπτεται το κέντρο της Αθήνας μία με δύο φορές τον χρόνο και αυτές για δουλειά ή με το ζόρι, ακολουθώντας τον «τρελό της παρέας». Δεν μπορώ να τους κατηγορήσω για αυτό, ο καθένας έχει τα γούστα και τις ανάγκες του και τα πιο πολλά άτομα -των νοτίων τουλάχιστον- γουστάρουν να βγαίνουν σε πιο «κυριλέ» μέρη, τα οποία δεν μπορείς να βρεις εύκολα στο κέντρο. Σίγουρα κάποιοι έχουν λίγο πιο extreme απόψεις για αυτό, αλλά, μιλώντας και με παιδιά που μεγάλωσαν και ζουν στο κέντρο, έχω ακούσει εξίσου υποτιμητικά σχόλια για τα προάστια: - Είναι σαν χωριό.
- Από νότια είσαι; Δηλαδή, νεόπλουτος.
- Εντάξει, τι να μας πείτε εσείς για πολιτική εκεί που μεγαλώσατε; Η αλήθεια, όπως συμβαίνει πάντα, βρίσκεται κάπου στη μέση. Ουσιαστικά, μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε και, σίγουρα, τα παραπάνω δεν αντιπροσωπεύουν όλους τους κατοίκους των εν λόγω περιοχών. Θέλοντας όμως να φρεσκάρω στο μυαλό μου τις απόψεις των ανθρώπων που μεγάλωσαν στα πιο (ας τα πούμε) προνομιούχα προάστια, αποφάσισα να έρθω σε επαφή με ανθρώπους διαφόρων ηλικιών και να τους ζητήσω να μου εκθέσουν και επίσημα την άποψη τους σχετικά με το αγαπημένο μας κέντρο. Ιδού τι μου είπαν.

Δεν ανεβαίνω συχνά κέντρο, δεν το μπορώ. Την τελευταία φορά που με τραβήξανε κάτι φίλοι, καταλήξαμε με ένα σπασμένο παράθυρο στο αυτοκίνητο και ένα ματωμένο προφυλακτικό ακριβώς έξω από την πίσω δεξιά πόρτα. Σιχαθήκαμε τη ζωή μας, αν και δεν εξακριβώσαμε ποτέ αν το ένα είχε σχέση με το άλλο. Ε, μετά από αυτό αποφασίσαμε να κάνουμε λίγο καιρό για να ξαναβγούμε εκεί.

Με το κέντρο της Αθήνας, έχω μια σχέση αγάπης-μίσους. Όσο περνάει ο καιρός το μίσος μάλλον γίνεται μεγαλύτερο, αλλά ακόμα δεν έχει εκμηδενίσει την αγάπη. Θα μπορούσα να αραδιάζω για ώρες τα πράγματα που με κάνουν να το αποστρέφομαι, αλλά τελικά πάντα εκεί καταλήγω. Για να συναντήσω τους φίλους μου, για ν' αγοράσω τους δίσκους μου, για ν' ακούσω (και να παίξω) μουσική, για να πάω στο γήπεδο. Δεν έχω άλλη επιλογή, ούτως η άλλως. Μεγάλωσα και ζω τα τελευταία χρόνια σε ένα προάστιο, το οποίο δεν μου προσφέρει τίποτα από τα παραπάνω. Μου δίνει όμως τη δυνατότητα να επιλέγω πότε και σε τι ποσότητα θα πάρω την ενέργεια του κέντρου. Τώρα, αν αυτή η ενέργεια είναι θετική ή αρνητική, είναι μια άλλη, μεγάλη κουβέντα.

Δεν πάω ποτέ κέντρο. Τελευταία φορά πήγα για δουλειά σε κάποια δημόσια υπηρεσία. Όποτε αναγκάζομαι να ανέβω κέντρο, μπουχτίζω. Είναι μέσα στη μαυρίλα και τα καυσαέρια, τα πεζοδρόμια είναι βρόμικα. Νιώθω κάτι να με «πλακώνει», γι' αυτό και δεν βγαίνω εκεί.

Το κέντρο, μου αρέσει κυρίως στα πιο τουριστικά/ρομαντικά του μέρη, όπως η Πλάκα, το Σύνταγμα και του Ψυρρή. Αυτές οι περιοχές είναι πιο περιποιημένες και όμορφες, και η αρχιτεκτονική τους είναι σχετικά ισορροπημένη. Σε κάνει να σκέφτεσαι πόσο όμορφη θα μπορούσε να είναι αυτή η πόλη. Έξω από αυτές τις περιοχές δεν μου αρέσει καθόλου. Είναι βρόμικα, δεν βρίσκεις να παρκάρεις και η αρχιτεκτονική είναι ότι να' ναι. Μπορεί να περπατάς στο δρόμο και να πεταχτεί ένα κτήριο μέσα στη μέση. Λόγω δουλειάς, ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο και σε σύγκριση με άλλες μεγαλουπόλεις, η Αθήνα δεν έχει τα vibes που έχουν αυτές. Οι συγκοινωνίες και τα super market δεν λειτουργούν 24 ώρες -όπως παντού- και γενικά, δεν υπάρχει ποικιλία στους τρόπους διασκέδασης. Δηλαδή, δεν μου λέει κάτι να πάω και να κάτσω όρθιος με ένα πότο σε κάποιο μπαρ. Την προτιμώ για έξοδο τον χειμώνα, αλλά το καλοκαίρι, τίποτα δεν συγκρίνεται με τα νότια προάστια. Τώρα που θα έρθει η κοπέλα μου από τη Γερμανία βέβαια, θα την πάω μια βόλτα στη Πλάκα.

Ως άνθρωπος που μεγάλωσε στα νότια προάστια, το κέντρο της Αθήνας μου φαίνεται αντιφατικό. Ορισμένες γειτονιές του είναι μουντές, άχρωμες. Σχεδόν ασφυκτιούν στο γκρίζο τσιμέντο και την μονοτονία. Από την άλλη, έχει περιοχές, κυρίως γύρω από την Ακρόπολη, με χαρακτήρα, χρώμα και ζωντάνια. Η έλλειψη πράσινου, ελεύθερων ανοιχτών χώρων και η -στα μάτια μου- άναρχη δόμηση, έχουν στοιχίσει στη γενικότερη εικόνα του κέντρου. Η νότια πλευρά της πόλης φαντάζει να έχει λιγότερο χαρακτήρα αλλά σίγουρα δεν έχει τίποτα να ζηλέψει.

Το κέντρο της Αθήνας πάντα μου προξενούσε mixed feelings. Από τη μία, έχεις τη δυνατότητα να πας σε υπέροχα μέρη, όπως τα Αναφιώτικα, να κάνεις βόλτες στην πλάκα, τα Εξάρχεια και στου Ψυρρή, όμως από την άλλη, πρέπει να ανεχτείς τριπλοπαρκαρίσματα, σκουπίδια και βρομιές, 200 άτομα σε 50 τετραγωνικά μαγαζί και τις κλασσικές μαλακίες του νεοέλληνα. Δεν θέλω όμως να το κράξω πολύ, διότι για μένα το κέντρο ήταν πάντα μια έξοδος διαφυγής από τα «κλαρίνα» και τα «ψώνια» των νοτίων προαστίων. Έχοντας ταξιδέψει σε πολλές πρωτεύουσες της Ευρώπης και ως μόνιμος κάτοικος εξωτερικού, μπορώ να πω με σιγουριά ότι το κέντρο της Αθήνας δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από πόλεις όπως το Άμστερνταμ, το Λονδίνο (εκτός αν είσαι fan της μουσικής σκηνής), την Κοπεγχάγη, το Παρίσι, τη Ρώμη. Απλώς, αυτές οι πόλεις έχουν καλύτερες υποδομές και γενικά είναι πιο προσεγμένες. Αυτά βέβαια είναι γούστα, μιας και προσωπικά μου αρέσει το άναρχο και χαλαρό στιλ του κέντρου. Μάλιστα, πολλοί ξένοι φίλοι μου που το έχουν επισκεφτεί, το χαρακτηρίζουν ως ένα από τα καλύτερα city breaks.

Κοίτα, γενικά προτιμώ να βγαίνω προς Χαλάνδρι. Περισσότερο βέβαια επειδή βαριέμαι να τρέχω μέχρι το κέντρο. Όποτε βγαίνουμε εκεί, καλά είναι δεν λέω, αλλά πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται κάποιος να ανέχεται να μένει σε ένα τόσο βρόμικο μέρος. Ειδικά, κάποιοι φίλοι και γνωστοί μου που έφυγαν από την Κηφισιά, που έχει ένα καλύτερο επίπεδο ζωής, για να πάνε εκεί. Επίσης, σε κάποια μέρη του φοβάσαι λίγο να κυκλοφορήσεις. Βλέπεις ναρκομανείς να κάνουν χρήση και δεν αισθάνεσαι καθόλου ασφαλής. Ειδικά αν είσαι μόνη σου και πρέπει να πας από ένα μέρος στο άλλο το βράδυ. Δεν μπορώ να πω ότι δεν μου αρέσει ακριβώς, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα επέλεγα να μείνω εκεί.

Το κέντρο αποτελεί μια συμβολική εικόνα για να δει κανείς τον τρόπο που λειτουργεί η σύγχρονη ελληνική κοινωνία και οικονομία, καθώς και τη ψυχοσύνθεση των Ελλήνων. Όλη η νεότερη αστική ιστορία της Ελλάδος, είναι συμπυκνωμένη σε λίγα οικοδομικά τετράγωνα. Αν εξαιρέσει κανείς τη γειτονιά της Πλάκας, το υπόλοιπο κέντρο αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα βαλκανικής -wanna be European- κουλτούρας χωρίς χαρακτήρα, με έλλειψη σεβασμού στον πολίτη και φυσικά, μερικά ωραία στέκια που αντισταθμίζουν, σε κάποιο βαθμό, όλα τα προηγούμενα.

Προτιμώ να μη βγαίνω στο κέντρο επειδή είναι πολύ βρόμικο και κάπως επικίνδυνο. Καμιά φορά μπορεί να με βγάλει ο δρόμος μου, κυρίως για δουλειές και σχεδόν πάντα γυρίζω σπίτι με πονοκέφαλο. Πολλή βρομιά και πραγματικά, πέραν της Πλάκας, δεν βλέπω κανένα λόγο που όλοι μιλάνε για το κέντρο λες και πρόκειται για το Manhattan.

Το άρθρο έχει τροποποιηθεί στις 04/07/2016, 18:00

Περισσότερα από το VICE

Το 2002 Ήταν Πιθανότατα η πιο Σημαντική Χρονιά στην Ιστορία των Video Games

Ιστορίες από τους πιο Αμήχανους Καλοκαιρινούς Έρωτες

Σεξ, Κουνούπια και Καραόκε: Η Ζωή μου ως Ομαδάρχης σε μια Ελληνική Κατασκήνωση