Μπορεί η νέα έννοια της λέξης τρολ να καθιερώθηκε σχετικά πρόσφατα και να χρησιμοποιείται κυρίως για την περιγραφή κάποιου που κάνει διαδικτυακό –και όχι μόνο– χαβαλέ, όμως μπορούμε με σιγουριά να πούμε πως ο κόσμος ανέκαθεν τρόλαρε. Βέβαια, τις εποχές που δεν υπήρχε Ιnternet, η «τρολιά» ήταν πιο απλή υπόθεση. Μπορεί να έκανες μια τηλεφωνική φάρσα, να χτυπούσες κουδούνια το βράδυ ή απλώς να έριχνες σφαλιάρα στον κολλητό σου και να σε κυνηγούσε για κάνα μισάωρο γύρω από το τετράγωνο. Πλέον, αυτό που λέμε «τρολ» είναι ένα είδος συσσωρευμένης οργής και διαδικτυακού bullying μέσω των social media.

Αισθάνομαι τυχερός που πρόλαβα να ζήσω ένα μικρό μέρος των '90s ως έφηβος και αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι όλα αυτά τα τραγούδια που κυκλοφορούσαν σε κασέτες από χέρι σε χέρι και τις οποίες σχεδόν κυριολεκτικά λιώναμε στα walkman μας. Πολλά από αυτά έχουν ξεχαστεί, ενώ πλέον δεν μπορώ να πω ότι βγαίνουν πολλά καινούργια χαβαλεδιάρικα κομμάτια. Όπως και να 'χει, συγκέντρωσα κάποιους «ύμνους» της εποχής, που μπορεί να μην έχουν κάτι ψαγμένο να πουν, όμως αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της εφηβείας μου και σίγουρα θα ξυπνήσουν αναμνήσεις σε πολλούς.

Οι Ψόφιοι Κοριοί δεν ήταν «τρολομπάντα», απλώς είχαν αυτό τον ύμνο στο χόρτο ο οποίος σχεδόν ανήκει στο είδος. Επειδή λοιπόν έχω παίξει πολύ ξύλο σε εφηβικά πάρτι με αυτό το κομμάτι –αλήθεια, πόσες ζημιές σε σπίτια οφείλονται σε αυτό;– αποφάσισα να το συμπεριλάβω στο κείμενο. Πρόκειται για την Οδύσσεια ενός μαστούρη από την επαρχεία, που αποφασίζει να πάει στην Αθήνα με σκοπό να ζήσει το ελληνικό όνειρο –δηλαδή μια πιο μίζερη εκδοχή του αντίστοιχου αμερικάνικου– αλλά τελικά καταλήγει στη φυλακή. Θυμάμαι να θεωρώ ρατσιστικό τον στίχο «Ρουμάνου κώλο φίλησε και πήρε ένα δεκάρι», μέχρι που έμαθα πως στην πραγματικότητα λέει: «Γουμάρου κώλο φίλησε και πήρε ένα δεκάρι». Ε, μετά μπερδεύτηκα περισσότερο μιας και δεν ήξερα τι είναι ο γούμαρος. Πριν από λίγες μέρες, όμως, είδα ότι στα σχόλια κάτω από το βίντεο του κομματιού κάποιος υποστήριξε πως πρόκειται για γάιδαρο. Το κομμάτι αυτό θα το αγαπώ επειδή είναι ένα από τα πρώτα επαναστατικά τραγούδια υπέρ της κάνναβης κι επειδή στους στίχους η μπάντα από την Ξάνθη περιλαμβάνει όρους αργκό, όπως ο προαναφερθείς γούμαρος ή η ψειρού, που μας έκαναν να αγαπήσουμε τη «δρομίσια» πλευρά της ελληνικής γλώσσας. Τέλος, δεν θα ξεχάσω ποτέ πως στα credits του δίσκου, εκεί που έγραφαν τα μέλη της μπάντας, είχαν βάλει το όνομα κάποιου φίλου τους που έπαιζε ηλεκτρική σκούπα. Πόσο πιο troll;

Μια από τις αγαπημένες μπάντες του –θρυλικού πλέον– ελληνικού Metal Hammer. Οι Kafrillion έβγαζαν δίσκους γεμάτους rock κομμάτια που μιλούσαν για σεξ με γείτονες και συγγενείς, καυλόσπυρα, «παλαμάρια» και άλλα τέτοια όμορφα. Μπορεί κάποια κομμάτια τους να αγγίζουν τον σεξισμό, αλλά νομίζω πως στόχος τους ήταν να μεταφέρουν –όπως προδίδει και το όνομα της μπάντας– την εφηβική καφρίλα των αγοριών μέσω των στίχων τους. Βέβαια, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην είχαν καν κάποιο σκοπό και απλώς να μαλακίζονταν. Ηχητικά, κινούνται σε κλασικές rock φόρμες, με αρκετά στοιχεία από metal. Το μεγαλύτερό τους hit είναι ο «Γαμιάς της Γειτονιάς», μια συγκινητική ιστορία για ένα αγόρι που μετακομίζει σε μια νέα γειτονιά και κάνει το λάθος να πάει με την κόρη του χασάπη, δηλαδή του κυρ-Θεμιστοκλή. Ο δεύτερος, με μια χειρουργική κίνηση έκοψε τον «Αητό» όπως αποκαλεί το πέος του ο frontman της μπάντας, με αποτέλεσμα στο τελευταίο ρεφρέν του κομματιού να έχουμε μια μεγάλη ανατροπή. Το 2009, οι Kafrillion κυκλοφόρησαν μια καινούργια εκδοχή του κομματιού, στην οποία ακούμε και τη συνέχεια της ιστορίας, που περιλαμβάνει το ταξίδι του ήρωά μας στην Αμερική και την επιστροφή του με το νέο, μεγαλύτερο πέος του.

Ο Βρωμύλος είναι ήρωας μιας από τις πιο ωραίες μουσικές ιστορίες που έχουν «παίξει» εκεί έξω. Πρόκειται για έναν τυπά ο οποίος, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '90, κυκλοφορούσε κασέτες με hip hop τραγούδια σε αρκετά πρωτόλεια μορφή. Στα κομμάτια του συνήθως έβριζε και έκανε χαβαλέ χωρίς να τον νοιάζει τίποτα. Υπάρχουν διάφοροι αστικοί μύθοι που σχετίζονται με τον Βρωμύλο. Ένας εξ αυτών λέει πως πρόκειται για τον πασίγνωστο Δημήτρη Μεντζέλο, που μέχρι και σήμερα χαίρει τεράστιας αναγνώρισης με το hip hop συγκρότημα Ημισκούμπρια. Αν ακούσεις το flow και τη φωνή θα σκεφτείς πως ίσως και να είναι αυτός. Ο ίδιος διαψεύδει αυτήν τη φήμη, όσες φορές κι αν του έχει τεθεί σχετικό ερώτημα σε συνεντεύξεις, οπότε προσωπικά θα εμπιστευτώ τα λεγόμενα του ίδιου του καλλιτέχνη. Ένας δεύτερος, λίγο πιο άγνωστος μύθος θέλει τον Βρωμύλο να είναι κολλητός με τον γνωστό φαρσέρ Φουσέκη. Έχοντας κάνει τρελή έρευνα –θα μπορούσα να βασίσω πτυχιακή πάνω στο θέμα– για τον Φουσέκη, μπορώ να πω με μεγάλη σιγουριά πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει, μιας και οι δυο αυτοί θρύλοι της κασέτας έδρασαν με κάποια χρονική διαφορά μεταξύ τους. Το μόνο κοινό που έχουν –το οποίο και αποτελεί τον λόγο που πολλοί θεωρούν πως υπάρχει φιλική σχέση μεταξύ τους– είναι πως για πολλά χρόνια κυκλοφορούσε μια κασέτα η οποία στη μία πλευρά της είχε τραγούδια του Βρωμύλου και στην άλλη τις φάρσες του Φουσέκη.

Θέλω να πατήσετε play, να κλείσετε τα μάτια σας και να προσποιηθείτε πως βρισκόμαστε πίσω στο μακρινό 1997. Έχετε κατά νου πως το συγκεκριμένο κομμάτι συμπεριλαμβάνεται στο άλμπουμ μιας rock μπάντας το οποίο κυκλοφορεί από πολυεθνική δισκογραφική εταιρεία. Όπως και να το κάνουμε, είναι σχετικά επαναστατική πράξη στην «μπουζουκοκρατούμενη» Ελλάδα που ζούσε ακόμα μέσα στην πλασματική οικονομική φούσκα του '80 και του '90. Οι Tsopana Rave γνώρισαν μεγάλες δόξες τότε και ποτέ δεν θα ξεχάσω έναν συμμαθητή μου που μας είχε πρήξει για ένα διάστημα λέγοντας όλη την ώρα «Δώσ' μου δυο κατοστάρικα». Η μπάντα παραμένει ενεργή και κάνει κάποιες μεμονωμένες ζωντανές εμφανίσεις, ενώ έχει να κυκλοφορήσει δίσκο από το 2005. Πάντα συνδύαζαν τον χαβαλέ με στίχους που έχουν να πουν κάτι και τρόλαραν την ελληνική κοινωνία για την κατάντια της. Δυστυχώς, όμως, το μεγαλύτερο μέρος της ήταν πολύ απασχολημένο με το να χαλάει εκατομμύρια δραχμές πετώντας λουλούδια από νεκροταφεία –και το μέλλον των παιδιών του– σε λιγδιασμένες πίστες.

Μεγάλωσα ως τεράστιος fan των Offspring. Όταν λοιπόν άκουσα τη «Βέσπα» στην εκπομπή του Πάνου Ανεστόπουλου στον Επικοινωνία FM, έπαθα πλάκα. Ευτυχώς, όπως πάντα, ηχογραφούσα την εκπομπή σε κασέτα και μπορούσα μετά να το ακούω όποτε ήθελα, χωρίς όμως να γνωρίζω ποιος λέει το κομμάτι – σε εποχές προ internet, αν δεν άκουγες ποιος λέει το εκάστοτε τραγούδι έριχνες μπινελίκια για μια εβδομάδα. Ο «μαγικός κόσμος του Διαδικτύου» το αποδίδει σε μια μπάντα με το όνομα Metal Daze, οι οποίοι στο παραπάνω βίντεο φαίνονται να παίζουν live ντυμένοι παπάδες, γεγονός που με κάνει να τσαντίζομαι που δεν ήμουν εκεί. Το κομμάτι είναι διασκευή με ελληνικό στίχο του τεράστιου hit της καλιφορνέζικης punk rock μπάντας «Come Out and Play». Μια ακόμα περιπέτεια στους δρόμους της πόλης, με σκοπό να βρεθεί η κλεμμένη βέσπα του πρωταγωνιστή. Το να σου κλέψουν τη βέσπα αποτελεί πίκρα που μόνο όποιος υπήρξε ιδιοκτήτης ενός τέτοιου δικύκλου μπορεί να καταλάβει. Σκέψου να την έχεις στήσει από την αρχή, να έχεις ρίξει ώρες δουλειάς πάνω της, να έχεις σκεφτεί δεκάδες πατέντες για να λύσεις τα αντίστοιχα προβλήματα που βγάζει κάθε εβδομάδα, να έχεις δώσει μια μικρή περιουσία σε ανταλλακτικά και να έρχεται ένας αληταράς και να σου την κλέβει! Αφού λοιπόν έχει πιάσει τη μισή πόλη από τον λαιμό, ο τυπάς μαθαίνει πως εντέλει την έχουν πάρει οι Τσιγγάνοι. Η ninety-ίλα ξεφεύγει και δυστυχώς δεν μάθαμε ποτέ αν τελικά κατάφερε να βρει τη βέσπα. Η μπάντα πρέπει να δραστηριοποιήθηκε κάπου στα μέσα των '90s και αν οι πληροφορίες μου είναι σωστές, πρόκειται για αθηναϊκό σχήμα.

Αρχικά, θέλω να ξεκαθαρίσω τη θέση μου αναφέροντας πως δεν θεωρώ σε καμία περίπτωση τους Συνθετικούς τρολ μπάντα. Πρόκειται για ένα αξιοσέβαστο γκρουπ, που κυκλοφόρησε τον πρώτο του –ομώνυμο– δίσκο το 1990 και διαλύθηκε το 1993, για να επιστρέψει το 2010 και να παραμείνει ενεργό μέχρι και σήμερα. Ωστόσο, επειδή ζούμε στην Ελλάδα, πολύς κόσμος δεν κατάλαβε καλά τι έκαναν και θεώρησε τα κομμάτια τους αστεία. Ειδικά το συγκεκριμένο έχει χλευαστεί ακόμα και από εκπομπές στο ραδιόφωνο. Οι ίδιοι δεν φάνηκε να ενδιαφέρονται για όλο αυτό και μάλιστα εκμεταλλεύτηκαν τις συγκυρίες, καταφέρνοντας να προσεγγίσουν εντέλει το κοινό που τους έπαιρνε στην πλάκα και να κερδίσουν την αναγνώριση από μεγάλο μέρος του.

ΥΓ.: Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει στην άγνωστη μπάντα που είχε διασκευάσει το κλασικό «Wild Thing» των Trogs με ελληνικό στίχο. Ο τίτλος πρέπει να ήταν «Σκύλα» και μάλλον τους στίχους επιμελήθηκε κάποιος ερωτοχτυπημένος ροκάς. Δυστυχώς, δεν κατάφερα να βρω το συγκεκριμένο κομμάτι στο Ιnternet, ούτε πληροφορίες γι' αυτό, αλλά είμαι σίγουρος πως αν ξεσκονίσω τις κασέτες μου και τις βάλω να παίζουν μία προς μία, θα το πετύχω κάπου.

Περισσότερα από το VICE

Γνωρίστε τον 19χρονο Νεοζηλανδό που Πλουτίζει Κάνοντας Κομπίνες στο Dark Web

Ένας Διοργανωτής Πολυτελών Οργίων Μιλάει για τα Βίτσια των πιο Πλούσιων Ανθρώπων του Κόσμου

Έτσι Είναι ο Γύρος της Ευρώπης με InterRail