Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Βroadly.

«Οι μητέρες μας», είπε η Γαλλίδα μυθιστοριογράφος Marguerite Duras, «παραμένουν πάντα οι πιο παράξενοι, τρελοί άνθρωποι που συναντήσαμε ποτέ».

Στην καλύτερη περίπτωση, η γυναίκα που σας έφερε σε αυτό τον κόσμο είναι ο σωτήρας σας – ειδικά όταν νιώθετε πως αυτός ο ίδιος σκληρός κόσμος έχει εξαπολύσει πόλεμο εναντίον σας. Για τις λιγότερο τυχερές, η παρουσία της και μόνο μπορεί να ξεθάψει βαθιά αποθέματα πόνου. Για πολλές, ή τις περισσότερες, είναι ένα ελαφρύ μείγμα κι από τα δύο.

Όποια κι αν είναι η δυναμική μητέρας-κόρης, μπορεί να είναι ανεξήγητα δύσκολο να εκφράσεις με λέξεις τον πόνο ή τον έπαινο. Ανεξάρτητα από το εάν είναι ο φόβος μήπως της προκαλέσεις στεναχώρια, καθαρή αμηχανία ή κάποιος άλλος λόγος τόσο μοναδικός όσο και η ίδια η σχέση.

Ζήτησα από μερικές γυναίκες αντί να τα πουν, να τα γράψουν.

Συνεχώς εντυπωσιάζομαι από το πώς εγκλιματίζεσαι. Μου λες ότι δεν πιστεύεις στις ποσοστώσεις και πως οι γυναίκες δεν θα έπρεπε να παίρνουν δουλειές «μόνο και μόνο» επειδή είναι γυναίκες. Γεγονός που με μπερδεύει, γιατί όταν ήμουν νέα μου είπες ότι οι γυναίκες μπορούν να κάνουν τα πάντα. Μου λες ότι είσαι πολύ πιο ευτυχισμένη τώρα που έχω βρει κάποιον να με «φροντίζει». Θέλω να πω ότι είναι υπέροχος, αλλά ήμουν πολύ ευτυχισμένη και μόνη μου. Και δεν με φροντίζει, είμαστε σύντροφοι.

Μου υπενθυμίζεις όλη την ώρα τις φορές που απέτυχα. Ναι, ευχαριστώ γι' αυτό – θυμάμαι κι εγώ εκείνες τις φορές. Αλλά θα συνεχίσω να αποτυγχάνω, γιατί θα συνεχίσω να προσπαθώ. Και πιστεύω ότι κατά κάποιο τρόπο πετυχαίνω, επίσης. Μου λες να τακτοποιηθώ. Είμαι χαρούμενη που δεν τακτοποιήθηκα στα 20 μου και στα 33 δεν θα το κάνω τώρα. Είμαι πολύ ευγνώμων για ό,τι έχω, αλλά δεν έχω τελειώσει ακόμα.

Δεν καταλαβαίνω πολλά από αυτά που λες. Και είμαι βέβαιη ότι κι εσύ δεν με καταλαβαίνεις. Αλλά υπήρχε κάτι ή πολλά πράγματα που κατάλαβες και μου επέτρεψαν να ζήσω τη ζωή που ζω. Και πιστεύω ότι είναι γαμημένα καλή.

Εύχομαι να μπορούσες να με εμπιστευτείς. Να πιστεψεις ότι πέρα από όλα –τις φωνές, τις μπηχτές– απλώς ήθελα να σε βοηθήσω. Είμαι απόλυτα βέβαιη ότι όποιος εφηύρε τον όρο «αλκοολικός υψηλής λειτουργικότητας» δεν είχε γονιό που πραγματικά έπινε. Το ότι κάποιος μπορεί να κρατήσει μια δουλειά και να εμφανίζεται στην κοινωνία ως καλά οργανωμένος δεν σημαίνει ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα στο χείλος της καταστροφής. Δεν μπορείς να κρύψεις την πραγματικότητα από τους ανθρώπους με τους οποίους ζεις μαζί.

Εύχομαι να ήξερες ότι ποτέ δεν θα το είχα πει σε κανέναν. Τώρα φαίνεται να είναι πολύ αργά. Το αλκοόλ έχει εμπλακεί τόσο βαθιά στις αναμνήσεις με εμάς τις δύο. Υπάρχουν τόσο πολλές στιγμές στις οποίες ανατρέχω, στιγμές που θα έπρεπε να είναι ευτυχισμένες αλλά είναι χρωματισμένες με λύπη. Στα 16α γενέθλιά μου ανακάλυψα ότι είχες αρχίσει να αναμιγνύεις βότκα στο κρασί σου για να το κάνεις πιο δυνατό. Σήμερα, έχω αυτή την αποστροφή για τη μυρωδιά του κόκκινου κρασιού – μόλις το συνειδητοποίησα. Το σώμα μου παγώνει ακόμα κι αν ανιχνεύσω μια ιδέα αυτής της μυρωδιάς. Εύχομαι απλώς να μπορούσες να με εμπιστευτείς – ότι πέρα από όλα αυτά, υπήρχε και θα υπάρχει πάντα μόνο αγάπη.

Σ' αγαπάω αλλά δεν μου αρέσεις. Με εκφοβίζεις ολόκληρη τη ζωή μου. Όταν ήμουν παιδί, με κυνηγούσες όταν διαφωνούσαμε και χρησιμοποιούσες τα συναισθήματά μου εναντίον μου. Με έχεις τρομάξει τόσο πολύ που ακόμα και σήμερα δεν υπερασπίζομαι τον εαυτό μου όταν είμαι γύρω σου. Πρέπει πάντα να με ρίχνεις ψυχολογικά. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη όταν υπέγραψα το συμβόλαιο για το πρώτο μου βιβλίο. Σου είπα ότι εάν πουληθούν χίλια αντίτυπα από το βιβλίο μου, θα πάρω μπόνους δικαιωμάτων. Η απάντησή σου; «Δεν θα πουλήσεις ποτέ 1.000 αντίτυπα». Τότε, προσβλήθηκες όταν γύρισα να φύγω ώστε να μη δεις τον θυμό και τα δάκρυά μου. «Τι; Απλώς είμαι ρεαλίστρια», είπες. Πώς μπορούσες να μην είσαι ευτυχισμένη βλέποντάς με ευτυχισμένη; Ίσως δεν σε αγαπάω.

Ως έφηβη, σε κατηγόρησα ότι δούλευες πάρα πολύ και δεν ήσουν «στοργική». Δεν μπορούσα να δω τότε πόσο πολύ με φρόντιζες. Ως ενήλικη, βλέπω με απόλυτο δέος τι πέτυχες, τη δύναμή σου και την αποφασιστικότητά σου. Διοικούσες τη δική σου εταιρεία, διαχειριζόσουν το δικό σου προσωπικό, εσύ και ο μπαμπάς εξακολουθούσατε να έχετε μια σχέση αγάπης και τα παιδιά σου είναι (ως επί το πλείστον) λειτουργικοί ενήλικες.

Αναρωτιέμαι εάν ποτέ θα σου στείλω αυτά τα λόγια. Η υπερευαισθησία είναι ντροπιαστική και για τις δυο μας και, για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι σίγουρη ούτε ότι θα μπορούσαμε να διαχειριστούμε την αμηχανία. Θα ήθελα να πιστεύω ότι ίσως μια μέρα το κάνω. Ίσως όταν είμαι μητέρα η ίδια. Αλλά προς το παρόν ορίστε μια σιωπηλή, δακτυλογραφημένη σκέψη που μπορεί ποτέ να μη διαβάσεις. Μαμά, ξέρω τι έχεις κάνει για μένα και είμαι ευγνώμων και ελπίζω ότι δεν είσαι πολύ απογοητευμένη με τα αποτελέσματα.

Ήταν πολύ παράξενο ότι μου ζήτησες να τραβήξω τη φωτογραφία για το προφίλ σου σε ιστοσελίδα γνωριμιών λίγους μήνες μετά τον θάνατο του μπαμπά. Ορίστε, το 'πα. Όμως εξακολουθώ να πιστεύω ότι φαινόσουν υπέροχη. Δεν ξέρω. Δεν είμαστε καλές στο να επικοινωνούμε, έτσι δεν είναι; Το βρίσκω πολύ δύσκολο να κάνω συζητήσεις μαζί σου γιατί πάντα νιώθω ότι είσαι εκεί από υποχρέωση.

Γενικά, νιώθω ότι από τότε που ξαναπαντρεύτηκες, τα παιδιά σου δεν είναι και τόσο προτεραιότητα. Είναι δύσκολο, γιατί θέλω να είσαι ευτυχισμένη, αλλά ως φεμινίστρια δεν πιστεύω ότι η ζωή σου θα έπρεπε να περιστρέφεται γύρω από τα παιδιά σου. Υποθέτω ότι μερικές φορές με σοκάρει όμως. Πραγματικά ζηλεύω τους φίλους μου που έχουν αυταρχικούς γονείς.

Επίσης, κάποτε μου είπες ότι εάν ποτέ χρειαζόταν να κάνω έκτρωση δεν ήθελες να το ξέρεις. Το σκέφτομαι πολύ αυτό το πράγμα. Θα ερχόταν ακόμα κι ένας άγνωστος εάν το ζητούσα. Πέρα από τα παράπονα, είσαι απίστευτο άτομο. Είσαι δυνατή. Όπως τραγούδησε κάποτε ο σπουδαίος Darren Hayes από τους Savage Garden, πιστεύω ότι οι γονείς κάνουν όσο καλύτερη δουλειά μπορούν.

Δεν είναι τόσο πολύ η σχιζοφρένειά σου. Το έχω συνηθίσει. Είναι περισσότερο ο ναρκισσισμός σου και ότι μου συμπεριφέρεσαι σαν να είμαι η διασκέδασή σου – σαν μια ηλίθια κούκλα. Δεν κάνεις τίποτα για να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Απλώς περιμένεις εγώ να σε σώσω και δεν μπορώ, γιατί είμαι πολύ κουρασμένη από το να προσπαθώ να επιβιώσω. Απορρίπτεις άλλους ανθρώπους για να περιμένεις εμένα και να με κάνεις να νιώσω τύψεις και να σε επισκεφτώ. Είναι αρρωστημένο. Αλλά είσαι άρρωστη. Οπότε πώς μπορώ να είμαι θυμωμένη, σωστά;

Εύχομαι όταν μου έκανες μια ερώτηση να με άφηνες να απαντήσω. Το να μιλάς ταυτόχρονα με μένα κάθε φορά που με καλούσες να μιλήσω με κάνει να νιώθω ότι δεν σε ενδιαφέρει τι έχω να πω. Με κάνει να σκέφτομαι ότι δεν ενδιαφέρεσαι για μένα ως ολοκληρωμένο, ζωντανό άτομο που έχει συναισθήματα – σαν να ενδιαφέρεσαι μόνο για την εκδοχή του εαυτού μου που ανήκει σε σένα.

*Τα ονόματα έχουν αλλαχθεί.

Περισσότερα από το VICE

«Νόμιζα ότι το Μωρό μου Ήταν ένα Μικρό Αλογάκι»: Οι Γυναίκες που Τριπάρουν Μετά τη Γέννα

Άγρια Νύχτα στο Ωραιόκαστρο μετά τον Θάνατο Δύο Προσφύγων σε Τροχαίο

Όταν Ανακαλύπτεις ότι το Σπίτι σου Ανήκει στους Γείτονές σου οι Οποίοι Προσπαθούν να σου Κάνουν Έξωση