Βασίλειος Τσιρώνης: Ο Γιατρός που Ίδρυσε Αυτόνομο Κράτος σε Ένα Διαμέρισμα στο Παλαιό Φάληρο

Μια από τις πιο ιδιαίτερες και μυστηριώδεις ιστορίες στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας είναι αυτή του ιατρού Βασίλειου Τσιρώνη. Στο πρόσωπό του πολλοί είδαν έναν επαναστάτη με μοντέρνες ιδέες που εκτελέστηκε από το κράτος, άλλοι έναν δημόσιο κίνδυνο και κάποιοι έναν «τρελό». Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι δεν άφηνε κανέναν αδιάφορο, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι για τη σύλληψή του -η οποία οδήγησε στον θάνατό του- κινητοποιήθηκε για πρώτη φορά το νεοσύστατο τότε σώμα της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας, δηλαδή τις Μονάδες Ειδικής Αποστολής (Μ.Ε.Α). 

Γεννήθηκε το 1929 στην Αθήνα. Παιδί Μικρασιατών προσφύγων, με πατέρα στρατιωτικό. Η οικογένειά του, τον πίεζε να σπουδάσει στη Σχολή Ευελπίδων και να ακολουθήσει καριέρα αξιωματικού. Τελικά, πέρασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και μάλιστα σε καλή σειρά ανάμεσα στους 1.300 υποψήφιους της χρονιάς του. Αποφοιτά και εργάζεται στον «Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό», δίπλα στους αριστερούς εξόριστους στον Άι-Στράτη.

Άνθρωποι που έχουν παρακολουθήσει την πορεία του, θέτουν την απαρχή των επαναστατικών του ιδεών σε όσα βίωσε εκεί. Ο Τσιρώνης διαπιστώνει βασανιστήρια σε βάρος εξόριστων και στη συνέχεια προχωράει σε καταγγελία των εν λόγω πρακτικών, αναφέροντας, μεταξύ άλλων, ακόμη και δολοφονίες εκ προμελέτης. 

Κατηγορεί ευθέως τον «Ερυθρό Σταυρό» για υποταγή και συνθηκολόγηση και σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά μέσα στα χρόνια, διαρρέει στον ξένο Τύπο έγγραφα τα οποία, κατά κάποιο τρόπο, επιβεβαιώνουν όσα ισχυρίζεται.

Απολύεται για σοβαρές παραβάσεις της ιατρικής επιστήμης, όμως προσφεύγει στη δικαιοσύνη και δικαιώνεται. Ωστόσο, το ελληνικό Δημόσιο δεν εκτελεί τη δικαστική απόφαση και έτσι παραμένει άνεργος. Μάλιστα, το 1960 έρχεται σε κόντρα με τον Υπουργό Πρόνοιας της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή, Ανδρέα Στράτο, η οποία λήγει με εκατέρωθεν μηνύσεις.

Ο Τσιρώνης καταδικάζεται σε δύο χρόνια φυλάκισης και αφού εξέτισε την ποινή του καταδικάζεται, εκ νέου, λόγω της αδυναμίας του να πληρώσει τα δίδακτρα της δημόσιας σχολής όπου φοίτησε - τα οποία αποφάσισε να διεκδικήσει το Δημόσιο έπειτα από όσα συνέβησαν.

Μέσα από τη φυλακή ξεκινάει μαζί με κάποιους συγκρατούμενούς του απεργία πείνας υπέρ αυτών που εκτίουν ποινές για χρέη στο δημόσιο. Το 1962 αποφυλακίζεται και αντιμετωπίζει νέες κατηγορίες για το παραπάνω περιστατικό. Καταδικάζεται ξανά, αλλά εξαγοράζει την ποινή του.

Ωστόσο, είχε απομείνει απλήρωτο ένα πολύ μικρό ποσό από τα χρήματα που χρωστούσε.

Στις 28 Οκτωβρίου του 1962 καλείται, με την ιδιότητα του ιατρού, στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του με πρόσχημα την υπογραφή ενός πιστοποιητικού θανάτου. Φτάνοντας, ενημερώνεται ότι επρόκειτο για «παγίδα» και πως στην πραγματικότητα οι αστυνομικοί του έκαναν καψόνι για το ποσό που χρωστάει. Τους ζητάει να το πληρώσει, όμως λόγω αργίας εθνικής επετείου κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό και προχωρούν στη σύλληψή του. Διαπληκτίζεται με τους αστυνομικούς, οι οποίοι θα του κάνουν μήνυση για περιύβριση αρχής με αποτέλεσμα να βρεθεί ξανά στη φυλακή.

Βγαίνοντας στα τέλη του 1962 ιδρύει το «Κόμμα των Αδέσμευτων». Μια κίνηση περισσότερο συμβολικού και όχι τόσο κομματικού χαρακτήρα. Τα επόμενα χρόνια είναι κάπως πιο ήρεμα με σημαντικότερο γεγονός τη νέα απεργία πείνας 50 ημερών που ξεκίνησε το 1964, επί κυβερνήσεως Γεωργίου Παπανδρέου, με αίτημα τον επαναπατρισμό των αριστερών πολιτικών προσφύγων από τις χώρες του λεγόμενου «ανατολικού μπλοκ».

Στις 21 Απριλίου του 1967 έχουμε τα θλιβερά γεγονότα του στρατιωτικού πραξικοπήματος που έφερε την επταετία της χούντας. 

Στις 16 Αυγούστου του 1969 (ημέρα των 40ών γενεθλίων του), ο Τσιρώνης προχωράει σε μία από τις πιο γνωστές του δράσεις. Την αεροπειρατεία του αεροπλάνου της Ολυμπιακής.

Επιβιβάστηκε σε αυτό με τη γυναίκα του Βαρβάρα και τα δύο ανήλικα παιδιά τους. Η πτήση ξεκινούσε από την Αθήνα για τα Ιωάννινα με ενδιάμεσο σταθμό το Αγρίνιο - τόπος καταγωγής του και λόγος που επιλέχτηκε η συγκεκριμένη πτήση, ώστε να μην υπάρξουν υποψίες.  

Το κέντρο ελέγχου χάνει ξαφνικά την επικοινωνία με το σκάφος (ένα Dakota DC-3 με 32 επιβαίνοντες συν το πλήρωμα) και υπάρχει έντονη ανησυχία ότι αυτό έχει πέσει.

Στο «Γαλάζιο Βιβλίο του Τσιρώνη», ένα μανιφέστο-αυτοέκδοση του Τσιρώνη, που κυκλοφόρησε το 1975 γράφει:  

«Στο όνομα της Δημοκρατίας, της λευτεριάς και του ανθρωπισμού, κυριεύω αυτό το αεροπλάνο. Πετάμε για Αλβανία, είμαι ο γιατρός Τσιρώνης».

«Θα πάμε όπου θέλετε γιατρέ», απαντάει με θαυμαστή ψυχραιμία ο κυβερνήτης του αεροπλάνου της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Ενώ σηκώνει τα χέρια του ευνόητα τρομαγμένος, στο άκουσμα της φράσης του αεροπειρατή. Φράσης που τη συνόδεψε ο ξερός κρότος της όπλισης ενός «παραμπελουμ».

Ο δεύτερος πιλότος του αεροσκάφους, σαφέστατα τρομαγμένος αυτός, έχει επίσης σηκώσει τα χέρια, ενώ το πρόσωπό του, έγινε προσωπείο έντρομης αναμονής.

Την ίδια στιγμή, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει με το περίστροφο στο χέρι η Βαρβάρα Τσιρώνη. Γνωστοποιώ στη σύζυγό μου ότι «το αεροπλάνο έχει κυριευθή» και ότι «οι πιλότοι υπακούουν καλώς».

Ο ψύχραιμος κυβερνήτης, ενώ διατηρεί υψωμένα πάντα τα χέρια του, ρωτάει: «Είπατε γιατρέ, ότι είστε ο κ. Τσιρώνης. Πρέπει να είστε νομίζω ο αγωνιστής γιατρός, με τις απεργίες, τις πολιτικές διώξεις κλπ, ή κάνω λάθος»;

Θα πρέπει να χαμογέλασα (αν καλοθυμάμαι) και του είπα: «Δεν κάνετε λάθος. Αυτός είμαι».

«Αλλά τότε, κ. Τσιρώνη, εμείς (υπονοώντας προφανώς και τον δεύτερο χειριστή βοηθό του), είμαστε θαυμαστές σας και φίλοι σας. Θα μας επιτρέπατε να καπνίσουμε ένα τσιγάρο; Ονομάζομαι Τζώρτζης και ο συνάδελφός μου είναι ο κ. Χατζηγιαννάκης»

«Χαίρομαι για τη γνωριμία σας κύριοι, παρά την ανωμαλία των περιστάσεων».

Τελικά, τα νέα για την αεροπειρατεία φτάνουν μέσω ασυρμάτου και στην Ελλάδα. Οι Αρχές πίστεψαν ότι πίσω από αυτήν ήταν η «Οργάνωση Αντιστάσεως», η οποία είχε μοιράσει προκηρύξεις σχετικά με επερχόμενες δράσεις κατά τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου.

Στη συνέχεια, όμως, έγινε γνωστό ότι ο Τσιρώνης με την οικογένειά του απείλησαν πλήρωμα και επιβάτες με δύο περίστροφα και δύο μαχαίρια, έχοντας ως στόχο να μεταβούν στη γειτονική χώρα.

Κάπου εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε ότι εκείνη την εποχή δεν γίνονταν ιδιαίτεροι έλεγχοι στους επιβάτες, ενώ μέσα στα αεροπλάνα επιτρεπόταν μέχρι και το κάπνισμα - όπως γίνεται αντιληπτό από τους παραπάνω διαλόγους.

Κατά τη διάρκεια της πειρατείας υπήρξαν και διαπληκτισμοί ανάμεσα σε επιβάτες, πλήρωμα και Τσιρώνη. Λόγος ήταν η επιθυμία του τελευταίου να προσγειωθούν στην Αλβανία, που βρισκόταν σε εξίσου πολιτικά ασταθή κατάσταση (περίοδος Χότζα) με την Ελλάδα και μάλιστα σε μια περίοδο που οι διπλωματικές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών δεν ήταν στην καλύτερη φάση.

Οι Αλβανοί έστειλαν δύο στρατιωτικά αεροπλάνα για να συνοδεύσουν αυτό της «Ολυμπιακής» σε ένα μικρό στρατιωτικό αεροδρόμιο στην Αυλώνα. Ήταν φιλικοί με όλους. Οδήγησαν την οικογένεια Τσιρώνη στα Τίρανα, ενώ ενημέρωσαν τους επιβάτες ότι την επόμενη μέρα -όσοι επιθυμούν- μπορούν να επιστρέψουν στην Ελλάδα με έξοδα της αλβανικής κυβέρνησης. Μάλιστα, σύμφωνα με τα σχετικά ρεπορτάζ, την ίδια μέρα πραγματοποίησαν ξενάγηση στην πόλη της Αυλώνας για τους επιβάτες, αλλά και ένα γλέντι προς τιμήν τους.

Στις 17 Αυγούστου, όντως, επέστρεψαν χωρίς προβλήματα.

Ο Τσιρώνης ενημερώθηκε ότι δεν υπάρχει πρόθεση έκδοσής του στην Ελλάδα, αλλά θα έπρεπε να αποχωρήσει από την Αλβανία άμεσα προς οποιαδήποτε χώρα επιλέξει.

Επέλεξε τη Σουηδία.

Στα τέλη του μήνα βρέθηκε εκεί, όμως τα προβλήματα συνεχίστηκαν.

Κατηγορήθηκε για κάποιες μικροαπάτες -χωρίς να έχουν γίνει γνωστά περισσότερα στοιχεία- και καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 3,5 ετών και απέλασης μετά την έκτισή της.

Οδηγήθηκε σε σουηδική φυλακή, με την οικογένειά του να κρατείται σε ένα ίδρυμα λίγο έξω από τη Στοκχόλμη.

Όσο βρίσκεται στη Σκανδιναβική χώρα αλλάζει το όνομα του κόμματος σε Ε.Α.Κ. (Εθνικό Αστικό Κόμμα).

Το 1974 -με τη Χούντα να έχει πέσει- ο 45χρονος, πλέον, ιατρός αποφυλακίζεται και επιστρέφει στην Ελλάδα.

Τα επόμενα τρία χρόνια θα παιχτεί η τελευταία πράξη του δράματος.

Ο Τσιρώνης μετονομάζει το κόμμα του σε «Ουδετερόφιλο Ελλαδικό Μέτωπο» (ΟΕΜ) και αποδίδει τις άσχημες περιπέτειές του στο Ελληνικό κράτος. 

Σύμφωνα με πηγές, τα είχε βάλει με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, το ΠΑΣΟΚ και κάποιους γνωστούς εκδότες. Μέσα στην επόμενη τριετία προχώρησε σε διάφορες παρεμβάσεις, προκαλώντας συνεχώς με τις δηλώσεις του.

Στις εκλογές του 1977 θα προχωρήσει σε μια πραγματικά ριζοσπαστική και ιδιαίτερη κίνηση. Με σύνθημα τη λευκή ψήφο διεκδικεί, μια εβδομάδα μετά τη διαδικασία, 250.000 λευκά ψηφοδέλτια της Β’ εκλογικής περιφέρειας Αθηνών, φέρνοντας τις Αρχές και τον Τύπο της εποχής σε αμηχανία.

Έπειτα από λίγες μέρες θα συλληφθεί έξω από το σπίτι του, για μία ξεχασμένη καταδίκη που είχε επί χούντας. Κατά τη διάρκεια της σύλληψης θα τραυματιστεί ένας αστυνομικός.

Στις 5 Φεβρουαρίου του 1978, ο Βασίλειος Τσιρώνης θα ανακηρύξει ως ανεξάρτητο κράτος το διαμέρισμά του στην οδό Άρεως 5, στο Παλαιό Φάληρο. Θα αυτοεξοριστεί σε αυτό και από το μπαλκόνι του θα βγάζει συχνά λόγους μπροστά σε ανθρώπους που μαζευόντουσαν στο μικρό στενό για να τον ακούσουν. 

Λέγεται ότι κάποιες φορές πυροβολούσε στον αέρα από το μπαλκόνι του και πως ελεύθεροι σκοπευτές είχαν καταστρέψει τα μεγάφωνα που χρησιμοποιούσε.

Όπως έγραφε στο περιοδικό «Ιδεοδρόμιο» (Τεύχος 31 - 23 Ιουλίου 1979) ο Λεωνίδας Χρηστάκης, «ο ίδιος ο Τσιρώνης μου έδειξε και τα είδα με τα μάτια μου σφαίρες και τρύπες από πυροβολισμούς απ’ τη διαγωνίως απέναντι ανεγειρόμενη πολυκατοικία όπως ακόμα δεκάδες μυστικούς και χαφιέδες που καραδοκούσαν στα πέριξ της οδού Άρεως 35 και που πυροβολούσαν τα χωνιά του μεγαφώνου για να σταματήσουν τις εκπομπές».

Στο προαναφερθέν άρθρο, το οποίο δημοσιεύτηκε έναν χρόνο μετά τον θάνατο του ιατρού γίνεται λόγος για ένα κείμενο που γράφτηκε στην εφημερίδα «Το Βήμα» στις 7 Ιουλίου του 1978. Ένας κόλαφος κατά του Τσιρώνη και της αδυναμίας του κράτους να τον κοντρολάρει. «Η υπόθεση δεν είναι φαιδρή, αλλά επικίνδυνη, η υπόθεση Τσιρώνη υπογραμμίζει την ανυπαρξία του κράτους», διάβαζε κάποιος σε αυτό.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι το συγκεκριμένο άρθρο έριξε την πρώτη σπίθα για όσα ακολούθησαν. Στη συγκεκριμένη κατηγορία ανήκει και ο Λεωνίδας Χρηστάκης.

Τα ξημερώματα της 11ης Ιουλίου, η νεοσύστατη ομάδα της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας -υπήρχε μόλις δύο μήνες τότε- πραγματοποιεί έφοδο στο σπίτι του Τσιρώνη, όπου βρισκόταν ο ίδιος -οπλισμένος όπως πάντα-, τα τρία του παιδιά -η μικρότερή του κόρη είχε γεννηθεί κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Σουηδία-, η γυναίκα του και μια νεαρή γυναίκα – η οποία ψευδώς παρουσιάστηκε ως «όμηρος».

Οι Αστυνομικοί, με επικεφαλής τον Μιχάλη Γεωργιακάκη και παρουσία εισαγγελέα, έριξαν δακρυγόνα μέσα στο σπίτι με τα παιδιά και τη νεαρή γυναίκα να απομακρύνονται κλαίγοντας και βήχοντας. Βασίλειος και Βαρβάρα Τσιρώνη μένουν στις θέσεις τους.

Ακολουθεί εισβολή των αστυνομικών και ο Τσιρώνης, κάτω από αδιευκρίνιστες μέχρι σήμερα συνθήκες, πέφτει νεκρός με μια σφαίρα στο κεφάλι.

Η γυναίκα του φωνάζει: «Οι φασίστες σκότωσαν τον Τσιρώνη μέσα στο σπίτι του», ενώ η επίσημη τοποθέτηση αναφέρει ότι αυτοκτόνησε στρέφοντας την κάνη του όπλου στο κεφάλι του και τραβώντας τη σκανδάλη – κάτι που δεν έχει επιβεβαιωθεί από τη νεκροψία.

Τι πραγματικά συνέβη εκείνες τις κρίσιμες στιγμές λίγοι γνωρίζουν. Αξίζει να αναφέρουμε ότι είχε δοθεί εντολή να κρατηθούν μακριά κάτοικοι και δημοσιογράφοι.

Στο άρθρο του ο Χρηστάκης αναφέρει τα εξής:

«Μονάδες Ειδικής Αποστολής (Μ.Ε.Α.) όπου αφού καταστρέφουν ολοκληρωτικά το διαμέρισμά του εισέρχονται μέσα σ’ αυτό και τον υποχρεώνουν σε αυτοκτονία».

Λίγα χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 1985, ο επικεφαλής της αποστολής, Μιχάλης Γεωργακάκης, θα παραχωρήσει συνέντευξη στην «Ελευθεροτυπία» σχετικά με εκείνη τη μοιραία καλοκαιρινή βραδιά.

Αναφέρει ότι η βασική εντολή ήταν να συλληφθεί ο Τσιρώνης και να μείνει πάση θυσία ζωντανός.

Στη συνέχεια παραδέχεται την αποτυχία του σχεδίου:

«Ήταν μπροστά μου, τον έβλεπα – είχαμε κάτι προβολείς ωραίους. Κόλλησε την μπερέτα στο κεφάλι και αυτοκτόνησε (αυτή είναι η επίσημη άποψη, της αστυνομίας και του κράτους). Κλονίστηκα. Ήταν μια αποτυχία για μένα. Ήθελα να τον πιάσω ζωντανό», ανέφερε.

Ακολουθεί ο διάλογος που είχε στη συνέχεια με τον δημοσιογράφο:

- Σας καταλογίζω ότι δεν υπολογίσατε πως θα μπορούσατε να αυτοκτονήσει. Τον εξωθήσατε στον θάνατο.

- Ίσως είναι ένα στοιχείο που έπρεπε, ναι, να το προβλέψουμε. Αν, όμως, λειτουργούσε το σχέδιο του αιφνιδιασμού, θα τον πιάναμε ζωντανό, χωρίς να προλάβει να κάνει κιχ.

- Δεν λειτούργησε, όμως.

- Βρήκαμε εμπόδια.

- Γιατί δεν υποχωρούσατε τότε;

- Δεν γινόταν. Έπρεπε η επιχείρηση να εκτελεστεί. Να δοθεί λύση.

- Αν ρωτούσατε κάποιους γιατρούς, θα σας λέγανε πώς μπορεί ν’ αυτοκτονήσει.

- Είναι δυνατόν να καταλογιστούν ορισμένες παραλείψεις. Ναι, ήταν μια αποτυχία. Ίσως θα έπρεπε όπως λέτε να πιάσω αυτή τη λεπτομέρεια. Τον θεωρούσα, όμως, ένα γενναίο άνθρωπο.

- Και οι γενναίοι αυτοκτονούν, κ. Γεωργακάκη.

- Εν πάση περιπτώσει, δεν το προβλέψαμε. Το δέχομαι πως ήταν μια αποτυχία. Πάντως, αν ήθελε να με σκοτώσει, θα το έκανε. Από κει βγάζω το συμπέρασμα πως ήταν ένα παλληκάρι.

Στη συνέχεια συνελήφθησαν ακόμη δύο άτομα για τη συμμετοχή τους στο κόμμα του ιατρού. Ο Γιάννης Σκανδάλης και ο Μανώλης Μαθιουδάκης πέρασαν ένα διάστημα στη φυλακή.

Το όνομα του πρώτου θα επανέλθει στο προσκήνιο πολλά χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 2002, όταν εξαρθρώθηκε η 17 Νοέμβρη. Δημοσιεύματα της εποχής τον κατονόμασαν ως «εκτελεστή» της οργάνωσης. Σύμφωνα με τον Χριστόδουλο Ξηρό, ο -ιστιοπλόος στο επάγγελμα- Σκανδάλης υπήρξε ιδρυτικό μέλος της οργάνωσης μέχρι το 1986 και έφερε το ψευδώνυμο «Κόμης». Το 1994 θα σκοτωθεί σε ένα περίεργο τροχαίο δυστύχημα στην Πελοπόννησο με πολλούς να αποδίδουν τον θάνατό του σε εσωτερικό ξεκαθάρισμα της οργάνωσης -χωρίς κάτι τέτοιο να έχει αποδειχθεί.

Μάλιστα, ο Δημήτρης Κουφοντίνας αναφέρεται σε αυτόν, όντας ιδιαίτερα συγκινημένος, στο βιβλίο του «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη»:

«Ο Γιάννης όμως έφυγε νωρίς. Δίχως να προδώσει το όνειρο, δίχως να το δει να προδίνεται. Όταν είδα ξαφνικά το παγωμένο, κάπως μελαγχολικό, χαμόγελο να με κοιτά μέσα από την εφημερίδα, καθόμουν στο Λάντα. Το παμπάλαιο κασετόφωνο έπαιζε εκείνη την ώρα τον Ακροβάτη. Όλα πάγωσαν τριγύρω και μέσα μου, οι νότες και οι στίχοι του τραγουδιού διαπερνούσαν το μυαλό μου που δεν ήθελε να αποδεχτεί την είδηση. 

Ο φίλος, ο σύντροφος, ο Κόμης της οργάνωσης, ο Γιάννης Σκανδάλης, ακροβατούσε μια ζωή, μέχρι το τέλος ακροβάτης, μέχρι να πέσει σε εκείνη τη μοιραία στροφή στη Μάνη με τη μηχανή του. Έμεινα ώρα ακίνητος. Μούχρωνε έξω, βράδιαζε μέσα μου. Έκανα χρόνια να μπορέσω να ξανακούσω εκείνο το τραγούδι».

Γυρίζοντας για μια τελευταία φορά πίσω, στην κηδεία του Τσιρώνη, βρίσκουμε πάνω από 1000 άτομα, κυρίως από τον χώρο της Αριστεράς, να φωνάζουν συνθήματα. Στο μνημόσυνο για τον έναν χρόνο από τον θάνατό του μαζεύτηκαν μόλις 50.

Και μπορεί να φαινόταν ότι η ιστορία του θα ξεχαστεί για πάντα, όμως, στην εποχή του διαδικτύου, που ο κόσμος «διψά» για εξαντλητικές λεπτομέρειες σχετικά με ιδιαίτερες ιστορίες του παρελθόντος, κρατάει σε κάποιες γωνιές του το όνομα του ζωντανό.

Πέραν του Διαδικτύου, όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να βρει το γνωστό «Γαλάζιο Βιβλίο του Τσιρώνη». Το μανιφέστο, που, όπως αναφέρω και πιο πάνω, κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 1975 και πουλούσε, είτε στο γραφείο του στην οδό Στουρνάρα 28 είτε μέσω συγκεκριμένων βιβλιοπωλείων.

Οι εκδόσεις Τοποβόρος το επανακυκλοφόρησαν πριν από λίγα χρόνια σε μία ιδιαίτερη έκδοση. Διαβάζοντάς το, μπορεί να μπει κανείς στο μυαλό του Τσιρώνη και να βγάλει τα συμπεράσματά του -χωρίς να τον εντάξει σε κάποια «προκάτ» πολιτική πεποίθηση όπως συνέβη πολλές φορές στο παρελθόν.

Αυτή ήταν η ζωή του Βασίλειου Τσιρώνη. Ενός ανθρώπου που δεν άντεχε να υπακούει και τελικά πέθανε χτίζοντας τον δικό του μύθο, ο οποίος, αν και σκονισμένος μέσα σε ένα χρονοντούλαπο, έχει μια κάποια αξία.

Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.

Περισσότερα από το VICE

Όλο και Περισσότεροι Άνδρες Βάφονται

Η πιο Καταζητούμενη Γυναίκα της Βρετανίας Ξέπλυνε Ένα Δισεκατομμύριο Λίρες και Έγινε «Καπνός»

Ένα Οδοιπορικό στα Καταφύγια των Τζουμέρκων, Εκεί Όπου Κάθε Μέρα Είναι μια Περιπέτεια

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.