Οκτώ Cult Stoner Movies για το "420" ή για Όποτε την Πίνεις

To 1971, πέντε μαθητές από το San Rafael High School έφτιαξαν έναν μυστικό κώδικα που χρησιμοποιούσαν για να σηματοδοτήσουν ότι θα συναντιούνταν αργότερα για να καπνίσουν χόρτο. Λέγανε “420” καθώς συναντιούνταν στους διαδρόμους και βρίσκονταν στις 4:20 μμ για να καπνίσουν.

Σήμερα, η 20/4  έχει γίνει παγκόσμια γιορτή αντικουλτούρας. Επειδή το να μαστουρώνεις και να βλέπεις ταινίες είναι από τις μεγαλύτερες απολαύσεις στη ζωή για τους stoner, διαλέξαμε τις καλύτερες stoner ταινίες που δεν είναι συνηθισμένες τύπου Harold and Kumar.

“Up In Smoke” (1978), του Lou Adler 

Κάθε λίστα πρέπει να περιλαμβάνει τους Cheech and Chong, που δημιούργησαν τη βάση για όλες τις μελλοντικές stoner (και slacker) κωμωδίες με την πρώτη τους ταινία. Ένας άνεργος slacker που την πίνει συναντά έναν ερασιτέχνη ντράμερ, τον Stoner, που έχει φύγει από το σπίτι των γονιών του, αι ταξιδεύουν από το Μεξικό ως το Λος Άντζελες χωρίς να ξέρουν ότι το βαν που οδηγούν είναι φτιαγμένο από μαριχουάνα (μη ρωτάς)!

“Kids” (1995), του Larry Clark

OK, δεν είναι αυστηρά stoner ταινία, αλλά η σκηνή στο πάρκο όπου ο πιτσιρικάς στρίβει μπάφο χρησιμοποιώντας ένα πούρο ήταν μάθημα για μια γενιά: πώς να κόβει ένα πούρο, να αδειάζει τον καπνό, να το γεμίζει χόρτο και να το κλείνει. Εκ των υστέρων μοιάζει με tutorial στο YouTube. Προειδοποίηση: αυτά τα τσιγάρα είναι πολύ δυνατά. Έκανα ένα στα 18 και δεν έχω μαστουρώσει περισσότερο στη ζωή μου.

“Half Baked” (1998), της Tamra Davis

Ίσως η πιο αγαπημένη stoner ταινία όλων των εποχών. Γραμμένη από τους εγκεφάλους του Chappelle’s Show, Neal Brennan και Dave Chappelle, το Half Baked είναι η κλασική ιστορία του αγώνα για δικαιοσύνη: όταν ένα μέλος της ομάδας τους συλλαμβάνεται επειδή σκότωσε ένα άλογο της αστυνομίας της Νέας Υόρκης ταΐζοντάς το junk food, τρεις stoner φίλοι αναγκάζονται να σηκωθούν από τον καναπέ τους και να μαζέψουν χρήματα για να αφεθεί ελεύθερος, πουλώντας χόρτο που έκλεψαν από ένα φαρμακευτικό εργαστήριο.

“Smiley Face” (2007), του Gregg Araki 

Η πρώτη και μοναδική απόπειρα του ειδώλου του New Queer Cinema, Gregg Araki, στο slapstick stoner σινεμά. Ακολουθεί μια υποαπασχολούμενη ηθοποιό ονόματι Jane F. (Anna Faris) που κατά λάθος μαστουρώνει όταν τρώει μια ολόκληρη παρτίδα cupcakes που έψησε η συγκάτοικός της. Στη συνέχεια η Jane προσπαθεί να φέρεις εις πέρας μια σύντομη λίστα υποχρεώσεων, η οποία περιλαμβάνει να αγοράσει έξτρα χόρτο για να ψήσει cupcakes προκειμένου αντικαταστήσει αυτά που έφαγε, να συναντήσει μια ατζέντισσα κάστινγκ (Jane Lynch) για οντισιόν και να πληρώσει το ρεύμα που έληξε.

“Pineapple Express” (2008), του David Gordon Green 

Ένα σύγχρονο κλασικό. Χαρακτηρίζεται stoner κωμωδία δράσης, είδη που μοιάζουν αδύνατον να συγχωνευτούν. Αλλά λειτουργεί άψογα και όσο το βλέπεις τόσο καλύτερο γίνεται. Ο stoner Dale Denton (Seth Rogen) και ο καλύτερος φίλος/ντίλερ του Saul Silver (James Franco) βρίσκονται στη μέση ενός πολέμου ναρκωτικών όταν κατά λάθος γίνονται μάρτυρες της εκτέλεσης ενός ντίλερ από διεφθαρμένους μπάτσους, και προσπαθούν να ξεφύγουν από δολοφόνους, μπάτσους, γκάνγκστερ, ακόμη και την κυβέρνηση.

“Fritz The Cat” (1972), του Ralph Bakshi

Δεν γινόταν να μη συμπεριλάβουμε μια σκοτεινή, περίεργη trippy stoner ταινία. Αυτή η ταινία του 1972, προσαρμογή ενός από τους πιο αγαπημένους και διαβόητους εικονογράφους των underground κόμιξ, τον R. Crumb, μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από τον αντισυμβατικό animator και σκηνοθέτη Ralph Bakshi. Το Fritz the Cat, το πρώτο «καρτούν με περιεχόμενο για ενηλίκους» ήταν έκπληξη στο box office, αποφέροντας 90 εκατομμύρια δολάρια με προϋπολογισμό 850.000 δολαρίων. Η ταινία επικεντρώνεται στον Fritz, ένα κυνικό αιλουροειδές που του αρέσουν οι γυναίκες, σε μια ανθρωπόμορφη εκδοχή της Νέας Υόρκης, από τα μέσα ως τα τέλη του '60.

Ξεκινώντας για ένα φανταστικό ταξίδι αυτο-ανακάλυψης, ο Fritz επιδίδεται στα πάντα, πολλαπλές σεξουαλικές συνευρέσεις, περιπλανήσεις στα πιο ύποπτα μέρη της πόλης και μπαίνει με μια ομάδα επιθετικών χίππηδων.

Παρά τις αντιρρήσεις για τις ωμές απεικονίσεις του σεξ και της χρήσης ναρκωτικών, είναι επίσης μια εκπληκτικά δηκτική κοινωνικοοικονομική κριτική της αντικουλτούρας της δεκαετίας του '60.

“Waking Life” (2001), του Richard Linklater 

Σε σενάριο και σκηνοθεσία του Richard Linklater, αυτή η πειραματική ταινία είναι φιλοσοφική και σουρεαλιστική. Οι περισσότεροι χαρακτήρες δεν έχουν καν ονόματα, και τα μέρη είναι τυχαία και περνάνε το ένα μέσα στο άλλο. Η ταινία εξερευνά ένα ευρύ φάσμα φιλοσοφικών ζητημάτων, όπως η φύση της πραγματικότητας, τα διαυγή όνειρα, η συνείδηση και το νόημα της ζωής. Το Waking Life χαιρετίστηκε ως ένα κινηματογραφικό θαύμα όταν κυκλοφόρησε το 2001, με ηθοποιούς που κινηματογραφήθηκαν με τον παραδοσιακό τρόπο με ψηφιακές κάμερες ενώ επιστρατεύτηκαν και καλλιτέχνες για να κάνουν τα animation.

“Inherent Vice” (2014), του Paul Thomas Anderson 

Το νουάρ του Paul Thomas Anderson παρουσιάζει το Λος Άντζελες στις αρχές της δεκαετίας του '70. Ο ντετέκτιβ Larry “Doc” Sportello, που κάνει φουλ χρήση, ερευνά την εξαφάνιση μιας πρώην του και περιηγείται σε έναν σκοτεινό ψυχεδελικό κόσμο surfers, stoners και μπάτσων για να λύσει την υπόθεση. H ταινία είναι βαθιά stoner, καθώς τίποτα δεν είναι καθαρό, με περίεργους διαλόγους, σουρεαλιστικές και συχνά-WTF συναντήσεις και slapstick κωμωδία. Ένα ταξίδι στα σπλάχνα του Λος Άντζελας των 70s: Ζήσ’ το, μην προσπαθείς να το καταλάβεις.

Περισσότερα από το VICE

Άβολα Σκηνικά σε Ραντεβού Μέσω Grindr: Διάρροια, Τρίχες και Ένα Chopstick

Dani Gambino, DJ The Boy, Δημήτρης Γιώτης: Επικίνδυνοι Πολίτες Ενός Κράτους «Φωτιά»

Bάλαμε στη Σειρά τα Νησιά του Αιγαίου: Από το Λιγότερο Καλό στο Καλύτερο

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.