Οι Ταινίες που Κατέγραψαν Υπέροχα το Αθηναϊκό Καλοκαίρι

Το καλοκαίρι έχει μπει για τα καλά στην καθημερινότητά μας και αν έχεις (ξε)μείνει στην πόλη, ξέρεις πως έχει έρθει η ώρα για θερινό σινεμά! Είναι επίσης η σωστή στιγμή για να επιστρέψεις -ή να μπεις στον κόσμο τους για πρώτη φορά- σε κάποιες κλασικές καλοκαιρινές ταινίες. Για τον κάθε ένα από εμάς αυτές είναι διαφορετικές, όμως, μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι υπάρχουν κάποιες που έχουν καταγράψει το Αθηναϊκό Καλοκαίρι και τις διάφορες -και διαφορετικές- πτυχές του με αριστοτεχνικό τρόπο.

Από το πιο «ωμό» κομμάτι της, μέχρι τον ρομαντισμό που μπορούν να φιλοξενήσουν οι νύχτες της. Όλα τα γούστα καλύπτονται. Εφόσον βρισκόμαστε εν μέσω καύσωνα και καλοκαιρινής ραστώνης, αποφασίσαμε να συγκεντρώσουμε τις πιο σημαντικές ταινίες που καταγράφουν την Καλοκαιρινή Αθήνα, με σκοπό να τις έχεις κάπου μαζεμένες σε περίπτωση που θέλεις να το «ζήσεις» ακόμη πιο έντονα.

Αν ερχόμαστε σε αυτόν τον πλανήτη για να εκπληρώσουμε έναν σκοπό, τότε για τον Ρένο Χαραλαμπίδη αυτός ήταν η δημιουργία της συγκεκριμένης ταινίας. Μια βραδινή βόλτα σε μια Αυγουστιάτικη -άδεια- Αθήνα που δεν υπάρχει πια. Ένα έξυπνο φλερτ που καταλήγει σε μια μαγική βραδιά, περιτριγυρισμένη από στιγμές της άσκοπης ύπαρξης του Νίκου -βασικού χαρακτήρα του φιλμ.

Τα Φτηνά Τσιγάρα «πάτωσαν» εμπορικά την εποχή που βγήκαν στους κινηματογράφους, όμως, μέσα τα χρόνια και χάρη στο internet, απέκτησαν το δικό τους φανατικό κοινό. Πλέον, η ταινία αποτελεί classic για τα θερινά σινεμά, ενώ, πέρσι ανέβηκε και μια σχετική παράσταση/μιούζικαλ. Τέλος, αξίζει να αναφέρουμε ότι η δισκογραφική εταιρεία Veego Records, κυκλοφόρησε πέρσι το soundtrack της σε βινύλιο.

Tο Καλοκαίρι του 2005, ο Μάκης Παπαδημητράτος αποφάσισε να γυρίσει μια ταινία. Σε αυτή, ως «Τσίου», εξιστορούσε την περιπέτεια που πέρασε έναν δεκαπενταύγουστο στην Αθήνα, προσπαθώντας να βρει τη δόση του. Ένα DIY «θαύμα» που έμελλε να παίζεται για χρόνια σε κάθε φοιτητικό σπίτι που σεβόταν τον εαυτό του.

Μπορεί να έχει την ηρωίνη ως βασικό πυλώνα όσων συμβαίνουν -θυμίζοντας λίγο το Harold & Kumar Go to White Castle που κυκλοφόρησε την προηγούμενη χρονιά, με στόχο βέβαια ένα μπεργκεράδικο στην περίπτωσή του-, όμως, η ταινία είναι ανάλαφρη. Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει στη φιλική συμμετοχή του Ερρίκου Λίτση, στον οποίο θα αναφερθούμε και στην επόμενη παράγραφο. Σε περίπτωση που ενδιαφέρεστε, φέτος το Τσίου ανέβηκε ως μιούζικαλ και μάλιστα παίζεται ακόμη έχοντας πάρει παράταση!  

Ωμό, δύσκολο, αγχωτικό, μαύρο κι άραχνο. Κάπως έτσι θα περιέγραφα το ντεμπούτο του Γιάννη Οικονομίδη, το οποίο κυκλοφόρησε το 2002 και μου χάρισε μια από τις πιο έντονες κινηματογραφικές μου εμπειρίες πριν από ακριβώς 20 χρόνια. Ο προαναφερθέντας Ερρίκος Λίτσης, στην ερμηνεία της ζωής του ενσαρκώνοντας τον Δημήτρη, πατέρα μιας δυσλειτουργικής οικογένειας η οποία βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στην τοξικότητα που την περιβάλλει. Μια ταινία – «γροθιά» στο στομάχι, κατά τη διάρκεια της οποίας οι ηθοποιοί από την ένταση πιάστηκαν αρκετές φορές στα χέρια.

Όταν είχε βγει προκάλεσε αίσθηση, αφού ήταν η πρώτη φορά έπειτα από αρκετά χρόνια που μια ταινία κατάφερε να πλησιάσει τη νεανική κουλτούρα της εποχής χωρίς να είναι cringe. Αργύρης Παπαδημητρόπουλος και Jan Vogel δημιούργησαν μια ταινία που ακολουθεί έναν νεαρό skater, τον Χάρη, ο οποίος «ρολάρει» στην Αυγουστιάτικη Αθήνα και τον Βασίλη, έναν αστυνομικό που περνάει κρίση μέσης ηλικίας.

Ένα βράδυ τα μονοπάτια των δυο αυτών τόσο διαφορετικών ανθρώπων θα συναντηθούν. Η ταινία είναι εμπνευσμένη από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, τον Δεκέμβριο του 2008 από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα. Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει και στο γεγονός ότι πρόκειται για ακόμη μια DIY προσπάθεια, η οποία δεν βασίστηκε σε σενάριο αλλά σε αυτοσχεδιασμούς των ηθοποιών.

Δυο Αμερικανοί τουρίστες γνωρίζονται -έπειτα από προτροπή κοινού γνωστού- σε ένα πάρτι που λαμβάνει χώρα σε μια Αθηναϊκή ταράτσα. Ερωτεύονται και το «ζουν» στην πόλη, αλλά και στην Αντίπαρο, λίγο πριν φτάσουν στο τέλος της γραμμής αυτού του summer fling. Στη στιγμή δηλαδή, που πρέπει να πάρουν απόφαση: αν αυτό που έζησαν θα μείνει ως καλοκαιρινή ανάμνηση ή αν θα εξελιχθεί σε κάτι παραπάνω. Όπως γράφει το flix.gr, η ταινία του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου είναι: «ένα ερωτικό γράμμα στην Αθήνα κι ένας ύμνος στους παράφορους έρωτες». Αξίζει να το δεις!

Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.

 Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.

Περισσότερα από το VICE

Μπήκαμε στα Δωμάτια Δύο 18χρονων που Πέτυχαν Πρωτιές στις Πανελλήνιες

Πώς Είναι να Είσαι Παρθένος στα 20, στα 30, στα 40 και Αργότερα

Μια «Βουτιά» στον Κόσμο του Ελληνικού Comedy Rock

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.