Μπορεί Κιόλας η Trap να Μη Φταίει για Όλα τα Προβλήματα του Πλανήτη

Θα ξεκινήσω με μία παραδοχή. Και εγώ όταν είδα το βίντεο με τα παιδάκια του νηπιαγωγείου που χόρευαν ουρλιάζοντας με τις αθώες παιδικές φωνές τους «τα διαμάντια στο κορμί της είναι όλα τα λεφτά», ανησύχησα. Μπορεί να γέλασα με το παράδοξο της εικόνας, αλλά ανησύχησα. Πού μεγαλώνουν τα παιδία μας, Νίκο Τσιαμτσίκα;

Ξέρετε όμως γιατί άλλο θα μπορούσα να ανησυχήσω και δεν ανησύχησα; Με τα διαφόρων ειδών πλαστικά πιστόλια και σπαθιά που είχα ως μικρό αγοράκι, πολύ πριν την trap, στο μπλε δωμάτιό μου. Για τις κατσαρόλες, το σίδερο και τους πρίγκιπες που υπάρχουν ακόμα και σήμερα στα λεγόμενα «κοριτσίστικα» ροζ τμήματα μικρών και μεγάλων παιχνιδάδικων. Τα παιδιά μας μεγαλώνουν εκεί που μεγάλωναν πάντα, Νίκο Ευαγγελάτο. Σε έναν κόσμο γεμάτο διακρίσεις και στερεότυπα.

Τι θέλω να πω με αυτό; Το χθεσινό ξυλίκι μεταξύ των μπράβων του Snik και του Light προφανώς είναι αποκρουστικό εκτός από γελοίο. Αποκρουστικό όπως κάθε μορφή βίας είτε γίνεται στο πλαίσιο μίας performance αρρενωπότητας είτε γίνεται επειδή όντως ξέφυγαν τα πράγματα (αν έχει τέλος πάντων νόημα αυτή η διάκριση). Δεν είναι όμως η πηγή κάθε κακού σε αυτόν τον πλανήτη.

Από τα χθεσινά επεισόδια και έκτοτε έχει ξεκινήσει μία νέα σταυροφορία εναντίον του συγκεκριμένου μουσικού ιδιώματος και όσων αυτό συμβολίζει. Για να τα πάρουμε με τη σειρά. H trap κουλτούρα αβαντάρει α) την εκδοχή μίας τοξικής και επικίνδυνης αρρενωπότητας, ομοφοβικής και μισογύνικης, β) τη βία, την παρανομία και τα όπλα και γ) ένα μοντέλο επίτευξης στόχων και προσωπικής πλήρωσης που στηρίζεται στα λεφτά και στα υλικά αγαθά. Αδιαμφισβήτητα, τα κάνει όλα αυτά. Συχνά με έναν χυδαίο τρόπο.

Μαντέψτε όμως. Δεν γεννήθηκαν από μόνα τους. Τα βρήκε έτοιμα σε μία ηγεμονική κουλτούρα και άρχισε να τα αναπαράγει κάτω από καινούργιες μουσικές φόρμες. Σεξιστικές συμπεριφορές θα βρεις μπόλικες - πόσο μάλιστα στα μπουζούκια και στη λαϊκο-pop «κουλτούρα». Βία και όπλα υπάρχουν επίσης σε διάφορες εκδοχές και παντού. Όσο για το μοντέλο του success story, το «από τη φτώχεια στα πεντάστερα», είναι ουσιαστικά η βασική στρατηγική management του καπιταλισμού, για να δείξει τη φάτσα του λίγο πιο ανθρώπινη προς όσους αδικεί. Δηλαδή τους περισσότερους.

Κάτι όμως πρέπει να φταίει πάντα. Τώρα είναι η trap, παλιά ήταν τα social media. Ακόμα παλαιότερα τα video games και φυσικά οι βίαιες ταινίες. Μην ξεχνάμε το punk, το rock και το rock ‘n’ roll ακόμα πιο παλιά. Οτιδήποτε με το οποίο καταπιάνονται οι έφηβοι γίνεται αντικείμενο ηθικού πανικού. «Οι σημερινοί νέοι δεν είναι όπως ήμασταν εμείς ως νέοι. Εμείς ήμασταν καλύτεροι» - και ας γεννήσαμε τελικά έναν κόσμο που οι επόμενες γενιές είναι προοδευτικά «χειρότερες», σύμφωνα με τη λογική μας, από τις προηγούμενες.

Σίγουρα το να επικεντρώνεσαι στο σύμπτωμα και όχι στην αιτία είναι βολικότερο. Ένας τρόπος να κάνεις hi-five με τον εαυτό σου. Δυστυχώς όμως τα πράγματα είναι πιο σύνθετα και είμαι σίγουρος ότι αν, ως δια μαγείας, από αύριο σταματούσε ξαφνικά να υπάρχει η trap, ο κόσμος μας δεν θα ήταν καθόλου καλύτερος. Ίσως απλά να ήταν ευκολότερη η διαδικασία της επόμενης βράβευσης της Έλενας Παπαρίζου.

Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνουμε με την trap. Για την ακρίβεια δεν νομίζω ότι μπορούμε ή πρέπει να κάνουμε κάτι. Κάθε ενήλικη αγανάκτηση «γι’ αυτά που ακούνε τα παιδιά μας», σίγουρα, δεν βοηθάει. Το πιθανότερο είναι, πάντως, ότι θα κάνει τον κύκλο της, όπως διαφόρων ειδών μόδες και θα αντικατασταθεί από κάτι νέο εξίσου ανησυχητικό για την ενήλικη κοσμοθεωρία. Ξέρετε, αυτή την κοσμοθεωρία που παραδοσιακά θεωρεί ότι έχει φτιάξει τον τέλειο κόσμο και φοβάται μήπως τον χαλάσουν οι επόμενοι.

Ακολουθήστε τον Νίκο Σταματίνη στο Instagram.

Περισσότερα από το VICE

Οι Λάθος Τρόποι που Αναπνέεις και πώς να Αποκτήσεις Σωστές Συνήθειες

Πήγαμε στα Γυρίσματα του Video Clip του Anser

Η Ζωή και ο Θάνατος στα Ορυχεία Χρωμίου στην Αλβανία

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.