Ζητήσαμε Από Κάποια που Φοβάται τους Κλόουν να Πάρει Συνέντευξη Από Έναν

Για κάποιους οι κλόουν είναι συνώνυμα της διασκέδασης αλλά για άλλους είναι σκέτοι εφιάλτες. Η φοβία για τους κλόουν είναι σχετικά συνηθισμένη και έχει και όνομα: κωλοβαθριστοφοβία.

«Όπως πολλές φοβίες, συνδέεται με μια αρχικές επώδυνες και τρομακτικές εμπειρίες», λέει η Kasandra Putranto, ψυχολόγος του Πανεπιστημίυ της Ινδονησίας στο VICE. «Έτσι όταν κάποιος που φοβάται τους κλόουν δει σχετικά πράγματα, επιστρέφει σε εκείνη την ανάμνηση».

Ο φόβος μπορεί να επιμείνει και στην ενήλικη ζωή, λέει η Putranto, και μπορεί να πυροδοτείται από εικόνες και συναντήσεις. Μήπως ο καλύτερος τρόπος να τον αντιμετωπίσεις είναι κατά μέτωπο;

Αυτό έκανε η Nindias Nur Khalika, η οποία πάσχει από αυτή τη φοβία. Συνάντησε τον Maulana, επαγγελματία ακροβάτη κλόουν που κάνει αυτή τη δουλειά τρεις δεκαετίες, για να καταλάβει τι πυροδοτεί τον φόβο της. Μίλησαν για το τι χρειάζεται να γίνεις κλόουν και τους πιθανούς λόγους που κάποια παιδιά τους φοβούνται.

Maulana: Γιατί φοβάσαι τους κλόουν;

Nindias: Νομίζω είναι το μακιγιάζ. Τα χρώματα έχουν πολύ έντονες αντιθέσεις. Και το υπερβολικό χαμόγελο που ζωγραφίζουν στα πρόσωπά τους είναι τρομακτικό. Τους φοβάμαι από μικρή, από τότε που είδα κλόουν πρώτη φορά στην Ιάβα. Εκεί που γεννήθηκα, δεν έβλεπες κλόουν πολύ συχνά. Πώς αποφασίζουν πώς θα βαφτούν;

Maulana: Στόχος είναι η αλλαγή της έκφρασης. Συνήθως τραβάμε το μακιγιάζ κάτω απ΄το μάτι ως το στόμα. Ανάλογα με την έκφραση που θέλουμε, ζωγραφίζουμε ένα χαμόγελο ή ένα κατσούφιασμα

Nindias: Συνάντησες ποτέ κάποιον με φοβία ενώ έκανες παράσταση;

Maulana: Ναι, ιδίως παιδιά κάτω των πέντε ετών. Μερικές φορές οι γονείς συμβάλλουν στον φόβο για τους κλόουν. Όταν κάνω την παράστασή μου προσπαθώ να κερδίσω την εμπιστοσύνη τους, κάνω αστέια και τους προσφέρω βραβεία. Συνήθως στο τέλος κανείς δεν φοβάται πια. Επίσης βοηθάει να έρθεις νωρίτερα και να μιλάς με τα παιδιά. Δεν είναι εύκολο να είσαι κλόουν, θα μπορούσες εσύ;

Nindias: (παρατεταμένη σιωπή) Δεν νομίζω (γέλια).

Maulana: Κι αν κάνεις παιδί και σου πει ότι θέλει κλόουν στο πάρτι του;

Nindias: Φυσικά θα δεχόμουν. Ίσως ως τότε να είχα ξεπεράσει τη φοβία μου. Για σένα είναι απλώς ένα επάγγελμα ή υπάρχει και κάτι άλλο που σε κρατάει σε αυτόν τον χώρο;

Maulana: Ασφαλώς και είναι μια πηγή εισοδήματος, αλλά νομίζω πως όλοι οι κλόουν είμαστε περήφανοι για το πώς ψυχαγωγούμε τον κόσμο. Νομίζω πως ο Θεός μας ανταμείβει γι’ αυτό. Επίσης, το να κάνεις ένα παιδί χαρούμενο είναι ανταμοιβή από μόνο του.

Nindias: Τι δυσκολίες υπάρχουν;

Maulana: Σε τέτοιες εποχές (βλέπε πανδημία), δεν δουλεύω καθόλου. Μερικές φορές αργώ να πληρωθώ και μερικές φορές με εξαπατούν πελάτες. Αλλά αξίζει γιατί ψυχαγωγώ παιδιά και ταξιδεύω. Εσύ τι κάνεις συνήθως όταν υπάρχει ένας κλόουν στον χώρο;

Nindias: Όταν ήμουν μικρή τους απέφευγα. Δεν έβγαζα φωτογραφίες μαζί τους όπως τα άλλα παιδιά. Τώρα αν δεν είμαι μόνη δεν έχω πρόβλημα. Ο παιδικός μου φόβος αλλάζει σιγά σιγά αλλά πάντα προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου.

Maulana: Φοβάσαι τους κλόουν κι όταν δεν είναι βαμμένοι;

Nindias: Δεν νομίζω. Το μακιγιάζ είναι που με φοβίζει, βλέπω ένα δεύτερο πρόσωπο. Ένας κλόουν που έχει απλώς μια κόκκινη μύτη και μια περούκα δεν με τρομάζει όσο ένας φουλ βαμμένος. Πώς πάει η δουλειά;

Maulana: Η δουλειά πάει καλά. Νομίζω ότι πάντα ένας κλόουν θα θεωρείται κάτι ιδιαίτερο. Επίσης, όσο περνάει ο καιρός έχουμε καλύτερο μπάτζετ και νέα εργαλεία, που σημαίνει ότι μπορούμε να γίνουμε πιο σύγχρονοι, πρωτοποριακοί και διασκεδαστικοί.

Nindias: Συνήθως σας προσλαμβάνουν για παιδικά πάρτι. Οι ενήλικες τι άποψη έχουν;

Maulana: Πολλές φορές όταν μας καλούν οι γονείς, θέλουν να μάθουν τα κόλπα μας και πώς λειτουρογύν. Μερικές φορές το διασκεδάζουν περισσότερο απ’ ό, τι τα παιδιά.

Nindias: Τι σε έκανε να γίνεις κλόουν;

Maulana: Τη δεκαετία του ‘90 ο μεγάλος μου αδελφός εκπαιδευόταν για να γίνει ακροβατικός κλόουν. Έμενα κοντά σε μια λέσχη που λεγόταν Jakarta Magic Centre, όπου άρχισα κι εγώ εκπαίδευση. Έπειτα έκανα μαθήματα με έναν άντρα από την Κίνα σε άλλη πόλη. Ήταν δύσκολα και έμαθα ό, τι χρειάζομαι. Αφότου «αποφοίτησα» άνοιξα το δικό μου στούντιο, το Family Clown, που λειτουργεί ακόμα σήμερα αν και τώρα του έχω δώσει το όνομα του γιου μου, Dazan.

Nindias: Για πόσο καιρό πιστεύεις θα κάνεις αυτή τη δουλειά;

Maulana: Μέχρι να πεθάνω. Μ’ αρέσει να ψυχαγωγώ τον κόσμο, να κάνω τους ανθρώπους να γελούν. Επίσης είναι μια δουλειά που πάντα θέτει προκλήσεις για μένα. Για παράδειγμα, το να φωτίζεις ένα δωμάτιο είναι πάντα μια πρόκληση.

Η συνέντευξη έχει τροποποιηθεί για λόγους έκτασης και σαφήνειας.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Indonesia.

Περισσότερα από το VICE

«Καμία Ειρήνη Χωρίς Δικαιοσύνη» - Φωτογραφίες Από την Πορεία για τον George Floyd στην Αθήνα

Ένα Μεσημέρι στο Γαλάτσι Μαζί με μια Οικογένεια Προσφύγων που Απειλείται με Έξωση

Ρεσιτάλ Σεξισμού σε Ρεπορτάζ Εκπομπής για το «GNTM 3»