Στα 14 Aνακάλυψα Ότι Ήμουν Πριγκίπισσα και Δεν Ήταν Όπως Φανταζόμουν

Όταν είδα για πρώτη φορά το The Princess Diaries ταυτίστηκα πάρα πολύ, διότι ήταν η ιστορία μου. Όχι με τη συμβολική έννοια της ενηλικίωσης. Ήταν κυριολεκτικά η ιστορία μου.

Όταν ήμουν 14 ετών, ανακάλυψα ότι ο πατέρας μου ήταν βασιλιάς της Μαλαισίας.

Παρόλο που μεγάλωσα μόνο με τη μαμά μου, ποτέ δεν αναζήτησα τον πατέρα μου. Ώσπου μια μέρα, όταν ήμουν πέντε χρονών, η δασκάλα του προνήπιου ζήτησε να φέρουμε τους γονείς μας στην τάξη.

«Α, ο μπαμπάς σου δεν μπορεί να έρθει. Είναι απασχολημένος επειδή είναι βασιλιάς», είπε αδιάφορα η μαμά μου όταν τελικά ρώτησα για τον πατέρα μου. Την πίστεψα και δεν έκανα ερωτήσεις. Για ένα παιδί που ακόμα δεν καταλάβαινε τους περισσότερους κανόνες της κοινής λογικής, η πραγματικότητα ήταν ευαίσθητη και εύπλαστη.

Η μαμά μου κι εγώ μεταναστεύσαμε στις ΗΠΑ από τις Φιλιππίνες, όταν ήμουν έξι ετών. Ζούσαμε από 'δω κι από εκεί, σε διάφορα ενοικιαζόμενα δωμάτια στην Καλιφόρνια, αλλά ποτέ δεν είχαμε δικό μας διαμέρισμα. Με τον καιρό κατάλαβα ότι δεν είχαμε πολλά λεφτά.

Στο γυμνάσιο αυτό που ήθελα πιο πολύ ήταν ένα τζιν Levi’s. Τα θεωρούσα πολύ cool και αμερικάνικα. Αλλά ήξερα ότι δεν είχαμε χρήματα. Έτσι, ενώ οι φίλες μου ψώνιζαν για να ανανεώσουν τις γκαρνταρόμπες τους για τη νέα σχολική χρονιά, εγώ έψαχνα απομιμήσεις με τη μαμά μου σε ανταλλαγές ρούχων. Δεν είχαμε πολλά, αλλά τα βγάζαμε πέρα. Δεν είχα τα πιο hot αθλητικά, αλλά τουλάχιστον είχα παπούτσια.

Η μητέρα μου ήταν νοσοκόμα και δούλευε πολλές ώρες, προσπαθούσε να με μεγαλώσει μόνη της χωρίς διατροφή. Σκεφτόμουν τον πατέρα μου και θυμάμαι που σκεφτόμουν συγκεκριμένα ότι δεν ζουν έτσι οι πριγκίπισσες. Παρόλο που είχα τις αμφιβολίες μου, δεν ήθελα να χαλάσω την ιστορία της μαμάς μου. Απ’ ό,τι είχα καταλάβει η ιστορία άρχισε με έναν Μαλαισιανό βασιλιά και μια νεαρή νοσοκόμα, και κατέληξε με μια νόθα κόρη. Δεν ήταν ακριβώς παραμυθένια ερωτική ιστορία.

Έπειτα, ένα βράδυ του 1996, όταν ήμουν γύρω στα 14, δεχτήκαμε ένα τηλεφώνημα. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο Dato’Michale (αργότερα έμαθα ότι Dato’ είναι ένα μαλαισιανός τίτλος που χρησιμοποιείται στο Μπρουνέι και τη Μαλαισία). Ήταν ένας δικηγόρος που εκπροσωπούσε τον πατέρα μου, τον Σουλτάνο του Παχάνγκ, στη Μαλαισία. Είπε ότι ο πατέρας μου ήθελε να με γνωρίσει.

Δυο βδομάδες μετά το τηλεφώνημα, τον συνάντησα για πρώτη φορά στο Λονδίνο, τρώγοντας στο εστιατόριο ενός ξενοδοχείου. Δεν ήταν καθόλου όπως το περίμενα. Καθόμουν σε ένα τραπέζι με εκείνον, τη μαμά μου, τον Dato’ Michael. Η υπόλοιπη ακολουθία του πατέρα μου καθόταν στα κοντινά τραπέζια. Προσπάθησε να μου πιάσει κουβέντα, με ρωτούσε τι μου αρέσει και τι ήθελα να κάνω όταν μεγαλώσω, αλλά ήμουν πολύ φοβισμένη για να ανοιχτώ. Το παγερό σκηνικό θύμιζε περισσότερο επαγγελματική συνάντηση παρά επανένωση με μια χαμένη κόρη.

Ήταν εξηντάρης, μεγαλύτερος απ’ όσο φανταζόμουν, αλλά με εντυπωσίασαν οι ομοιότητες που είχαμε. Πέρα από τα χαρακτηριστικά του προσώπου, είχε παιγνιώδη διάθεση και μερικές φορές ήταν σαρκαστικός με την ακολουθία του – κι εγώ ήμουν έτσι. Εξεπλάγην πώς είχα κληρονομήσει χαρακτηριστικά από έναν γονιό που δεν είχα γνωρίσει ποτέ.

Τα επόμενα χρόνια, τον συνάντησα άλλες δυο φορές. Το σκηνικό ήταν ανάλογο - επαγγελματικού τύπου συναντήσεις για μεσημεριανό σε εστιατόρια ξενοδοχείων. Χαιρετιόμασταν με επίσημα φιλιά και στα δύο μάγουλα, έπειτα συζητούσε τα συνηθισμένα. «Τι σου αρέσει; Πώς πάει το σχολείο; Πώς πάει το κολέγιο; Πήγαινε να δεις το τάδε στο Λονδίνο ή πήγαινε για ψώνια». Του είπα ότι ήθελα να γίνω δικηγόρος και με επαίνεσε. Αλλά αυτό που με έκανε να χαρώ πραγματικά ήταν το απρόσμενο σχόλιο ότι έμοιαζα με τη μεγαλύτερη κόρη του. Χάρηκα που είχα μια αδερφή.

Κάθε φορά που η συνάντηση πλησίαζε προς το τέλος της, λέγαμε το κλασικό «πότε θα τα ξαναπούμε;», αλλά πάντα πρόσεχε να μη δίνει υποσχέσεις ή συγκεκριμένες ημερομηνίες. Αυτό σήμαινε ότι δεν ήξερα ποτέ αν η κάθε συνάντηση θα ήταν η τελευταία μας.

Είχα προσπαθήσει να επικοινωνήσω μαζί του αλλά χωρίς άμεση πρόσβαση στον πατέρα μου, ο Dato’Michael ήταν το μόνο σημείο επαφής μου. Του έστελνα email ρωτώντας πότε θα ερχόταν ξανά ο πατέρας μου στο Λονδίνο –είχε ένα σπίτι στην πόλη και ταξίδευε συχνά εκεί– αλλά συνήθως δεν έπαιρνα απάντηση. Κάθε φορά που επισκεπτόμουν την οικογένειά μου στις Φιλιππίνες και έλεγα στον Dato’ Michael τα σχέδιά μου να περάσω από τη Mαλαισία, έλεγε ότι ο πατέρας μου ήταν στο Λονδίνο. Τελικά, η τρίτη μας συνάντηση το 2003 ήταν η τελευταία μας.

H Slow Fashion Υποδηματοποιός

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook

Είναι παράξενο συναίσθημα να θρηνείς έναν γονιό που ουσιαστικά δεν ήξερες. Έμαθα για τον θάνατο του πατέρα μου πέρσι, όταν κάποιος μου έστειλε ένα μήνυμα στα social media που έλεγε «Συλλυπητήρια, Κάρλα». Έψαξα στο Ίντερνετ και υπήρχα άρθρα που το επιβεβαίωναν. Δεν ήξερα πώς να νιώσω. Φυσικά λυπήθηκα και ενώ δεν ήταν η ιδανική πατρική φιγούρα για μένα, ήξερα ότι χάρη σε εκείνον υπήρχα.

Ένα μικρό κομμάτι μέσα μου πάντα πίστευε ότι μπορεί να επικοινωνούσε για να δει τι κάνω. Αλλά πλέον ήταν νεκρός. Δεν θα επικοινωνήσει ούτε θα γνωρίσει τα παιδιά μου. Δεν θα μάθει για την πρακτική που έκανα στη νομική, κάτι που με έκανε να απομακρυνθώ από τη δικηγορία και να στραφώ στην κοινωνική εργασία.

Περισσότερο από την απώλεια ενός άπιαστου πατέρα που ήξερα ελάχιστα, πιο πολύ με έθλιβε το πως η οριστικότητα του θανάτου απέκλειε κάθε πιθανότητα να τον γνωρίσω καλύτερα.

Το 2009 ήμουν στο Κουαντάν, πρωτεύουσα του Παχάνγκ στη Μαλαισία, όπου ήταν σουλτάνος ο πατέρας μου. Του είχα γράψει ένα γράμμα και πήγα στο παλάτι να το αφήσω. Φυσικά ήξερα, ως νόθο παιδί του σουλτάνου, ότι δεν θα έμπαινα ποτέ μέσα. Έδωσα το γράμμα στον φρουρό που το πήρε με λίγη περιέργεια. Μάλλον θεώρησε ότι ήταν γράμμα από κάποια fan για τον ηγέτη.

Ήξερα ότι δεν θα έφτανα πιο κοντά στον πατέρα μου απ’ όσο έφτασα εκείνη τη μέρα.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Asia.

Περισσότερα στο VICE

Ο Autow Nite Superstore Φτιάχνει την Ηλεκτρονική Μουσική που Θέλουμε να Ακούμε

Οι "Danger Tubers" Είναι οι Νέοι Ερασιτέχνες Εξερευνητές του Κόσμου

Εξακολουθεί να Γυρίζεται Πορνό Μέσα στην Καραντίνα