«Είναι Μεγάλο Μέρος της Ζωής τους τα Μαθήματα Ελληνικών»

Το VICE Greece δίνει βήμα σε ανθρωπιστικές οργανώσεις, οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άτομα, με τη δημιουργία της στήλης «Ρισπέκτ», στην οποία κάθε εβδομάδα δημοσιεύονται προσωπικές ιστορίες, άρθρα άποψης, φωτογραφίες, ρεπορτάζ ή άλλες υποθέσεις που ενδιαφέρουν την ελληνική κοινωνία. Στόχος μας είναι να ενημερώσουμε το κοινό και να ανοίξουμε διάλογο για ζητήματα με τα οποία καταπιάνονται και αξίζουν την προσοχή όλων.

Tο συγκεκριμένο άρθρο της ActionAid, υπογράφει η Αμαλία Παναγιωτοπούλου, η οποία διδάσκει ελληνικά σε πρόσφυγες και προσφύγισσες στο κέντρο της ActionAid στην Αθήνα.

Τα πρώτα μαθήματα μετά από έναν μήνα! Αν και δεν άφησα ποτέ τα θρανία, η λαχτάρα ειναι η ίδια κάθε Σεπτέμβρη, να ξαναδώ τους μαθητές μου, να πούμε τα καλοκαιρινά νέα μας.

Δεν μπορώ ακόμα να τους συναντήσω και αυτό μας παίρνει λίγη από τη μαγεία της επιστροφής, αλλά τουλάχιστον μίλησα με όλους τηλεφωνικά και είναι όλοι καλά, έτοιμοι για νέες γλωσσικές περιπέτειες. Με την ελπίδα πάντα ότι σε λίγο καιρό θα γυρίσουμε στην αίθουσά μας, με τον πίνακά μας και τα ρήματα Β’ συζυγίας και τις ζωγραφιές της Χ. στον τοίχο.

Η Χ. είναι η κόρη της Μ., αρχίζει το σχολείο φέτος. Μέχρι τώρα ερχόταν στην τάξη μας κανονικά, με τη μαμά της. Με το δεξί χέρι να γράφω στον πίνακα και με το αριστερό να της πετάω μία μπάλα. Με τον καιρό έκανε παρέες, τα παιδιά της Α. και της Χ. Ενθαρρύνω τις μαμάδες να φέρνουν τα παιδιά τους στην τάξη. Προσχολάκια, εφήβους από σχολεία σε κατάληψη, όλα. Με τα παιδιά τους δίπλα είναι ήρεμες και συγκεντρωμένες. Κι εκείνα συνεργάσιμα παίζουν στον χώρο τους, κάποτε μόνα τους κάποτε με την πολύτιμη αρωγή εθελοντριών και εθελοντών. Τα μεγαλύτερα συμμετέχουν στο μάθημα σε πολλαπλούς ρόλους: διερμηνέα, μαθητών, ηθοποιών, βοηθού δασκάλας. Είναι τα ίδια παιδιά που κατά τη διάρκεια του lockdown ανακάλυψα ότι κάθονται δίπλα στις μαμάδες τους στο Skype μάθημα, με τους ίδιους ακριβώς ρόλους.

Μου έστελναν φωτογραφίες από την καθημερινότητά τους την περίοδο των διαδικτυακών μαθημάτων και συνέχισαν και κατά τη διάρκεια των μηνιαίων διακοπών: «Σήμερα έκανα ντολμάδες». «Εγώ και τα παιδιά μου στην Αίγινα». Είναι μεγάλο μέρος της ζωής τους τα μαθήματα ελληνικών. Όχι επειδή περνάνε τόσο πολλές ώρες μελετώντας, αλλά διότι βγαίνουν σιγά-σιγά, με εμένα ως γλωσσικό δίχτυ ασφαλείας από κάτω, στην κοινωνία. Πριν τα ελληνικά οι συνδιαλλαγές με τους Έλληνες ήταν επαναλαμβανόμενες και βαρετές: ο φούρνος, το σούπερ μάρκετ. Τώρα τα σχόλιά τους είναι: «Κατάλαβα τι μου είπε ένας Έλληνας στο μετρό!» και «Έχω μία φίλη Ελληνίδα!».

Χαίρομαι πολύ κάθε φορά που λαμβάνω φωτογραφίες τους, δεν είναι homework, είναι μία πρωτοβουλία τους για χρήση της γλώσσας για πρακτικούς σκοπούς. Μου δημιουργούν το ίδιο αίσθημα με τα δώρα, ένα μικρό ηλεκτρονικό δώρο στον υπολογιστή μου. Έχει το ίδιο βάρος με τα κρουασάν που μου φέρνουν στο μάθημα ή τα παραδοσιακά κοσμήματα στα γενέθλιά μου, λουλούδια και ένα χειροποίητο βραχιόλι στο τελευταίο μάθημα. Τα φοράω πότε-πότε, για να τα δουν. Έχουν και αυτά τη θέση τους στην αίθουσά μας, όπως και οι εκθέσεις και οι φωτοτυπίες με ασκήσεις γραμματικής και τα διαγωνίσματα.

Είναι πολύ χρήσιμα τα διαγωνίσματα. Τα χρησιμοποιώ για να κρύψω τις ουλές στα χέρια της Ν. και της Σ. και τα παραμορφωμένα πρόσωπα των Α. και Μ. Το καλοκαίρι τα ρούχα είναι λιγότερα και τα μανίκια σηκώνονται και βλέπεις ότι τον πήχυ στα χέρια τους τον διατρέχουν σε όλο του το μήκος ουλές βαθιές, όχι σαν αυτές που κάνει το οικιακό μαχαίρι, όταν κόβεις το ψωμί και σου ξεφύγει. Είναι πιο νέες από εμένα. Η Μ. στον καταυλισμό είχε αυτοπυρποληθεί στα 14 και η Ν. δεν είχε γλώσσα. Υποψιάζεσαι γιατί. Ο Α. είχε μία κυκλική τρύπα στην οδοντοστοιχία του και ο Γ. έχει κομμένα δάχτυλα στο δεξί του χέρι. Θυμάμαι το σοκ μου, όταν είχα συνειδητοποιήσει ότι η πλειοψηφία των αντρών που είχα στις τάξεις μου, ακόμη και οι 19χρονοι, έχουν περάσει από κάποιες φυλακές σε κάποιες χώρες για κάποια χρόνια. Και εκείνη την ώρα σκέφτομαι το τελικό «ν». Πότε μπαίνει; Είναι πολύ σημαντικό. Και για δύο ώρες, δύο φορές την εβδομάδα ασχολούμαστε με τα πάθη των συμφώνων και των φωνηέντων, κανενός άλλου.

Πέρσι τον Αύγουστο, μου έστειλε μήνυμα η 16χρονη Ρ. σε άπταιστα γερμανκά. Είναι στη Γερμανία τώρα, έφτασε στον τελικό της προορισμό. Ήταν από τις πρώτες μου μαθήτριες στο Κέντρο της ActionAid. Μου είπε για την πρόοδό της και εξέφρασε τις ευχαριστίες της προς τη δασκάλα της. Είχε έρθει να με δει μία μέρα πριν φύγει και μου χάρισε όλα της τα βιβλία ελληνικών και αγγλικών, «γιατί εσείς θα τα χρειαστείτε». Τα χρειάστηκα.

Το Κέντρο της ActionAid στην Αθήνα στηρίζει τους συνανθρώπους μας που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα και κοινωνικό αποκλεισμό.

Περισσότερα από το VICE

Τι Κάνει το Παρατηρητήριο για τη Νομική Βοήθεια στην Ελλάδα

Τι θα Σημαίνει για τη Δημοκρατία η Καταδίκη της Χρυσής Αυγής

Ο Δημήτρης Είπε "Thank you, Next" και Έφτιαξε το Καλύτερο Γκρουπ στο Ελληνικό Ίντερνετ

Ακολουθήστε το VICE σε Twitter, Facebook και Instagram.