Η συζήτηση με τον Γιάννη Νιάρρο είναι ένα αντίδοτο στη σοβαροφάνεια. Αυτό που δεν μπορούν να φανταστούν πολλοί, όταν τον βλέπουν να ερμηνεύει τον Ορέστη ή τον αυτιστικό έφηβο στο «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα;» -παραστάσεις για τις οποίες πήρε εγκωμιαστικά σχόλια- είναι ότι έχει πάρα πολλή πλάκα και αυτοσαρκάζεται συνεχώς. Είναι ο ορισμός του deadpan χιούμορ, θα κάνει το πιο καυστικό αστείο και το πρόσωπό του θα παραμείνει ανέκφραστο, ενώ εσύ έχεις λυθεί στα γέλια, πράγμα που συνέβη αρκετές φορές τη μιάμιση ώρα που μιλήσαμε. Άλλωστε, η πρώτη του επαφή με την έκθεση μπροστά σε κοινό είναι όταν δούλεψε ως κλόουν σε παιδικά πάρτι.
Φέτος το καλοκαίρι έχει την ευκαιρία να κάνει τον κόσμο να γελάει στο “The 1821 – Η Επιθεώρηση”, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά και μουσική Φοίβου Δεληβοριά, μια παράσταση ακομπλεξάριστη, γεμάτη χρυσόσκονη, χιούμορ και σάτιρα - το αγαπημένο του νεαρού ηθοποιού, που έχει κάνει stand-up, δραματικούς ρόλους, τραγωδία, ενώ αυτή την περίοδο γράφει τη μουσική για τη θεατρική μεταφορά της εμβληματικής ταινίας «Σπιρτόκουτο», του Γιάννη Οικονομίδη.
Με τον Γιάννη Νιάρρο μιλήσαμε για το #MeToo στο ελληνικό θέατρο και για το πόσο δύσκολο ήταν πριν ένας ηθοποιός να μιλήσει για τη βία που δεχόταν ο ίδιος ή ένας/μία συνάδελφός του. Ο ίδιος είχε γράψει στα κοινωνικά δίκτυα, πριν κάποιους μήνες, ότι ο σκηνοθέτης Κώστα Ζάπας του είχε ζητήσει σε μια οντισιόν να δει το μόριό του. Το ίδιο είχαν γράψει δύο ακόμη ηθοποιοί, ο Χάρης Τζωρτζάκης και ο Ερρίκος Μηλιάρης. Όπως χαρακτηριστικά λέει ο ίδιος, όμως, δεν κατήγγειλε κανέναν -θα το έκανε δια της νομικής οδού- απλώς γνωστοποίησε το περιστατικό για να προστατευτούν οι συνάδελφοί του.
Ο Γιάννης Νιάρρος είναι ένας ηθοποιός που δεν φοβάται να πει πόσο πολύ γουστάρει τη σκηνή και ότι αν η σκηνή δεν τον ήθελε, μάλλον δεν θα την πάλευε σε αυτήν τη ζωή. Είχα καιρό να μιλήσω με κάποιον που αγαπάει τόσο πολύ αυτό που κάνει, παιδικά και αθώα, και θέλει να μάθει να κάνει τα πάντα γύρω από το θέατρο, να σκηνοθετήσει, να γράψει έργα και μουσικές. Δεν έχει όμως πολλά σχέδια για τη δεκαετία των τριάντα που ανοίγεται μπροστά του. Το επόμενο πλάνο του είναι ότι τον Αύγουστο θα τον περάσει στην Ερεσό της Λέσβου, στο τροχόσπιτο που αγόρασε με τα χρήματα του βραβείου «Δημήτρης Χορν», για να ζει τα καλοκαίρια του.
VICE: Βρεθήκατε ξανά όλοι μαζί, μετά από τόσο καιρό, ξανά στο θέατρο να ετοιμάζετε παράσταση. Πώς ήταν οι πρώτες πρόβες;
Γιάννης Νιάρος: Ευτυχώς οι πρώτες πρόβες ήταν αραιές, δεν ήταν κάθε μέρα, οπότε είχαμε την ευκαιρία να μπούμε λίγο λάου-λάου και ήρεμα. Μοιραστήκαμε όλοι μαζί το πρώτο σοκ, την πρώτη αβεβαιότητα. «Θα παίξουμε, θα ανοίξουν όντως τα θέατρα ή κάνουμε πρόβες τζάμπα»; Έφυγε αυτό πάρα πολύ γρήγορα από την πρώτη πρόβα. Με το που σηκώθηκα εγώ να παίξω -και απ’ ό,τι νιώθω κι απ’ τους συναδέλφους- είπαμε «παιδιά ναι», θυμηθήκαμε όλοι γιατί κάνουμε αυτό το πράγμα, πόσο μας αρέσει η σκηνή, πόσο μας θρέφει το θέατρο. Είναι πολύ δυνατό ναρκωτικό, μας είχε λείψει.
Κάναμε ένα καλό διάλειμμα και ήρθαμε στα ίσια μας. Μπορέσαμε να το ξαναεκτιμήσουμε. Στην πρόβα που με βλέπουν δυο-τρεις άνθρωποι, ένιωθα την ένταση που είχα νιώσει στην Επίδαυρο. Εκεί ξεκίνησε μια μεγάλη προσμονή να παίξουμε μπροστά σε κοινό, με έναν φόβο βέβαια. Αυτό το πράγμα το έχω ακόμα: Μπορώ να το κάνω, θα φοβηθώ όταν ανέβω πάνω στη σκηνή;
Από την τελευταία παράσταση που είχε ανέβει μεσολάβησε το #MeToo στο ελληνικό θέατρο. Συζητήσατε κάτι ή είδατε στις πρόβες ότι κάτι έχει μετακινηθεί, ακόμη κι αν δεν είπατε τίποτα;
Στη συγκεκριμένη παράσταση, όλοι οι συνεργάτες τυχαίνει να είναι άνθρωποι που γνώριζα από πριν. Είναι και στην επιλογή του Δημήτρη Καρατζά να μη συνεργάζεται με ανθρώπους που έχουν τη φήμη του μαλάκα, του κακού, του κομπλεξικού, του ανθρώπου που βγάζει τα προβλήματά του στην πρόβα. Κι εγώ έχω την πολυτέλεια να διαλέγω να δουλέψω με ανθρώπους που δεν συμπεριφέρονται άσχημα. Μόνο προς το καλύτερο θα αλλάξουν τα πράγματα.
Είχαμε όλοι ένα αίσθημα ότι αν αυτή τη στιγμή συμβαίνει μια άλλη πρόβα, στην οποία θα μπορούσαν να υπάρξουν τέτοια φαινόμενα, ο άλλος θα φοβόταν να μας εξευτελίσει πάλι. Θα ήμασταν πιο ομαδοποιημένοι, δεν θα φοβόμασταν να στηρίξουμε ένα συνάδελφο, διότι πια έχουμε και την «άφεση» απ’ όλο αυτό που συνέβη, επειδή πριν δεν την είχαμε. Πριν ήταν πάρα πολύ δύσκολο να μιλήσεις για την αδικία που γινόταν γύρω σου, από οποιαδήποτε θέση κι αν βρισκόσουν - πόσο μάλλον αν ανήκες στους νέους. Και στους πιο μεγάλους, όμως, υπήρχε ένας φόβος. Το γενικό αίσθημα ήταν «ας μη συμβεί σε μένα».
Οι ηθοποιοί νιώθατε ότι ήταν πολύ δύσκολο, αν συμβεί μια αδικία, να βρεθεί κάποιος να σας ακούσει;
Ήταν πολύ φοβιστικό να πει κάποιος ότι βλέπει κάτι που δεν του αρέσει, είτε συμβαίνει στον ίδιο, είτε σε κάποιον άλλο και να υψώσει το ανάστημά του. Η τρομοκρατία αυτή είχε γίνει συνολική. Ζούσαμε σε μια φούσκα της τέχνης, όπου υπήρχε αυτό το «να μην πω αυτό που σκέφτομαι, να μη φέρω αντίρρηση σε κάποιον που έχει μεγαλύτερη εξουσία από μένα για να μη χάσω τη δουλειά μου, για να έχω να φάω, για να συνεχιστεί η πρόβα». Ήταν ένα φαινόμενο πολύ γνωστό στους Έλληνες ηθοποιούς. Να είναι καλά οι άνθρωποι που βγήκαν μπροστά και κατήγγειλαν τέτοια περιστατικά. Η καραντίνα έκανε και κάτι καλό. Τώρα δεν νοείται να μιλήσει κάποιος άσχημα με τον τρόπο που γινόταν πριν. Άλλο να υπάρχουν εντάσεις στην πρόβα κι άλλο κάποιος να προσβάλλει, να ασελγήσει, να φέρει τον ερωτισμό του στην πρόβα με έναν τρόπο που δεν βοηθάει καλλιτεχνικά σε τίποτα. Έχω την αίσθηση ότι δεν θα συμβαίνει πια το ίδιο τακτικά και δεν θα υπάρχει και η ίδια ανοχή από τους ηθοποιούς. Τώρα, αυτά βέβαια είναι για να φανούν. Δεν ξέρεις ποτέ τι έχει μείνει απ’ όλο αυτό.
Έχεις δεχτεί κάποιου είδους βία στον χώρο;
Έχω δεχτεί βία στο πλαίσιο της σκληρής δουλειάς, όπου κάποιος σκηνοθέτης μπορεί να σε πιέζει σε έναν βαθμό. Επειδή δεν μεταχειρίζεσαι μόνο τον χρόνο και την προσπάθειά σου όταν είσαι στη σκηνή, αλλά μεταχειρίζεσαι την ίδια την ψυχολογία σου, υπάρχουν πολλά πράγματα που μέσα σου μπορεί να μεταφραστούν ως βία. Πολύ συχνά είναι πολύ δύσκολο να το ξεχωρίσεις, γι’ αυτό είχαμε και όλα αυτά τα φαινόμενα. Οπότε, ευτυχώς εγώ θα μπορούσα να πω και λόγω των επιλογών μου που ευτυχώς είχα, ήμουν θύμα μόνο μιας βίας που δεν προερχόταν από κακία ή από μένος.
Σε σχέση με το περιστατικό με τον Κώστα Ζάπα, τι θα έλεγες τώρα;
Το μόνο που έχω να πω σε σχέση με αυτό το περιστατικό είναι ότι δεν το αντιλήφθηκα ως βία, γιατί ήξερα πώς να προστατευτώ απέναντι σ΄αυτό. Με χιούμορ, με μυαλό και με ηρεμία. Παρ’ όλα αυτά, γνωρίζω ότι το ίδιο περιστατικό σε κάποιον άλλο μπορεί να φανεί βίαιο και προσβλητικό. Γι’ αυτό και δεν το κατήγγειλα, δια της νομικής οδού. Αν ήθελα να καταγγείλω κάποιον για κάτι βίαιο, θα το έκανα μόνο έτσι: θα του έκανα μήνυση. Εγώ λειτούργησα στο πνεύμα της εποχής, το οποίο έλεγε να πούμε αυτά τα μυστικά τα οποία δεν λέμε - όπως και σε μια οικογένεια, λέγονται κάποιες κουβέντες για να γίνουν τα πράγματα καλύτερα.
Χωρίς να έχω την επιθυμία να καταδικάσω κανέναν, προσπάθησα να γνωστοποιήσω σε όλους και στους νεότερους συναδέλφους, ότι αυτά τα περιστατικά πρέπει να τα αντιλαμβάνονται ως αστεία και για να μη συμβαίνουν και περάσουν από το αστείο στον πόνο και τη βία, να μην τα δέχονται. Και για να μη τα δέχονται, πρέπει να έχουν πληροφορηθεί για αυτά. Όταν εμένα μου ζητείται κάτι στην πρώτη οντισιόν που περιλαμβάνει τη σεξουαλικότητά μου, έχω το δικαίωμα να πω σε ένα συνάδελφο «αν πας σε αυτόν τον σκηνοθέτη ξυρίσου και πλύσου, διότι αυτό που θέλει είναι να δει το μόριό σου». Οπότε σε αυτό το επίπεδο μίλησα.
Όμως το πράγμα πήρε μια άσχημη τροπή, διότι με έβγαλαν μπροστά ότι κατήγγειλα. Για μένα, η λέξη είναι λάθος. Αν ο άνθρωπος αυτός νιώθει ότι τον κατήγγειλα, μπορούμε να το λύσουμε κι αυτό νόμιμα, να μου κάνει μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση. Εγώ θα έλεγα ότι γνωστοποίησα και αδελφοποιήθηκα με τους συναδέλφους μου. Πάντα νιώθω ότι το θέατρο για μένα είναι οι ηθοποιοί, οι άνθρωποι που κάνουν αυτή τη δουλειά και την αγαπάνε. Θα κάνω τα πάντα για να τους προστατεύσω, ακόμα κι αν βρεθώ στα δικαστήρια, ακόμη κι αν βρεθώ βιασμένος. Δεν θα ακούσω τις φωνές που μου είπαν ότι κακώς μίλησες.
Γιατί πιστεύεις ότι αυτά τα φαινόμενα είχαν πάρει τέτοιες διαστάσεις;
Είναι πάρα πολύς ανταγωνιστικός χώρος το θέατρο. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να σου δοθεί η ευκαιρία να κάνεις αυτό που αγαπάς. Ο τρόπος για να σου δοθεί η ευκαιρία, δεν είναι ένας, είναι χιλιάδες. Η τέχνη είναι μία, αλλά το επάγγελμα έχει 200.000 παρακλάδια και μικροπορτίδια που πρέπει εσύ να βρεις το κλειδί τους. Οι άνθρωποι που κρατάνε τα κλειδιά συνήθως είναι δεσμοφύλακες, αν δεν είσαι μαζί τους, δεν υπάρχει περίπτωση να μπεις στο επάγγελμα. Οπότε, λοιπόν ας σταματήσει αυτό σε πρώτο επίπεδο. Σε δεύτερο επίπεδο, θα έπρεπε όλο το πράγμα να γίνει πιο αξιοκρατικό. Η εξουσία που δόθηκε σε αυτούς τους ανθρώπους δεν είναι μόνο φταίξιμο, των ηθοποιών και των καλλιτεχνών. Φταίει η πολιτεία που δεν ορίζει πολύ πιο συγκεκριμένες μεθόδους οντισιόν, πληρωμής, καθορισμένα εργασιακά δικαιώματα.
Ας αρχίσουμε από το πώς διαπραγματεύεται ένας ηθοποιός την αμοιβή του με έναν παραγωγό, όταν η διαπραγματευτική του δυνατότητα είναι μηδενική, γιατί είναι άσημος ηθοποιός που μόλις τελείωσε τη σχολή. Του προτείνουν, λοιπόν, να παίξει σε ένα καταπληκτικά μεγάλο θέατρο, με έναν καταπληκτικά μεγάλο ηθοποιό και σκηνοθέτη με 300 ευρώ τον μήνα και είναι στην επιλογή του παιδιού αν θα αρνηθεί ή όχι. Δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος που αγαπάει τη δουλειά του και θέλει να αποδείξει στον εαυτό του πρωτίστως ότι κάνει για αυτό το πράγμα να πει όχι.
Αυτό το πράγμα πρέπει να κοπεί από τη ρίζα και η ρίζα δεν είναι ο κακός σκηνοθέτης ή ο κακός παραγωγός. Είναι όλο λάθος το δημιούργημα. Από τη μέρα που μπαίνεις στη σχολή και μετά θα βγεις να κάνεις τη δουλειά σου, δεν υπάρχει καμία προστασία σε σχέση με τον ηθοποιό. Είναι ένα ρινγκ το οποίο ελπίζω να γίνει πολύ πιο απαλό και πιο ευαίσθητο για να συνάδει και λίγο με τη φύση του επαγγέλματος, που είναι η τέχνη και η ομορφιά. Αν αυτό δεν ξεκινήσει από την πολιτεία, δεν θα γίνει τίποτα.
Πώς είδες τους χειρισμούς του Υπουργείου Πολιτισμού σε σχέση με τους καλλιτέχνες την περίοδο της πανδημίας;
Για εμάς και για τους μουσικούς δεν υπάρχει καμία ενημέρωση. Είμαστε ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Ακόμη και η ατάκα της κυρίας Μενδώνη ότι εξαπατήθηκε από έναν ηθοποιό, επειδή είναι ηθοποιός, δείχνει την απόλυτη ασχετοσύνη σχετικά με το επάγγελμά μας και αυτό που πρεσβεύουμε. Είναι σαν να κατέβηκε από κάποιον πλανήτη ένας άνθρωπος, ο οποίος δεν έχει δει ποτέ θέατρο στη ζωή του και πέταξε τη γενίκευση ότι «οι ηθοποιοί λένε ψέματα». Εγώ δεν μπορώ να πω ψέματα ούτε για το πιο μικρό πράγμα.
Τα 30 τα έκλεισες;
Άσ’ το ρε γαμώτο, άσ’ το. Δεν τα έκλεισα, ευτυχώς. Τα κλείνω τον Νοέμβριο.
Πώς είναι αυτό;
Πολύ ωραίο. Εντάξει, μπαίνω σε μια άλλη πίστα. Το νιώθω αυτό δηλαδή, ότι τα πράγματα διαφοροποιούνται σε σχέση με πέντε χρόνια πριν. Έχει και τα καλά του, έχει και τα κακά του. Τα καλά του είναι ότι είμαι λίγο πιο ήρεμος ως προς το συναισθηματικό κομμάτι της δουλειάς, Όχι εντελώς, απλώς δεν υπάρχει αυτή η λύσσα του να καταλάβω τι θέλω να κάνω, γιατί θέλω να το κάνω, να καταλάβω τι μου αρέσει και τι όχι. Τώρα, υπάρχει πολύ παραπάνω ηρεμία στο κεφάλι μου. Το άλλο πολύ μεγάλο συν είναι ότι έχω κάνει κάποιους φίλους, κάποιους ανθρώπους που συζητάω για αυτά που θέλω να κάνω, ή με βοηθάνε και τα κάνουμε μαζί, οπότε αυτό είναι συγκλονιστικό για μένα.
Οι δουλειές μου αυτήν τη στιγμή είναι όλες δουλειές που αγαπάω και θέλω να τις κάνω. Δεν έχουν καθόλου το ψάξιμο μέσα τους. Παλιότερα, έπρεπε να δοκιμάσω πάρα πολλά πράγματα για να δω πώς θα είμαι μέσα σ’ αυτά. Έπρεπε να περάσω από αυτό το στάδιο για να πω «ΟΚ, αυτό θέλω να το κάνω, μπορώ να το κάνω ή δεν μπορώ αλλά θέλω να προσπαθήσω, να ξεφτιλιστώ για να το κάνω».
Η παράσταση “The 1821 - Η Επιθεώρηση” φαίνεται μια «καθαρόαιμη» επιθεώρηση, αλά παλαιά. Είναι έτσι;
Είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται, μια καθαρόαιμη επιθεώρηση. Όμως, αυτό δεν την καθιστά παλιακή. Τη βάζει σε μια οικογένεια θεατρική. Η οικογένειά μας αυτό είναι - ακόμα κι αν δεν μας αρέσει, δεν μπορούμε να την αλλάξουμε. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε ότι ο Έλληνας είναι γκαφατζής, του αρέσει να κάνει καυστικά αστεία, πάντα και για πάντα θα κατηγορεί την πολιτεία για ό,τι κι αν συμβαίνει. Ο Μουστάκας, ο Ψάλτης κι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που τη στελέχωσαν, όντας Έλληνες έκαναν τη δικιά τους επιθεώρηση, αισθητικά. Εμείς μέσα από τον ίδιο στόχο, χρησιμοποιούμε τα δικά μας μέσα και δεξιότητες. Χωρίς κάποιο σχόλιο, είτε θετικό είτε αρνητικό, για εκείνους ή τον Μάρκο Σεφερλή, επειδή έχει γίνει μια σύγκριση, ας πούμε.
Εμείς κάνουμε τη δικιά μας αποσυμφόρηση απ’ όλο αυτό που ζήσαμε, τη δικιά μας ερμηνεία στην ιστορία του Έλληνα. Δεν μιλάμε μόνο για τη σημερινή πραγματικότητα, τη Μενδώνη και τον κορονοϊό. Μιλάμε αρχετυπικά σχεδόν για τον Έλληνα, για το τι έχει περάσει όλα αυτά τα χρόνια και το ποιος έχει καταλήξει να είναι. Βοηθάει πολύ κι ότι ο θίασος αποτελείται από ανθρώπους που δεν προέρχονται από το ίδιο είδος θεάτρου ή από την ίδια γενιά. Αυτό έχει δώσει στην παράσταση κάτι το πολύ μαγικό. Ο Δημήτρης (σ.σ. Καρατζάς) και ο Φοίβος (σ.σ. Δεληβοριάς) με τη μουσική του έχουν φτιάξει ένα κόσμο παρανοϊκό και πάρα πολύ καυστικό.
Σε αγχώνει κάθε βράδυ αν θα γελάσουν ή όχι στα αστεία, επειδή είναι πολύ άμεση η ανταπόκριση;
Βέβαια, εννοείται, αλλά έχει κάτι το πολύ απολαυστικό αυτό. Λες «τώρα θα γελάσουν»; Δεν είναι ο στόχος μόνο να μεταφέρεις κάποιο υψηλό νόημα, αλλά να περάσει ο άλλος καλά. Με αγχώνει, αλλά ταυτοχρόνως με φέρνει πιο κοντά στην ιδιότητα του ηθοποιού – διασκεδαστή. Είναι ένας τρόπος να έρθω σε επαφή με την παιδικότητά μου. Ήμουν κλόουν, για την κωμωδία ξεκίνησα να κάνω θέατρο, δεν ήθελα εγώ να μπλέξω με δράματα και στεναχώριες. Τώρα μη με ρωτήσεις πώς κατέληξα να παίζω τον αυτιστικό και τον Ορέστη. Ήταν ένα λάθος, ένα ατύχημα.
Πάντως, χαίρομαι πολύ για αυτή την παράσταση. Σκέψου τώρα να πηγαίναμε να κάνουμε τραγωδία μετά απ’ όλο αυτό που ζήσαμε ενάμιση χρόνο. Δεν νομίζω πώς θα γινόταν. Όλοι είχαμε γίνει αρκετά δυσάρεστοι ο ένας για τον άλλο και ο καθένας για τον εαυτό του. Τώρα, ας ενωθούμε σε ένα πάρτι.
Όταν σε πήρε τηλέφωνο ο Γιάννης Οικονομίδης για να γράψεις τη μουσική για το «Σπιρτόκουτο», που θα ανέβει στο θέατρο, πώς ήταν;
Μου φάνηκε παρανοϊκό. Του λέω «ρε μαλάκα, τι θα κάνεις, μιούζικαλ»; Μου λέει «ναι, ρε μιούζικαλ. Φτιάξε μου μουσικάρα». Το μόνο που μου είπε είναι ότι θέλω οι άνθρωποι να τραγουδάνε, αντί να μιλάνε. Σ’ αυτή την απλοϊκή διατύπωση του τι ψάχνει, εγώ βρήκα την ηρεμία μου. Πάντα ήθελα να κάνω κάτι σε μιούζικαλ, αλλά θέλω αυτό που κάνω να μιλάει στους Έλληνες, με την έννοια του να μιλάει στον φίλο μου, στον αδερφό μου, στην κοπέλα μου, στη μάνα μου. Αυτό δεν θα μπορούσα να το κάνω, παίρνοντας ένα ξένο μιούζικαλ.
Τώρα, μου δόθηκε μια ιστορία αρχετυπική, σαν να λέμε η Κοκκινοσκουφίτσα, το Σπιρτόκουτο. Είναι μια οικογένεια, Ελληναράδες στο σπίτι. Ζέστη, καλοκαίρι, χαλασμένος ανεμιστήρας και προσπαθούν όλοι να συνυπάρξουν. Οπότε, έχουμε ελληνικά ονόματα, ελληνική γλώσσα και θέματα, κι έχω εγώ να φτιάξω μουσική για αυτό. Είναι μια πάρα πολύ ωραία αφορμή για να γράψω μελωδίες και να δω ποιο είναι ας πούμε το τραγούδι της μάνας, η οποία βρίζει τον πατέρα όλη μέρα και είναι στεναχωρημένη και απογοητευμένη από τη ζωή. Ποιο είναι το τραγούδι του πατέρα που προσπαθεί μέσα στη ζέστη και την κρίση, να φτιάξει μια αυτοκρατορία από ρεστοράν στον Κορυδαλλό; Είμαι πολύ τυχερός που ο Γιάννης με σκέφτηκε. Τώρα είναι όλο under costruction. Κάποια κομμάτια, τα έχω ολοκληρώσει, κάποια δεν τα έχω αρχίσει καν. Είναι σε ένα χρόνο, αλλά δουλεύω πυρετωδώς.
«Τι θα γίνει με τη Λίντα, Βαγγέλη;», «Φτιάξ’ το το μπουρδέλο σου, να πούμε, φτιάξ’ το!». Πώς είναι να γράφεις τραγούδια με αυτούς τους τίτλους;
Φανταστικό. Έχει πολύ γέλιο, πολλή πλάκα. Είναι όλα αυτά τα τσιτάτα που έχουν μείνει από τον Οικονομίδη κι έχεις εσύ τώρα να γράψεις πάνω σ’ αυτά. Και πρέπει να είσαι πιστός και στο έργο και σ’ αυτό που περιμένει ο κόσμος. Είναι μια ταινία που τη βλέπεις με φίλους και γελάς, τη βλέπεις μόνος σου και κλαις.
Θέατρο, stand-up, μουσική. Σε όλα ψάχνεις να βρεις το ίδιο πράγμα;
Αυτό που τα ενώνει όλα είναι η σκηνή, η βαθιά μου απόλαυση όταν είμαι πάνω στη σκηνή. Θέλω να βρεθώ στη σκηνή σε χιλιάδες διαφορετικές εκφάνσεις μου, με χιλιάδες διαφορετικά συναισθήματα, με άλλου τύπου επαφή με τον κόσμο – πιο πλάγια, μέσα από μια ιστορία, τελείως γυμνά χωρίς καμία ιστορία, με λόγο ή με μουσική. Είναι αυτή η στιγμή που σβήνουν τα φώτα και υπάρχει ένας μαλάκας πάνω στη σκηνή. Αυτό είναι που με ενδιαφέρει. Γι’ αυτό είχα τόσο μεγάλη σύγχυση μικρότερος. Έλεγα, «ρε φίλε, όλα θέλω να τα κάνω». Μ’ αρέσει και να βγω στην Επίδαυρο, μ’ αρέσει και να βγω σε ένα καμπαρέ να κάνω τη χορεύτρια. Δεν έχω κανένα θέμα.
Οι αποκλεισμοί δεν έχουν να κάνουν με την καλλιτεχνική ταυτότητα μια δουλειάς, έχουν να κάνουν με τους ανθρώπους. Δεν θα δουλέψω ξανά με κάποιον που δεν είναι καλός άνθρωπος, που δεν δουλεύει ή βαριέται, που είναι προσβλητικός και δεν θα του χαριστώ πια σκεπτόμενος ότι τον καταλαβαίνω γιατί είναι καλλιτέχνης. Έχω ζήσει κι εγώ ως καλλιτέχνης κι έχω καταλάβει ότι το να φέρω στην πρόβα τα προβλήματά μου είναι ό,τι πιο εύκολο. Δεν έχει καμία σημασία πόσο καλός ηθοποιός είσαι. Το θέμα είναι να αποφύγεις αυτό το πράγμα. Δεν έχει να κάνει με το politically correct ή το #MeToo. Είναι η ζωή μας, δεν γίνεται ο άλλος να σου μιλάει άσχημα και να σε βρίζει.
Καλοκαίρι, ακριβώς δέκα χρόνια μετά. Εκείνο τον Νοέμβριο, θα κλείνεις τα 40, όχι τα 30.
Ω ρε μάνα μου, θα ζω;
Πώς θα είναι τότε; Τι θα ήθελες να σου έχει φέρει η δεκαετία των τριάντα;
Τίποτα, μωρέ. Ηρεμία, αγάπη, ομόνοια, σύνταγμα. Δεν έχω ιδέα, πραγματικά. Στα 20 θα σου έλεγα θέλω να παίζω στο θέατρο, να βγάζω λεφτά και να μπορώ να ζω από αυτό. Τώρα δεν ξέρω. Θέλω να μάθω να κάνω κι άλλα πράγματα στο θέατρο και να μπορώ να τα κάνω όλα, να μπορώ να σκηνοθετήσω, να γράψω έργα, μουσικές, ως ερασιτέχνης. Να παραμείνω εραστής της τέχνης. Για να το κάνω αυτό πρέπει να ανοιχτώ κι άλλο, να μη φοβηθώ να πάρω παραπάνω αποφάσεις και ιδιότητες. Θα ήθελα πολύ να σκηνοθετήσω, ας πούμε. Να βρω ανθρώπους που αγαπάω και περνάμε καλά, να κάνουμε παραστάσεις και να γουστάρουμε.
Κανένα ταξίδι;
Θα ‘θέλα να κανω και ταξίδια, αλλά δεν είμαι αυτός ο τύπος που λέει «θέλω να πάω εκεί». Χέστηκα.
Τα όνειρά σου αφορούν το θέατρο και την τέχνη.
Ναι, ναι. Αρρώστια, ρε παιδάκι μου (γελάει).
*Η παράσταση “The 1821 - Η Επιθεώρηση” παίζεται στο Βεάκειο Θέατρο μέχρι τις 25 Ιουλίου.
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.
Περισσότερα από το VICE
H Seniora Rose «Οργώνει» τους Δρόμους της Θεσσαλονίκης της με τη Μηχανή της
Τρεις Μαθητές Μιλούν για το πώς Είναι να Δίνεις Πανελλήνιες Όταν Τίποτα Δεν Είναι Κανονικό