Το «Καπελάκι» Είναι το Μεσαιωνικό Κούρεμα που Στοίχειωσε τα Παιδικά μας Χρόνια

Εμφανίστηκε στην Ευρώπη του Μεσαίωνα και τιμήθηκε δεόντως από πολεμιστές και κληρικούς. Κατά τη διάρκεια της «Μεγάλης Κατάθλιψης» αποτέλεσε μια γρήγορη και εύκολη λύση ανέξοδου κουρέματος για τους Αμερικανούς της εργατικής τάξης, ενώ στα 50's χρησιμοποιήθηκε ως μέσο διαμαρτυρίας όταν οι κομμωτές του Βανκούβερ ανέβασαν τις τιμές τους. Λίγα χρόνια αργότερα έγινε μόδα από τους θρυλικούς Beatles και μέσα στις επόμενες δεκαετίες πέρασε στον κινηματογράφο, με πιο δυνατές εμφανίσεις αυτές στο κεφάλι του Anakin Skywalker στο Star Wars: The Phantom Menance και στου Jim Carey στο Ηλίθιος και Πανηλίθιος. Για εμάς, που ήμασταν παιδιά στα 80's και στα 90's (αγόρια και κορίτσια) αποτελούσε μια καθημερινότητα, την οποία οι περισσότεροι θέλουμε να ξεχάσουμε αλλά οι οικογενειακές φωτογραφίες δεν μας αφήνουν. 

Ο λόγος για το ιστορικό κούρεμα «καπελάκι», το οποίο, για κάποιο ανεξακρίβωτο μέχρι στιγμής λόγο, γούσταραν οι γονείς μας. Το λεγόμενο bowl cut, όπως το λένε οι φίλοι μας στην Αμερική, μετέτρεψε πάνω από δύο γενιές παιδιών σε Playmobil. Βλέποντας εικόνες και βίντεο από την εποχή που πήγαινα δημοτικό προσπαθώ να θυμηθώ αν το βράδυ, πριν κοιμηθώ, αποκολλούσα τα μαλλιά μου και τα ακουμπούσα στο κομοδίνο. Τόσο παράταιρο μου φαινόταν.

Προσωπικά, είμαι από τους «τυχερούς» που έχουν περίεργες φύτρες στο πίσω μέρος του κεφαλιού, με αποτέλεσμα να έχω «καπελάκι» με αυτοματοποιημένο «κοκορίκο» ψηλά στο πίσω μέρος, το οποίο ακόμη και σήμερα δεν μπαίνει σε μια φόρμα ούτε με εκείνο το ροζ ζελέ Flipper που «κοκκάλωνε» μέχρι και το μυαλό σου. Σε αυτή την «ομορφιά» προσθέστε και ένα rat tail, τη λεγόμενη «ουρίτσα» που ζητούσαν οι γονείς μου για χρόνια από τον κομμωτή και έχετε μια mini μίξη του Leonardo Dicaprio εποχής Τιτανικού με τον Roberto Baggio (οποιασδήποτε χρονιάς). 

“Business on the front, party on the back” και τα ψυχολογικά μας χαιρετούσαν από το μέλλον περιμένοντας καρτερικά. 

Η εμφάνιση ταινιών με χαριτωμένα παιδάκια που μόστραραν το «καπελάκι» δεν βοήθησαν την κατάσταση. To Μόνος στο Σπίτι έριξε λάδι στη φωτιά και εμείς, δίχως να γνωρίζουμε ότι υπάρχουν και άλλες επιλογές, συνεχίζαμε να κυκλοφορούμε με τα «καπελίνο» μας. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι γονείς μου ήθελαν να κάνουν το μέτωπό του παιδιού τους να μοιάζει με σκηνή θεάτρου πριν ανέβει η αυλαία. 

Ήταν κάποια κυβερνητική πλάνη; Ένα μαζικό brainwash ή κάτι ακόμη πιο μοχθηρό; 

Με τι κούτελο θα βγαίναμε στην κοινωνία;

Μη με παρεξηγείτε, υπήρξαν και εξαιρέσεις στον κανόνα. Μπορεί το «καπελάκι» να είναι ένα ελεεινό κούρεμα, αλλά κάποιοι το «φόρεσαν» σωστά. Οι Blur, για παράδειγμα, μας έδειξαν στα 90's πώς γίνεται, όπως και διάφοροι ακόμη μουσικοί της Britpop και Madchester περιόδου. Αλλά μέχρι εκεί.

Φίλοι και φίλες, αυτή η ιστορία, όπως γνωρίζετε, δεν είχε αίσιο τέλος.

Η γενιά μου, οι σημερινοί 30-somethings, μεγαλώνοντας, εξελίχθηκαν από Playmobil σε κάγκουρες. Ξεκινήσαμε από ένα «καπελάκι», χάσαμε τον έλεγχο και πέσαμε στα σκληρά (μαλλιά). 

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι από το συγκεκριμένο κούρεμα περάσαμε στον «φράχτη», τα «καρφάκια» και τις «βίδες». Ο εθισμός μάς είχε μεγαλώσει, πετάξαμε το καπέλο και νομίζαμε ότι όλα τα κουρέματα έπρεπε να θυμίζουν κάποιο αντικείμενο. Πιστεύω ότι αν ήταν εύκολο θα υπήρχαν κουρέματα με ονομασίες όπως «καναπές», «πιτόγυρο», «στέκα μπιλιάρδου» και «φωλιά». 

Το τελευταίο, όντως, υπήρχε. 

Οι τάξεις των Γυμνασίων και των Λυκείων της εποχής μύριζαν σαν εργοστάσιο καουτσούκ και τα μαλλιά μας ήταν πιο εύφλεκτα από βενζίνη. Είμαι σίγουρος ότι τα ζελέ που χρησιμοποιούσαμε μείωσαν το IQ μας -δεν ξέρω πώς- κάποιες μονάδες και πως οι ουσίες τους παραμένουν στις τρίχες μας μέχρι και σήμερα.  

Τα μαλλιά μας είναι στοιχειωμένα. 

Οι περισσότεροι από εμάς σήμερα ζούμε κανονικές ζωές και έχουμε αφήσει πίσω το «καπελάκι» ως μια μακρινή ανάμνηση. Κάτι που φαντάζει σαν να συνέβη σε κάποια άλλη ζωή. Ωστόσο, δεν σας κρύβω ότι πολλές φορές ονειρεύομαι πως έχω αυτό το κούρεμα -συν την «ουρίτσα»- ως ενήλικας. Άλλες φορές μυρίζω ζελέ ακόμη και στον ξύπνιο μου. 

Το PTSD του «καπελάκι» είναι κάτι με το οποίο θα πρέπει να ζήσω για το υπόλοιπο της ζωής μου και αυτό είναι κάτι που έχω αποδεχτεί. 

Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.

Περισσότερα από το VICE

Ο «Γρίφος» του Ισπανικού Skunk στην Ηγουμενίτσα

Η Marseaux θα Ήθελε να Δει Περισσότερους Συνομήλικούς της να Ψηφίζουν

Την Τελευταία Φορά που Μπλόκαρε η Διώρυγα του Σουέζ, Σχηματίστηκε μια Ουτοπική Κοινότητα στη Θάλασσα

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.