«Δεν Μπορώ να Εμπιστευτώ Κανένα Πλέον» - Η Ζωή Έχοντας Έναν Stalker να σε Παρακολουθεί Εμμονικά

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στo Tonic.

Όλο τον χειμώνα του 2016, η Dodie Mercer, 34 ετών, ζούσε δυο ζωές. Υπήρχε η Dodie, 9:00 με 17:00, η περσόνα που της επέτρεπε να πηγαίνει με γενναία όψη στην εργασία της και να κάνει τη δουλειά της. Αλλά όταν έφευγε και πήγαινε σπίτι, έπεφτε στη ρουτίνα της: ασφάλιζε το σπίτι της από τον τύπο που την παρακολουθούσε εμμονικά, τον stalker της.

«Η Dodie μετά τη δουλειά, ήταν για δέσιμο», έγραφε η Mercer το 2016 σε μια ανάρτηση στο μλογκ της για την εμπειρία της.

Η μισή μάχη ήταν να βγει από το αυτοκίνητό της, λέει η Mercer. Όταν έμπαινε στο διαμέρισμά της, πήγαινε από δωμάτιο σε δωμάτιο κρατώντας σπρέι και τέιζερ, κοιτάζοντας πίσω από την κουρτίνα του μπάνιου, κάτω από το κρεβάτι και στις ντουλάπες για τον εισβολέα, το πρόσωπο του οποίου ήξερε πλέον από την καθημερινή εμφάνισή του στο δάσος ακριβώς δίπλα στο παράθυρό της. Αφού βεβαιωνόταν ότι δεν ήταν μέσα στο διαμέρισμά της, η Mercer κλειδωνόταν στο υπνοδωμάτιό της, βλέποντας τηλεόραση, μέχρι να την πάρει ο ύπνος.

«Ένιωθα φυλακισμένη στο ίδιο μου το σπίτι», λέει. «Αν για κάποιο λόγο έφτανα σπίτι αφότου σκοτείνιαζε, κανόνιζα να με συναντήσει κάποιος, ώστε να μπούμε μέσα μαζί, για να ελέγξουμε τα δωμάτια. Κάθε θόρυβος με ξυπνούσε – νόμιζα ότι ήταν εκείνος, που θα έμπαινε μέσα να με βιάσει ή να με σκοτώσει».

Η Mercer συνέχισε έτσι για πάνω από έναν χρόνο, προσπαθώντας να μη βάλει τα κλάματα στη δουλειά, ώστε να μη φανεί -όπως λέει η ίδια- αδύναμη. Άντεξε ακόμη και το βράδυ που είχε 22 αναπάντητες από απόρρητο αριθμό. Απάντησε και είπε, «Ποιος είσαι και τι θέλεις; Πες μου, αλλιώς θα πάρω την Αστυνομία».

«Δείξε μου το μουνί σου», είπε εκείνος.

«Όσο συνέβαινε, ήμουν σε ένα κενό αέρος», είπε η Mercer. «Ακόμη και τις χειρότερες μέρες, όταν ήταν έξω και έπρεπε να πάρω την Άμεση Δράση, μπλόκαρα αυτό που συνέβαινε, όταν ήμουν στη δουλειά. Εκ των υστέρων, νομίζω ότι ήταν τεχνική επιβίωσης. Δεν υπήρχε τρόπος να λειτουργήσω στη δουλειά μου, αν δεν το έβαζα στην άκρη. Τις περισσότερες μέρες, ξεχνούσα τελείως ότι είχα stalker, μέχρι που ερχόταν η ώρα να πάω σπίτι».

[VICE Video] Κάποιοι Άνθρωποι Ισχυρίζονται ότι οι Ζωές τους Παρακολουθούνται Οργανωμένα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Αυτό άλλαξε τον Μάρτιο του 2016, όταν ο Nick, που η Mercer είχε μάθει πλέον το όνομά του, συνελήφθη. Τότε ήταν που το σοκ και η αδρεναλίνη από το ψυχικό της τραύμα, ξεκίνησαν να υποχωρούν και η ψυχική της υγεία να υποφέρει.

«Η εμμονική παρακολούθηση (σ.σ. stalking) και άλλες μορφές παρενόχλησης και κακοποίησης πλήττουν την ψυχική υγεία των θυμάτων, επηρεάζοντας τη γενική αίσθηση ευημερίας τους, την αίσθηση αυτοπροστασία τους και την εμπιστοσύνη στις σχέσεις με φίλους και γνωστούς», λέει η Pilar Arana, μια ψυχοθεραπεύτρια από το Μπουένος Άιρες. Η Arana συμπληρώνει ότι 7,5 εκατομμύρια άνθρωποι είναι θύματα stalking κάθε χρόνο στις ΗΠΑ, με τα υψηλότερα ποσοστά να σημειώνονται σε γυναίκες ηλικίας 18-24.

Η Mercer, που είναι λάτρης του τρεξίματος, ξεκίνησε μάλιστα να τρέχει ξανά κανονικά, όταν συνελήφθη ο Nick. Μόνο όταν έφυγε από την περιοχή, δυο μήνες αργότερα, εμφανίστηκαν τα πρώτα σημάδια ψυχικής ασθένειας. Η Mercer ξεκίνησε να απομονώνεται, να χρησιμοποιεί την καινούρια της δουλειά ως δικαιολογία για να απομονωθεί. Ένιωθε πολύ εξαντλημένη, για πάει για τρέξιμο και απλές καθημερινές μικροδουλειές την έκαναν να πέφτει στο κρεβάτι.

Ένα σέικ πρωτεΐνης την έκανε να σαλτάρει: Η Mercer είχε καταφέρει να βρει την ενέργεια να πάει στο γυμναστήριο και επιβράβευσε έπειτα τον εαυτό της με ένα σέικ. Όταν μπήκε στο αυτοκίνητο, συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν με γεύση σοκολάτα και φιστικοβούτυρο που είχε ζητήσει. Ήταν έξαλλη – εξέπεμπε θυμό, λέει. Ξεκίνησε να κλαίει ανεξέλεγκτα. «Σκεφτόμουν συνέχεια "δεν είναι φυσιολογικό αυτό", λέει, «και με τρόμαξε».

Μια βδομάδα αργότερα, τσακώθηκε με τον τότε φίλο της για τα σκουπίδια που δεν έβγαζε έξω. Της είπε ότι ήταν τεμπέλα και εκείνη του είπε, «Δεν βγάζω τα σκουπίδια, επειδή φοβάμαι το σκοτάδι».

«Μόλις το είπα, κατάλαβα ότι ήταν αλήθεια και χρειαζόμουν βοήθεια», λέει. Η Mercer συναντήθηκε με μια σύμβουλο και διαγνώστηκε με διαταραχή μετατραυματικού στρες (PTSD), κατάθλιψη και άγχος. «Η PTSD χαρακτηρίζεται από τέσσερις ομάδες συμπτωμάτων», λέει η Quandra Chaffers, κλινική κοινωνική λειτουργός. «Η μία έχει να κάνει με την αίσθηση ότι το τραύμα ή το απειλητικό για τη ζωή γεγονός θα συμβεί ξανά. Μπορεί να περιλαμβάνει εφιάλτες, αναδρομές και το να ζεις ξανά τα γεγονότα της εμμονικής παρακολούθησης».

Η άλλη ομάδα, εξηγεί η Chaffers, έχει να κάνει με αρνητικές πεποιθήσεις, όπως «δεν μπορώ να εμπιστευτώ κανένα πλέον» και «ο κόσμος δεν είναι ασφαλής». Επίσης, θύματα stalking μπορεί να «είναι τσιτωμένα και να ξαφνιάζονται εύκολα».

«Αυτό μπορεί να μοιάζει ότι κάποιος χρειάζεται πολύ καιρό ακόμη για να ηρεμήσει, ακόμη και αν συνειδητοποιήσει ότι ο stalker έχει φύγει», λέει η Chaffers.

Η συγγραφέας Lizbeth Meredith λέει ότι μετά από χρόνια εμμονικής παρακολούθησης από τον πρώην της –που επίσης απήγαγε τις κόρες τους και έφυγε από τη χώρα- ήταν συνέχεια στην τσίτα, ακόμη και αφού βρήκε τις κόρες της και επέστρεψαν σπίτι. Η Meredith αργότερα έγραψε γι' αυτήν την εμπειρία στο αυτοβιογραφικό βιβλίο της, Pieces of Me: Rescuing My Kidnapped Daughters. «Ο ήχος του τηλεφώνου που χτυπούσε ή κάποιου που χτυπούσε την πόρτα, με έκαναν να καταρρέω και καμιά φορά να οργίζομαι. Μου διέγνωσαν PTSD, έξι μήνες αφότου γύρισα».

Η Michelene Wasil, σύμβουλος γάμου και οικογένειας λέει ότι είναι σύνηθες γυναίκες που ήταν θύματα εμμονικής παρακολούθησης να κατηγορούν τον εαυτό τους και αυτό οδηγεί σε κατάθλιψη και ψυχικές ασθένειες. «Κατηγορεί τον εαυτό της για κάθε διάδραση, σκεπτόμενη "ίσως ήμουν πολύ φιλική" ή "δεν έπρεπε να πω αυτό κι εκείνο"», λέει η Wasil. «Η πιθανότητα να τις βρει ο stalker διαποτίζει τη ζωή τους, είναι σαν να μην υπάρχει διαφυγή. Είναι σαν να είσαι μαριονέτα και να μην ελέγχεις και πολύ τη ζωή σου».

Σήμερα, η Mercer λέει ότι βρίσκει σιγά-σιγά μέρος αυτού του ελέγχου. «Η PTSD επαναπρογραμματίζει το μυαλό σου. Είχα τεράστιο θυμό μέσα μου που αυτός ο άνδρας εισέβαλε στη ζωή μου και την άλλαξε για πάντα. Καταλάβαινα ότι δεν θα ήταν ποτέ πια ξανά η ίδια, αλλά δεν το δεχόμουν».

«Ακόμη είμαι στη διαδικασία τού να μαθαίνω και να ορίζω το ποια είμαι», λέει. «Είναι μια καθημερινή μάχη να κρατήσεις τους δαίμονές σου μακριά. Αλλά, όπως με το τρέξιμο, όσο προπονείσαι, τόσο πιο δυνατός γίνεσαι - και γίνομαι ολοένα πιο δυνατή ψυχικά, κάθε μέρα».

Περισσότερα από το VICE

Ο Γιώργος Ζαμπέτας Δεν Έχει Πεθάνει Ακόμη

Έτσι Μετέτρεψα την Aποθήκη του Σπιτιού μου σε Eστιατόριο με Top Bαθμολογία στο TripAdvisor

Φανερά Απογοητευμένοι Έλληνες Μιλούν για το «Star Wars: The Last Jedi»