Tο να Πιεις τις Στάχτες Ενός Συγγενή σου Είναι Ένα από τα Απρόοπτα που Μπορούν να Συμβούν Μετά την Αποτέφρωση

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Μπορείς να φυτευτείς σαν δέντρο ή να σε κάνουν κόσμημα. Μπορείς να γίνεις σαν αυτές τις απίστευτα ανατριχιαστικές τρισδιάστατες προτομές. Αν δημιούργησες κάτι κάτι αξιόλογο, μπορείς να επιλέξεις να γίνεις το ίδιο σου το προϊόν, όπως ο δημιουργός του Frisbee Walter Morrison ή ο Fred Bauer, εφευρέτης του κυλίνδρου των Pringles. Μπορείς να μπεις σε ένα μπαλόνι με ήλιον και να σε στείλουν στα υψηλότερα στρώματα της ατμόσφαιρας. Για όνομα, μπορείς ακόμη και να εκτοξευτείς στο διάστημα. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι, είτε λόγω κόστους είτε λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων, ή επιθυμίας για εξατομίκευση, απομακρύνονται από την παραδοσιακή ταφή και στρέφονται προς την αποτέφρωση (στη Βόρεια Αμερική, τα ποσοστά αποτεφρώσεων έχουν διπλασιαστεί από το 2000 και μέχρι το 2019, με το 75% των Καναδών αναμένεται να κάνει αυτήν την επιλογή). Ως εκ τούτου, η γκάμα των επιλογών, μετά την αποτέφρωση, είναι πλέον ευρύτερη από ποτέ.

Δεν το λέμε εμείς. Παρακάτω θα βρείτε ιστορίες ανθρώπων που επέλεξαν να πουν αντίο με πολλούς διαφορετικούς τρόπους και να βάλουν τις στάχτες των αγαπημένων τους σε διάφορα πράγματα, από αρκουδάκια και φυσίγγια, μέχρι σε διόλου λαχταριστό τσάι.
Ενώ δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι ενδιαφέρουσα εποχή να είσαι ζωντανός, αλλά είναι επίσης ενδιαφέρουσα εποχή να είσαι νεκρός.

Η γιαγιά μου πέθανε όταν ήμουν 14 ή 15 και τα είχε κανονίσει όλα. Ήθελε να αποτεφρωθεί και είχε διαλέξει τεφροδόχο, αλλά όταν την παραλάβαμε, ήταν απαίσια, έμοιαζε με μαρμάρινη φρυγανιέρα και σκεφτήκαμε, «Αχ, Θεέ μου, τι θα το κάνουμε αυτό το πράμα;».

Σεβόμασταν τη γιαγιά μου και την αγαπούσαμε, αλλά ήταν πολύ δύσκολη γυναίκα. Δεν επρόκειτο να βάλουμε την τεφροδόχο στο γείσο του τζακιού. Σκορπίσαμε τις στάχτες της στις τριανταφυλλιές στην πίσω αυλή (ξεράθηκαν την επόμενη άνοιξη) και βάλαμε αυτήν την άσχημη τεφροδόχο που κανείς μας δεν ήθελε στο γκαράζ. Μετά ήρθαν τα Χριστούγεννα και έπρεπε να πάω σε ένα πάρτι, όπου θα κάναμε ανταλλαγή δώρων. Όταν ήμουν έφηβος, ήμασταν πάντα ζορισμένοι με τα λεφτά και με τη μακάβρια αίσθηση του χιούμορ που με διέκρινε σκέφτηκα, «Καλά, εννοείται πως θα πάω την τεφροδόχο». Όλο το βράδυ, όλοι προσπαθούσαν να καταλάβουν τι ήταν. «Ίσως είναι στοπ για την πόρτα», λέγανε - και εγώ δεν έβγαζα άχνα. Ήξερα ότι κανείς δεν θα την άγγιζε, αν ήξεραν την αλήθεια. Όμως ήθελα να την ξεφορτωθώ. Φυσικά, στο τέλος, όταν κατέληξε στα χέρια κάποιου και του είπα τι ήταν, πραγματικά –και δικαίως- έφριξε. Έτσι ξεφορτώθηκα την τεφροδόχο της γιαγιάς.
- Sylvia*, 29 ετών

Όταν ήμουν πιο μικρή, πέθανε ο παππούς μου και σύμφωνα με τις επιθυμίες του κάναμε ένα βουδιστικό τελετουργικό, όπου βάλαμε τις στάχτες του σε καθαγιασμένο νερό και είπαμε προσευχές στα σανσκριτικά. Αφού μουλιάσαμε τις στάχτες, υποσχεθήκαμε όλοι να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και ήπιαμε το «τσάι». Η γεύση του ήταν, όπως θα περίμενε κανείς: βαριά και σαν σκόνη, σαν κάποιος να είχε ρίξει στάχτη από τσιγάρο στο νερό σου.
- Chanthy, 26 ετών

Η μαμά μου πέθανε πριν από τρεις μήνες, από καρκίνο των ωοθηκών. Ήμουν έξι εβδομάδων έγκυος, όταν μάθαμε ότι ήταν άρρωστη και τρεις μήνες μετά πέθανε. Δεν ήταν ο τύπος της τεφροδόχου –δεν θα της άρεσε να βρίσκεται σε μια τέτοια αποπνικτική παλιαντζούρα– κι έτσι έψαξα στο Ίντερνετ να δω τι υπήρχε σχετικά. Βρήκα το CamiBear (ένα site που βάζει τις στάχτες σε ένα εξατομικευμένο αρκουδάκι) και σκέφτηκα, «Α, τελείως μαμά». Πάντα της άρεσαν τα γλυκούλικα, αρκουδάκια και τέτοια. Είμαι 41 ετών και η μαμά μου ακόμη μου αγόραζε αρκουδάκια – μέχρι που αρρώστησε. Έτσι, μου φάνηκε τέλειο.

VICE Video: Είναι Πολύ Ακριβό να Πεθαίνεις στην Ελλάδα

Τώρα τον έχω πάνω στο κρεβάτι μου (δεν ξέρω γιατί, αλλά θεωρώ πως είναι αρσενικό), αλλά, όταν έρθει το μωρό, μάλλον θα τον βάλω στην κούνια. Η μαμά μου ήθελε πολύ ένα εγγόνι. Γι' αυτό είναι πολύ σημαντικό να μπορώ να έχω το μωρό κοντά στο αρκουδάκι. Μερικές φορές θέλεις τη μαμά σου και τώρα έχεις ένα αρκουδάκι να το αγκαλιάζεις, όποτε το έχεις ανάγκη.
- Gillian, 41 ετών

Πέρσι τον Νοέμβρη, μερικοί από μας γεμίσαμε φυσίγγια καραμπίνας με τις στάχτες ενός καλού μας φίλου και πυροβολήσαμε με αυτά στην τοπική λέσχη όπλων. Πάντα ήταν ενθουσιώδης σκοπευτής και τα σαββατοκύριακα συμμετείχε σε διαγωνισμούς Cowboy Action Shooting (διαγωνισμούς με καραμπίνες και περίστροφα όπου οι διαγωνιζόμενοι φοράνε παλιομοδίτικα καουμπόικα ρούχα). Ήταν επίσης μέντορας πολλών σκοπευτών – μπορεί και για 30-40 χρόνια.

Όταν πέθανε, γιορτάσαμε τη ζωή στo Trap and Skeet Club του Σίλβερτον. Ήμασταν καμιά τριανταριά με καραμπίνες και κάποιος είχε βάλει τις στάχτες του στα φυσίγγια. Πήραμε από δυο φυσίγγια και προχωρούσαμε ένας-ένας, ρίχνοντας από μία βολή. Όταν φτάσαμε στο τέλος, γυρίσαμε πίσω κάνοντας το ίδιο. Καθένας μας έριξε δυο φυσίγγια γεμάτα στάχτες και έτσι τον σκορπίσαμε στο σκοπευτήριο. Δεν ξέρω ποιανού ιδέα ήταν, αλλά μάλλον θα είχε κάποια σχέση ο ίδιος.
- Bob, 71 ετών

Μετέφερα τις στάχτες της μαμάς μου από το Βανκούβερ στο Κεμπέκ, μέσα σε μια τσάντα Louis Vuitton. Είχα μάθει πριν από μερικά χρόνια ότι οι ανθρώπινες στάχτες θεωρούνται βιολογικός κίνδυνος (μας σταμάτησε η ασφάλεια του αεροδρομίου, όταν μεταφέραμε τη μητέρα μιας φίλης στη χειραποσκευή της) κι έτσι, αντί να μπλέξω με τη χαρτούρα, αποφάσισα να νοικιάσω ένα αυτοκίνητο. Έβαλα το μεγάλο κόκκινο κουτί που περιείχε τις στάχτες της μαμάς στην τσάντα της, έβαλα την τσάντα στη θέση του συνοδηγού και ξεκίνησα. Με κάποιο τρόπο, ήταν πολύ καθαρτική διαδικασία. Πήρα έναν φίλο μου, στη Ρεγκίνα και λίγες μέρες μετά ρώτησε επιτέλους τι είχε μέσα το κουτί που έσερνα από και προς το αυτοκίνητο κάθε μέρα - σ' αυτήν τη φάση βρισκόταν στο πίσω κάθισμα.

Όταν είπα, «Α, η μαμά μου», χλόμιασε. Τον ρώτησα αν θα προτιμούσε να τη βάλω στο πορτ μπαγκάζ και μου φάνηκε ακόμη πιο χλομός. «Δεν νομίζω ότι θα την πειράξει έτσι κι αλλιώς», του είπα. «Ταξιδεύει μέσα σε Louis Vuitton και φαίνεται χαρούμενη». Στην επόμενη στάση, την έβαλα στο πορτ μπαγκάζ. Χωριστήκαμε με τον φίλο μου στο Τορόντο και η μαμά και εγώ συνεχίσαμε ως το Κεμπέκ. Νομίζω ότι χάρηκε που κάθισε ξανά στη θέση της.
- Tara, 32 ετών

Όταν ήμουν μικρός, μια σχετικά τυπική τελετή σκορπίσματος στάχτης πήγε κατά διαόλου, όταν η γιαγιά μου άδειασε τον παππού μου πάνω στον αδερφό μου. Άδειαζε τις στάχτες από το πίσω μέρος ενός σκάφους και ο αδερφός μου τη βοηθούσε να κρατηθεί, ώστε να μην πέσει στο νερό. Μπορεί να μην είχε την κινητική ικανότητα να στοχεύσει σωστά ή μπορεί το σκάφος να γύρισε κόντρα στον άνεμο που φυσούσε προς το σκάφος (πιθανόν και τα δύο), αλλά όπως και να 'χει ο αδερφός μου γέμισε απ' την κορφή ως τα νύχια με το ένα τρίτο από τις στάχτες και έγινε μπεζ. Ήταν σαν τη σκηνή στο Ο Μεγάλος Λεμπόφσκι. Η όλη ιστορία κράτησε αφόρητα πολλή ώρα και όλοι στο σκάφος εκτός από τη γιαγιά είχαμε δει τι συνέβη και όλοι γελούσαμε και κλαίγαμε ταυτόχρονα. Αργότερα, ρώτησα τον καπετάνιο αν μπορούσα να χρησιμοποιήσω τη μάνικα, για να ξεπλύνω τον υπόλοιπο παππού από το κατάστρωμα. Φαντάζομαι πως δεν έγινε σκόπιμα, πάντως ένας ζωντανός άνθρωπος αποτελεί παράξενο μέρος να αποθέσεις έναν νεκρό.
- Brendan, 31 ετών

*Μερικά ονόματα είναι αλλαγμένα.

Ο Jesse Donaldson είναι συγγραφέας από το Βανκούβερ

Περισσότερα από το VICE

Έλληνας Gamer Φιγουράρει στα Δημοφιλή Βίντεο του PornHub

Το Φετινό Καλοκαίρι Είναι Yγρό, Kαυτό και Γεμάτο Σεξ σε Δημόσιους Χώρους

Η Γιορτή των Χρυσαυγιτών στη Θεσσαλονίκη για τα «Γενέθλια» του Μεγάλου Αλεξάνδρου