Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.
Λίγα πράγματα, τον τελευταίο καιρό, έχουν συζητηθεί τόσο, όσο το βίντεο που έδειχνε τον δηλωμένο ρατσιστή και δημιουργό του κινήματος alt-right, Richard Spencer, να τρώει μια μπουνιά στο πρόσωπο. Αυτό, δημιούργησε μια εντονότατη online συζήτηση, σχετικά με το αν είναι ΟΚ να χτυπάς έναν έναν νεοναζί, αλλά αξίζει να σημειωθεί πως όση αίσθηση κάθαρσης και αν μπορείς να αντλήσεις από την εικόνα ενός λευκού ρατσιστή που τρώει μια γροθιά στο πρόσωπο, ουσιαστικά δεν θα σε κάνει να καταλάβεις καλύτερα το πώς να τους αντιμετωπίσεις.
Frank Meeink: Το ότι άνηκες κάπου. Το ότι άνηκες σε κάτι.
Tony McAleer: Σου προσφέρει δύναμη και αποδοχή. Ξέρεις, όπως όταν πας στο σούπερ μάρκετ και είσαι πολύ πεινασμένος, οπότε καταλήγεις να παίρνεις ένα κάρο junk food. Κάπως έτσι είναι και αυτή η ιδεολογία. Βγήκα στον κόσμο συναισθηματικά πεινασμένος.Τι σας έκανε να σταματήσετε να αναγνωρίζετε τον εαυτό σας μέσα στο κίνημα και πώς οδηγηθήκατε εκεί;
Frank Meeink: Το 1993 ήμουν 19 ετών και η όλη εμπειρία δεν ήταν αυτή που περίμενα. Μετά από τέσσερα χρόνια, δεν περίμενα ότι θα είχα ήδη μπει και βγει από τη φυλακή. Την ίδια στιγμή, υπήρχαν άνθρωποι που είχαν αρχίσει να μου δείχνουν πως ανεξάρτητα με το χρώμα του δέρματός τους, περνούσαν ακριβώς τα ίδια με εμένα. Μιλούσα με έναν νεαρό μαύρο φυλακισμένο για τις κοπέλες μας που ήταν έξω και είχαμε ακριβώς τα ίδια συναισθήματα, ήμασταν και οι δύο ανήσυχοι για το αν θα μας απατήσουν και τέτοια. Αλλά ήταν μια αργή διαδικασία.
Angela King: Πήγα στη φυλακή μιας και καταδικάστηκα σε μια πολύκροτη υπόθεση ρατσιστικού εγκλήματος. Περίμενα ότι θα έτρωγα πολύ ξύλο στη φυλακή, εξαιτίας του ποια ήμουν. Υπήρχαν γυναίκες στη φυλακή στις οποίες θα φερόμουν απαίσια, ακόμη και βίαια, αν είχαμε συναντηθεί υπό άλλες συνθήκες. Αλλά παρά το γεγονός ότι ήξεραν ποια ήμουν, μου φέρθηκαν με καλοσύνη και συμπόνια. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω σε αυτό. Όλη μου η ζωή ήταν θυμός, επιθετικότητα, μίσος και τσακωμοί. Δεν μου φέρθηκαν με το γάντι. Μου έκαναν ερωτήσεις που δεν ήθελα να απαντήσω για τον εαυτό μου, επειδή θα σήμαινε πως θα έπρεπε να παραδεχτώ πόσο σκατένιος άνθρωπος ήμουν. Ένα μεγάλο μέρος της ομάδας των γυναικών που άρχισα να κάνω παρέα ήταν από την Τζαμάικα. Μία με ρώτησε αν θα την αποκαλούσα με τη λέξη που ξεκινάει από Ν (σ.σ. nigger). Μου είπε, «Θα προσπαθούσες να μου κάνεις κακό; Αν η κόρη μου ήταν εκεί, θα προσπαθούσες να μας σκοτώσεις». Η φυλακή δεν είναι ένα μέρος στο οποίο μπορείς απλά να φύγεις, αν δεν αισθάνεσαι άνετα.
Frank Meeink: Σίγουρα, είναι το ίδιο κίνημα. Είναι απλώς πιο «καθαρό», με πιο καθώς πρέπει λόγο. Κατά τα άλλα, λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα που κήρυττα κι εγώ. Ακριβώς τα ίδια.
Angela King: Το alt-right δεν υφίσταται. Ουσιαστικά είναι ένα κίνημα λευκών ρατσιστών, που έχουν επαναλανσάρει το μίσος τους και το έχουν σερβίρει σε μια πιο εύπεπτη μορφή, έτοιμο για κατανάλωση. Όταν ήμουν 23 ετών και είχα ξεκινήσει την πορεία αποχώρησής μου από τους νεοναζί, μας έλεγαν τότε ήταν ότι ήμασταν πολύ κραυγαλέοι. Ακούγαμε, «σταματήστε να ξυρίζετε τα κεφάλια σας, σταματήστε τα τατουάζ, μην είστε τόσο αναγνωρίσιμοι, σταματήστε τα εγκλήματα και τις πράξεις που θα μας προκαλέσουν αρνητική προσοχή». Αυτά μας έλεγαν, να μεταμφιεστούμε. Να πάμε και να γίνουμε αστυνομικοί, δικηγόροι, γιατροί. Να μπούμε σε διάφορες θέσεις στην κοινωνία και όταν ο καιρός θα ήταν σωστός, θα υπήρχε μόνο ένας στόχος: ένας φυλετικός πόλεμος. Χωρίς να θέλω να φανώ υπερβολική, βλέπω αυτά που γίνονται σήμερα με τον κόσμο που αποκαλείται μέρος του alt-right, βλέπω τη χαρά που βγαίνει από την πλευρά της βίαιης ακροδεξιάς και για μένα όλο αυτό είναι πιο τρομακτικό από τους νεοναζί, επειδή ξέρω τι σημαίνει. Tony McAleer: Όταν ήμουν στο κίνημα, ήμουν γνωστός για την ικανότητά μου να κάνω τα παράλογα να ακούγονται λογικά. Μπορούσες λοιπόν να πάρεις την ιδεολογία των Ναζί, να χρησιμοποιήσεις μια διαφορετική γλώσσα και να την κάνεις να ακούγεται λογική. Αν φορέσεις ένα κοστούμι και γραβάτα και λες στον κόσμο να πηγαίνει στο πανεπιστήμιο, να μην κάνει τατουάζ και να γίνει mainstream, κάνεις τον λευκό ρατσισμό να φαντάζει λογικός. Αυτό έκανα εγώ όταν ήμουν στο κίνημα. Είναι περίεργο να το βλέπεις είκοσι χρόνια μετά και έτσι ακριβώς είναι το κίνημα αυτήν τη στιγμή. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να αποκτήσει περισσότερο έλεγχο αυτή η ακραία, βίαιη, ακροδεξιά μορφή εθνικισμού;
Frank Meeink: Σίγουρα έχει κερδίσει δύναμη. Είναι εκεί. Οι βασικοί τους εκπρόσωποι είναι σε θέσεις ισχύος. Ο Bannon μόλις τοποθετήθηκε στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας. Ο Spencer κάπου θα εμφανιστεί ως υποψήφιος και θα κερδίσει, όπου και αν βρεθεί στις επόμενες εκλογές, επειδή θα επιλέξει την κατάλληλη θέση, για να εξασφαλίσει την εκλογική του νίκη.
Tony McAleer: Αν κοιτάξεις πώς στρατολογεί παιδιά στην Ευρώπη ο ISIS, θα δεις ότι δεν πουλάνε την ιδέα ότι θα γίνεις ακαδημαϊκός του Ισλάμ. Βρίσκουν αυτά τα παιδιά που ξεκινούν παραβατικές συμπεριφορές και τους πουλάνε την ιδέα ότι θα βρουν έναν στόχο και ένα νόημα στην οργάνωση, μια αίσθηση ότι μπορούν να γίνουν μέλη μιας ομάδας, μιας κοινότητας. Ουσιαστικά, σου πουλάνε μια φαντασίωση ότι θα γίνεις ήρωας. Αυτό το βλέπεις και σε πολλά πράγματα της ακροδεξιάς, όπου γίνεται χρήση εικόνων Βίκινγκ πολεμιστών. Είναι μια υπερβολική αρρενωπότητα, μια διαστρεβλωμένη εικόνα του ταξιδιού ενός ήρωα, κάτι που σου φαίνεται εξαιρετικό, όταν δεν έχεις και πολλά πράγματα στη ζωή σου. Τι νομίζετε ότι δίνει τόσο θάρρος στο κίνημα alt-right και οι εκπρόσωποί του μιλούν πλέον πολύ πιο ανοιχτά;
Angela King: Νομίζω πως έχει να κάνει με όλη την παραπληροφόρηση που υπάρχει εκεί έξω. Έχουμε ομάδες ανθρώπων σε αυτήν τη χώρα, που δεν είναι εκ φύσεως ρατσιστές, δεν έχουν από μόνοι τους κάποιο μίσος, όμως η ζωή τους δεν τα έχει πάει καλά. Δεν βγάζουν λεφτά, με το ζόρι τα βγάζουν πέρα. Δεν μπορούν να φροντίσουν τις οικογένειές τους και είναι προφανές πως εκείνοι που αποκαλούνται μέλη του alt-right κινήματος έχουν σκεφτεί πολύ σοβαρά το πώς να τους πλησιάσουν και να τους πείσουν να πάνε με το μέρος τους. Η γλώσσα που χρησιμοποιούν δημιουργεί ένα αφήγημα, «εμείς εναντίον αυτών». Λένε πως οι μετανάστες και οι πρόσφυγες είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί μας, όχι πως δραπετεύουν από τις χώρες τους για να σώσουν τις ζωές τους, αλλά πως θέλουν να έρθουν εδώ και να καταστρέψουν την Αμερική.Περισσότερα από το VICEΦόνοι, Ναρκωτικά, Γυναίκες: Οι Έλληνες Ρεμπέτες Ήταν Πολύ Σκληροί για να ΠεθάνουνΗ Υπερφυσικά Δυνατή Οικογένεια Τρομάρα: Μιλώντας με τον Γιο Ενός Θρυλικού ΠαλαιστήΤι Έχουμε Μάθει Μετά από 10.000 Έρευνες για το Χόρτο
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Σίγουρα θα ήταν πιο χρήσιμο να μιλήσει κανείς με πρώην νεοναζί, για αυτό τον λόγο ρωτήσαμε την Angela King, τον Tony McAleer και τον Frank Meeink να μας εξηγήσουν τι οδηγεί την άνοδο αυτών των ομάδων μίσους, τι τους ενέπνευσε προσωπικά να φύγουν από τον χώρο, καθώς και τους κινδύνους που βλέπουν στην πολιτική σήμερα. Όλοι τους είναι πρώην νεοναζί, που εργάζονται πλέον στο Life After Hate, μια μη κερδοσκοπική οργάνωση που προσπαθεί να βοηθήσει και να αναμορφώσει πρώην μέλη ρατσιστικών οργανώσεων. Αν και οι εμπειρίες τους αφορούν διαφορετικές περιόδους και περιοχές -ο McAleer ήταν ένας Καναδός skinhead που στρατολογούσε κόσμο για την οργάνωσή του, η King ήταν μια λευκή ρατσίστρια στη νότια Φλόριντα, ενώ ο Meeink ήταν ένας νεαρός αρχηγός μιας ομάδας skinhead στο Ιλινόις- όλοι έχουν ένα κοινό στοιχείο: ξέρουν πάρα πολύ καλά υπό ποιες συνθήκες ζωής ένας άνθρωπος μπορεί να οδηγηθεί σε πιστεύω και πεποιθήσεις που έχουν τη βάση τους στο μίσος.Διαβάστε: Ρωτήσαμε Έναν Ειδικό σε Θέματα Ηθικής αν Είναι Σωστό να Ρίχνεις «Μπουκέτο» σε Έναν Ναζί
VICE: Τι σας γοήτευσε στο κίνημα των νεοναζί;Μας έλεγαν τότε ήταν ότι ήμασταν πολύ κραυγαλέοι. Ακούγαμε, «σταματήστε να ξυρίζετε τα κεφάλια σας, σταματήστε τα τατουάζ, μην είστε τόσο αναγνωρίσιμοι»
Frank Meeink: Το ότι άνηκες κάπου. Το ότι άνηκες σε κάτι.
Tony McAleer: Σου προσφέρει δύναμη και αποδοχή. Ξέρεις, όπως όταν πας στο σούπερ μάρκετ και είσαι πολύ πεινασμένος, οπότε καταλήγεις να παίρνεις ένα κάρο junk food. Κάπως έτσι είναι και αυτή η ιδεολογία. Βγήκα στον κόσμο συναισθηματικά πεινασμένος.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Frank Meeink: Το 1993 ήμουν 19 ετών και η όλη εμπειρία δεν ήταν αυτή που περίμενα. Μετά από τέσσερα χρόνια, δεν περίμενα ότι θα είχα ήδη μπει και βγει από τη φυλακή. Την ίδια στιγμή, υπήρχαν άνθρωποι που είχαν αρχίσει να μου δείχνουν πως ανεξάρτητα με το χρώμα του δέρματός τους, περνούσαν ακριβώς τα ίδια με εμένα. Μιλούσα με έναν νεαρό μαύρο φυλακισμένο για τις κοπέλες μας που ήταν έξω και είχαμε ακριβώς τα ίδια συναισθήματα, ήμασταν και οι δύο ανήσυχοι για το αν θα μας απατήσουν και τέτοια. Αλλά ήταν μια αργή διαδικασία.
Angela King: Πήγα στη φυλακή μιας και καταδικάστηκα σε μια πολύκροτη υπόθεση ρατσιστικού εγκλήματος. Περίμενα ότι θα έτρωγα πολύ ξύλο στη φυλακή, εξαιτίας του ποια ήμουν. Υπήρχαν γυναίκες στη φυλακή στις οποίες θα φερόμουν απαίσια, ακόμη και βίαια, αν είχαμε συναντηθεί υπό άλλες συνθήκες. Αλλά παρά το γεγονός ότι ήξεραν ποια ήμουν, μου φέρθηκαν με καλοσύνη και συμπόνια. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω σε αυτό. Όλη μου η ζωή ήταν θυμός, επιθετικότητα, μίσος και τσακωμοί. Δεν μου φέρθηκαν με το γάντι. Μου έκαναν ερωτήσεις που δεν ήθελα να απαντήσω για τον εαυτό μου, επειδή θα σήμαινε πως θα έπρεπε να παραδεχτώ πόσο σκατένιος άνθρωπος ήμουν. Ένα μεγάλο μέρος της ομάδας των γυναικών που άρχισα να κάνω παρέα ήταν από την Τζαμάικα. Μία με ρώτησε αν θα την αποκαλούσα με τη λέξη που ξεκινάει από Ν (σ.σ. nigger). Μου είπε, «Θα προσπαθούσες να μου κάνεις κακό; Αν η κόρη μου ήταν εκεί, θα προσπαθούσες να μας σκοτώσεις». Η φυλακή δεν είναι ένα μέρος στο οποίο μπορείς απλά να φύγεις, αν δεν αισθάνεσαι άνετα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πιστεύετε ότι, αν δεν είχαν συμβεί αυτά τα γεγονότα, ο παλιός σας εαυτός θα κατέληγε στο κίνημα alt-right;Σου πουλάνε μια φαντασίωση ότι θα γίνεις ήρωας.
Frank Meeink: Σίγουρα, είναι το ίδιο κίνημα. Είναι απλώς πιο «καθαρό», με πιο καθώς πρέπει λόγο. Κατά τα άλλα, λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα που κήρυττα κι εγώ. Ακριβώς τα ίδια.
Angela King: Το alt-right δεν υφίσταται. Ουσιαστικά είναι ένα κίνημα λευκών ρατσιστών, που έχουν επαναλανσάρει το μίσος τους και το έχουν σερβίρει σε μια πιο εύπεπτη μορφή, έτοιμο για κατανάλωση. Όταν ήμουν 23 ετών και είχα ξεκινήσει την πορεία αποχώρησής μου από τους νεοναζί, μας έλεγαν τότε ήταν ότι ήμασταν πολύ κραυγαλέοι. Ακούγαμε, «σταματήστε να ξυρίζετε τα κεφάλια σας, σταματήστε τα τατουάζ, μην είστε τόσο αναγνωρίσιμοι, σταματήστε τα εγκλήματα και τις πράξεις που θα μας προκαλέσουν αρνητική προσοχή». Αυτά μας έλεγαν, να μεταμφιεστούμε. Να πάμε και να γίνουμε αστυνομικοί, δικηγόροι, γιατροί. Να μπούμε σε διάφορες θέσεις στην κοινωνία και όταν ο καιρός θα ήταν σωστός, θα υπήρχε μόνο ένας στόχος: ένας φυλετικός πόλεμος. Χωρίς να θέλω να φανώ υπερβολική, βλέπω αυτά που γίνονται σήμερα με τον κόσμο που αποκαλείται μέρος του alt-right, βλέπω τη χαρά που βγαίνει από την πλευρά της βίαιης ακροδεξιάς και για μένα όλο αυτό είναι πιο τρομακτικό από τους νεοναζί, επειδή ξέρω τι σημαίνει. Tony McAleer: Όταν ήμουν στο κίνημα, ήμουν γνωστός για την ικανότητά μου να κάνω τα παράλογα να ακούγονται λογικά. Μπορούσες λοιπόν να πάρεις την ιδεολογία των Ναζί, να χρησιμοποιήσεις μια διαφορετική γλώσσα και να την κάνεις να ακούγεται λογική. Αν φορέσεις ένα κοστούμι και γραβάτα και λες στον κόσμο να πηγαίνει στο πανεπιστήμιο, να μην κάνει τατουάζ και να γίνει mainstream, κάνεις τον λευκό ρατσισμό να φαντάζει λογικός. Αυτό έκανα εγώ όταν ήμουν στο κίνημα. Είναι περίεργο να το βλέπεις είκοσι χρόνια μετά και έτσι ακριβώς είναι το κίνημα αυτήν τη στιγμή. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να αποκτήσει περισσότερο έλεγχο αυτή η ακραία, βίαιη, ακροδεξιά μορφή εθνικισμού;
Frank Meeink: Σίγουρα έχει κερδίσει δύναμη. Είναι εκεί. Οι βασικοί τους εκπρόσωποι είναι σε θέσεις ισχύος. Ο Bannon μόλις τοποθετήθηκε στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας. Ο Spencer κάπου θα εμφανιστεί ως υποψήφιος και θα κερδίσει, όπου και αν βρεθεί στις επόμενες εκλογές, επειδή θα επιλέξει την κατάλληλη θέση, για να εξασφαλίσει την εκλογική του νίκη.
Tony McAleer: Αν κοιτάξεις πώς στρατολογεί παιδιά στην Ευρώπη ο ISIS, θα δεις ότι δεν πουλάνε την ιδέα ότι θα γίνεις ακαδημαϊκός του Ισλάμ. Βρίσκουν αυτά τα παιδιά που ξεκινούν παραβατικές συμπεριφορές και τους πουλάνε την ιδέα ότι θα βρουν έναν στόχο και ένα νόημα στην οργάνωση, μια αίσθηση ότι μπορούν να γίνουν μέλη μιας ομάδας, μιας κοινότητας. Ουσιαστικά, σου πουλάνε μια φαντασίωση ότι θα γίνεις ήρωας. Αυτό το βλέπεις και σε πολλά πράγματα της ακροδεξιάς, όπου γίνεται χρήση εικόνων Βίκινγκ πολεμιστών. Είναι μια υπερβολική αρρενωπότητα, μια διαστρεβλωμένη εικόνα του ταξιδιού ενός ήρωα, κάτι που σου φαίνεται εξαιρετικό, όταν δεν έχεις και πολλά πράγματα στη ζωή σου. Τι νομίζετε ότι δίνει τόσο θάρρος στο κίνημα alt-right και οι εκπρόσωποί του μιλούν πλέον πολύ πιο ανοιχτά;
Angela King: Νομίζω πως έχει να κάνει με όλη την παραπληροφόρηση που υπάρχει εκεί έξω. Έχουμε ομάδες ανθρώπων σε αυτήν τη χώρα, που δεν είναι εκ φύσεως ρατσιστές, δεν έχουν από μόνοι τους κάποιο μίσος, όμως η ζωή τους δεν τα έχει πάει καλά. Δεν βγάζουν λεφτά, με το ζόρι τα βγάζουν πέρα. Δεν μπορούν να φροντίσουν τις οικογένειές τους και είναι προφανές πως εκείνοι που αποκαλούνται μέλη του alt-right κινήματος έχουν σκεφτεί πολύ σοβαρά το πώς να τους πλησιάσουν και να τους πείσουν να πάνε με το μέρος τους. Η γλώσσα που χρησιμοποιούν δημιουργεί ένα αφήγημα, «εμείς εναντίον αυτών». Λένε πως οι μετανάστες και οι πρόσφυγες είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί μας, όχι πως δραπετεύουν από τις χώρες τους για να σώσουν τις ζωές τους, αλλά πως θέλουν να έρθουν εδώ και να καταστρέψουν την Αμερική.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ