Υπάρχει ένα Φεστιβάλ για Εκείνους που Φτιάχνονται με Ποδήλατα

Το είδος του ποδηλατοπορνό μπορεί να το εκλάβει κανείς όσο κυριολεκτικά ή μεταφορικά θέλει. Σεξ με ποδήλατα, σεξ πάνω σε ποδήλατα, σεξ με ποδηλατικά είδη…

Με την «πεταλοφιλία» υπάρχουν άπειρες επιλογές. Ελάχιστοι όμως έχουν ψάξει τον χώρο του ποδηλάτου και της σεξουαλικότητας όσο ο Αιδεσιμότατος Phil Sano, ιδρυτής του Bike Smut Film Festival.

«Από την ώρα που εφευρέθηκαν τα ποδήλατα, ο κόσμος την έβρισκε με αυτά», μας λέει όταν μας συναντάει στο Velowood Cyclery, το ποδηλατάδικο το οποίο υποδέχτηκε το ετήσιο φεστιβάλ, όταν αυτό πέρασε από το Denver το πρώτο σαββατοκύριακο του Νοέμβρη. Ο Sano, που είναι ιερέας της αποκαλούμενης Church of Bicycle Jesus (Η εκκλησία του ποδηλάτη Ιησού), έχει αφιερώσει την ζωή του στην διάδοση του δόγματος των ποδηλάτων και του σεξ.

Το φεστιβάλ ταινιών που πλέον συμπληρώνει οκτώ χρόνια ζωής, έχει ταξιδέψει στο Μέξικο, τον Καναδά, την Τουρκία, την Γερμανία, την Ελλάδα και σχεδόν σε κάθε γωνία των Ηνωμένων Πολιτειών.

Τόσο οι κινηματογραφιστές που συμμετέχουν όσο και το κοινό, προέρχονται από την ομοφυλόφιλη κοινότητα, με τις ταινίες που παρουσιάζονται να είναι από γλυκούλικα animation και ρομάντζα, μέχρι σκληρό BDSM με αλυσίδες και σαμπρέλες.

Περιέργως το Bike Smut έχει βρει τα πιο ενθουσιώδη κοινά του σε συντηρητικά και θρησκόληπτα μέρη όπως το Salt Lake City και όχι σε πιο προοδευτικές πόλεις όπως το San Francisco.

Για τον Sano, το Bike Smut δεν είναι απλά για την «ερωτικοποίηση» των ποδηλάτων, αν και υπάρχει μπόλικη τέτοια. Βλέπει τα ποδήλατα ως τα αντικείμενα κλειδιά στην πορεία της σεξουαλικής απελευθέρωσης, τόσο στο παρελθόν όσο και σήμερα. «Οι σουφραζέτες οφείλουν πολλά στην τεχνολογική επανάσταση που έφεραν τα ποδήλατα», μου λέει. «Συχνά, αν μια γυναίκα της τότε εποχής ήθελε να βγει έξω, έπρεπε να έχει συνοδό, ειδικά αν πήγαινε σε κάποιο ραντεβού. Θεωρείτο όχι ιδιαίτερα θηλυκό για μια γυναίκα να καβαλάει ένα άλογο μόνη της, αλλά το ποδήλατο ήρθε να τα αλλάξει όλα. Δεν ήξεραν πώς να το αντιμετωπίσουν, «άρπαξε» τις γυναίκες τόσο γρήγορα που δεν υπήρχε χρόνος για να οριστούν κανόνες σχετικά με την χρήση τους από αυτές».

Σύμφωνα με την υπέρμαχο του πρώτου φεμινιστικού κύματος, Susan B. Antony, τα ποδήλατα «έχουν κάνει περισσότερα για την χειραφέτηση της γυναίκας από οτιδήποτε άλλο». Η παρουσία τους, ώθησε τις γυναίκες να αφήσουν πίσω τους τις περιοριστικές ενδυματολογικές γραμμές της Βικτωριανής εποχής και να κοιτάξουν προς πιο άνετες φούστες και εν τέλει, παντελόνια. Οι γυναίκες μέσω του ποδηλάτου έγιναν πιο αθλητικές και κινητικές, ανοίγοντας περισσότερο τους κύκλους τους και δυναμώνοντας την αίσθηση της χειραφέτησης τους μέσα στην κοινωνία. «Η χειραφέτηση είναι πολύ σέξι», μου λέει ο Sano, κάτι άλλωστε που αντικατοπτρίζεται και στις πολλές ερωτικές εικόνες γυναικών με ποδήλατα που τραβήχτηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα.

Ο Sano, επιτρέπει στους κινηματογραφιστές που συμμετέχουν στο Bike Smut να εξερευνήσουν την θεματική του φεστιβάλ με όποιον τρόπο εκείνοι θέλουν. Στο φετινό φεστιβάλ, είδαμε από μια σέλα δονητή που μπαινόβγαινε στο παντελόνι ενός άντρα καθώς αυτός διέσχιζε την πόλη με το ποδήλατό του, μέχρι έναν μπαρμπέρη που απαγάγει με «πικάντικους» τρόπους και ξυρίζει κλέφτες ποδηλάτων. Μερικές ταινίες χρησιμοποιούν το ποδήλατο ως απλή αφορμή για σεξ, ενώ άλλες το χρησιμοποιούν ως κανονικό παρτενέρ, μαστιγώνοντάς το, τρίβοντάς πάνω σε κορμιά και σε μια περίπτωση χρησιμοποιώντας τις ακτίνες ενός ποδηλατικού τροχού για να ερεθίσουν ένα πέος.

Υπάρχει ένας σημαντικός διαχωρισμός μεταξύ της φετιχοποίησης ενός αντικειμένου (να το χρησιμοποιεί κάποιος δηλαδή μόνο για να την «βρίσκει») και το να βλέπει κάποιος το ίδιο αντικείμενο ως μια ξεχωριστή οντότητα, που του βγάζει αγάπη και μια σύνδεση μαζί του. Υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία για τους «objectophiles», των ανθρώπων δηλαδή που λένε πως έχουν ερωτικές σχέσεις με άψυχα αντικείμενα. Ο βασικός λόγος για αυτήν την έλλειψη πληροφοριών, είναι πως οι άνθρωποι με τέτοιες προτιμήσεις -που μπορούν να αγαπούν ένα αμάξι, μια γέφυρα ή ένα δέντρο- γνωρίζουν πως τα μέσα ενημέρωσης και η κοινότητα της σεξουαλικής επιστήμης τους αντιμετωπίζουν ως «περίεργους», «ανώμαλους» ή οτιδήποτε άλλο και δεν μιλούν για αυτές.

«Αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα που αντιμετωπίζουν και άλλες σεξουαλικές μειονότητες, δηλαδή το στρες από την μη αποδοχή τους από το οικογενειακό ή εργασιακό τους περιβάλλον», λέει η Δρ. Amy Marsh, μια σεξολόγος που έχει μελετήσει την σεξουαλική έλξη για άψυχα αντικείμενα. Η Marsh τονίζει πως δεν χει διακρίνει σύνδεση μεταξύ μιας τέτοια έλξης και της σχιζοφρένειας ή ενός σεξουαλικού τραύματος, αν και έχει διακρίνει κάποιες συνδέσεις με τον αυτισμό και το σύνδρομο Asperger's.

Αν και η Marsh πιστεύει ότι χρειάζεται ακόμα να γίνει πολύ επιστημονική μελέτη για να κατανοηθεί αυτή η τάση, εντούτοις βρίσκει ιστορική βάση για αυτήν την συμπεριφορά στον Ελληνικό μύθο του Πυγμαλίωνα, ενός γλύπτη που ερωτεύτηκε το δημιούργημά του, ή την σχέση μεταξύ του Κουασιμόδου και των καμπανών τους στο The Hunchback of Notre Dame: «Τις αγαπούσε, τις άγγιζε, μιλούσε σε αυτές, τις καταλάβαινε».

Αν «φτιάχνεστε» με τα ποδήλατα, τα αυτοκίνητα ή τις μοτοσυκλέτες, τότε μπορεί να λεχθεί ότι σας αρέσει η mechanophilia, o οποία αυτήν την στιγμή θεωρείται παράνομη στο Ηνωμένο Βασίλειο. Οποιοσδήποτε πιάνεται να ερωτοτροπεί με τέτοιου είδους αντικείμενα, μπορεί να βρει τον εαυτό του κατηγορούμενο και τοποθετημένο στην λίστα των σεξουαλικών εγκληματιών. Τέτοιου είδους ιστορίες συχνά ανακαλύπτονται από τα βρετανικά μέσα ενημέρωσης και γίνονται το μοναδικό σημείο επαφής του κοινού με αυτήν την σεξουαλική τάση.

Όπως με κάθε έκφραση της ανθρώπινης σεξουαλικότητας, η Marsh λέει πως όταν έχουμε να κάνουμε με σεξ και άψυχα αντικείμενα, τότε «υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα σχετικά με το θέμα. Από την μια μεριά, έχεις κόσμο που χρησιμοποιεί δονητές, στην μέση έχει ανθρώπους που απλά έχουν φετίχ με κάποιο αντικείμενο και στην άλλη άκρη έχεις εκείνους που νιώθουν ότι έχουν μια πολύπλευρη σχέση με ένα αντικείμενο».

«Είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενη που το Bike Smut Film Festival, ρίχνει φως προς της φεμινιστικές πλευρές της κουλτούρας και ενθαρρύνει την θετικότητα των ομοφυλόφιλων και trans ατόμων», μου λέει η Donna Matrix, μια κάτοικος του Denver που και φανατική των Bike Smut events.

«Μερικές από τις πρώτες μου εμπειρίες με το BDSM είχαν να κάνουν με κλειδαριές ποδηλάτων και εξαρτήματα ποδηλάτων», δηλώνει. «Σίγουρα φτιάχνομαι με την όψη και την μυρωδιά του γράσου από την αλυσίδα του ποδηλάτου, όταν το έχω στα χέρια μου. Έχω φτάσει κοντά σε οργασμό από τις δονήσεις της σέλας μου σε κάποιες καλές βόλτες μου».

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.