Η πνευματική φώτιση μπορεί να προκληθεί με πολλούς τρόπους. Στην περίπτωσή μου, ήρθε με τη μορφή καρτ ποστάλ που κάποιος τοποθέτησε κάτω από τους υαλοκαθαριστήρες του αυτοκινήτου μου, στο πάρκινγκ ενός εμπορικού κέντρου. Έναντι μόλις 199 δολαρίων, έγραφε, μπορούσα να παρακολουθήσω εργαστήριο «βελτιστοποίησης ζωής» τεσσάρων εβδομάδων, το Life Optimization Workshop και να βιώσω εβδομαδιαίες συνεδρίες παρέα με «ανθρώπους που σκέφτονται το ίδιο», να έχω δυο 30λεπτες τηλεφωνικές συμβουλευτικές συνεδρίες «για να κάνω το καλύτερο παιχνίδι μου», ηχογραφημένους διαλογισμούς για να «μη χάσω το δρόμο μου» και έναν «προαιρετικό καθαρισμό για να φαίνομαι και να νιώθω ελκυστική».

Έχοντας εδώ και καιρό να νιώσω ελκυστική και όντας σε μια φαινομενικά ατελείωτη υπαρξιακή κρίση, τα 199 δολάρια μου φάνηκαν ότι ήταν μικρό αντίτιμο που έπρεπε να πληρώσω για ένα τέτοιο εργαστήριο, ακόμα κι αν γινόταν από μια εταιρεία που ονομαζόταν ChicGuru και είχε τον εκνευριστικό τίτλο «2015: Like a Boss» (2015: Σαν Αφεντικό). Θεώρησα απίθανο να μπορούσε να ευθυγραμμιστεί μια συνειδητοποιημένη ζωή με ένα τέτοιο σλόγκαν, αλλά, η εξέλιξη συχνά γεννιέται στα πιο περίεργα μέρη. Ή έτσι μου έχουν πει.

Οι συν-συμμετέχοντες στην πρώτη συνεδρία του εργαστηρίου ήταν όλοι ντυμένοι άνετα και χαριτωμένα. Τα πολλά λεπτά ρούχα που φορούσαν τους έκαναν να μοιάζουν σα να είχαν ξεπηδήσει από κάποιον κατάλογο ανθρωπολογίας. Αυτά τα layers, υποθέτω ότι ήταν αντιπροσωπευτικά των layers που λανθασμένα πίστευαν ότι υπήρχαν μέσα τους. Δεν ένιωθα ότι με περιτριγύριζαν «άτομα που σκέφτονταν το ίδιο». Ως άτομο που θα προτιμούσε να πεθάνει παρά να φάει δεκατιανό ήμουν εντελώς έξω από τα νερά μου.

Καθώς συστήθηκαν, συνέχισα να τους κρίνω, όπως είμαι συνηθισμένη να κάνω. Αυτή η υπερβολική και πάντα παρούσα κριτική ήταν κάτι που ήλπιζα να με βοηθούσε το μάθημα να μετριάσω καθώς αποτελεί τον όλεθρο της ύπαρξης μου και κύριο εμπόδιο στο δρόμο προς την εσωτερική γαλήνη. Βλέποντας, ωστόσο, πως το μάθημα είχε κιόλας αρχίσει, έδωσα άδεια στον εαυτό μου να σκεφτεί υποτιμητικά για μια γυναίκα την ώρα που περιέγραφε τον εαυτό της ως «δημιουργική αυτοκράτειρα».

«Είναι μαγικό να δουλεύεις σε μια ομάδα» είπε ένας από τους δυο σαμάνους μας, μια γυναίκα με τατουάζ λωτού στην παλάμη του χεριού της, αφού ολοκληρώσαμε τις συστάσεις. Όσο περισσότερους ανθρώπους έχουμε προς την πλευρά μας, τόσο πιο ισχυροί γινόμαστε. Το βρήκα δύσκολο να ταυτιστώ. Εγώ, εξάλλου, δεν υπήρξα ποτέ ομαδικός παίκτης. Αρνούμαι να ανήκω σε οποιαδήποτε ανθρώπινη φυλή, να είμαι μέλος της.

Όντας «αφεντικό», μας πληροφόρησαν οι γκουρού μας, αυτό συνεπάγεται ότι έχουμε την πλήρη ευθύνη της ζωής μας και των πράξεων μας και δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να είμαστε θύματα. Μου είπαν ότι μπορούσα να πετύχω αυτό τον φαινομενικά αδύνατο στόχο, αρνούμενη να διοχετεύσω τη δύναμή μου σε πράγματα έξω από μένα. Όμως, έπειτα, τι θα έκανα με όλη αυτή την καταραμένη εξουσία;

Το θέμα της πρώτης εβδομάδας ήταν το «Αφήνοντας το Παρελθόν» και μας πήγε πίσω στη σύλληψη, τότε που αρχίζει η ζωή. Εκεί που εστιάσαμε με το μυαλό, μας είπαν, ήταν εκεί που πήγε η δύναμη της ζωής μας. Το να την διοχετεύουμε στο παρελθόν είναι μια μορφή αποδυνάμωσης, ένα ουσιαστικό κι ένα συναίσθημα που γνώριζα πολύ καλά.

Μας είπαν να κοιτάξουμε μέσα μας και να διακρίνουμε ποιες ήταν οι ιστορίες μας, δηλαδή οι ιστορίες που χρησιμοποιούσαμε για να προσδιορίσουμε τους εαυτούς μας. Εάν απαλλασσόμαστε από αυτές τις ιστορίες, μας ρώτησαν, ποιοι θα ήμασταν; Ο φόβος για αυτό το άγνωστο ήταν που ήλεγχε τις ζωές μας, μας έκανε να εφησυχάζουμε και να είμαστε επιφυλακτικοί στην αλλαγή.

Η ιστορία μου; Είμαι μια κινούμενη απολογία. Χρησιμοποιώ τη φράση «Συγγνώμη που είμαι έτσι» τόσο πολύ, που άρχισα να έχω την εντύπωση ότι στην πραγματικότητα δεν λυπάμαι. Κάτι που έχει νόημα. Δεν έχω να λυπάμαι για τίποτα, γιατί τίποτα δεν είναι δικό μου λάθος. Το κατηγορώ μου είναι αδιάκοπο και κυρίως έχει ρίζες στο παρελθόν. Δεν μπορώ να είμαι ένα αξιοπρεπές άτομο που αποδέχεται κάποια πράγματα γιατί δεν ανατράφηκα με αυτό τον τρόπο. Αυτό λέω στον εαυτό μου έτσι κι αλλιώς.

Λέγοντας, ωστόσο, ότι δεν μπορώ να είμαι καλύτερος άνθρωπος, αυτοπεριορίζομαι. Ζώντας στο παρελθόν, δεν μπορώ ποτέ να προχωρήσω στο μέλλον. Μου είπαν να αφήσω στην άκρη αυτές τις επιφυλάξεις και να προχωρήσω μπροστά, διάολε.

Καθώς περνούσαν οι εβδομάδες, άρχισαν να συνειδητοποιώ την εξουσία που ασκούσε πάνω μου ο εφησυχασμός. Πρέπει να στείλω αυτό το παθητικό-επιθετικό μήνυμα κειμένου; Πρέπει να περάσω όλο το απόγευμα ξαπλωμένη στο κρεβάτι και λέγοντας στον εαυτό μου ότι ήμουν ανάπηρη λόγω της δικής μου αναβλητικότητας; Πρέπει να συνεχίσω να ενοχλούμαι από το γεγονός ότι κάποιος έφερε ένα σκύλο στο μπαρ που ήμουν πριν από μια εβδομάδα; Όχι, όχι και πάλι όχι. Τα έκανα αυτά τα πράγματα για δεκαετίες μια και ένιωθα άνετα. Επιχειρώντας να τα κόψω, κατάλαβα ότι ήταν απερίγραπτα δύσκολο, αλλά αναγκαίο εάν δεν θέλω να είμαι μίζερη για το υπόλοιπο της μίζερης ζωής μου.

Ρώτησα την Gianna, μια από τους γκουρού, γιατί ήμουν τόσο επικριτική. Στην πραγματικότητα δεν ήμουν επικριτική, απάντησε, μάλλον ήμουν διαισθητική και ευαίσθητη. Αισθάνομαι περισσότερο από άλλους. Ως εκ τούτου, είμαι γρήγορη στο να παίρνω μέσα μου τις μαλακίες των άλλων. Όταν κρίνω, το κάνω για προστασία, προκειμένου να νιώσω ασφαλής. Έπρεπε, ωστόσο, να καταλάβω ότι τα προβλήματα των άλλων ανθρώπων, είναι αυτό ακριβώς, προβλήματα των άλλων ανθρώπων και δεν έχουν αξία για μένα. Μου πρότεινε να λέω το μάντρα What is mine is mine, what is yours is yours (Αυτό που είναι δικό μου είναι δικό μου, αυτό που είναι δικό σου είναι δικό σου).

Εξίσου διαφωτιστική ήταν και η τηλεφωνική συνεδρία μου με την συνεργάτιδά της με τον λωτό στην παλάμη, την Naada. Είπε ότι θεωρεί ευάλωτη στιγμή το γεγονός που έκανε το εργαστήριο. Συμφώνησα μαζί της. Επίσης ευάλωτη νιώθω λέγοντάς σας ότι η συμβουλή της είχε αξία. Όπως και το ότι το εργαστήριο «2015: Like a Boss», στην πραγματικότητα βελτίωσε τη ζωή μου. Δηλαδή, είμαι ένας από τους μεγαλύτερους μισάνθρωπους που έχετε συναντήσει. Ο Larry David με βυζιά.

Στην αρχή έκρινα την Naada και την Gianna ως τρελές, τόσο αισθητικά όσο και προσωπικά. Το έκανα για να αποστασιοποιηθώ, έτσι ώστε να μην συνδεθώ με αυτό που εξέλαβα ως τη δική τους χίπικη μαλακία. Το έκανα για να συντηρήσω την ιστορία που είχα φτιάξει ως σκεπτικίστρια, ως έξυπνη, ως καλύτερη από τις γυναίκες που ψάχνουν πως θα βελτιώσουν τις ζωές των άλλων. Όχι μόνο πλέον δεν είμαι οπαδός αυτής της ιστορίας, θα πρέπει κιόλας να πω ότι δεν μου προσέφερε κάτι καλό. Είναι εξαντλητικό να είναι κανείς τόσο υπερβολικά αυστηρός. Για αυτό και προσπαθώ να αλλάξω. Κάθε μέρα γράφω το βιβλίο.

Με δίδαξαν ότι το να ενστερνίζομαι τις πράξεις και τις επιλογές των άλλων είναι μια περιττή διαδικασία. Το να φορτώνομαι τις αντιληπτές ως αδυναμίες ενός άλλου ατόμου είναι περιττό γιατί στο μεγάλο σχέδιο των πραγμάτων, δεν έχει σημασία. Το μόνο πράγμα που έχει σημασία είναι ο τρόπος τον οποίο επιλέγει κανείς να δεχθεί αυτό το άσκοπο πράγμα. Αγνοώντας τα προβλήματα των άλλων, έχεις την ευκαιρία να δουλέψεις με τα δικά σου. Είναι ευκολότερο να εξελιχθείς όταν δεν βαλτώνεις από άχρηστο αρνητισμό. Αυτός είναι αληθινά θετικός υπαρξισμός, όχι η άμυαλη φιλοσοφία την οποία είχα κατασκευάσει, πιθανώς ενώ ήμουν μεθυσμένη.

Ο τρόπος με τον οποίο η Naada και η Gianna έχουν επιλέξει να προωθήσουν το μήνυμά τους, φυσικά, δεν είναι απαραίτητα ο τρόπος με τον οποίο θα το έκανα εγώ, αλλά αυτό αλλοιώνει το ίδιο το μήνυμα μόνο στο βαθμό που το επιτρέπω.

Αφήνοντας κατά μέρος την άμυνά μου και ακούγοντας αντί να κρίνω επιπόλαια, στην πραγματικότητα έμαθα κάτι και παρόλα αυτά, εξελίχθηκα ως άτομο. Εξάλλου, ποια είμαι εγώ για να κρίνω; Αυτό που είναι δικό μου είναι δικό μου, αυτό που είναι των άλλων είναι των άλλων.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.