Κείμενο: Διομήδης Πιτουράς
Δεν είχα ξαναπάει στο Προεδρικό Μέγαρο. Ψηλά ταβάνια έχει. Αφού ούτε πολιτικό ρεπορτάζ κάνω, ούτε πρέσβης είμαι, πώς να έχω ξαναπάει; Ε λοιπόν δεν είχα ξαναπάει, κάπου έστριψα λάθος και βγήκα σε κάτι άδειους διαδρόμους. Θα άνοιγα άραγε μια πόρτα για να βρω τον «κρυογονικό θάλαμο» όπου συντηρούν τα βράδια τον Προκόπη Παυλόπουλο; Πριν συμβεί τίποτα τέτοιο, ένας καράφλας με κοστούμι και ακουστικό στο αυτί εμφανίστηκε μπροστά μου. «Δημοσιογράφος είστε; Ελάτε από εδώ». Πήγα. Ανάποδα πήγαινα τόση ώρα.
Όσο άσχετος και να ήμουν με τη φάση όμως, αρνούμαι να δεχτώ πως ήμουν ο πιο-άσχετος-με-τη-φάση που μπήκε στο Προεδρικό Μέγαρο εκείνο το πρωί Τετάρτης, τρεις μέρες μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015.
Εκείνη η Τετάρτη ήταν η μέρα που μπήκε στο Προεδρικό Μέγαρο να ορκιστεί υφυπουργός αριστερής κυβέρνησης ο Δημήτρης Καμμένος, διάσημη μουρλή περσόνα του ελληνικού Twitter -κι ένας από τους πιο σύντομους υπουργούς στην ιστορία της χώρας- σύμφωνα με τον οποίον όλοι οι υπόλοιποι, εκτός από αυτόν, είμαστε Εβραίοι που θέλουν να τον πηδήξουν.
Ήταν η μέρα που μπήκαν στο Προεδρικό Μέγαρο να ορκιστούν στελέχη αριστερής κυβέρνησης η Θεοδώρα Τζάκρη (3/3 μνημόνια με την υπογραφή της) και ο Μάρκος Μπόλαρης, Ρόμπιν όταν ο Μπάτμαν-Λοβέρδος «καθάριζε» το Γκόθαμ από γυναίκες με HIV πριν τρία χρόνια.
Ήταν η μέρα που -μιλώντας για άσχετους- ένας δημοσιογράφος ανέλαβε την Παιδεία της χώρας, ένας φαρμακοποιός τη Ναυτιλία, ένας δάσκαλος έγινε Υφυπουργός Εξωτερικών και μια αρχιτέκτονας ανέλαβε Υφυπουργός Εργασίας, με την τελευταία μάλιστα να εξηγεί πως το να διοικείς ένα υπουργείο είναι σαν να φτιάχνεις γεμιστά.
Μα στην πραγματικότητα, ήταν η μέρα που έγινε πλέον επίσημα άσχετο το ποιοι είναι υπουργοί. Όποιοι και να είναι, πολιτικές να εφαρμόσουν δεν μπορούν, αφού είναι όλα συμφωνημένα στην αυγουστιάτικη μνημονιάρα - και όσο σημαντικοί και να πιστέψουν ότι είναι, αν φύγουν από το πλάι του Τσίπρα θα τους φάει το σκοτάδι, όπως αποδείχτηκε πέρα από κάθε αμφιβολία τούτη την Κυριακή.
Με άλλα λόγια, σήμερα στο Προεδρικό Μέγαρο για να ορκιστούν, βρέθηκαν 44 άντρες και γυναίκες. Θα μπορούσαν στη θέση τους να είναι 44 σφουγγαρίστρες - ωραίες, όρθιες, τακτοποιημένες μέσα στο κουβά τους - 44 σφουγγαρίστρες και ο Τσίπρας. Θα ήταν μια κυβέρνηση ακριβώς ίδια με τη σημερινή.
Προσωπικά, έχω πάψει εδώ και καιρό να προσπαθώ να καταλάβω τον Τσίπρα. Αν είναι έξυπνος ή μπροστινός άλλων πιο έξυπνων, ή τίποτα από τα δύο. Αν είναι μια μάσκα όλο αυτό το χαμογελαστό και μέσα του ουρλιάζει όλη μέρα κι όλη νύχτα - ή αν ήταν πάντα ΠΑΣΟΚος στην ψυχή. Τώρα που τον παρατήρησα πρώτη φορά από τόσο κοντά και για τόση ώρα, η πιο συγκεκριμένη εκτίμηση που μπορώ να κάνω είναι πως ίσως ακόμα και ο ίδιος να έχει ξεχάσει ποιος είναι τελικά - ένα σύνηθες τίμημα της πολιτικής σε υψηλό επίπεδο. Είμαι σχετικά κοντά σε ηλικία με τον Τσίπρα και αυτά με τις Γένοβες και τους Τζουλιάνι κ.τ.λ. τα έχω περάσει επίσης. Και τώρα τον έβλεπα, εκεί μπροστά μου, σε μια αίθουσα που μύριζε λιβάνι, να δίνει τα κλειδιά του κράτους σε κάτι άθλιες διεφθαρμένες χοντρομούρες και κάτι σκεβρωμένους γραφειοκράτες που το μόνο που έχουν κάνει στη ζωή τους είναι να σπατουλάρουν τους κατάλληλους κώλους. Αυτό είναι και το ρεζουμέ της κυβέρνησης που μόλις ανέλαβε τη χώρα.
Αυτά όμως τα έδειξαν και οι κάμερες. Αυτό που δεν είδατε στην τηλεόραση, αλλά το είδα εγώ που ήμουν εκεί, πέντε μέτρα από το τραπεζάκι απ' το οποίο πέρναγαν ένας-ένας οι υπουργοί, είναι ότι η αίθουσα τελετών του Προεδρικού Μεγάρου έχει δύο κερκίδες. Σαν σε ποδοσφαιρικό ματς, πώς το λένε: κερκίδες με αρρωστάκια οπαδούς.
Η μία είναι δεξιά, όπως έδειχναν οι κάμερες. Εκεί, σε σειρές με παλιομοδίτικες καρέκλες, κάθονταν οι συγγενείς των νέων υπουργών. Θα μπορούσε να είναι μια όμορφη εικόνα, σαν σε σχολική γιορτή, αν δεν ζούσαμε στην Ελλάδα. Πόσο πανίσχυροι πρέπει να ένιωθαν οι συγγενείς; Ο θείος τους ΥΠΟΥΡΓΟΣ. Πόσο τυχερά σπερματοζωάρια, πόσο ανέβηκαν στο σέβας και στο «πουλ-μουρ» σε φίλους και γνωστούς, πόσα γλυκά όνειρα για χοντρά φράγκα να έχουν κάνει οι Συγγενείς Υπουργών από χτες το βράδυ, που έμαθαν πως πλέον είναι Συγγενείς Υπουργών;
Ήταν ωραίο να τους παρακολουθείς και να προσπαθείς να μαντέψεις ποιος είναι, για παράδειγμα ο εγγονός του Φλαμπουράρη και ποια η γιαγιά του Τέρενς Κουίκ. Αλλά, παραδόξως, δεν ήταν αυτοί οι πιο εκδηλωτικοί. Επειδή υπήρχε μια άλλη ομάδα ανθρώπων, ακριβώς πίσω από τις κάμερες, που ήταν σαν τη Θύρα 4 στον χουλιγκανισμό της: οι δημοσιογράφοι.
Δεν εννοώ πως ήταν πολλοί (που ήταν) και πως ποδοπατιόντουσαν (που όντως συνέβαινε κι αυτό). Εννοώ πως υπήρχαν ανάμεσα στους δημοσιογράφους αρκετοί που, ξεκάθαρα, δεν βρίσκονταν εκεί για να καλύψουν την ορκωμοσία. Δεν είχαν μπλοκάκι να σημειώνουν, δεν είχαν μικρόφωνο, δεν είχαν φωτογραφική, δεν είχαν τίποτα: ήταν εκεί για να γλείψουν υπουργικούς κώλους χωρίς αύριο - τελεία και παύλα.
Ένας δημοσιογράφος μπροστά μου προσπαθούσε να τραβήξει την προσοχή κάθε -μα κάθε- υπουργού και υφυπουργού κουνώντας τους το χέρι για να τον κοιτάξουν. Ένας άλλος απλά περίμενε να τελειώσει η τελετή, για να χυμήξει να βγάλει selfie με την «Υπουργό Τύπου» και μετά να βεντουζάρει πάνω της σαν χταπόδι. Μια άλλη δημοσιογράφος έστελνε ευχές, όλο καμάρι, σε κάθε υπουργό μόλις εκείνος υπέγραφε - μέχρι και «σιδεροκέφαλος» στον Νίκο Φίλη φώναξε, δημιουργώντας μια όμορφη εικόνα.
Όλοι όσοι ήταν εκεί - υπουργοί, υφυπουργοί και δημοσιογράφοι- απλά περίμεναν να τελειώσει αυτό το μικρό θέατρο για να στριμωχτούν και να γλείψουν από απόσταση τεντώματος γλώσσας αυτόν από τον οποίο εκπορεύεται το φως και η ζωή και η δύναμη και η δόξα: τον Αλέξη Τσίπρα.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, λέγοντας το εικοστό ανέκδοτο με τον Τοτό για εκείνη την ημέρα.
Από αριστερά προς δεξιά: γκριμάτσα ανθρώπου που λέει ανέκδοτα με τον Τοτό, γκριμάτσα ανθρώπου που τα ακούει.
"Τράβα το δάχτυλό μου, κλάνει. Δεν το βαριέται ποτέ ο Τσίπρας, έτσι πήρα το υπουργείο".
"Χμ, κάποιος να μου τραβήξει το δάχτυλο;".
"Ναι Προκόπη, τράβα μου και τα πέντε, έχω κομπολογάτη το νιώθω".
Το χέρι με το οποίο ο Πάνος Καμμένος έσιαζε τα βρακιά του στους πανηγυρισμούς της Κλαυθμώνος, επιχειρεί να πάρει εκδίκηση στραγγαλίζοντάς τον.
Ο Πρωθυπουργός καθώς επιχειρεί να μιμηθεί την υπογραφή-πουτσάκι του Ευκλείδη Τσακαλώτου.
Μια σύντομη, φιλική υπενθύμιση πως τα παιδιά μας θα έχουν Υπουργό Τουρισμού τη Δούκισσα Νομικού.
Ο Αλέκος Φλαμπουράρης κοζάρει κάτι στο οποίο ευχαρίστως θα έκανε απευθείας ανάθεση, που θα το αναλάμβανε το έργο, που θα το έκρυβε το μετοχολόγιό του.
Τον λένε κοντό, αράζει μπροστά σε τσολιάδες = ο ορισμός του thug life.
Ο Γιάννης Δραγασάκης μας δείχνει το σφύριγμα με το οποίο καλεί ΠΑΣΟΚους ψηφοφόρους κοντά του.
Ο Υπουργός Εξωτερικών καθώς επιχειρεί να σηκώσει τον εαυτό του.
Πρώην ΚΝίτης ανάμεσα σε τσολιάδες-παπάδες έχει σύντομη στιγμή επιφοίτησης πως είναι πρώην ΚΝίτης ανάμεσα σε τσολιάδες-παπάδες.
Ο #2 του Λοβέρδου Μάρκος Μπόλαρης, ένα κορυφαίο, αντάξιο μουσείου δείγμα του είδους "Homo Pasokus".
Όποιος είναι ΠΑΣΟΚος και το ξέρει, να σηκώσει το χέρι του.
