Τι Σημαίνει να Μεγαλώνεις στην Ibiza

Το θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Είναι πάντα εύκολο να υπολογίσω πώς θα αντιδράσει κάποιος όταν του πω πως μεγάλωσα στην Ibiza. Οι περισσότεροι υποθέτουν ότι πέρασα τα εφηβικά μου χρόνια μασουλώντας MDMA, πίνοντας sangria έξω από το Amnesia και ζώντας ως ένα ατίθασο παιδί των party.

«Α, οι γονείς σου μένουν ακόμα εκεί;», με ρωτάνε. «Έχουν κάποιο club;».

Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Η μητέρα μου είναι δασκάλα και ο πατριός μου είναι δικηγόρος. Υπάρχει ζωή και έξω από το San Antonio, εκεί όπου βρίσκονται τα περισσότερα club. Ο κόσμος έχει κανονικές δουλειές, τα δικά του οχήματα, αγοράζει χυμό για να το πιεί τον πρωί και όχι για να τον ανακατέψει με αλκοόλ, πηγαίνει σχολείο. Στην περίπτωσή μου βέβαια, το σχολείο σήμαινε τρελό bullying, κυρίως λόγω του επωνύμου μου, της χλωμής μου επιδερμίδας και του ότι φορούσα συνολάκια που έπεφταν πολύ έξω από αυτό που θεωρείτο «κανονικό» στο νησί.

Ο Steven Armstrong έγραψε το «The White Island: The Extraordinary History of the Mediterranean's Capital of Hedonism in 2005», όταν η Ibiza είχε ήδη την φήμη του No.1 party island της Ευρώπης, αλλά πριν η οικονομική κρίση «χτυπήσει» με τόση φόρα την Ισπανία και πριν η ανεργία σκαρφαλώσει στο 25% (50% στους νέους).

«Έχει αλλάξει πολύ, αλλά παραμένει ένα μαγικό μέρος», λέει ο Steven για το νησί. «Είναι δύσκολο να το ορίσω. Δεν είμαι θρήσκος, αλλά υπάρχει μια αλλη αίσθηση που με καταλαμβάνει όταν οδηγώ απο το αεροδρόμιο προς τα ενδότερα του νησιού, μια αίσθηση απόλυτης γαλήνης. Είναι λες και μπορώ να νιώσω το νησί. Ο κόσμος έρχεται εδώ για να βρει τον εαυτό του, για να τα δει όλα και να τα διασκεδάσει».

Έχει ενδιαφέρον αυτή η άποψη και καμιά φορά μπορώ να τη νιώσω απόλυτα - όχι σε σχέση με το μέρος που μεγάλωσα. Η αίσθηση της ελευθερίας και του ότι είσαι κάπου όπου δεν νιώθεις το βάρος της όποιας κριτικής, το ότι ανήκεις κάπου και η αίσθηση της απόδρασης από τις «αλυσίδες» των νεανικών σου χρόνων, όλα αυτά τα ένιωσα όταν έφυγα από την Ibiza και πήγα στο Λονδίνο, στα 18 μου.

Όταν ήμουν έφηβη, απεχθανόμουν τη «χωριάτικη» νοοτροπία του μέρους όπου μεγάλωσα και των ανθρώπων του. Ονειρευόμουν την ημέρα που θα πήγαινα σε μια μεγάλη πόλη με εκείνη τη ζωντάνια και την κουλτούρα που ήξερα ότι μου ταίριαζε.

Η Lidia είναι 25 ετών. Πήγαμε σχολείο μαζί και κάπου χαθήκαμε, όταν εκείνη αποφάσισε να πάει πανεπιστήμιο στη Βαρκελώνη. Τώρα, για τρίτο σερί καλοκαίρι, δουλεύει στο αεροδρόμιο και ζει με τη μητέρα της, έτσι ώστε να μαζέψει αρκετά χρήματα για να κάνει το μεταπτυχιακό που θέλει, κάτι που θεωρείται σχεδόν απαραίτητο για οποιονδήποτε Ισπανό απόφοιτο πανεπιστημίου. Είναι μια απίστευτα ταλαντούχα γυναίκα, αποφασισμένη και εργατική, αλλά οι δουλειές απλά δεν υπάρχουν. Επιπλέον, ζει σε ένα μέρος που θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό να ζεις με τους γονείς σου στα 20κάτι σου - μέχρι τουλάχιστον αν βρεις έναν άνδρα να παντρευτείς (και να του καθαρίζεις και να του μαγειρεύεις). Ακόμα κι αν αυτό που σας περιγράφω σας φαίνεται εντελώς διαφορετικό από αυτό που φαντάζεστε για το νησί, έτσι είναι. Ουδεμία σχέση υπάρχει με αυτό που θα περίμενε κανείς να δει, όταν μαθαίνει για την Ibiza από τα μέσα ενημέρωσης.

Η Ibiza είναι ένα υπέροχο μέρος για να κάνει κανείς τις διακοπές του, αλλά η πραγματικότητα της ζωής εκεί δεν είναι ούτε ένας παράδεισος για μοναχικές ψυχές, ούτε ένα καταφύγιο για φτηνό αλκοόλ και ναρκωτικά. O Steven, μου έδωσε τη γνώμη του σχετικά με το γιατί η δική μου γενιά έχει τόσο διαφορετικές απόψεις για την Ibiza.

«Έχει γίνει ένα πολύ ακριβό μέρος για να πας διακοπές, πράγμα που σημαίνει ότι μεγάλο μέρος του νησιού δεν είναι προσβάσιμο για τους νεαρούς τουρίστες», σχολιάζει. «Επιπλέον, εδώ είναι το μέρος που έρχονταν οι γονείς σου για να πηδηχτούν. Γιατί να πας σε ένα τέτοιο μέρος;».

Δεν έχει άδικο. Όταν πήγαινα σχολείο, οι περισσότεροι συμμαθητές μου είχαν γονείς που είχαν βιώσει το πρώτο μεγάλο «κύμα» του Ibiza-ϊκού ηδονισμού. Εκείνοι που δεν ήταν «γέννημα-θρέμμα» του νησιού, είχαν πατήσει το πόδι τους εκεί για πρώτη φορά στις δεκαετίες του '60 και του '70, θέλοντας να ζήσουν το όνειρο. Όταν μεγάλωνα, όλος αυτός ο κόσμος φορούσε ακόμα σκισμένα τζιν και tribal prints και έπινε χόρτο στους καλοδιατηρημένους τους κήπους. Τι σε έκανε cool λοιπόν, αν ήσουν ανάμεσα στα 13χρονια παιδιά αυτών των ανθρώπων; Το να είσαι μια καθώς-πρέπει, συντηρητική καρικατούρα, με τα πόλο σου και τα όλα σου; Η επαναστατικότητα μπορεί να πάρει πολλές μορφές.

Ο Antonio «τρέχει» ένα μικρό bar, το Jazz στη Figueretas, μια από τις πιο δημοφιλείς και τουριστικές παραλίες του νησιού, αλλά και ένα από τα μέρη στα οποία συχνάζουν οι ντόπιες οικογένειες με χαμηλό εισόδημα. Το μπαρ είναι σκοτεινό και ήσυχο, στην τηλεόραση που κρέμεται στον τοίχο παίζει μπάλα, η μπύρα είναι φτηνή και οι μόνιμοι πελάτες -με τους οποίους ο Antonio θα μοιραστεί και ένα τσιγάρο- συζητάνε για τον καιρό, τα παιδιά και τα κατοικίδιά τους.

Η δική του επιχείρηση ουδεμία σχέση έχει με τα bar του San Antonio, τα οποία είναι φτιαγμένα για να χαρίσουν μια πιο «βρετανική» εμπειρία, με φτηνό αλκοόλ και ελάχιστα ρούχα. Δεν έχει καμία σχέση με τα τεράστια κτίρια τα οποία αποτελούν την «έδρα» των club για τα οποία έγινε γνωστή η Ibiza. Ο Antonio βλέπει την αληθινή πλευρά του νησιού και θεωρεί πως αν κάτι δεν αλλάξει γρήγορα, τότε το νησί θα χάσει τη μόνη οικονομική πηγή που του έχει απομείνει.

«Οι πολιτικοί πρέπει να ασχοληθούν περισσότερο, αν θέλουν να βελτιωθεί η ποιότητα του τουρισμού», λέει. «Πρέπει να επιστρέψουμε στον ωκεανό, στις παραλίες, στο φλαμένγκο. Πρέπει το νησί να αποτινάξει από πάνω του τον ελιτισμό, να αποκτήσει περισσότερους ποδηλατικούς δρόμους. Ο κόσμος πιστεύει πως οι μηχανές είναι καλύτερες επειδή είναι πιο γρήγορες, αλλά ίσως είναι κι αυτό ένα κομμάτι του προβλήματος: θέλουν απλά τα πάντα να πηγαίνουν γρήγορα, να τρέχουν γρήγορα, ενώ κανονικά θα έπρεπε απλά να πάρουν μια ανάσα».

Το να πάρει όλη αυτή η κατάσταση μια «ανάσα» δεν θα ήταν μια άσχημη ιδέα. Όμως, ο τρόπος που ταξιδεύουμε στις μέρες μας είναι τόσο μακριά από τις εμπειρίες των γονιών μας, που ίσως ποτέ ξανά να μην υπάρξει ένα μέρος το οποίο μπορεί να ενώσει μια ολόκληρη γενιά, όπως η Ibiza. Μπορούμε πλέον να διαλέξουμε από δεκάδες ταξιδιωτικές προσφορές, να μείνουμε πάμφθηνα σε ένα Airbnb και να μάθουμε τα πάντα για ένα μέρος, πριν καν αρχίσουμε να οργανώνουμε το ταξίδι μας εκεί. Υπάρχουν 340 εκατομμύρια άνθρωποι στο Trip Advisor κάθε μήνα, οι οποίοι ανακαλύπτουν «κρυμμένα μυστικά» και Street View-άρουν το ταξίδι τους από το αεροδρόμιο και μετά.

«Ίσως να μην έχει μείνει κάτι για να ανακαλυφθεί», λέει ο Steven όταν μιλήσαμε για τα άτομα της ηλικίας μου και το πώς βλέπουμε πλέον τα ταξίδια. Αυτό ισχύει τελικά για πολλά μέρη, αλλά περιέργως όχι για την Ibiza, μιας και μερικά από τα καλύτερα πράγματα που μπορεί να βρει κανείς στο νησί δεν «κρύβονται». Είναι εκεί, μπροστά σου. Αν τελικά τα αγαπήσεις, όμως, κράτησέ τα για τις διακοπές σου. Ξόδεψε μερικές εβδομάδες εκεί κάθε χρόνο και απόλαυσε την ομορφιά του νησιού, την κουλτούρα, το φαγητό, τη γαλήνη. Μόνο, μη μετακομίσεις εκεί.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.