Δείτε πως Φτιάχτηκε το Μεγαλύτερο Υποβρύχιο Γλυπτό στον Κόσμο

​Τον περασμένο μήνα, η ομάδα του Creators Project ήταν σε ετοιμότητα για να συλλάβει οπτικά την εγκατάσταση του ​πεντέμισι μέτρων και εξήντα τόνων γλυπτού (με επίσημο τίτλο Bahamian Ocean Atlas) του ​Jason deCaires Taylor, το ​μεγαλύτερο ενιαίο υποβρύχιο γλυπτό στη Γη. Το έργο, μέρος του υποβρύχιου «Κήπου» Sir Nicholas Nuttall Coral Reef, ο οποίος περιλαμβάνει και τα έργα Lucayan Faces του​ Andret John, και τον Virtuoso Man του ​Willicey Tynes, είναι μια μόνιμη εγκατάσταση στον πυθμένα του ωκεανού που δημιουργήθηκε από το ​Εκπαιδευτικό Ίδρυμα Περιβάλλοντος στις Μπαχάμες (BREEF) ώστε να παράσχει ένα νέο, τεχνητό βιότοπο για τα κοράλλια στα ανοικτά των ακτών του New Providence, στις Μπαχάμες.

Στο παρακάτω οκτάλεπτο μίνι ντοκιμαντέρ του Creators Project, μπορείτε να παρακολουθήσετε τη σύγχρονη αναδημιουργία ενός Άτλαντα σχεδιασμένο για να «στηρίξει» τους ωκεανούς, θα ακούσετε τις εμπειρίες του Willicey Tynes και την αρχική του επαφή με τον deCaires Taylor, και θα δείτε τα εγκαίνια αυτής της site-specific γλυπτικής που στοχεύει στο να δώσει στους δύτες την ευκαιρία να διερευνήσουν κοραλλιογενείς υφάλους που απειλούνται.

Αλλά ενώ τα υποθαλάσσια έργα, συμπεριλαμβανομένων και των The Silent Evolution και Vicissitudes τον βάζουν στη διαδικασία να σκεφτεί τις ικανότητες του ως προς τα γλυπτά, ο υποβρύχιος κήπος Sir Nicholas Nuttall Coral Reef Sculpture Garden απαιτεί από τον deCaires Taylor να αντιμετωπίσει και ένα άλλο εμπόδιο: την πρωτοφανή κλίμακα.

Για να δημιουργήσει το Bahamian Ocean Atlas, ο deCaires Taylor και η ομάδα του έπρεπε να βασιστούν στην ψηφιακή τεχνολογική μοντελοποίηση και να απεικονίσουν ένα ντόπιο κορίτσι από τις Μπαχάμες, την Camilla. «Μέρος της δουλειάς ήταν και το να το μεταφέρω αυτό σε άλλη κλίμακα και να πειραματιστώ για να δω αν θα λειτουργεί αυτό», είπε στο Creators Project. «Προφανώς όταν αλλάζεις την κλίμακα των εργασιών και την αναβαθμίζεις, θα πρέπει να αναβαθμίσεις και την διαδικασία και την δυσκολία της μεταφοράς τους για να τα εγκαταστήσεις σε ένα περιβάλλον που συνεχώς κινείται, είτε αυτό οφείλεται σε κύματα, είτε στις συνθήκες φωτισμού που αλλάζουν με τον καιρό.»

Και δεν έπρεπε απλά να είναι μεγάλο - έπρεπε να είναι και περιβαλλοντικά πολύ ορθό. «Οι περισσότεροι «δημόσιοι» γλύπτες χρησιμοποιούν μέταλλο για να ενισχύσουν τα έργα τους. Εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Υποβαθμίζει και ρυπαίνει το περιβάλλον, γι' αυτό και θα έπρεπε να κατασκευάσω κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό», τονίζει ο deCaires Taylor. «Βλέπω ότι πάρα πολλοί γλύπτες, δημιουργούν έργα που έχουν ενδιαφέρον, όμως η πραγματική ομορφιά είναι εκείνη που υπάρχει ήδη, και οι πιο θεαματικές μορφές είναι τα σχήματα και η υφή των πραγματικών κοραλλιών», συνεχίζει. «Έτσι, προσπαθώ να βρω τρόπους ώστε να αναπτύσσονται σε συγκεκριμένο προσανατολισμό. Να επικεντρωθεί η προσοχή στο πόσο πιο όμορφα είναι από το τσιμέντο.»

«Βασικά, αυτή είναι μια διαδικασία που ψάχνω να αναπτύξω περισσότερο», εξηγεί ο deCaires Taylor. «Θεωρώ ότι πολλά τεχνητά πράγματα τα οποία γίνονται είναι ενδιαφέροντα, όμως η φυσική ομορφιά είναι είναι το πραγματικό είδος ομορφιάς», συνεχίσει. «Συνήθως μέσα σε τρεις με τέσσερις εβδομάδες, αρχίζεις να βλέπεις τα πράσινα φύκια να καλύπτουν όλο το γλυπτό και αυτό προσελκύει όλο και περισσότερο τα ψάρια στο να τρέφονται από εκεί. Με την πάροδο του χρόνου βλέπεις ροζ κηλίδες να εμφανίζονται, κοράλλια και φύκια. Και αυτό είναι ένα πάρα πολύ καλό σημάδι γιατί το γλυπτό παίρνει τα χαρακτηριστικά ενός υφάλου. Ο deCaires Taylor ελπίζει να επιστρέψει στο Bahamian Ocean Atlas. «Σε ένα χρόνο ή δύο θα δούμε μερικά νέα κοράλλια και καινούρια φυτά», τονίζει, και ελπίζει πως «δεν θα δούμε κάποια κηλίδα πετρελαίου κοντά στα φυτά ή εκεί γύρω».

Παρά το γεγονός ότι το γλυπτό ήταν πολύ μεγάλο για να ενταχθεί άμεσα στα διαδομένα κοράλλια που βρίσκονταν κοντά του, όπως παραδέχεται ο deCaires Taylor, είναι όλα μέρος μιας συντονισμένης προσπάθειας που συνδυάζει την καλλιτεχνική δημιουργία με τη διατήρηση. Το αποτέλεσμα είναι μια σειρά από έργα που αναμένεται να εξελιχθούν για τις επόμενες γενιές. «Ως καλλιτέχνες, μιλάμε πιο δυνατά μέσα από τη δουλειά μας, έτσι σίγουρα το μέλλον φαίνεται λαμπρό από αυτή την άποψη,» λέει ο John. «Οι συνεργάτες μας στο BREEF, έχουν μια τρομερή εκστρατεία με στόχο την ενημέρωση των παιδιών, τα οποία τα πηγαίνουν στην παραλία και τους δείχνουν το περιβάλλον. Μακροπρόπθεσμα, όλα αυτά πρόκειται να συγχωνευτούν σε αυτό το όμορφο, όμορφο ταξίδι της ανακάλυψης και επανασύνδεσης με τη φύση».

Σύμφωνα με την Casuarina McKinney-Lambert, οι Μπαχάμες έχουν «υποσχεθεί τη δέσμευση του 20% του θαλάσσιου περιβάλλοντος μέσα σε προστατευόμενες θαλάσσιες περιοχές από το έτος 2020». Πιστεύει ότι είναι «απαραίτητο να έχουμε τμήματα του ωκεανού που δεν έρχονται σε επαφή με τους ανθρώπους». ​Έκθεση της Διεθνούς Ένωσης για τη Διατήρηση της Φύσης (IUCN), προβλέπει ότι οι κοραλλιογενείς ύφαλοι «​μπορεί να εξαφανιστούν μέσα στα επόμενα 20 χρόνια,» λόγω προβλημάτων όπως η υπεραλίευση, η ρύπανση και ο τουρισμός. Τα γλυπτά του Κήπου Sir Nicholas Nuttall Coral Reef έχουν στόχο την ανακούφιση των τοπικών περιβαλλοντικών πιέσεων παρέχοντας στους δύτες τρόπους να εξερευνήσουν αυτήν την τεχνητή υποβρύχια ομορφιά.

Από τα ρεύματα που εξαπλώνουν τους πολύποδές τους από επιφάνεια σε επιφάνεια, για τις εβδομάδες που χρειάζονται ώστε να αρχίσει να αυξάνεται, κάθε κοράλλι αποτελεί ένα μοναδικό έργο τέχνης. Είναι γλυπτά με δικά τους «δικαιώματα», μορφοποιημένα από τα χέρια της φύσης και του χρόνου, και χάρη στο έργο των deCaires Taylor, John, Tynes, BREEF, και όλων όσοι εμπλέκονται στην παραγωγή ο Κήπος Sir Nicholas Nuttall Coral Reef είναι μια πραγματικότητα. Έχει γίνει στην ουσία μία υποβρύχια γκαλερί προς συμπλήρωση και διατήρηση.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.