Σε μια ηλικία που οι περισσότεροι έφηβοι ανταλλάσσουν κάρτες παιχνιδιών, ο Tyler Huang ασχολούνταν με την προσφορά του πατέρα του να αγοράσει μια βρετανική ποδοσφαιρική ομάδα. Η οικογένειά του, αν ήθελε, μπορούσε να κάνει όλο το Λονδίνο ταμπλό Μονόπολης, αγοράζοντας ακίνητα με μια ζαριά. Ο ίδιος ο Tyler μπορεί να τρώει πανάκριβο ιαπωνικό μοσχάρι σε κάθε γεύμα. Αν δεν το καταλάβατε, είναι απίστευτα πλούσιος.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μια τέτοια ζωή ακούγεται σαν όνειρο, αλλά ο Huang νιώθει σαν υπνοβάτης στη ζωή του. «Δεν ήταν τόσο ωραία όσο ακούγεται. Τα λεφτά μπορούν να διορθώσουν πολλά εξωτερικά προβλήματα, αλλά όχι και εσωτερικά».«Λένε ότι είμαι τυχερός που έχω λεφτά – μάλλον είμαι. Ξέρω ότι έχω μια ζωή που οι περισσότεροι ονειρεύονται, αλλά είναι λάθος να αξιολογείς κάποιον με βάση πόσα χρήματα έχει».Ο Huang, που τώρα είναι 23, κληρονόμησε δισεκατομμύρια αυτήν τη χρονιά, όταν πέθανε ο πατέρας του. Αν τον συναντούσες στον δρόμο, πάντως, θα έβλεπες έναν νεαρό σαν όλους τους άλλους, με το κεφάλι σκυμμένο να στέλνει μηνύματα και να τουιτάρει εν κινήσει.Ο Huange μεγάλωσε στο Νάιτσμπριτζ στο Λονδίνο, με θέα το Χάιντ Πάρκ. «Με μεγάλωσε κατά βάση προσωπικό – καμαριέρες, μπάτλερ, νταντάδες», λέει. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής του ηλικίας απομονωμένος από τον έξω κόσμο χάρη σε ιδιωτικά τζετ, πολυτελή σπίτια και το εργατικό δυναμικό της οικογένειάς του. «Ως παιδί δεν έπαιζα ιδιαίτερα με παιχνίδια. Ο μπαμπάς μου έκανε συλλογή αυτοκινήτων, έτσι περνούσα πολύ χρόνο κάνοντας βόλτας με τα βίντατζ αυτοκίνητα».Ο Huang μεγάλωσε όχι με μία αλλά με δύο κάρτες AMEX Centurion – από τις πιο exclusive πιστωτικές στον κόσμο. «Η μητέρα μου, μου έδωσε μία για έκτακτες ανάγκες και άλλη μία ο πατέρας μου για οτιδήποτε άλλο».Και πάλι, ενώ αυτό ακούγεται σαν προνόμιο -και είναι- πρέπει να είσαι απίστευτα πλούσιος για να μπορείς να την αποκτήσεις. Ο Huang πιστεύει ότι το να βάζεις τη δύναμη για απεριόριστα έξοδα στα χέρια ενός εφήβου, δεν ήταν και η καλύτερη ιδέα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Μακάρι να μην είχα μεγαλώσει με αυτές τις κάρτες. Τότε θα μπορούσα να καταλάβω πώς να εκτιμώ το χρήμα και τους άλλους», λέει κι έπειτα θυμάται ένα τηλεφώνημα με τον πατέρα του στα 16 του. «Με πήρε ένα πρωί που είχα χανγκόβερ και γελούσαμε για τα λεφτά που είχα ξοδέψει το σαββατοκύριακο – δεν θυμάμαι πόσα, αλλά είχα μεθύσει και νοίκιασα ένα γιοτ στη Μπανγκόκ».Ο Huang δεν το θυμάται με χαμόγελο ή με αίσθηση ικανοποίησης, αλλά με ντροπή. «Θα περίμενε ότι το να μη χρειάζεται να κοιτάς ως παιδί πόσο έκαναν τα πράγματα θα ήταν φανταστικό, αλλά στην πραγματικότητα είναι τρομακτικό», λέει. Ακόμα και ως παιδί, είχε προσέξει ότι τα σπίτια του είχαν CCTV και σεκιούριτι. «Ήξερα γιατί – οι γονείς μου δεν ήθελαν να τραβάνε την προσοχή, αλλά πάντα υπήρχε μια αίσθηση κινδύνου».
Ο TYLER ΩΣ ΠΑΙΔΙ.
Ο Huang έπρεπε να είναι προετοιμασμένος για περίπτωση απαγωγής ή διάρρηξης. Οι οδηγοί του ήταν εκπαιδευμένοι να διαφεύγουν από τους εγκληματίες και αν ήθελε ο πατέρας του μπορούσε να κανονίσει ολόκληρη κουστωδία για να πάει να πάρει ένα παγωτό. «Όταν είσαι παιδί είναι τρομακτικό ο πατέρας σου να τσεκάρει τις οικογένειες των φίλων σου, σου θυμίζει πόσο διαφορετικός είσαι».Παρόλο που δεν το νιώθει, το ότι ανήκει στους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου είναι φυσικά εξαιρετικά σπάνιο. Αν κέρδιζες 100.000 λίρες τον χρόνο, και πάλι θα ήθελες 10.000 χρόνια για να γίνεις δισεκατομμυριούχος. Μιλώντας με τον Huang δεν γινόταν να αποφύγω το ερώτημα: Είναι ηθικό να έχεις τόσα λεφτά όταν τόσοι άνθρωποι στον κόσμο δεν μπορούν καν να επιβιώσουν;
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Δεν είναι», λέει ο Huang. «Αλλά κάποιοι στην οικογένειά μου διαφωνούν. Υπάρχει μια αίσθηση υποχρέωσης να βοηθάς παραπάνω, αλλά είναι και μεγάλη πίεση. Άλλωστε δεν είναι δικά μου λεφτά – ήταν των γονιών μου».Ο Dr Stephen Goldbart, συνιδρυτής του Money, Meaning & Choices Institute, και συγγραφέας του Affluence Intelligence, λέει ότι είναι σύνηθες για τους κληρονόμους τεράστιων χρηματικών ποσών να έχουν ενοχές. «Άνθρωποι που τους δίνεται κάτι που θέλουν όλοι νιώθουν ένοχοι. Σκέφτονται “Γιατί εγώ;”. Λόγω αυτού, τα χρήματα μοιάζουν με βάρος».Ο Huang πιστεύει ότι η μητέρα του μετρούσε την αξία της ζωής του κυρίως με βάση την ακαδημαϊκή του απόδοση. Ανησυχώντας για την αδιάφορη στάση του γιου της απέναντι στις σπουδές του, τον έστειλε σε έναν ψυχίατρο, όπου του διέγνωσαν κλινική κατάθλιψη, αυτισμό και Άσπεργκερ. Ο Huang λέει ότι η μητέρα του αντιμετώπισε τις διαγνώσεις διαλέγοντας ό,τι τη βόλευε, θεωρώντας τον αυτισμό ως ένδειξη χαρίσαμτος αλλά απορρίπτοντας την κατάθλιψη λέγοντας ότι απλώς ήταν τεμπέλης και δύσκολος. Μετά τη διάγνωσή του, η μητέρα του Huang τον έστειλε από το Λονδίνο στο Ιnsititut Le Rosey, στην Ελβεταία, το πιο ακριβό οικοτροφείο στον κόσμο. Για να πάρετε μια ιδέα, από τον Ιανουάριο ως τον Μάρτιο το σχολείο μετακομίζει σε ένα ειδικό χειμερινό campus στα χιονισμένα βουνά του Γκστάαντ, όπου οι μαθητές κάνουν μαθήματα σκι τέσσερις φορές την εβδομάδα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Παρόλα αυτά, ο Huang πάλι δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των γονιών του ως προς τη συμπεριφορά του και τον μετέφερε στο αγγλο-κινεζικό σχολείο της Σιγκαπούρης, το alma mater πολλών χαρακτήρων στην τριλογία Crazy Rich Asians. Λόγω των γνωριμιών της οικογένειάς του, δεν χρειάστηκε να δώσει εισαγωγικές εξετάσεις. Η συμπεριφορά του δεν βελτιώθηκε – και κάθε φορά που ένιωθε ότι απογοήτευε τους γονείς του η κατάθλιψή του γινόταν πιο έντονη.Η ψυχολόγος Dr Suniya Luthar, συνιδρύτρια και επικεφαλής ερευνήτρια στο Authentic Connections, ομότιμη καθηγήτρια στο Teacher’s College στο Πανεπιστήμιο Columbia, λέει ότι ενώ πολλά παιδιά από ευκατάστατες οικογένειες νιώθουν την ανάγκη να κρύβουν την κατάθλιψή τους, το ίδιο κάνουν και οι γονείς.«Υπάρχουν πολλοί λόγοι, αλλά ένας από αυτούς είναι ότι για έναν γονιό είναι πολύ τρομακτικό να σκεφτεί ότι το παιδί του υποφέρει», λέει. «Αυτός είναι ο πιο πονετικός λόγος. Ο άλλος είναι “Δεν θέλω να αμαυρώσω το ακαδημαϊκό μητρώο του παιδιού μου με διαγνώσεις, αν μπορεί αν αποφευχθεί”».Με άλλα λόγια, συχνά οι γονείς δεν θέλουν να υπάρχει αρχείο για αντιψυχωσικά φάρμακα και ψυχικές ασθένειες – οτιδήποτε που θα μπορούσε να δημιουργήσει πρόβλημα στις προοπτικές καριέρας για μια τάξη ανθρώπου όπου υπάρχει και η επιλογή να γίνουν πολιτικοί.Σχολικοί ψυχολόγοι, σύμβουλοι και κοινωνικοί λειτουργοί αναφέρουν ότι γονείς που θεωρούνται πλούσιοι, συχνά έχουν αμυντική συμπεριφορά ως προς τη διάγνωση των προβλημάτων των παιδιών τους. Η ερευνητική εργασία του 2020 με τίτλο “Challenges in high achieving schools” δείχνει μάλιστα ότι αυτοί οι γονείς ήταν πιο πιθανόν να απειλήσουν με μηνύσεις για να αποφύγουν ορισμένες διαγνώσεις ψυχικής υγείας.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Έχει να κάνει με την ντροπή», λέει η Dr Luthar. Ο Huang συμφωνεί.
Στο αγγλο-κινεζικό σχολείο, το «δουλεύουμε πολύ, παίζουμε πολύ», ήταν μάντρα. Μπουκάλια σαμπάνιας στους κοιτώνες, σοφέρ για βόλτες για ψώνια και πάρτι γέμιζαν το ημερολόγιο.Πολλοί συμμαθητές του Huang έβλεπαν τα επιτεύγματα των οικογενειών τους στους διαδρόμους του σχολείου. Αλλά τα περισσότερα απ’ αυτά τα παιδιά ξεκινούσαν τη ζωή με προδιαγεγραμμένες ταυτότητες, πάντα υπό έλεγχο.Παρόλο που αυτά τα ιδρύματα έχουν τις δικές τους πιέσεις, ο Huang αναγνωρίζει ότι προσφέρουν ευκαιρίες που τα περισσότερα παιδιά δεν έχουν. Η πλειονότητα των σχολείων δεν έχουν τεράστιους συναυλιακούς χώρους, ναυτικά κέντρα, στάβλους με άλογα. Σπάνια έχουν λιγότερα από δέκα παιδιά σε κάθε τάξη και σπάνια προσφέρουν δοκιμές κρασιού στους μεγαλύτερους μαθητές. Οι αριθμοί δείχνουν ότι ο αριθμός των παιδιών που παίρνουν δωρεάν γεύματα στην Αγγλία είναι πάνω από 1,7 εκατομμύρια, ενώ κάθε μαθητής στο La Rosey κάθεται σε μια θέση με προσωπική πετσέτα, περιμένοντας να τον σερβίρουν οι σεφ.Όταν ο Huang τελείωσε τον στρατό άρχισε υποχρεωτική στρατιωτική θητεία στη Σιγκαπούρη. Στα 19, όμως, οι γιατροί βρήκαν ένα γλοιοβλάστωμα –έναν εγκεφαλικό όγκο τέταρτου σταδίου- στον αριστερό πρόσθιο λοβό και απολύθηκε. Δίσταζε να πει στους φίλους του για τη διάγνωσή του, αλλά στον χώρο που δημιούργησε η σιωπή δημιουργήθηκαν εικασίες και θεωρήθηκε λευκό άλογο – κάποιος που αποφεύγει τη στρατιωτική θητεία λόγων των γνωριμιών της οικογένειάς του.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μετά την απόλυσή του, άρχισε να δείχνει πραγματική προοπτική στον χώρο της αρχιτεκτονικής. Για λίγο, τα προβλήματα της ψυχικής και σωματικής του υγείας βρέθηκαν στο πίσω μέρος του μυαλό του, αλλά σύντομα η κατάθλιψή του θα έβγαινε ξανά στην επιφάνεια.Ο Huang έχασε τον αδελφό του σε τροχαίο το 2017 και τη μητέρα του από καρκίνο το 2020 και τον πατέρα του σε άλλο τροχαίο τον Φεβρουάριο. Σήμερα η κατάθλιψή του είναι πιο βαριά από ποτέ. Σταμάτησε την καριέρα του στην αρχιτεκτονική όταν η υγεία του δεν τον άφηνε πια να δουλέψει. Ο καρκίνος του δεν είναι ιάσιμος, αλλά συνεχίσει τις θεραπείες και έχει ζήσει περισσότερο από τα πέντε χρόνια που του έδιναν οι γιατροί όταν βρήκαν τον όγκο.Παίρνει τρία χάπια για πρωινό, 12 για μεσημεριανό και οκτώ για βραδινό. Κατά τα άλλα κάνει σχεδόν τα ίδια κάθε μέρα: ξυπνάει και περνάει όσο λιγότερο χρόνο γίνεται στο διαμέρισμά του στη Σιγκαπούρη. Όταν είναι έξω, ο θόρυβος και ο κόσμος διαλύουν τις μαύρες σκέψεις του. Γι’ αυτό του αρέσει να περνάει χρόνο σε δημόσιους χώρους. Από τα αγαπημένα του μέρη είναι ένα μπαρ σε ταράτσα, όπου κάθεται μετ ο λάπτοπ του, ανάμεσα σε ανθρώπους που ζουν και γελάνε.Ένα βράδυ μου τηλεφωνεί από εκεί ανάμεσα σε πιάτα με στρείδια και χτένια, μπουκάλια σαμπάνιας και ένα πιάτο με λεπτοκομμένο βοδινό τόσο περίτεχνα τυλιγμένο που μοιάζει με διακοσμητικό. Όσο μιλάμε, ο ήλιος δύει πάνω από τη Σιγκαπούρη και μου φαίνεται ο τέλειος τρόπος να περνάς το βράδυ σου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Δεν είναι», λέει ο Huang. «Είμαι μόνος – πάντα είμαι μόνος».Η μοναξιά είναι κάτι που μπορεί να φέρει ο πλούτος. Ο Dr Golbart λέει ότι είναι βασικό σύμπτωμα του «συνδρόμου ξαφνικού πλούτου», μια ψυχολογική συνέπεια του να γίνεσαι πλούσιος σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.«Τα χρήματα είναι σαν καύσιμο πυραύλου», λέει. «Το πού θα σε πάει εξαρτάται από το σύστημα πλοήγησης και το ποιος κουμαντάρει. Βραχυπρόθεσμα, κάποιος μπορεί να πει “Ουάου, τρομερή φάση αυτά τα λεφτά”, αλλά μακροπρόθεσμα εντείνουν τις ήδη υπάρχουσες συνθήκες».Ο Huang νιώθει ότι οι φίλοι του θεωρούν πως είναι αντιφατικό να έχει κατάθλιψη: Πώς γίνεται κάποιος που ξοδεύει χιλιάδες σε ρούχα κάθε βδομάδα να είναι δυστυχής; Αλλά ο Dr. Golbart λέει ότι είναι συνηθισμένο για όσους κληρονομούν ξαφνικά μεγάλα χρηματικά ποσά να ξοδεύουν. «Πετάνε στον ουρανό αλλά προσγειώνονται ξανά και συνειδητοποιούν ότι δεν έχουν αντιμετωπίσει τις ψυχολογικές συνέπειες των χρημάτων τους».«Μου αρέσει να έχω ωραία πράγματα, αλλά δεν μπορείς να κάνεις σοβαρή σχέση με ένα πουκάμισο Givenchy».Όταν ο Huang μιλάει για τους γονείς του, χρησιμοποιούν ενεστώτα. Υπάρχουν συχνά στιγμές που τον βλέπω να τινάζεται, σαν να μην πατάει στο τελευταίο σκαλοπάτι μιας σκάλας, όταν θυμάται ότι δεν είναι πια κοντά του.«Δεν είναι ότι είμαι ψυχρός αλλά αν μπω στη διαδικασία να επεξεργαστώ τον θάνατό τους θα καταρρεύσω». Για τον λόγο αυτό ο Huang προσποιείται ότι οι γονείς του λείπουν διακοπές.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Δεν είναι ότι του λείπουν τα άτομα που ήταν – συχνά λέει ότι η μαμά του ήταν πιεστική και ο μπαμπάς του μόνο έδινε λεφτά, αλλά στενοχωριέται όταν σκέφτεται τι έχασε. Παρόλο που η ζωή του είναι μες στην πολυτέλεια, το μόνο που ήθελε ο Huang –και το μόνο που θέλει ακόμα– είναι μια αγκαλιά από τους γονείς του, κάτι που θα έδειχνε αγάπη και τρυφερότητα. Ο Huang βρήκε παρηγοριά στους νονούς του, που είναι, όπως λέει, η οικογένεια που πάντα ήθελε. Για εκείνους, ο ποιοτικός χρόνος μετράει περισσότερο από ένα Rolex. Όμως ακόμα δυσκολεύεται να ανοιχτεί και να μοιραστεί τα πραγματικά του συναισθήματα.Οι γονείς του πίστευαν ότι η κατάθλιψή του –ή όπως έλεγε η μητέρα του, ο συναισθηματικός περιορισμός του– ήταν αδυναμία. Μια αδυναμία που έπρεπε να καλύψει με πανοπλία. «Μέχρι πρόσφατα είχα ένα προσωπείο. Έκρυβα τα συναισθήματά μου, ποιος ήμουν». Με τα χρόνια άρχισε να νιώθει αυτό το προσωπείο μόνιμο, αλλά όταν πέθανε ο πατέρας του όλα κατέρρευσαν.«Αποφάσισα να πω στους φίλους μου και σε όσους συγγενείς είχαν απομείνει για την κατάθλιψή μου, αλλά οι περισσότεροι δεν με πίστεψαν», λέει. «Υποθέτω ότι απόρησαν πώς γινόταν αν έχω έτσι ξαφνικά κατάθλιψη».Δεν γινόταν να μην τον ρωτήσω και για το αυτοκίνητο που οδηγεί. Λέει ότι είχε ένα Land Rover αλλά δεν μπορεί να οδηγήσει πια λόγω της υγείας του. Τον ρωτάω αν είχε ποτέ αμάξια όπως Ferrari και Lamborghini. Κάνει μια παύση και φαίνεται σχεδόν απογοητευμένος από την ερώτηση. Έπειτα λέει, «Όχι. Δεν χωράνε και πολλοί φίλοι σε τέτοια αυτοκίνητα».
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
