«Πώς να Ξοδέψεις Κατά Λάθος Χίλια Eυρώ σε Σούσι» - Υπογραφή, Ένας Ηλίθιος

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US. Πριν από μερικά χρόνια, ο Ian McKellen και ο Patrick Stewart έγιναν πρωτοσέλιδο, συμπρωταγωνιστώντας σε δύο θεατρικά ταυτόχρονα. Τα εισιτήρια εξαφανίζονταν γρήγορα και όταν ο φίλος μου ο Matt μου τηλεφώνησε για να με ρωτήσει αν ήθελα να δω τη «Νεκρή Ζώνη» ή το «Περιμένοντας τον Γκοντό», διάλεξα το δεύτερο, επειδή το είχα ακουστά. Δεν μπορείς όμως να έχεις πάντα αυτό που θέλεις - πήραμε δύο εισιτήρια για τη «Νεκρή Ζώνη». Ήταν ακριβά και πολύ, μα πολύ μακριά από τη σκηνή.

Ο Matt με ρώτησε αν ήθελα να πάμε για σούσι πρώτα, γύρω στις 6:45. Η παράσταση ήταν στις 8, αλλά μπορούσε να φύγει νωρίτερα από τη δουλειά. Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια για να βρεθούν μαζί μου, υποθέτουν διαρκώς ότι αφού είμαι αρθρογράφος και δουλεύω από το σπίτι ενώ εκείνοι έχουν αυστηρό πρόγραμμα όπως οι κανονικοί ενήλικες, θα είμαι διαθέσιμος όποτε θέλουν. Πάντα το σιχαινόμουν αυτό, κυρίως επειδή είναι αλήθεια. Ο Matt με ρώτησε αν είχα δει το ντοκιμαντέρ Jiro Dreams of Sushi. «Φυσικά» είπα, λέγοντας ψέματα.

Σε μικρή απόσταση από το θέατρο, ένας από τους μαθητές του σεφ Jiro είχε ανοίξει δικό του εστιατόριο σούσι. Υποτίθεται ότι θα ήταν εξωπραγματικό. Κι έτσι αποφασίσαμε ότι θα γεμίζαμε τις κοιλιές μας με θρεπτικό, ωμό ψάρι και μετά θα ακούγαμε τον Magneto και τον Professor X να μιλάνε στην καθαρεύουσα.

Μπήκαμε σε ένα μουντό κτίριο με γραφεία και ο φύλακας μας ενημέρωσε ότι το εστιατόριο ήταν στον τρίτο όροφο. Η ατμόσφαιρα είχε ήδη αρχίσει να γίνεται περιπετειώδης. Στο Μανχάταν, ένα εστιατόριο που είναι σε όροφο είτε σημαίνει εξαιρετικό φαγητό είτε TGIF στην Times Square. Περάσαμε από μια κόκκινη κουρτίνα, μπήκαμε σε μια άδεια τραπεζαρία και μας καλωσόρισε το πολύ φιλικό προσωπικό.

Μας είπαν ότι ο πρώην μαθητής του Jiro, ο Toma, ήταν εκεί εκείνο το βράδυ και μας πρότειναν να καθίσουμε στον πάγκο Ο Matt είχε ζαλιστεί: ο μάγος θα έφτιαχνε το σούσι μας αυτοπροσώπως, μπροστά στα μάτια μας. Ξαφνικά στενοχωρήθηκα που είχαμε μόνο μία ώρα για να φάμε. Μ' αρέσει πολύ το σούσι και είχα προετοιμαστεί για μεγάλη ζημιά.

Ξεκινήσαμε με τόνο και συνεχίσαμε με λιπαρό τόνο. Μετά ανεβάσαμε το ποτ παραγγέλνοντας toro. Μετά από κάθε ρολό, το προσωπικό έπαιρνε τα πιάτα μας και έφερνε καινούργια, μαζί με ένα καθαρό σετ από καυτές πετσέτες. Μας πρότειναν να αποφύγουμε τα chopsticks όπως και τις σως - ακόμα και τη σως σόγιας. Ήταν λες και ήμασταν στον Άρη. Ή ίσως στην Ιαπωνία.

Ο Toma είχε έναν βοηθό που ήταν ολόιδιος με εκείνον, όμως είχε αναλογικά πιο μικρόσωμος, όπως το πρώτο κουκλάκι μέσα σε μια μπάμπουσκα και οι δυο τους μας έφτιαξαν το καλύτερο σούσι που έχω φάει και που θα φάω ποτέ. Μετά από κάθε πιάτο, ο Toma σημείωνε έναν αριθμό σε ένα μπλοκάκι. Στη συνέχεια ερχόταν χαμογελώντας και μας πρότεινε ακόμη μία εντυπωσιακή μπουκιά.

Το uni ήταν εξαιρετικό. Uni σημαίνει αχινός και έχει μια αφοπλιστικά μαλακή υφή – φανταστείτε παγωμένο γιαούρτι με τη γεύση που θα είχε το κάτω μέρος ενός ιστιοφόρου. Τα λατρεύω αυτά. Και δεν χρειαζόταν να μας διαβεβαιώσουν ότι το uni της ημέρας ήταν φρέσκο, μιας και ο Toma το τεμάχιζε κυριολεκτικά ζωντανό, κόβοντας το στα δύο μπροστά στα μάτια μας.

Σε κάποια στιγμή, ο Matt έγειρε προς το μέρος μου και μου είπε, «Θα μας κοστίσει αυτό». Συμφώνησα. Το φαγητό ήταν απίστευτο και το σέρβις απαράμιλλο. Ποτέ δεν με έχουν φροντίσει τόσο σε εστιατόριο, εκτός από μια φορά που νόμισα ότι βρήκα ένα μεταλλικό κομμάτι στο καλτσόνε μου (οκ, ένα γυαλί ήταν μονάχα). Όμως ήμασταν έτοιμοι να σκάσουμε τουλάχιστον μια κατοστάρα. Ίσως και 150.

Όταν έφτασε ο λογαριασμός κρατήσαμε την ανάσα μας. «Θα είναι πιο ακριβό από τα εισιτήρια», είπα χαριτολογώντας. Τον ανοίξαμε μαζί, σαν ηλίθιοι παρουσιαστές βραβείων Golden Globe.

Στον λογαριασμό είδαμε δύο άσους και δύο μηδενικά. 1.100! Χ-ί-λ-ι-α Ε-κ-α-τ-ό. Δολάρια! (περίπου 1.000 ευρώ)

Όπως ανέφερα, γράφω άρθρα για να βγάλω τα προς το ζην. Δεν είχα $1.100. Ούτε και ο Matt είχε.

Η πρώτη μου αντίδραση ήταν ότι έγινε κάποιο τυπογραφικό λάθος. «Όχι, όχι, θέλουμε να πληρώσουμε με κανονικά δολάρια» είπα, υποθέτοντας ότι το νούμερο μπροστά μου ήταν σε γιεν. Το μέρος ήταν αυθεντικό άλλωστε, γιατί να αποτελούσε εξαίρεση ο λογαριασμός; Αλίμονο, όμως, ήταν χίλια εκατό αμερικανικά δολάρια. Οι σερβιτόροι, προς τιμήν τους, μας είπαν ήρεμα ότι ο λογαριασμός ήταν σωστός και ότι αυτό που είχε συμβεί ήταν ότι το uni ήταν «φρέσκο».

Τους έδωσα μια χρεωστική κάρτα όντας σίγουρος ότι θα απορριφθεί – αν υπάρχει ένας τραπεζικός λογαριασμός που μπορεί να γελάσει, σίγουρα είναι ο δικός μου. Το έκανα για να κερδίσουμε λίγο χρόνο ώστε να δούμε τι στρατηγική θα ακολουθούσαμε. Ο Matt προσπαθούσε να βρει τον καλύτερο τρόπο για να τους δείξουμε ότι δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για τόσο μεγάλο λογαριασμό και να τους επισημάνουμε ότι δεν μας προειδοποίησαν ότι ένα τεμάχιο uni θα κόστιζε, στην καλύτερη, 100 δολάρια. Δεν τον άκουγα και πολύ προσεκτικά, καθώς δίπλα μας υπήρχε ένα παράθυρο και σκεφτόμουν πόσο μεγάλη θα ήταν η ζημιά που θα πάθαινα αν έπεφτα από εννιά μέτρα και προσγειωνόμουν με μια καλά εκτελεσμένη τούμπα. Μπορούσαμε να πηδήξουμε και να τρέξουμε;

Ο Matt είχε ένα σχέδιο. «Άκου τι θα κάνουμε» είπε. «Θα τα χρεώσω όλα στην πιστωτική μου. Μετά θα καλέσω την εταιρεία της πιστωτικής και θα αρνηθώ τη χρέωση. Θα αρνηθώ τη χρέωση».

Καθώς επέστρεφαν με τη χρεωστική μου που μόλις είχε απορριφθεί, ο Matt έδωσε τη δική του και μετά γύρισε προς το μέρος μου για την τελική μαχαιριά. «Όπως και να 'χει, δεν μπορούμε να μην αφήσουμε φιλοδώρημα». Είχε δίκιο φυσικά. Το σέρβις ήταν πρώτης τάξεως. Τι είναι ένα 20% όταν έχεις πληρώσει $1,100; Περισσότερα από αυτά που ξόδεψα όλη την προηγούμενη βδομάδα για φαγητό. Αυτό ακριβώς είναι.

Το σούσι ήταν εξαιρετικό, όμως δεν ήταν αυτό το θέμα, έτσι; Εννοείται ότι ήταν ωραίο. Άψογο για την ακρίβεια. Υγιεινό. Ένιωσα ότι μπορούσα να τρέξω αρκετά χιλιόμετρα ή ακόμη και να σηκώσω ένα αυτοκίνητο μερικά εκατοστά από το έδαφος. Νομίζω ότι δεν αρρώστησα καθόλου εκείνη τη χρονιά, τώρα που το σκέφτομαι.

Όμως, δεν είχα χορτάσει καν. Ένιωσα όπως θα έπρεπε να νιώθει κάποιος μετά από ένα ποιοτικό γεύμα – γεμάτος ενέργεια, σε εγρήγορση και ισορροπημένος. Όμως είμαι Ιταλός, οπότε δεν μπορώ να πω ότι έφαγα καλά αν δεν τσιτωθούν τα σωθικά μου και δεν παρακαλάω τον Θεό για έλεος. Στον δρόμο για το θέατρο, ο Matt μουρμούριζε διαρκώς «θα την αρνηθώ, αυτό είναι όλο… θα αρνηθώ τη χρέωση…». Αμέσως μετά την παράσταση πήγα σε ένα ΑΤΜ, σήκωσα ένα τεράστιο ποσό από τον λογαριασμό μου και τον πλήρωσα σε μετρητά.

(Όπως φαίνεται, δεν μπορείς να αγοράζεις ακριβά πράγματα και μετά να «αρνηθείς την πληρωμή». Ο Matt ξεχρέωσε την κάρτα του με τον καιρό. Ο τόκος για το γεύμα του και μόνο, έφτανε για να αγοράζει φαγητό για μια βδομάδα.)

Συμφωνήσαμε ότι την επόμενη φορά θα αγοράζαμε απλώς pizza και θα βλέπαμε X-Men, γιατί ακόμη δεν θυμάμαι ούτε μια λέξη από εκείνη την κωλοπαράσταση.

Περισσότερα από το VICE

Άνθρωποι που Άλλαξαν τη Zωή τους Kόβοντας το Aλκοόλ και τα Nαρκωτικά

Ο Αστρολογικός Λόγος που η Ζωή σου Γίνεται Xάλια Κάπου στα 27

Πιο Ήρεμη από Ποτέ η Μαθητική Πορεία για την Επέτειο Μνήμης του Γρηγορόπουλου στην Αθήνα