To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Οι κακές συνεντεύξεις για δουλειά πάντα δίνουν την αίσθηση πως είναι κυριολεκτικά εφιαλτικές. Πρόκειται για μια πρόκληση για την οποία προετοιμάστηκες, ίσως εξασκήθηκες και μπροστά στον καθρέφτη, μια στιγμή που θα μπορούσε να έχει πραγματική επίδραση στη ζωή σου. Αλλά αναπόφευκτα βρίσκεσαι να τραυλίζεις και να κομπιάζεις ή να ιδρώνεις πάρα πολύ ή να ξεχνάς ένα ευφυές σχόλιο που ήθελες να κάνεις. Ακόμα κι αν πραγματικά τα πας καλά, το «θα είμαστε σε επαφή» στο τέλος πραγματικά μοιάζει με μαχαιριά στο στομάχι.

Αλλά κράτα το κεφάλι ψηλά και φύλα τη βαθιά απέχθεια που νιώθεις για τον εαυτό σου για κάτι άλλο. Το πιθανότερο είναι η χειρότερη συνέντευξή σου να μην ήταν τρομερά κακή. Μπορεί να μην ταίριαξες με τον μάνατζερ που προσλαμβάνει ή να μην εξήγησες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο πού βλέπεις τον εαυτό σου σε πέντε χρόνια, αλλά οι ολοκληρωτικές καταστροφές είναι σπάνιες.

Οι υπεύθυνοι πρόσληψης προσωπικού, ωστόσο, κάνουν πολλές από αυτές τις συνεντεύξεις και τα έχουν δει όλα – ακόμα και τους αληθινούς εφιάλτες. Τηλεφωνήσαμε σε πολλές εταιρείες διαχείρισης προσωπικού στην περιοχή της Νέας Υόρκης και τους ρωτήσαμε για τους υποψηφίους που έχουν δει οι οποίοι πραγματικά τους άφησαν άφωνους.

Κάνω συνέντευξη με έναν τύπο που φοράει ένα πεθαμενατζίδικο κοστούμι (δηλαδή το μοναδικό του κοστούμι, που είναι πολύ μεγάλο γι' αυτόν και το φορά σε κάθε επίσημη περίσταση). Φοράει επίσης ένα σκουφάκι. Πέντε λεπτά αφού έχει ξεκινήσει η συνέντευξη, συνειδητοποιεί ότι φοράει το σκουφάκι του και έτσι το βγάζει, αλλά έχει ξεχάσει πως έχει ένα τεράστιο κομμάτι χαρτί τουαλέτας κολλημένο στο κεφάλι του πάνω σε ένα γιγαντιαίο σπυράκι που μάλλον πρέπει να το έσπασε πριν από τη συνέντευξη. Το χαρτί τουαλέτας είναι κολλημένο στο κεφάλι του και προσπαθεί να το σκίσει, αλλά το αίμα έχει στεγνώσει και το συγκρατεί στο κεφάλι του. Κάθομαι εκεί και σκέφτομαι «τι στον διάολο» και καταπίνω το γέλιο μου (γελάω όταν γίνεται μαλακία είναι νευρικό). Τελικά τα παρατάει και εγώ συνεχίζω τη συνέντευξη ενώ το γεμάτο αίμα χαρτί τουαλέτας είναι κολλημένο στο κεφάλι του. Επίσης, εκείνος κρατάει όλη την ώρα της συνέντευξης το κομμάτι χαρτιού που έχει ξεκολλήσει από το κεφάλι του. Πολύ αμήχανη φάση.

Αυτή η γυναίκα δεν ήρθε καν στη συνέντευξη προτού τα κάνει θάλασσα. Είχαμε κανονίσει ραντεβού μαζί της. Περίπου μισή ώρα νωρίτερα από την ώρα που υποτίθεται θα ερχόταν, στέλνει ένα μέιλ: «Πιθανώς αυτό θα ακουστεί περίεργο, αλλά ξαφνικά η χελώνα μου αρρώστησε πολύ και χρειάστηκε να πάω πολλές φορές στον κτηνίατρο». Είπε ότι θα τηλεφωνούσε την επόμενη μέρα για να συζητήσουμε πότε μπορούσε να έρθει. Μία ώρα μετά την περίεργη ακύρωσή της, μας έγραψε ξανά για να μας ενημερώσει: «Μην ανησυχείτε. Περπατάω με τη χελώνα μου στο πάρκο για να μαζέψουμε λίγο ήλιο».

Κάνω συνέντευξη με έναν motion graphic designer και συζητάμε για το παρελθόν του. Όλα φαίνονται φυσιολογικά, οπότε προχωράμε στο επόμενο βήμα και βγάζει το iPad του για να μου δείξει τη δουλειά του. Πατάει το «play» και βλέπουμε κανονικά πρωκτικό πορνό. Αυτός ο τύπος πηδάει άγρια μια γκόμενα από πίσω και τραβάει κανονικά κοντινά στις σκηνές. Ο γραφίστας λέει απλώς «ουπς» και πατάει το «stop». Όχι βέβαια. Δεν χρειάζεται να πω ότι ποτέ δεν τον βάλαμε σε δουλειά.

Ήμασταν στην τελευταία φάση με μια γυναίκα που ήθελε δουλειά ως σχεδιάστρια. Ρίχνουμε την προσφορά στο τραπέζι και λέμε ότι το τελευταίο βήμα είναι ο έλεγχος του ιστορικού της. Υπάρχει νεκρική σιγή στο τηλέφωνο και τελικά η γυναίκα λέει: «Λοιπόν, πρέπει να κάνω ένα βήμα μπροστά και να πω ότι δεν θα περάσω στον έλεγχο του ποινικού μητρώου γιατί έπιασα τον άντρα μου να με απατάει, οπότε έκαψα ολοσχερώς το σπίτι του μαλάκα».

Μια φορά είχα μια υποψήφια που ήρθε στη συνέντευξη γύρω στην ώρα του μεσημεριανού, 12.30 ή 13.00. Δεν είναι και σπουδαία υπόθεση, το κάνουμε όλη την ώρα και ο κόσμος κανονίζει να φάει πριν ή μετά. Αλλά αυτή η γυναίκα έφερε φαγητό μαζί της και προσπάθησε να το φάει την ώρα της συνέντευξης. Και δεν ήταν κάτι εύκολο, ας πούμε ένα σάντουιτς. Ξεχνάω τι ακριβώς ήταν, αλλά ήταν κάτι δύσκολο. Κάτι σαν ψητές φτερούγες κοτόπουλου ή κάτι τέτοιο. Φυσικά σοκαρίστηκα, οπότε τη ρώτησα τι αντίκτυπο νόμιζε ότι θα είχε αυτό στους πελάτες μας σε περίπτωση που προσλαμβανόταν. Εν μέσω μασήματος λέει: «Ξέρω, είμαι απαίσια. Απλώς γνωρίζω το σώμα μου και ήξερα πως εάν δεν έτρωγα θα ήμουν εγκεφαλικά νεκρή, οπότε σκέφτηκα πως αυτή ήταν η καλύτερη επιλογή». Δεν ήταν. Εάν είστε ποτέ σε αυτήν τη θέση, απλώς ελάτε με χαμηλά επίπεδα σακχάρων. Μπορεί να φαίνεστε λίγο χαμένοι, αλλά πιστέψτε με, έχουμε δει πολύ χειρότερα. Όπως για παράδειγμα κάποιον να τρώει φτερούγες ή κάτι άλλο στη διάρκεια της συνέντευξης.

Μια φορά έκανα συνέντευξη με έναν τύπο και ήταν προφανές πως κάτι ήταν απλώς εκτός λειτουργίας. Το μυαλό του ήταν κάπου αλλού. Μου ζητούσε να επαναλάβω τις ερωτήσεις, πράγμα που έδειχνε πως δεν έπαιζε μπάλα. Ύστερα από 20 λεπτά, απλώς σταμάτησα και πολύ ευγενικά είπα: «Είναι όλα εντάξει;» Χωρίς να χάσει δευτερόλεπτο, απλώς άρχισε να κλαίει σπαρακτικά. Εκείνο το πρωί είχε πεθάνει ο σκύλος του. Νόμιζε πως θα μπορούσε να τα καταφέρει στη συνέντευξη. Αλλά δεν μπορούσε. Τον έστειλα σπίτι και μερικές εβδομάδες αργότερα του έστειλα μέιλ για να το προσπαθούσε ξανά. Ποτέ δεν μου απάντησε.

Η απασχόληση είναι ένας δρόμος διπλής κατεύθυνσης. Πρέπει να είναι αμοιβαία επωφελής. Όταν οι άνθρωποι ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους, έχω διαπιστώσει ότι παραδοσιακά δεν είναι οι καλύτεροι υποψήφιοι ή εργαζόμενοι. Ίσως είμαι ευαίσθητη σε αυτό, αλλά όταν κάνω συνέντευξη με κάποιον που ρωτάει για την άδεια και τον μισθό πριν καν καθίσει κάτω, ξέρω ότι δεν πρόκειται να του βρω πουθενά δουλειά. Μερικές φορές εμφανίζουν προειδοποιητικά κόκκινα σημαιάκια ότι είναι τύποι που χρειάζονται πολύ ντάντεμα. Εάν ένας πιθανός υποψήφιος μου στέλνει μέιλ ρωτώντας ποιο τρένο να πάρει για να έρθει στο κτίριό μας ή πού θα έπρεπε να παρκάρει όταν φτάσει εκεί, πάντα θέλω να απαντήσω: «Μην κάνεις τον κόπο να έρθεις».

Ήταν ένας τύπος που μου την έπεσε ανοιχτά στη διάρκεια συνέντευξης. Ήταν τόσο κρίμα, γιατί πραγματικά είχε πολλά προσόντα και ήταν πολύ γοητευτικός. Τα πηγαίναμε υπέροχα και ήμουν χαρούμενη που του βρήκα δουλειά που δεν θα ήταν δύσκολη. Αλλά λίγο πριν από το τέλος της συνέντευξής μας, είπε κάτι τύπου ότι έχω τα πιο ωραία μάτια ή το πιο ωραίο χαμόγελο ή κάτι ανάλογο. Είπα ευχαριστώ και προσπάθησα να προχωρήσω, αλλά εκείνος συνέχισε. Έβαλα το χέρι μου πάνω στο τραπέζι σε περίπτωση που δεν είχε δει τη βέρα μου. Δεν βοήθησε. Μου ζήτησε να βγούμε. Αρνήθηκα. Δεν του βρήκα δουλειά. Ανησύχησα πολύ για τις γυναίκες με τις οποίες θα δούλευε. Εάν δεν μπορούσε να συγκρατηθεί στη διάρκεια συνέντευξης, μπορείτε να τον φανταστείτε ύστερα από κάνα δυο ποτά μετά τη δουλειά;

Βρήκαμε δουλειά σε μια υποψήφια που τα πήγε πολύ καλά στη συνέντευξη, αλλά έπειτα σχεδόν αμέσως αρχίσαμε να δεχόμαστε τηλεφωνήματα από τον πελάτη για φρικτή απόδοση. Προσλήφθηκε για να κάνει το μάρκετινγκ μιας εταιρείας μόδας/λιανικής πώλησης, αλλά ήταν εντελώς ανίδεη γι' αυτό. Έκανε 3ωρα διαλείμματα για μεσημεριανό, ερχόταν αργά, έφευγε νωρίς. Άρχισαν να την παρακολουθούν στενά, σημειώνοντας όλες τις φορές που εξαφανιζόταν, έτσι ώστε να το έχουμε στο αρχείο. Μια φορά δεν εμφανίστηκε σε μια σύσκεψη στην οποία υποτίθεται πως θα έκανε εισήγηση. Όταν τη βγάλαμε από τη θέση, ήταν αγανακτισμένη και σκυλόβριζε την εταιρεία ότι έλεγε ψέματα. Την ημέρα που την πήραμε από τη δουλειά, είχε το θράσος να πάει πίσω και να πάρει τα προσωπικά αντικείμενά της.

Περιστασιακά οργανώνουμε γεύματα στρατολόγησης όπου έρχονται κάποιοι πελάτες με τους οποίους συνεργαζόμαστε για να μιλήσουν με συγκεκριμένους υποψηφίους που έχουμε προσκαλέσει. Είναι χαλαρά και υπάρχει πολύ λιγότερη πίεση και στις δύο πλευρές. Ουσιαστικά είναι μια διαδικασία δικτύωσης σχεδιασμένη για να επιτρέπει στους εργοδότες να μάθουν για εσάς και την ειδικότητά σας και για να γίνει γνωστό το όνομά σας. Λοιπόν, ένας τύπος μιλάει σε έναν εργοδότη όταν κάποιος πέφτει πάνω του κατά λάθος. Ρίχνει την πίτσα του στο πάτωμα. Τη μαζεύει, την ξεσκονίζει και την τρώει. Μπροστά στον πελάτη. Ακόμα γελάμε μ' αυτό. «Μη μου στείλεις κανέναν που θα έτρωγε πίτσα από το πάτωμα μπροστά στα μούτρα μου», λέει.

Περισσότερα από το VICE Ρωτήσαμε Έναν Έλληνα Αναρχικό Γιατί Μισεί τους Δημοσιογράφους

Τι Σημαίνει να Κάνεις Διακοπές στη Σύρο

Ο Μάνατζερ Τάκης Φώνης Είναι ο Ναπολέων Βοναπάρτης της Ελληνικής Showbiz