Μερικοί άνθρωποι έχουν σοβαρό πρόβλημα με τον αποχωρισμό. Κάποιοι από αυτούς καταλήγουν σε τηλεοπτικές εκπομπές όπου εμμονικοί-ψυχαναγκαστικοί καθαριστές σαρώνουν το σπίτι τους και φαίνονται να αρρωσταίνουν με τη θέα όλων των πραγμάτων που έχουν συσσωρεύσει, επειδή «σίγουρα θα είναι χρήσιμα κάποια στιγμή στο μέλλον». Ξέρετε, παλιές σιδερώστρες, τεράστια κομμάτια κοφτερού μετάλλου, ενιαίοι μονοί υαλοκαθαριστήρες, τέτοιου τύπου πράγματα. Χρήσιμα πράγματα.

Αλλά αυτοί είναι οι ακραίοι. Πολλοί από εμάς μαζεύουμε πράγματα με τον δικό μας τρόπο, είτε πρόκειται για ένα «κουτί αναμνήσεων» γεμάτο σχολικούς ελέγχους που το διαβάζουμε μια φορά στα 15 χρόνια είτε για ένα αντικείμενο από την παιδική μας ηλικία το οποίο δεν αντέχουμε να αποχωριστούμε. Ζήτησα από μερικούς ανθρώπους να φέρουν ένα από αυτά τα αντικείμενα σε ένα φωτογραφικό στούντιο, έτσι ώστε να μπορέσω να τους φωτογραφίσω και να τους ρωτήσω γιατί δεν μπορούν να αποχωριστούν αυτά τα υπάρχοντα.

VICE: Ποιο είναι το αντικείμενό σου;
Mike: Είναι ένα μπουρνούζι που αγόρασε για μένα η μαμά μου και το οποίο έχω τουλάχιστον 22 χρόνια, εάν όχι 23 ή 24.

Γιατί το έχεις ακόμα;
Ουσιαστικά, όταν ήμουν μικρός δεν μπορούσα να κοιμηθώ εκτός κι αν ήταν μαύρο σκοτάδι. Ακόμα και η σκέψη οποιουδήποτε φωτός μπορούσε να με κρατήσει ξύπνιο. Οπότε, για να το ξεπεράσω αυτό, ήθελα πάντα να κοιμάμαι βάζοντας κάτι πάνω στο πρόσωπό μου – και αυτό το κάτι ήταν πάντα αυτό το μπουρνούζι. Έχει πραγματικά ωραία αίσθηση. Βασικά είναι σαν πετσέτα και επειδή φορέθηκε τόσο πολύ έχει γίνει πολύ μαλακό. Εάν βάλω αυτό το μπουρνούζι πάνω στα μάτια, θα κοιμηθώ στο λεπτό.

Αυτός είναι ο λόγος που το έχω κρατήσει – εξακολουθώ να το χρησιμοποιώ, αν και επειδή είναι σε τόσο κακή κατάσταση δεν έχει πλέον την ίδια ωραία αίσθηση που είχε παλιά. Οπότε τώρα απλώς βγάζω όποιο T-shirt φοράω και σκεπάζω τα μάτια μου. Πραγματικά είναι κρίμα. Είναι λίγο λυπηρό. Ο κόσμος το βλέπει σαν μωρουδίστικο κουβερτάκι και αυτή η σκέψη θεωρείται λιγάκι ανόητη για έναν ενήλικο άντρα. Αλήθεια, δεν έχει σχέση με οτιδήποτε συναισθηματικό. Είναι καθαρά γιατί μου αρέσει να έχω κάτι πάνω στα μάτια μου. Αλλά επειδή το έχω τόσο πολύ καιρό δεν θα το πετούσα τώρα. Θα το έχω για μια ζωή.

Ποιο είναι το αντικείμενo;
Oobah: Ένα πορτοφόλι Slipknot με αλυσίδα. Μου το έκανε δώρο η θεία μου όταν ήμουν 13 ετών.

Δηλαδή πόσο καιρό το έχεις;
Δώδεκα χρόνια. Το ίδιο χρονικό διάστημα δεν έχω φάει κρέας. Θα μπορούσες να δεις αυτό το πορτοφόλι ως τη χορτοφαγική ζώνη αγνότητάς μου.

Γιατί το έχεις ακόμα;
Απλώς δεν ήθελα να το πετάξω. Νομίζω πως θα ένιωθα σαν να άφηνα να φύγει ένα κομμάτι μου. Ήμουν μεγάλος θαυμαστής των Slipknot και έχω πετάξει όλα τα φούτερ με κουκούλα και τα T-shirts, αλλά ποτέ δεν μπόρεσα να πετάξω αυτό.

Ωστόσο γίνεται χρήσιμο ξανά. Το χρησιμοποιώ ξανά. Και υπάρχουν λόγοι γι' αυτό. Πρώτον, ξέρω ότι είναι γελοίο. Ήμουν σε μια κάβα τις προάλλες και παρατήρησα ότι κάποιοι με κορόιδευαν. Σκέφτηκα «γιατί εμένα;» Ήμουν στο Brighton, και δεν πάω συχνά στο Brighton, οπότε άρχισα να μισώ την πόλη. Έπειτα συνειδητοποίησα ότι συνέβη γιατί είχα το Slipknot πορτοφόλι μου. Με κορόιδευαν επειδή είμαι ένας ενήλικος άντρας που έψαχνε σε ένα πορτοφόλι Slipknot για να βρει ψιλά.

Ο άλλος λόγος είναι γιατί είναι πρακτικό. Η αλυσίδα συνδέεται με μένα, που σημαίνει ότι δεν γίνεται να το χάσω. Έχω χάσει πέντε πορτοφόλια τον τελευταίο χρόνο, οπότε το ανέστησα σε μια προσπάθεια να επανασυνδεθώ με τον όχι ηλίθιο εαυτό μου. Όταν ήμουν αγνός.

Ποιο είναι το αντικείμενό σου;
Ella: Το ροζάριο που μου είχαν δώσει για τη Θεία Κοινωνία όταν ήμουν οκτώ ετών.

Πώς και το 'χεις ακόμα;
Μου το έδωσε ο παππούς μου. Έχω μια περίεργη σχέση με τον καθολικισμό – είμαι χριστιανή, έχω βαπτιστεί κ.λπ. Ανατράφηκα με τις αρχές του, έστω κι αν αμέσως μόλις μπόρεσα να τον καταλάβω σταμάτησα να πιστεύω. Το έχω ακόμα για να μου θυμίζει την οικογένειά μου, που ακόμα είναι όλοι πιστοί καθολικοί και μάλλον κατά λάθος είμαστε συγγενείς. Το ροζάριο ήταν πάντα μέσα στο συρτάρι μου.

Το παράξενο που συμβαίνει όταν ανατρέφεσαι με τον καθολικισμό είναι ότι παρόλο που είμαι εντελώς άπιστη, αρκετά συχνά όταν τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά, σκέφτεσαι «χμμμ, ίσως…» Οπότε, το να το έχω με κάνει να νιώθω άνετα. Η γιαγιάκα μου ακόμα μας ρίχνει αγιασμό κάθε φορά που φεύγουμε από την Ιρλανδία.

Τι είδους κρανίο είναι αυτό;
Ian:Είναι κρανίο κόκκινου ελαφιού.

Πώς ήρθε στην κατοχή σου;
Το βρήκα στο δάσος. Συνήθιζα να μαζεύω κρανία, οστά κ.ά. όταν ήμουν αρκετά νεαρός. Έκανα συλλογή. Τα περισσότερα πετάχτηκαν γιατί οι γονείς μου δεν ήταν και τόσο φαν τού να έχουν μέλη νεκρών ζώων στο σπίτι, αλλά αυτό έμεινε.

Ήταν πολύ βρόμικο στην αρχή όταν το βρήκα. Νομίζω ότι ίσως είχε απομείνει κάτι στην κοιλότητα του εγκεφάλου και μπορείς να δεις ότι κάτι το έχει μασουλήσει, καθώς υπάρχουν μικρά σημάδια δοντιών στην κορυφή. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι που σε ανησυχεί όταν είσαι παιδί.

Πόσο καιρό το έχεις;
Πρέπει να το βρήκα όταν ήμουν έξι ετών, οπότε περίπου 17 χρόνια.

Και γιατί το έχεις ακόμα;
Νομίζω γιατί έχω κρατήσει κάποια πράγματα από τη συλλογή μου με τα οστά και τα κρανία. Είναι ελαφρώς μακάβριο πράγμα για ένα παιδί να έχει μια τέτοια συλλογή, αλλά δεν υπάρχουν πολλά να κάνεις στην εξοχή. Κατά κάποιο τρόπο έχει συναισθηματική σημασία για μένα. Είναι κάτι από την εξοχή και μου θυμίζει πού μεγάλωσα. Με ακολουθεί όπου κι αν πάω.

Κράτησες ένα βιολί;
Mari:Ναι. Πήγαινα σε μουσικό σχολείο, οπότε το είχα πάρει στα σοβαρά. Το πιάνο ήταν το βασικό μου όργανο, αλλά το βιολί ήταν το δεύτερο όργανό μου. Το πιάνο είναι ακόμα με την οικογένειά μου στην Ιαπωνία. Το βιολί μου είναι μικρότερο, οπότε είναι κάτι που μπορώ να κουβαλάω μαζί μου, κάτι που μπορώ να κρατήσω έστω κι αν δεν το παίζω.

Πότε άρχισες να παίζεις;
Όταν ήμουν οκτώ, που σύμφωνα με την ασιατική ανατροφή είναι πολύ αργά. Άρχισα με βιολί του ενός τετάρτου (47 εκ), έπειτα με δύο τέταρτα, τρία τέταρτα και τελικά έχω αυτό που είναι το κανονικό μέγεθος. Το βιολί είναι γερμανικό – πήγαμε σε ένα σωρό καταστήματα με αντίκες για να το βρούμε. Νομίζω ότι κατασκευάστηκε το 1847. Υπάρχει ταμπελίτσα από μέσα, αλλά έχει κάπως σαπίσει.

Και σε τι ηλικία πήρες αυτό εδώ;
Όταν ήμουν περίπου 11 ετών. Έπαιζα με αυτό μέχρι περίπου τα 18 μου, αλλά μετά άρχισα να εμφανίζω προβλήματα με τους τένοντές μου. Δεν το έχω ξανακουμπήσει εδώ και εννιά ή δέκα χρόνια.

Πώς και το 'χεις ακόμα;
Αν και δεν μπορώ να το παίξω πια, το αγαπάω ακόμα αυτό το όργανο. Υπάρχουν ένα σωρό κομμάτια που θα μου άρεσε να παίξω με αυτό εάν μπορούσα. Νομίζω ότι εάν έπρεπε να το πουλήσω, θα ένιωθα ότι ένα μεγάλο κομμάτι μου χάθηκε. Έχεις φυσική σχέση με ένα όργανο. Μεγαλώνεις μέσα στο όργανό σου και εκείνο τροφοδοτείται από το σώμα σου. Είναι αμφίδρομη σχέση. Δεν θα έλεγα ότι το να το ξεφορτωθώ θα είναι σαν να χωρίζω με το αγόρι μου, αλλά θα νιώσω σαν να έχει φύγει ένα μεγάλο κομμάτι του σώματός μου.

Τι είναι αυτό, λοιπόν;
Michael: Είναι ο «καληνύχτας», το αρκουδάκι μου.

Πότε τον απέκτησες;
Μου έδωσαν τον «καληνύχτα» φίλοι των γονιών μου όταν ήμουν μικρότερος από ενός έτους. Νομίζω ότι η πρώτη λέξη που έμαθα να αρθρώνω ήταν «καληνύχτα» και εξακολουθούσα να τη λέω ενώ κρατούσα αυτό τον τύπο, οπότε του έμεινε και το όνομα.

Πόσο καιρό τον έχεις;
Υποθέτω είκοσι δύο χρόνια σήμερα.

Και γιατί δεν τον πέταξες;
Χμμμ, τον κράτησα για παρηγοριά όταν είμαι μόνος μου στο κρεβάτι και κάνει κρύο. Μερικές φορές όταν μένει εδώ κόσμος πρέπει να τον κρύβω κάτω από το κρεβάτι προς την πλευρά μου, γιατί δεν θέλω να τον δουν. Κάποτε τον βρήκε κάποιος και ήταν πραγματικά παράξενο γιατί άρχισε να τον κουνά πάνω στο κρεβάτι.

Πραγματικά δεν έχω κάποιο κόλλημα με την παιδική ηλικία μου. Δεν επιστρέφω στο μέρος που μεγάλωσα, καθώς οι γονείς μου πούλησαν το σπίτι. Από τότε που έφυγα, στα 18 μου, δεν έχω επιστρέψει εκεί πέρα και ούτε έχω πράγματα από εκείνη την εποχή. Είναι σαν να είναι ο μόνος μου φυσικός δεσμός με ολόκληρη την παιδική μου ηλικία και είναι πραγματικά γλυκός και ιδανικός για αγκαλιές.

Ποιο είναι το αντικείμενό σου;
Bekky: Είναι μια χρυσή αλυσίδα που κάποτε ήταν της μαμάς μου.

Πώς ήρθε στην κατοχή σου;
Η μαμά μου πέθανε όταν ήμουν έφηβη. Τη βρήκα στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι της και από τότε τη φοράω κάθε μέρα.

Πόσα χρόνια την έχεις;
Περίπου οκτώ χρόνια τώρα.

Για να σου θυμίζει τη μητέρα σου;
Για μένα είναι ωραίο να νιώθω ότι κουβαλάω κάτι από εκείνη μαζί μου κάθε μέρα. Νομίζω ότι επειδή τη φοράω από τότε που συνέβη, με κάνει να νιώθω ασφαλής. Πρέπει πάντα να ξέρω ότι είναι κοντά μου. Μου επιτρέπει να νιώθω ακόμα ότι συνδέομαι μαζί της, έστω κι αν είναι μόνο ένα κολιέ. Έχει γίνει κομμάτι μου και θα ήμουν χαμένη χωρίς αυτή.

Τι είναι αυτό το αντικείμενο;
Kate: Ένα σκουριασμένο παλιό πέταλο που φορούσε η Birdie, ένα πόνι. Την έλεγαν Birdie γιατί όταν πηδούσε, πετούσε στον αέρα.

Πώς το απέκτησες;
Είτε έπεσε σε κάποια βόλτα είτε το πέταξαν όταν ο πεταλωτής άλλαξε τα πέταλά της. Όπως και να 'χει ήταν παλιό, οπότε αποφάσισα να το κρατήσω.

Πόσο καιρό το έχεις;
Από τότε που ήμουν εννιά, δηλαδή 27 χρόνια!

Και γιατί το έχεις ακόμα;
Γιατί το άλογο ήταν σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Μεγάλωσα στην εξοχή – ο παππούς μου ήταν αγρότης που πήγαινε με το άλογο σε όλη τη φάρμα για να ελέγξει τα ζώα και τις καλλιέργειες. Είχε άλογα, τα οποία αγαπούσε και τους μιλούσε. Ήταν χαρακτήρες, οι φίλοι του.

Η μαμά μου μας ενθάρρυνε να ιππεύσουμε όταν είχαμε μεγαλώσει αρκετά για να μπορούμε να τα φροντίζουμε μόνοι μας και αρκετά δυνατοί για να μεταφέρουμε ένα κουβά νερό. Αυτό με ενοχλούσε πολύ όταν ήμουν πολύ μικρή, αλλά στα επτά διαπίστωσα ότι μπορούσα να κουβαλήσω τον κουβά. Η Birdie έγινε το επίκεντρο της ζωής μου για τα επόμενα επτά χρόνια, μέχρι που δυστυχώς.

Περισσότερα από το VICE

Ένταση και Δακρυγόνα στην Πορεία των Μειονοτικών στην Κομοτηνή

Πώς Ήταν η Σαμοθράκη Πριν από Mισό Aιώνα;

Πήγαμε στο Πρώτο «Pokemon Go Night Tour» της Αθήνας