Η Andrea και το σκυλί της.
Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.Το 2014, πήγα στην πόλη Asbestos για να μείνω εκεί για τέσσερις εβδομάδες. Είχα έντονο ενδιαφέρον για τη βιομηχανική και εμπορική ιστορία του τόπου και τις ζωές των ανθρώπων, οι οποίοι ζουν σε μια πόλη που φέρει ένα όνομα το οποίο συνδέεται με κάτι ανθυγιεινό και βλαβερό. Φτάνοντας εκεί, βρήκα ένα μέρος που προσπαθεί, με δυσκολία, να κοιτάξει το μέλλον του με θετικό και αισιόδοξο τρόπο. Αλλά, την ίδια στιγμή ανατρέχει δυστυχώς στο παρελθόν, λαχταρώντας τις παλιές καλές μέρες. Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ακράδαντα ότι η παρούσα κατάσταση θα αλλάξει κατά κάποιον τρόπο, νομίζοντας ότι ο κόσμος θα καταλάβει πόσο σημαντικός είναι ο αμίαντος. Άλλοι, έχουν απλά χάσει κάθε ελπίδα.
Πριν πάω εκεί, περίμενα οι άνθρωποι εκεί να είναι μάλλον γεμάτοι σκεπτικισμό, ντροπή ή ακόμα και θυμό. Αντιθέτως, ήταν ευτυχείς για το ότι κάποιος, που ενδιαφερόταν για το παρελθόν τους, είχε πάει ως εκεί και στον οποίον θα μπορούσαν να πουν την άποψή τους.
Η θέα από το ορυχείο.
Η ιστορία της πόλης σε μια τοιχογραφία, στον χώρο στάθμευσης του εμπορικού κέντρου.
Τοιχογραφία σε ένα εστιατόριο.
Ο Lucien «Lou» Richard, θρύλος του μπέιζμπολ στην πόλη και πρώην εργάτης του ορυχείου.
Η Kassandra και ο Junior Edner.
Το γραφείο τελετών της πόλης.
Ένα κενό κτίριο που ανήκει στην εταιρία Asbestos Inc.
Ο Mathieu.
Ο Guy.
Η πόλη το πρωί.
Στο ορυχείο.
Αναβάτες «γουρούνας». Η περιοχή είναι ανοιχτή για μια βόλτα με αυτά τα τετράτροχα οχήματα.
Στην είσοδο της πόλης.
Στο ορυχείο.
Το γραφείο του ιδιοκτήτη του ορυχείου Jeffrey, του Bernard Coulombe.
Ο Serge Boislard, ο πρώην πρόεδρος της ομάδας υπεράσπισης του αμιάντου.
Η Marie-Claude.
Η τελευταία εκκλησία στην πόλη.
Ο Δρ. Gilles Morin, πρώην γιατρός σε ένα ορυχείο.
Κομμάτια αμιάντου σε ένα μικρό κουτί. Ήταν ένα δώρο.