Η Τραγωδία της Εθνικής Ελλάδος Δεν Είναι η Ήττα από τα Νησιά Φερόε

Ήταν Σάββατο βράδυ και μόλις είχα μπει στο ταξί για να πάω στο κέντρο. Ο οδηγός είχε βάλει έναν αθλητικό σταθμό στο ραδιόφωνο και περίμενε πως και πως την ποδοσφαιρική αναμέτρηση της Εθνικής μας με τα Νησιά Φερόε, που θα ξεκινούσε σε λίγα λεπτά. «Αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία της Εθνικής για πρόκριση στο Euro 2016» είπε ο σπίκερ και την έφαγα τη σφαλιάρα. «Πρόκριση; Αλήθεια ακόμα το συζητάμε αυτό;» είπα στον οδηγό, ο οποίος κούνησε το κεφάλι του. Την ώρα που κατέβαινα από το ταξί το τελευταίο πράγμα που άκουσα ήταν τον σπίκερ να ουρλιάζει για μια ευκαιρία των αντιπάλων μας και πως η Εθνική γλίτωσε στο τσακ - στα μόλις 30 δευτερόλεπτα μετά τη σέντρα. Έσκασα ένα πικρό χαμόγελο και ξανασκέφτηκα «ακόμα μιλάμε για πρόκριση;».

Μερικές ώρες αργότερα τα αθλητικά site και το timeline μου στο Facebook είχαν γεμίσει με τίτλους όπως «Τραγωδία», «Χρεοκοπία», «Ναυάγειο», «Τέλος» και πολλούς ακόμα επικούς τίτλους, που περιέργραφαν την ήττα της Εθνικής με 2-1 στα Νησιά Φερόε. Που; Στα Νησιά Φερόε, απέναντι σε μια ομάδα που κερδίζαμε χωρίς καν να ιδρώσουμε μέχρι και πριν από ένα χρόνο.

Τρελό ε; Ναι, μάλλον όσο τρελό όταν το 2004 πήραμε το Euro. Με μια διαφορά. Διαφωνώ ότι η τραγωδία της Εθνικής ήταν η ήττα από τα Νησιά Φερόε. Κατά τη γνώμη μου η τραγωδία για την Εθνική ομάδα έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό - απλά τώρα πιάσαμε πάτο. Και αυτό το ματς να κερδίζαμε το Σάββατο, η σφαλιάρα και ο αποκλεισμός θα ερχόταν. Όχι, δεν είμαι αθλητικογράφος, ούτε κανένας τρελαμένος με τη μπάλα. Αλλά τελικά δεν χρειάζεται να είσαι αθλητικογράφος ή φανατικός ποδοσφαιρόφιλος για να καταλάβεις ότι αυτή η ομάδα όχι στο Euro της Γαλλίας δεν μπορεί να πάει, αλλά ούτε για τουρνουά στη Λούτσα.

Φάνηκε από το ξεκίνημα των προκριματικών τον Σεπτέμβριο του 2014. Η εντός έδρας ήττα από την Ρουμανία δεν ήταν απλά μια ήττα, ήταν η πρώτη απόδειξη ότι η Εθνική δεν μπορεί φέτος. Δεν της βγήκε το σύστημα; Δεν είχαν διάθεση οι παίκτες ή ήταν κουρασμένoi; Δεν έχει σημασία. Απλά οι δύο κολλητές ήττες από τα Νησιά Φερόε τελείωσαν τα όνειρα της Εθνικής για πρόκριση στο Euro νωρίς. Ίσως και να είναι καλύτερα έτσι - να μην έχουμε και ψεύτικες ελπίδες μέχρι τον Οκτώβριο ότι αυτή η ομάδα είναι για μεγάλα πράγματα.

Τώρα πως από εκεί που το καλοκαίρι του '14 παλεύαμε για την είσοδό μας στους «8» του Μουντιάλ της Βραζιλίας και ένα χρόνο μετά γίναμε τα «πελατάκια» της ομάδας από τα Νησιά Φερόε, δεν είναι κάτι που θα λύσω εγώ. Αυτό ας το σκεφτούν όλοι που είναι υπεύθυνοι - από τους παίκτες μέχρι και την ομοσπονδία.

Αυτό που με πειράζει είναι κάτι άλλο πάντως: ότι κανείς δεν δείχνει πρόθυμος να αναλάβει τις ευθύνες του. Θα μου πεις, πότε έγινε αυτό στην Ελλάδα για να γίνει και τώρα; Εδώ κανείς δεν θέλει να αναλάβει ευθύνη για την οικονομική κατάσταση, στο ποδόσφαιρο θα σκαλώσουμε; Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Την επόμενη της ήττας οι περισσότεροι έκαναν την «κουκουνάρα» και προτίμησαν να μην μιλήσουν, με εξαίρεση -τουλάχιστον με όσα διάβασα εγώ- τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο που είπε ότι όλοι έχουν ευθύνη για αυτό. Και δεν διαφωνώ. Δεν φταίει μόνο ο Κλαούντιο Ρανιέρι για αυτή την εικόνα, όπως είπε ο Φάνης Γκέκας. Ναι, έχει και ο Ιταλός τεχνικός το δικό του μερίδιο, αλλά δεν φταίει για όλη την αποτυχία. Φταίνε και οι παίκτες, που μεταξύ μας έδειχναν περισσότερο ότι παίζουν σε προπόνηση παρά σε προκριματικά. Φταίει και η Ομοσπονδία για τις επιλογές της. Φταίνε και οι Ελληνικές ομάδες, που μετά το 2004 αντί να επενδύσουν σε υποδομές και στο ποδοσφαιρικό μέλλον, εκείνοι ήθελαν μεταγραφές αεροδρομίου. Δεν είναι τυχαίο που την τελευταία 10ετια το ποδόσφαιρο σε συλλογικό επίπεδο πάει κάθε χρόνο και ένα σκαλοπάτι πιο κάτω. Και αντί κάποιοι να προβληματιστούν, χαίρονται που έγινε πιο ανταγωνιστικό και βλέπεις μικρές ομάδες να κερδίζουν παραδοσιακές δυνάμεις του εγχώριου ποδοσφαίρου. Μα δεν έγινε αυτό επειδή οι μικρότερες ομάδες βελτιώθηκαν, αλλά γιατί οι μεγάλες ομάδες είναι σήμερα χειρότερες. Πανηγυρίζουν όταν παίρνουν κούπα σε ένα κακό πρωτάθλημα και δεν βλέπουν ότι στην Ευρώπη δεν είναι ανταγωνιστικές.

Και στην τελική, φταίει και το ψώνιο μας. Ναι, πήραμε το Ευρωπαϊκό στην Πορτογαλία, πήγαμε σε συνεχόμενες μεγάλες διοργανώσεις και νομίζαμε ότι γίναμε Βραζιλία και ότι χωρίς να το παλέψουμε, πλέον οι πόρτες για τα Euro και τα Μουντιάλ θα είναι ανοιχτές. Τι ψέμα, όμως. Δυστυχώς ξεχάσαμε τι έκανε αυτή την ομάδα ξεχωριστή - και δεν είναι το υπερταλέντο των παικτών. Απλά το πάθος και η καύλα να πετύχουμε κάτι, ήταν που το 2004 μας έστειλαν στην κορυφή της Ευρώπης. Κι αν αυτή η καύλα πέρασε επειδή από τότε πήγαμε σε δύο Euro και άλλα τόσα Μουντιάλ, τότε καλά έκαναν τα Νησιά Φερόε και μας έριξαν στα αυτιά. Δύο φορές. Τουλάχιστον αυτοί έδειξαν ότι το γουστάρουν το ποδόσφαιρο και δεν το κάνουν για αγγαρεία.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.