Πώς Είναι Όταν σε Χτυπάει Κεραυνός;

Η ιστορία είναι από την Renate K.

Τριάντα άνθρωποι τραυματίστηκαν το περασμένο σαββατοκύριακο όταν κεραυνός έπεσε σε σημείο όπου γινόταν μουσικό φεστιβάλ, στα νότια της Γερμανίας. Ευτυχώς όλοι είναι ζωντανοί και «καλά στην υγεία» τους, αλλά οι άτυχοι παρευρισκόμενοι στο φεστιβάλ έπρεπε να περάσουν το Σαββατοκύριακό τους στο νοσοκομείο, αντί να απολαμβάνουν τους Foo Fighters - γεγονός που, αναλόγως ποιον θα ρωτήσεις, ίσως ήταν λιγότερο επώδυνο.

Κατά τα φαινόμενα, το να σε χτυπήσει κεραυνός δεν είναι όσο ασυνήθιστο θα νόμιζε κανείς. Στην Αυστρία, για παράδειγμα, 2/3 ανθρώπους είναι θύματα τέτοιων περιστατικών κάθε χρόνο. Ως εκ θαύματος, δεν πεθαίνουν όλοι. Το ποσοστό θνησιμότητας εξαρτάται από ένα σωρό παράγοντες, όπως είναι η ισχύς του χτυπήματος, το μονοπάτι από όπου θα περάσει το ρεύμα μέσα από το σώμα ή το χρονικό διάστημα πριν από τη λήψη πρώτων βοηθειών.

Η Renate K είναι από τους τυχερούς που επέζησαν μετά από χτύπημα. Ολόκληρη η ζωή της άλλαξε σε εκείνο το εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου, όταν χτυπήθηκε ενώ ήταν έξω για κυνήγι μια καλοκαιρινή βραδιά. Το παρακάτω είναι η αναδιήγηση της εμπειρίας της Renate.

Προέρχομαι από μια παραδοσιακή οικογένεια κυνηγών. Το να μπαίνουμε στο δάσος και να ψάχνουμε ν χτυπήσουμε ζώα αποτελεί παράδοση της οικογένειάς μας εδώ και γενιές.

Ένα βράδυ του Ιουλίου ήμασταν έξω για κυνήγι, όπως συνηθίζουμε. Μόλις είχε σταματήσει να βρέχει και τα σύννεφα είχαν επιτέλους διαλυθεί, αφήνοντας τον ήλιο να λάμψει. Ο σύζυγός μου και εγώ είχαμε σκαρφαλώσει σε μια κυνηγετική καλύβα, ψηλά στο βουνό και κάναμε αυτό που κάνουμε καλύτερα εμείς οι κυνηγοί: καθίσαμε και περιμέναμε. Είχαμε και οι δυο τα κεφάλια μας έξω από ένα μικρό άνοιγμα στην ξύλινη πρόσοψη της καλύβας, κοιτώντας προσεκτικά έξω στο δάσος για να δούμε εάν κινούνταν τίποτα. Άρχισα να νιώθω τις στάλες της βροχής να πέφτουν ξανά, οπότε κατέβασα λίγο το καπέλο μου. Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι.

Το επόμενο πράγμα που ένιωσα ήταν σαν να βρισκόμουν πάνω σε τρενάκι τρόμου. Όλα έμοιαζαν να είναι ανάποδα και είχα αυτό τον βασανιστικό πόνο στο πρόσωπό μου. Όταν άνοιξα τα μάτια μου, συνειδητοποίησα ότι ήμουν στο έδαφος και ο άνδρας μου με κουνούσε βίαια για να ξυπνήσω. Τίποτα δεν είχε νόημα, οπότε άρχισα να ουρλιάζω. Δεν είχα ιδέα τι συνέβαινε.

«Μας χτύπησε κεραυνός» φώναξε.

Δεν μπορούσα να νιώσω τίποτα άλλο, πλην του κεφαλιού μου. Ήμουν εντελώς μουδιασμένη.

Ο σύζυγός μου με έριξε πάνω στον ώμο του και μετέφερε το ανάπηρο κορμί μου. Κατάφερε να με πάει στην άκρη του δάσους και με άφησε σε ένα ανάχωμα, για να μπορέσει να πάει να φέρει το αυτοκίνητο. Δεν είχα τη δύναμη ούτε να καθίσω, αλλά μπορούσα να νιώσω τι γινόταν. Δεν μπορούσα παρά να ανησυχώ για το τι σκεφτόταν - η γυναίκα του κείτονταν σαν ένα καμένο κομμάτι κρέας. Δεν ήθελα να σκέφτεται ότι ήμουν νεκρή, οπότε χρησιμοποίησα κάθε ψήγμα δύναμης που είχα για να καθίσω. Απλά για να του δείξω ότι ήμουν ακόμα ζωντανή. Εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, το τηλέφωνό μου άρχισε να χτυπάει. Ήταν ο γιος μου. Ακριβώς εκεί, τότε, δεν είχα καμία ένδειξη εάν θα επιβίωνα εκείνη τη μέρα. Είχα τρομοκρατηθεί ότι το μούδιασμα στο κορμί μου θα εξαπλωνόταν και στο κεφάλι μου.

Ήταν μια φοβερή εμπειρία που ήθελα να κρύψω από τον γιο μου. Σε κάθε περίπτωση δεν μπορούσα να απαντήσω στο τηλεφώνημα, ακόμα κι αν ήθελα.

Ο σύζυγός μου με έβαλε στο αυτοκίνητο και με πήγε γρήγορα στο σπίτι, όπου οι γονείς του βοήθησαν να καθίσω σε μια καρέκλα. Κάθισα εκεί, σαν να μην έχω ζωή. Το ένα χέρι μου ήταν τελείως μουδιασμένο, αλλά την ίδια στιγμή κάθε σημείο του σώματός μου ένιωθα να καίγεται. Ήταν παράξενο, επειδή ήμουν εξίσου απαθής και φοβισμένη για τον πιθανό θάνατό μου. Ήμουν απολύτως βέβαιη ότι θα πέθαινα εκείνη την ημέρα.

Για κάποιον λόγο, το μπουφάν μου δεν είχε ούτε γραντζουνιά, σε αντίθεση με την μπλούζα που φορούσα από κάτω η οποία είχε γίνει κομματάκια. Είχα αυτό το καταραμένο κάψιμο που ξεκινούσε από τον δεξί ώμο μου και έφθανε, διαγώνια, μέχρι το αριστερό πόδι. Δεν χρειάστηκε πολύ για να φθάσει το ασθενοφόρο. Ξαφνικά άκουγα παντού σειρήνες. Ήρθαν πέντε οχήματα για να σταθεροποιήσουν εμένα και τον σύζυγό μου. Υποθέτω ότι τα πάνω μέρη των χεριών μας ακουμπούσαν την ώρα που με χτύπησε ο κεραυνός και έτσι δέχθηκε το τελευταίο φορτίο. Παραδέχθηκε ότι δεν κατάλαβε τι συνέβαινε μέχρι που κατέβηκε από τη σκάλα της καλύβας. Μέχρι τότε όλα ήταν μαύρα.

Είχαμε διαφορετική πίεση κατά το περιστατικό. Ενώ η δική του είχε φθάσει στα ύψη, η δική μου παρέμενε σταθερή και αντίστοιχη με αυτή που έχει ένα μωρό ενώ κοιμάται. Μας πήγαν σε διαφορετικά νοσοκομεία, όπου μείναμε δυο μέρες στην εντατική, για να μας παρακολουθήσουν. Ήμασταν ΟΚ, εκτός φυσικά από όλα αυτά τα σοβαρά εγκαύματα.

Την επομένη του περιστατικού, κάθε ίνα του κορμιού μου πονούσε. Ήταν σαν να μην είχα ποτέ ασκηθεί στη ζωή μου και μια μέρα αποφάσισα να τρέξω στο τρίαθλο ή κάτι ανάλογο. Και το κερασάκι ήταν ότι ήμουν πτώμα όλη την υπόλοιπη εβδομάδα. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Δεν ήθελα να πάω να ψωνίσω, να μαγειρέψω, να κάνω οτιδήποτε. Βασικά καθόμουν εκεί ανίσχυρη με μηδενική θέληση να κουνήσω έστω έναν μυ στο σώμα μου.

Ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια προέκυψε αμέσως μετά. Ουσιαστικά δεχθήκαμε την επίθεση του Τύπου, που ήθελε συνεντεύξεις, αλλά αρνήθηκα όλα τα αιτήματα. Ήμουν τόσο απίστευτα χαρούμενη που ήμουν ζωντανή που δεν ήθελα να σπαταλήσω το χρόνο μου μιλώντας στα μέσα ενημέρωσης για το πώς παραλίγο να πεθάνω. Ιδιαιτέρως αφού άκουσα για τα τέσσερα θύματα που σκοτώθηκαν, την ίδια μέρα, στη Γερμανία. Τρεις πέθαναν ακαριαία και ο τέταρτος πέθανε μερικές μέρες αργότερα στο νοσοκομείο. Καθαρά από σύμπτωση, είδα τον γιατρό μου να μιλάει στην τηλεόραση για αυτό που μου συνέβη. Εξήγησε ότι δεν είχα διαφύγει εντελώς τον κίνδυνο και ότι θα μπορούσα στην πραγματικότητα να πεθάνω, από αυτό, μερικές μέρες αργότερα. Τι τρόπος να το μάθω, ε;

Οι άνθρωποι συχνά με ρωτάνε εάν το περιστατικό έχει αλλάξει την προοπτική μου ως προς τη ζωή. Δεν νομίζω. Υποθέτω ότι με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι πάντα ζούσα τη ζωή μου όπως έπρεπε. Κανένας κεραυνός δεν θα το αλλάξει αυτό. Η μόνη μεγάλη διαφορά είναι ότι μαζεύομαι από φόβο κάθε φορά που βλέπω το ξέσπασμα του κεραυνού και προσπαθώ να αποφεύγω τις καταιγίδες, όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.