Στις 2 Σεπτεμβρίου 2006, δύο δίδυμα αδέλφια 20 χρόνων, ο Alex και ο Nicholas Grunke και ο φίλος τους Dustin Radke, συνελήφθησαν από τους Σερίφηδες της Κομητείας του Grant, ενώ προσπαθούσαν να ξεθάψουν το σώμα της Laura Tennessen, η οποία είχε πεθάνει μια εβδομάδα πριν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στην ηλικία των 20. Λίγο αργότερα, οι προθέσεις τους συνοψίστηκαν σε μελέτη που δημοσιεύηκε στο περιοδικό "Mortality" το 2008, ως εξής: «Κατά την ανάκριση από την αστυνομία, ο Alexander Grunke εξήγησε ότι οι τρεις άνδρες ήθελαν να ξεθάψουν το σώμα ώστε ο Nicholas να έχει σεξουαλική επαφή μαζί της». Πριν φτάσουν στο νεκροταφείο του Αγίου Καρόλου εκείνο το βράδυ: «οι άνδρες σταμάτησαν σε ένα κοντινό κατάστημα Walmart και αγόρασαν προφυλακτικά», επειδή ο Νick: «ήθελε να τα χρησιμοποιήσει για να κάνει σεξ με το πτώμα».

Ενώ οι άνδρες κατηγορήθηκαν για φθορά ξένης ιδιοκτησίας του νεκροταφείου, δεν υπήρχε ειδικό καταστατικό στο Ουισκόνσιν το οποίο να απαγορεύει τη νεκροφιλία ή την απόπειρα νεκροφιλίας. Έτσι, αντ 'αυτού, οι εισαγγελείς τον κατηγόρησαν για απόπειρα σεξουαλικής επίθεσης τρίτου βαθμού, χρησιμοποιώντας μία διάταξη, η οποία: «ισχύει είτε το θύμα είναι νεκρό είτε είναι ζωντανό κατά τη στιγμή της σεξουαλικής επαφής».

Ο δικαστής, όμως, δεν πείστηκε για την κατηγορία της σεξουαλική επίθεσης. Σύμφωνα με τον Δρ. John Troyer, συγγραφέας της εξεταστικής υπόθεσης το 2008 και αναπληρωτής διευθυντής του Κέντρου για το Θάνατο και την Κοινωνία στο Πανεπιστήμιο του Bath, ο δικαστής βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα περίεργο δίλημμα. «Δεδομένου ότι η Laura Tennessen ήταν ήδη νεκρή κατά τη στιγμή του υποτιθέμενου εγκλήματος και άρα δεν θεωρούνταν νομικό πρόσωπο, το σώμα της, από νομικής άποψης, θεωρούνταν λείψανο και η ίδια δεν αναγνωριζόταν ως θύμα. Αν η Laura Tennessen πέθαινε την ώρα του εγκλήματος, τότε θα έστεκε η κατηγορία της σεξουαλικής επίθεσης».

Αργότερα, το δευτεροβάθμιο δικαστήριο του Ουισκόνσιν, αναίρεσε την απόφασή του δικαστή Curry και οι άνδρες τελικά δικάστηκαν για απόπειρα σεξουαλικής κακοποίησης. Αλλά η υπόθεση αναδεικνύει ένα φέρνει στην επιφάνει ένα πολύ σημαντικό θέμα: Το status των νεκρών σωμάτων είναι μοναδικό, καθώς δεν είναι πραγματικά δυνατό να υποστούν «κακοποίηση», όπως ένα ζωντανό πρόσωπο.

Από τη μία πλευρά, υπάρχουν πρακτικοί λόγοι για τους οποίους το να χαρακτηρίζεις τον νεκρό ως «πρόσωπο» με την νομική έννοια του όρου, είναι προβληματικό. Αλλά από την άλλη πλευρά, το να αντιλαμβάνεσαι ένα νεκρό σώμα σαν «ιδιοκτησία» μάλλον δεν είναι και πολύ έξυπνο, καθώς η έννοια της ιδιοκτησίας συνεπάγεται το δικαίωμα της πλήρους ιδιοκτησίας. Τα δικαστήρια και οι νομοθέτες έχουν δικαίως προσπαθήσει να μην δημιουργήσουν πιθανά παραθυράκια στο νόμο, τα οποία ενδεχομένως να επιτρέψουν στους νεκρόφιλους «ιδιοκτήτες» σωμάτων, να ζητήσουν την ελευθερία να ασκήσουν «το δικαίωμα ιδιοκτησίας» τους.

Πολλά κράτη έχουν πασχίσει να θεσπίσουν λογικούς νόμους σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίζονται τα νεκρά σώματα. Μόλις τον περασμένο Φεβρουάριο, η γερουσιαστής Lisa Gladden εισήγαγε ένα νομοσχέδιο το οποίο θα καταστήσει τη βεβήλωση των ανθρώπινων λείψανων πλημμέλημα στο Μέριλαντ -κάτι που προς το παρόν δεν θεωρείται παράνομο, παρά τους νόμους που απαγορεύουν την τυμβωρυχία, την εμπορία κλεμμένων μερών του σώματος, και την καταστροφή της περιουσίας των νεκροταφείων. Στην άλλη άκρη, η Μασαχουσέτη πέρασε έναν κανονισμό που αναγκάζει τους ταριχευτές και τους διευθυντές γραφείων τελετών να «απέχουν από τη χρήση βλάσφημης, ανήθικης ή άσεμνης γλώσσας, ενώ εργάζονται», για να μην προσβάλλουν τα πτώματα.

Δεν υπάρχει λόγος να επανεφεύρουμε τον τροχό, όμως. Σύμφωνα με το αγγλικό κοινό δίκαιο, τα πτώματα θεωρούνται "nullius in bonis" (δηλαδή, ιδιοκτησία κανενός). Παλιότερα δίδονταν στην εκκλησία και τα εκκλησιαστικά δικαστήρια αναλάμβαναν την επίλυση τυχόν προβλημάτων. Ωστόσο, οι ΗΠΑ δεν αναγνώρισαν ποτέ τα εκκλησιαστικά δικαστήρια. Κάποια στιγμή γύρω στα τέλη του 19ου αιώνα προτάθηκε η ιδέα της «ήμι-ιδιοκτησίας», και αυτό ισχύει μέχρι σήμερα. Το Law Review του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια, Shyamkrishna Balganesh, συνοψίζει την έννοια της «ήμι-ιδιοκτησίας», ως εξής:

Το δόγμα της «ημι-ιδιοκτησίας» όπως περιγράφεται εδώ είναι αρκετά χρήσιμο. Φαίνεται ότι παρέχεται ένας βαθμός προστασίας στο πτώμα, όχι για χάρη του πτώματος, αλλά για χάρη των συναισθημάτων της οικογένειας και των φίλων του θανόντος. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί, χωρίς να χρησιμοποιούνται μέθοδοι που συνήθως εφαρμόζονται για να προστατευούν εν ζωή άτομα.

Το πρόβλημα είναι ότι ζούμε σε μια κοινωνία όπου υπάρχουν πολλές απόψεις για το ποιος είναι τελικά ο «σωστός» τρόπος αντιμετώπισης των νεκρών, και όπου, τόσο οι πολίτες όσο και οι νομοθέτες, συχνά θεωρούν ότι έχουν το δικαίωμα να λένε σε αγνώστους πώς να συμπεριφέρονται στους νεκρούς- συχνά ζητώντας «προστασίες», που όμως δεν δικαιούνται.

Όταν έθεσα το ερώτημα στη Sarah Kay, δικηγόρος για τα ανθρώπινα δικαιώματα, η απόψη της ήταν ότι η λαϊκή αντίληψη του τι θεωρείται και τι δεν θεωρείται αποδεκτό βασίζεται σε παλαιές θρησκευτικές αντιλήψεις. «Οι νόμοι που αφορούν στη νεκροφιλία ή τον ακρωτηριασμό πτωμάτων, σχετίζονται με τις αρχές της βεβήλωσης». Η βεβήλωση είναι μια ηθική έννοια, και η αρχή της είναι ότι το να παραβιάζεις έναν νεκρό, είναι σαν να παραβιάζεις τον ίδιο το Θεό. «Η βεβήλωση είναι συνδεδεμένη με την ηθική, και δεν είναι αποτέλεσμα της απόλυτης νομικής λογικης. Είναι η ιδέα ότι ο σεβασμός που οφείλουμε να δείχνουμε απέναντι στο ανθρώπινο σώμα, παραμένει ίδια, είτε αυτό είναι ζωντανό, είτε είναι πεθαμένο».

Η 91χρονη Jean Stevens, μια γυναίκα στο Wyalusing της Πενσυλβάνιας, έβαλε κάποιους να ξεθάψουν τα σώματα του νεκρού συζύγου και της δίδυμη αδελφή της από τους τάφους τους. Τα πτώματα βρέθηκαν μέσα στο σπίτι της από την αστυνομία. Όταν ρωτήθηκε για αυτό από το Associated Press, η Stevens είπε ότι: «μισεί τον θάνατο και δεν άντεχε στην ιδέα ότι οι αγαπημένοι της βρίσκονταν στο έδαφος». Η κομητεία αρχικά απομάκρυνε τα πτώματα, αλλά λίγους μήνες αργότερα, ο ιατροδικαστής συνεργάστηκε με τη Stevens, ώστε να τις επιστραφούν. Εκείνη έχτισε ένα υπέργειο θόλο κοντά στο σπίτι της, και τοποθέτησε τα πτώματα σε σφραγισμένες see-through σακούλες. Η Stevens δεν κατηγορθήθηκε ποτέ για την διάπραξη κάποιου εγκλήματος.

Παρόλαυτά, οι εισαγγελείς δεν αντιμετωπίζουν πάντοτε με τον ίδιο τρόπο όσους ανθρώπους απλά δεν θέλουν να δεχτούν το θάνατο των συζύγων τους. Για έξι μήνες το 2013, η Kaling Wald κρατούσε το σώμα του συζύγου της κλειδωμένο στην κρεβατοκάμαρα του σπιτιού τους στο Χάμιλτον, καθώς πίστευε ότι θα μπορούσε να το αναστήσει με τις προσευχές της. Το είχε μοιραστεί με τα πέντε παιδιά τους, ηλικίας 11 έως 22 χρόνων, και τους επτά ενήλικους συγκατοίκους τους. Το σώμα ανακαλύφθηκε όταν το σπίτι τους κατασχέθηκε.

Οι γείτονες της Wald και οι αρχές, δεν έδειξαν την κατανόηση που έδειξαν οι γείτονες της Jean Stevens όταν ανακάλυψαν το μυστικό της. Ο δικαστής της άσκησε δίωξη, κατηγορώντας την ότι: «δεν έκανε το καθήκον της απέναντι στο νεκρό σώμα, φέρνοντάς του ταπείνωση», ένα έγκλημα το οποίο έχει τις ίδιες συνέπεις με την κατοχή υλικού παιδικής πορνογραφίας. Την τελευταία στιγμή, απέσυραν τις κατηγορίες, με τον δικαστή να δηλώνει ότι: «υπάρχουν ανησυχίες για τη δημόσια υγεία».

Από τη μία πλευρά, έχουμε ανάγκη νόμους που αφορούν στην κακομεταχείριση των νεκρών σωμάτων, και σε ορισμένες υποθέσεις, πράγματι υπάρχει έλλειμμα. Από την άλλη πλευρά, οι απόψεις της κοινωνίας σχετικά με το πώς ακριβώς ορίζεται η «αξιοπρεπης» ταφή, οδηγεί σε υπερβολικά ευρείες διατυπώσεις και άρα σε ατυχή αποτελέσματα. Αυτά τα στοιχεία μαζί, συνθέτουν το σκοτεινό και συχνά αντιφατικό νομικό τοπίο που ισχύει σήμερα. Οι αμερικανικές απόψεις σχετικά με την αντιμετώπιση των νεκρών έχουν Προτεσταντικές ρίζες και έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις πλούσιες και ποικίλες παραδόσεις που υπάρχουν σε όλον τον κόσμο.

Καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι από διαφορετικές κουλτούρες και διαφορετικά υπόβαθρα μετακομίζουν στις ΗΠΑ, καθώς όλο και περισσότεροι Αμερικανοί ψάχνουν για εναλλακτικές, είναι πολύ πιθανόν να υπάρχουν όλο και περισσότερες περιπτώσεις ατόμων που επιθυμούν να αποφύγουν την επιλογή της παραδοσιακής ταφής ή την αποτέφρωση. Το πώς ακριβώς θα εξελιχθούν η κοινωνία και η νομοθεσία προκειμένου να τα συμπεριλάβουν όλα αυτά, είναι δύσκολο να προβλεφθεί, αλλά θα είναι ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις στο μέλλον.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.