Ήμουν από τους πιο Διάσημους Ανθρώπους του Διαδικτύου το 1998

Μια φορά κι έναν καιρό, επτά εκατομμύρια άνθρωποι παρακολουθούσαν ο,τιδήποτε έκανα κι αυτό φαινόταν απόλυτα φυσιολογικό.

Το όνομά μου είναι Ana Voog και είμαι καλλιτέχνης πολυμέσων, ερευνήτρια και τραγουδίστρια-τραγουδοποιός. Αλλά ίσως να με γνωρίζετε ως τη γυναίκα πίσω από το anacam, ένα life-casting stream όπου μετέδιδα την προσωπική μου ζωή 24 ώρες την ημέρα, κάθε μέρα, για 13 χρόνια (το stream δεν λειτουργεί πια και τώρα κάνω αναμετάδοση από το AnaVoog.com).

Ξεκίνησα το anacam στις 22 Αυγούστου 1997 και μέχρι το επόμενο έτος, επτά εκατομμύρια άνθρωποι το παρακολουθούσαν καθημερινά. Το Διαδίκτυο είχε μόλις εμφανιστεί -το Google δεν είχε καν δημιουργηθεί- αλλά ακόμη και τότε υπήρχε η ακόρεστη δίψα να παρακολουθείς τις οικείες, πεζές, πρόστυχες λεπτομέρειες της ζωής αγνώστων online.

Έγινα πολύ διάσημη. Έκανα εκθέσεις στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Νέας Υόρκης. Έκανα σεξ (σταματώντας στο ενδιάμεσο, για να παραγγείλω πίτσα) και γέννησα (χωρίς πίτσα) μπροστά στην κάμερα. Όλα αυτά έγιναν δυνατά χάρη στην πλέον ξεπερασμένη τεχνολογία της FTP webcam, η οποία αναρτούσε μια θολή εικόνα κάθε τρία λεπτά, χρησιμοποιώντας ένα μόντεμ που συνδεόταν στο ίντερνετ μέσω τηλεφώνου.

Παρά το γεγονός ότι ήμουν μία από τους πρώτους αστέρες των κοινωνικών μέσων του Ίντερνετ, ευτυχώς, λίγοι άνθρωποι με θυμούνται σήμερα. Σήμερα, γνωρίζω ότι ο λόγος που πίστευα ότι όλο αυτό ήταν ένας φυσιολογικός τρόπος ύπαρξης, είναι το ιατρικά διαγνωσμένο πολύπλοκο σύνδρομο μετατραυματικού στρες, από το οποίο πάσχω. Το project Anacam είχε μεγάλη διάρκεια και το δημιούργησα, για να με βοηθήσει να κατανοήσω τον κόσμο.

Έχω έναν εκκεντρικό και δυναμικό τρόπο να αντιμετωπίζω τον πόνο, συνήθως. Τον μετατρέπω σε τέχνη. Όταν υποφέρω, έχω την τάση να βυθίζομαι στον πόνο και να υπεραναλύω τα πάντα.

Το 1997, υπέφερα από αγοραφοβία, αλλά ήθελα να μοιραστώ την τέχνη μου με όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Για εμένα, το εκκολαπτόμενο World Wide Web φαινόταν ένα μη ιεραρχικό, αποσταθεροποιητικό σύστημα εξουσίας, που θα μου επέτρεπε να επιτύχω αυτόν τον στόχο. Νόμιζα ότι το διαδίκτυο θα ήταν ένας τρόπος, για να παρακάμψω ό,τι στεκόταν εμπόδιο στον δρόμο μου: ένα εργαλείο για το ανήκουστο. Θα αποκτούσαμε φωνή και θα ξεπερνούσαμε εντελώς το ιεραρχικό, πατριαρχικό σύστημα που μας έκλεινε το στόμα. Ή τουλάχιστον, αυτό πίστευα ότι θα συνέβαινε το 1997.

Τι έμαθα από όλα αυτά τα χρόνια που μετέδιδα τη ζωή μου live; Κυρίως ότι η κινητήρια δύναμη ολόκληρου του Διαδικτύου είναι η ακαταμάχητη επιθυμία να πεις ένα «γεια». Αυτό το παρατήρησα πρώτη φορά, όταν ήμουν σε ένα chatroom (εκείνη την εποχή το λέγαμε IRC). Τουλάχιστον 75 άτομα συμμετείχαν στο chat εκείνην τη στιγμή και αντιπροσωπεύονταν τουλάχιστον 15 διαφορετικές χώρες. Τότε, πίστευα ακόμη σε ουτοπίες και ήμουν ιδεαλίστρια. Νόμιζα ότι αυτό θα ήταν μια ευκαιρία να απευθυνθώ σε όλες αυτές τις χώρες, ταυτόχρονα. Ήθελα να μιλήσω με τη Ρωσία, τη Βραζιλία, το Εκουαδόρ, την Ιαπωνία, τη Γερμανία, το Βέλγιο, την Αυστραλία και ακόμη περισσότερες χώρες.

«Ας ξεκαθαρίσουμε την κατάσταση επιτέλους», σκεφτόμουν. «Ας απαλλαγούμε από όλα τα τοξικά κατάλοιπα του Ψυχρού Πολέμου». Αλλά κανείς δεν το ήθελε αυτό, ούτε και καταλάβαινε τι προσπαθούσα να κάνω. «Χαιρέτησέ με», «Με βλέπεις; Σε βλέπω», ήταν οι λέξεις που έλεγαν με ένα στόμα οι θεατές μου. Τότε συνειδητοποίησα ότι είναι στη φύση του ανθρώπου να θέλει να τον βλέπουν και να τον ακούν. Με πολλούς τρόπους, αυτό δεν έχει αλλάξει από τότε.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε αυτήν την εποχή, μας δίνουν την ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος βλέπει και ακούει τον καθένα από εμάς. Ωστόσο, είναι προφανές ότι το βασικό εμπόδιο σε αυτό είναι οι μεγάλες εταιρείες, που δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για μια τέτοια προσπάθεια και στην πραγματικότητα την αποθαρρύνουν ενεργά. Αντ’ αυτού, απλώς μοιραζόμαστε τα πάντα, μέχρι να μουδιάσουν όλοι ή μέχρι να βρεθούν σε τέτοια κατάσταση απελπισίας και οργής, ώστε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα αρρωστήσουν κυριολεκτικά τους ανθρώπους - σωματικά, διανοητικά και πνευματικά.

Ως anacam, ξεκίνησα να βιώνω σχεδόν αμέσως το ηλεκτρονικό bullying που δέχονται τόσες γυναίκες σήμερα online. Ήμουν μια γυναίκα που έλεγε την άποψή της - ενώ ήταν γυμνή παράλληλα – και αυτό ήταν ένα τεράστιο ταμπού. Οι άνθρωποι μού έλεγαν ότι θα έπρεπε να ξέρω ποια είναι η θέση μου. Υπήρχαν άνθρωποι που με παρακολουθούσαν εμμονικά και με παρενοχλούσαν.

Το 1997 ισχυριζόμουν ότι «η ιδιωτικότητα είναι στο μυαλό». Ακόμη πιστεύω ότι αυτό είναι αλήθεια. Για εμένα, η ιδιωτικότητα αφορά ένα βασικό συναίσθημα: την ασφάλεια - και πάντα έδινα μάχη για την ασφάλεια, με το να είμαι όσο το δυνατόν πιο διαφανής.

Ως άτομο που έχει δεχθεί πολλαπλές σεξουαλικές επιθέσεις, ποτέ δεν αισθάνθηκα τόσο ασφαλής, όσο όταν κατέγραφα τα πάντα με την κάμερά μου. Αν κάποιος έλεγε ή έκανε κάτι που με έκανε να αισθάνομαι άβολα, θα καταγράφονταν με την κάμερά μου, υπέθετα. Ή θα έγραφα γι’ αυτό όλη νύχτα μπροστά στο κοινό μου, μέχρι να εξαντληθώ ή να ικανοποιηθώ.

VICE Video: Ο Έλληνας Metal Γίγαντας που Τραβάει Φορτηγά

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Δεν με ενδιέφερε που ήξερε ο κόσμος προσωπικά πράγματα για εμένα ή που έβλεπε το σώμα μου γυμνό. Αυτά τα πράγματα είναι παροδικά. Είναι μια φωτογραφία του σώματός μου όχι το πραγματικό σώμα μου - και έλεγχα το αποτέλεσμα που έβγαινε προς τα έξω και την οπτική γωνία. Ήμουν αποφασισμένη να ζήσω τη ζωή μου με διαφάνεια. «Δεν υπάρχει καλύτερο μέρος για να κρυφτείς, από ό,τι σε κοινή θέα», λένε.

Πολλοί έχουν γράψει για το έργο μου, αλλά κατά τη γνώμη μου, κανείς δεν κατάφερε τελικά να καταλάβει τι προσπαθούσα να κάνω. Δεν ήμουν επιδειξιομανής. Ήμουν αναρχική. Ήθελα να συντρίψω όλα τα στερεότυπα που είχε ο κόσμος για εμένα - όπως ότι ήμουν μια χαζή ξανθιά, για παράδειγμα – χτυπώντας τα από μέσα. «Αν νομίζετε ότι είμαι χαζή, θα σας δείξω ότι είμαι έξυπνη», σκεφτόμουν.

Είναι δύσκολο να αναλύσεις ένα multimedia πείραμα 13 χρόνων που έγινε πριν από 20 χρόνια και να το χρησιμοποιήσεις, για να αποκτήσεις μια καλύτερη εικόνα για το πού βρισκόμαστε σήμερα. Αλλά μπορώ να πω ότι βγήκα από την άλλη πλευρά του «καλειδοσκοπίου» πιο συνειδητοποιημένη. Και καταλαβαίνω ότι δεν είμαι απλώς αυτή που παρακολουθείται: είμαι και ο παρατηρητής. Αυτό που εννοώ είναι ότι επειδή έχω ζήσει με τόση διαφάνεια, έχω κερδίσει την εμπιστοσύνη του κοινού μου. Μου ανοίχτηκαν άνθρωποι για πολύ προσωπικά θέματα. Έχω παρακολουθήσει τα μυστικά, τις επιθυμίες, τα όνειρα και τους αγώνες όλων - από νοικοκυρές και διπλωμάτες, μέχρι νταλικέρηδες και πράκτορες του FBI. Αυτό, εν μέρει, έχει κάνει το ταξίδι μου στον παγκόσμιο ιστό να αξίζει τον κόπο.

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Broadly.

Περισσότερα από το VICE

Ποιoς θα Πάρει Φέτος το Mundial, Χρήστο Σωτηρακόπουλε;

Αυτοί που Χειροκροτούν τον Δολοφόνο Ενός Παιδιού, Ζουν Ανάμεσά μας

«Είμαστε Τρελοί κι Ευτυχισμένοι»: Μια Γερή Φωτογραφική Βουτιά στα Εξάρχεια του 1980