Τα κόμικς σύμπαντα έχουν την τάση να χωρίζουν μανιχαϊστικά τις κοινωνίες τους: από εδώ είναι οι καλοί, από την άλλη οι κακοί. Κάπου στη μέση βρίσκεται και ένα διακύβευμα -ασήμαντο τις περισσότερες φορές- για να δικαιολογείται η σύγκρουσή τους. Φυσικά, αυτό δεν είναι αναμφισβήτητος κανόνας: οι «γκρίζοι» χαρακτήρες όχι μόνο υπάρχουν στην παράδοση των υπερηρώων, αλλά τυχαίνει να είναι και εκείνοι που, μέσα από την περιπλοκότητά τους, συνήθως της δίνουν και χαρακτηριστικά μυθολογίας, κάνοντάς τη να ξεφεύγει από την αφήγηση χαζού και απλοϊκού παραμυθιού. Στα κόμικς, οι «γκρίζοι» και ηθικά περίπλοκοι χαρακτήρες σηματοδοτούν την απομάκρυνση από την παιδικότητα των κόμικς. Αυτό ισχύει για κάθε τέτοια φιγούρα με αυτά τα χαρακτηριστικά. Ή μάλλον, όχι ακριβώς για κάθε τέτοια φιγούρα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αμφιλεγόμενος και «γκρίζος», αλλά ποτέ σοβαροφανής, ο Deadpool όχι απλά δεν υπήρξε η αφορμή για να γίνει πιο ρεαλιστικό και ενήλικο το σύμπαν που γυροφέρνει -αυτό της Marvel-, αλλά το ακριβώς αντίθετο: η καφρίλα του και τα δίχως σταματημό υψώματα του μεσαίου του δακτύλου στον μανιχαϊσμό που τον περιέβαλε, έγιναν μέσα από έναν εναγκαλισμό της βλακείας και της αφέλειας των υπερηρωικών ιστοριών που διακατείχαν το περιβάλλον του, μέσα από την απενοχοποίησή τους. Ο Deadpool έκανε ενήλικο το σύμπαν της Marvel σατιρίζοντάς το και όχι κάνοντάς το πιο σοβαρό.Η μετακόμισή του από τις χάρτινες σελίδες των κόμικς στην κινηματογράφο (αλλά όχι στο Marvel Cinematic Unirverse, λόγω δικαιωμάτων) έγινε ακριβώς την κατάλληλη στιγμή. Αν γινόταν μερικά χρόνια νωρίτερα, κανείς δεν θα εκτιμούσε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Αν γινόταν μερικά χρόνια αργότερα, το κοινό θα είχε ήδη εξοικειωθεί για τα καλά με το «δεν παίρνουμε στα σοβαρά τον εαυτό μας» στιλ της Marvel και ο συμπαθής Deadpool δεν θα φάνταζε τίποτα ιδιαίτερο. Αλλά η πρώτη του ταινία ήρθε στην τέλεια συνθήκη: η χρυσή εποχή των superhero ταινιών έπρεπε να βρει κάποιον να τη σατιρίσει - και εφόσον αυτός ο κάποιος ήταν γνήσιο τέκνο της και όχι κάνας ελιτιστής που της κουνούσε το δάχτυλο, ακόμη καλύτερα.
Όμως στις εποχές του ατελείωτου πληθωρισμού των superhero ταινιών δεν υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος από την επανάληψη. Ο Deadpool, παραδοσιακά δευτερεύων χαρακτήρας για τη Marvel, γνωστός περισσότερο για τα meta στοιχεία των ιστοριών του και λιγότερο για τις ίδιες τις ιστορίες του και άρα εξ' αντικειμένου με περιορισμένο υλικό προς κινηματογράφηση, είχε τη δύσκολη αποστολή να παρουσιάσει κάτι εντελώς διαφοροποιημένο στο πολυαναναμενόμενο sequel του, για να συνεχίσει να κατέχει περίοπτη θέση στις συνειδήσεις του όλο και πιο απαιτητικού κοινού των εν λόγω ταινιών: όταν ολόκληρη DC έχει δει τη κινηματογραφική φήμη της να καταστρέφεται από αυτό το κοινό, τότε είναι δεδομένο πως μπορείς να το προσβάλλεις με πολλά επίθετα (το «ρηχός» είναι το πιο πολυφορεμένο), αλλά σε καμία περίπτωση να το κατηγορήσεις για έλλειψη απαιτήσεων.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όχι, οι απανταχού οπαδοί του Deadpool δεν χρειάζεται να αγχώνονται: η περσόνα που έδωσε ρέστα κυνισμού και χιούμορ στο πρώτο μέρος είναι ακόμα εδώ.
Το Deadpool 2 θα μπορούσε να αυξήσει την καφρίλα του, να μην αφήσει τίποτα όρθιο στο διάβα του, να αποτελεί μια αναβαθμισμένη εκδοχή του πρώτου μέρους. Όμως, μην το ξεχνάμε: δεν έχουμε να κάνουμε με τα κόμικς και το εξειδικευμένο κοινό τους, αλλά με ταινίες που απευθύνονται σε εκατομμύρια ανθρώπους - και στην εποχή που η πολιτική ορθότητα καταστρέφει καριέρες (καμιά φορά και δικαίως), δύσκολα αναβαθμίζεις ένας χαρακτήρα που εξαρχής κινείται στα όριά της. Υπό αυτήν την έννοια, το Deadpool 2 έπρεπε να διαβεί έναν άλλο δρόμο, που θα το διαφοροποιούσε από το πρώτο μέρος. Το βρήκε κάνοντας χρήση του έτερου συστατικού στοιχείου του Deadpool: εκτός από troll, είναι και ένας τραγικός χαρακτήρας.
Όχι, οι απανταχού οπαδοί του Deadpool δεν χρειάζεται να αγχώνονται: η περσόνα που έδωσε ρέστα κυνισμού και χιούμορ στο πρώτο μέρος είναι ακόμα εδώ, δεν αντικαταστάθηκε από κάποιον σοβαροφανή χαρακτήρα. Όμως σίγουρα το κρασί του είναι πλέον λίγο πιο νερωμένο. Άλλωστε, μπορεί ο ίδιος να κάνει πλάκα και να αυτοσαρκάζεται διαρκώς, αλλά ο κόσμος στον οποίο ζει είναι ένας σκληρός και απάνθρωπος. Όση πλάκα και να κάνεις σε ένα σύμπαν που κόβονται κεφάλια και πετάγονται αίματα από εδώ και από εκεί, όσος χαβαλές και αν γίνει σε μια συνθήκη γεμάτη βία, μερικά στοιχεία της δυσάρεστης αυτής κατάστασης ενδέχεται να σε επηρεάσουν. Λίγες σταγόνες αίματος μπορεί να σε πιτσιλίσουν εκεί που κάνεις την πλάκα σου και δεν είναι πάντα δεδομένο πως θα σταθούν ανίκανες να σου χαλάσουν το κέφι.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Οι οπαδοί των κόμικς περιπετειών του Deadpool γνωρίζουν πως η κατάβασή του στις πιο σκοτεινές πτυχές του εαυτού του και της πραγματικότητάς του έχει ακόμη πολύ δρόμο.
Ωθώντας τη σκληρότητα του κοινωνικού περιβάλλοντος στο οποίο δρα ο Deadpool να μπουκάρει απρόσκλητη στη χαλαρή αφήγηση, οι δημιουργοί του Deadpool 2 πετυχαίνουν διάνα. Τι και αν αυτό που βλέπεις είναι βασικά μια κωμωδία; Σε μια ιστορία με δολοφόνους, κοινωνικό ρατσισμό (άλλωστε το σύμπαν των X-Men με το οποίο συνδέεται ο Deadpool έχει άπειρο τέτοιον), τύπους από το μέλλον που έρχονται, για να σκοτώσουν παιδιά (αυτό είναι ο Cable, ο ανταγωνιστής του Deadpool σε αυτήν την ταινία) και άλλα τέτοια χαρακτηριστικά, θα ήταν θαύμα να παραμείνουν όλα κωμικά. Ο Deadpool το καταλαβαίνει αυτό, προτού καν πέσουν οι τίτλοι αρχής. Μόλις στην πρώτη σεκάνς της ταινίας, το κλίμα βαραίνει απότομα.
Εδώ δεν θα βρείτε ίχνος spoiler. Απλώς, ας ειπωθεί αυτό: πολύ σύντομα το κοινό θα αισθανθεί πως κάποιος το τρολάρει, πως η αλλαγή πλεύσης αυτής της ταινίας είναι καθοριστική. Πολλοί θα σκεφτούν πως ίσως, τελικά, το sequel του Deadpool να είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την αρχική ταινία. Σύντομα, όμως, όλα θα έρθουν στη θέση τους. Ή σχεδόν όλα: το θαυμαστό ταλέντο του βασικού χαρακτήρα να σαρκάζει την ίδια του την τραγικότητά θα γίνει η κινητήριος δύναμη της ταινίας. Το Deadpool 2 καταφέρνει να ισορροπήσει με θαυμαστό τρόπο ανάμεσα στη δισυπόστατη φύση του πρωταγωνιστή του και η υφολογική μεταπήδηση γίνεται αρμονικά. Τελικά, δεν αποκλείεται: αυτή η ταινία παίζει και να σε κάνει να συγκινηθείς. Άλλωστε, δεν θα είναι ούτε η πρώτη, αλλά ούτε και η τελευταία κωμωδία που πετυχαίνει κάτι τέτοιο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Οι (περιορισμένοι εδώ που τα λέμε) οπαδοί των κόμικς περιπετειών του Deadpool γνωρίζουν πως η κατάβασή του στις πιο σκοτεινές πτυχές του εαυτού του και της πραγματικότητάς του έχει ακόμη πολύ δρόμο. Το ερώτημα είναι αν ο κινηματογραφικός Deadpool θέλει να τον διανύσει. Για την ώρα, μοιάζει διατεθειμένος να σχετικοποιήσει την καφρίλα που τον διακατέχει, να προσθέσει στην κωμική του πτυχή μια δόση κοινωνικών σχολίων και ανθρωπιστικών μηνυμάτων, να κάνει τον θεατή όχι μόνο να γελάσει, αλλά και να συγκινηθεί. Η λογική λέει πως θα τολμήσει να κάνει παραπάνω βήματα σε επίπεδο εξέλιξης του χαρακτήρα, αν το πείραμα του Deadpool 2 πετύχει. Η λογική λέει, επίσης, πως η επιτυχία αυτού του sequel, τόσο σε καλλιτεχνικό όσο και (το κυριότερο) σε εμπορικό επίπεδο, μοιάζει να είναι δεδομένη.
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίοNewsletterμας.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
