FYI.

This story is over 5 years old.

Δικαιώματα

Βδέλυγμα: Η «Μοναξιά» του να Είσαι Ένας Ανοιχτά Γκέι Ράπερ στην Ελλάδα

Μιλήσαμε με μια από τις πιο ξεχωριστές περιπτώσεις στον χώρο του ελληνικού hip hop.
Φωτογραφία από το Facebook του Βδέλυγμα.

Είναι προκλητικός, ταλαντούχος και θρασύς. Μια πραγματικά ιδιαίτερη περίπτωση, αν αναλογιστεί κανείς τον χώρο που κινείται. Ο λόγος για το Βδέλυγμα, έναν Έλληνα ράπερ και παραγωγό, που δραστηριοποιείται εδώ και περίπου μια δεκαετία. Πρόκειται ίσως για τον μόνο -ή τουλάχιστον έναν από τους απειροελάχιστους- ανοιχτά ομοφυλόφιλους Έλληνες ράπερ και ενώ αυτό ως πληροφορία θα αρκούσε για να αποτελεί μια κατηγορία από μόνος του, δεν είναι το μόνο που τον κάνει να ξεχωρίζει. Τα τραγούδια και οι στίχοι του τον έχουν μετατρέψει πολλές φορές σε στόχο σκληρής κριτικής και επιθέσεων. Αυτό, βέβαια, μόνο περίεργο δεν είναι για κάποιον που αυτοπροσδιορίζεται ως «controversial rapper & beatmaker». Ναι, η πρόκληση είναι μέρος της μουσικής του και αυτό δεν είναι κάτι καινούριο, προφανώς, για τον χώρο του hip hop - βλέπε Eminem. Όπως και να ’χει, μιλάμε για έναν καλλιτέχνη που έχει επιλέξει ένα πολύ συγκεκριμένο μονοπάτι και ο οποίος, είτε συμφωνείς μαζί του είτε όχι, έχει να πει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα. Λαμβάνοντας την τελευταία αυτή σκέψη υπόψη, αποφάσισα να επικοινωνήσω -απορώντας αν θα δεχθεί να μιλήσει- και να κάνω τελικά μια όμορφη διαδικτυακή κουβέντα μαζί του. Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε όσα είπαμε.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

VICE: Πότε και πως μπήκε το μικρόβιο του hip hop μέσα σου;
Βδέλυγμα: Νομίζω ότι ήμουν γύρω στα 13 με 14, όταν ξεκίνησα να ηχογραφώ -με ένα μικρόφωνο του MSN- κομμάτια δικά μου, πάνω σε παραγωγές του 50 Cent. Μόνος μου, στην Κρήτη, όπου γεννήθηκα και έμενα μέχρι το 2011. Αργότερα πήγα στην Αθήνα, με πρόφαση να σπουδάσω δημοσιογραφία και τους αληθινούς λόγους που ήταν, πρώτον, να κάνω rap και δεύτερον, να περιτριγυρίζομαι από λιγότερους ομοφοβικούς. Το μικρόβιο, νομίζω, μου μπήκε, όταν ένας φίλος μου αντέγραψε τον δεύτερο δίσκο του προαναφερθέντος «Μισού Δολαρίου». Το περιγράφω και μετά ομοιοκαταληξίας στο κομμάτι «Χέζε Ψηλά και Ράπαρε», απ’ τον πρώτο μου σόλο δίσκο. Προηγουμένως έγραφα κυρίως διηγήματα. Με τη μουσική παραγωγή ξεκίνησα να ασχολούμαι στα 14, αλλά μετά από λίγο καιρό παράτησα το FL Studio -πρόγραμμα μουσικής- εντελώς και χρειάστηκε να περάσουν μερικά χρόνια, για να πιάσω το Ableton -άλλο πρόγραμμα μουσικής- και να κολλήσω. Υπήρξε και μια περίοδος που έκανα ένα διάλειμμα δύο χρόνων από το rap, για να ασχοληθώ αποκλειστικά με την ποίηση - ήμουν 18 με 19 ετών. Στα τέλη του 2012, κυκλοφόρησε η πρώτη μου δουλειά, μαζί με τον Onesecbeforetheend, με τον τίτλο 8 Φετίχ. Αυτό έγινε δυνατό μέσω της καλλιτεχνικής κολεκτίβας Θέατρο Δρόμου, της οποίας ήμουν τότε μέλος. Τέσσερις δίσκους μετά και να ’μαι εδώ τώρα.

Ποια είναι η σκέψη πίσω από το όνομα Βδέλυγμα;
Η προέλευση του ψευδωνύμου Βδέλυγμα έχει καθαρά θρησκευτικές, χριστιανικές ρίζες. Στα πρώτα μου βήματα, είχα ένα πάθος με την ενασχόληση που αφορούσε το εν λόγω ζήτημα, στο πλαίσιο της φιλοσοφίας «Know The Enemy». Έχω ασχοληθεί και με το Κοράνι και φυσικά με κριτικές διαφόρων φιλοσοφικών και πολιτικών προελεύσεων, από τον Αντίχριστο του Nietzsche μέχρι τα κείμενα του Bertrand Russell. Ωστόσο, το όνομα Βδέλυγμα προέρχεται καθαρά από αναφορές της Καινής Διαθήκης. Ως Βδέλυγμα αναφέρεται το προϊόν που προκύπτει απ’ τη συνεύρεση δύο ατόμων του ίδιου φύλου σε κάποιο εδάφιο, αλλά και ο Αντίχριστος στην Αποκάλυψη του Ιωάννη. Τώρα, η σκέψη πίσω από το όνομα Βδέλυγμα είναι απλή: Χαρακτηρίζει το πώς φαίνομαι στα μάτια του μέσου Έλληνα ως κομμουνιστής, άθεος, ομοφυλόφιλος και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Είναι η επανοικειοποίηση της έννοιας της αποκλίνουσας συμπεριφοράς, ως αντίδραση.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Μου είναι πιο εύκολο το να έχω να αντιμετωπίσω την ομοφοβία των κάγκουρων του hip hop, από τις παράλογες κατηγορίες που προκύπτουν ανά καιρούς ότι είμαι ομοφοβικός […] από συγκεκριμένες LGBTQ ομάδες.

Δραστηριοποιείσαι στο hip hop εδώ και χρόνια. Θέλεις να μου πεις τα καλά και τα κακά της εγχώριας σκηνής μέσα από το δικό σου οπτικό πρίσμα;
Προσπαθώ να μην ασχολούμαι και τόσο με τη σημερινή ελληνική hip hop σκηνή, έχοντας το σκεπτικό ότι παίζουν τόσα καλύτερα πράγματα, για παράδειγμα, στην Αμερική και στην Αγγλία, που είναι κρίμα να επηρεάζεσαι από την αντιγραφή της αντιγραφής. Τελευταία, ξεκίνησα πάλι, μετά από χρόνια, να ασχολούμαι λιγάκι, κυρίως λόγω της «καλτίλας» που παίζει σε μερικές περιπτώσεις του εγχώριου - αυτά τα λέω ως ακροατής. Για να σου απαντήσω ως καλλιτέχνης για τα καλά και τα κακά της εγχώριας σκηνής, θα χρειαστώ ένα ολόκληρο άρθρο, όχι μια ερώτηση εν μέσω συνέντευξης. Επομένως, θα επικεντρωθώ στο βασικότερο πράγμα που λείπει απ’ την εγχώρια σκηνή σε σύγκριση με τη διεθνή: το κίνητρο. Το κίνητρο να συνεχίσεις τη μουσική, χωρίς να σε ταΐζουν οι γονείς σου. Το να μπορείς να ασχολείσαι με το rap και την παραγωγή δίχως τα «φοιτητικά προνόμια», είτε τα οικονομικά είτε γενικότερα της φοιτητικής κουλτούρας. Προσωπικά, δεν έχω πλέον το ιδεαλιστικό χαρακτηριστικό, την πολυτέλεια, αν θέλεις, να το κάνω για τα «μπράβο». Όπως λέει και ένας φίλος, «Μου αρέσουν, αλλά δεν τρώγονται». Έχω πεινάσει, για να δημιουργήσω τους δίσκους μου και έχω πλέον την ελάχιστη απαίτηση, πρώτον, να αναγνωριστεί η μουσική ως κανονική εργασία και δεύτερον, η ενασχόληση μου αυτή να κάνει τη ζωή μου καλύτερη, όχι να αποφέρει περισσότερη στέρηση και εξάντληση. Αυτές οι απόψεις έρχονται σε άμεση σύγκρουση με κάποιες «πολιτικές» τάσεις που έχουν καβατζώσει τον τίτλο «D.I.Y.» και τον έχουν κάνει κτήμα τους, με απαιτήσεις όπως το να μην πουλάς το CD σου ή να μην παίζεις σε μαγαζιά ή ακόμη και το να μην τρως κρέας και να μην μιξάρεις τον δίσκο σου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, άτομα σαν εμένα να μη θεωρούνται D.I.Y., επειδή δεν πληρούν τις απαραίτητες απαρχαιωμένες προϋποθέσεις, λες και εμείς γράφουμε μουσική παρέα με τον Φοίβο και τη Δέσποινα Βανδή.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Κυκλοφορώντας στην πόλη, έχω πετύχει στίχους σου σε τοίχους. Πώς εξαπλώθηκαν;
Ενδιαφέρον, επειδή εγώ δεν έχω πετύχει στίχους μου σε τοίχους. Φαντάζομαι πως εξαπλώθηκαν, όπως εξαπλώνεται και η μουσική σήμερα. Όχι μέσα από το πλάνο προώθησης κάποιας δισκογραφικής, αλλά με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το YouTube, των απόψεων που κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα -ή text με text-, των κουτσομπολίστικων σκανδάλων -που εμφανώς δεν λείπουν- και φυσικά, τη συλλογικοποίηση της δημιουργίας μέσω της κολεκτίβας Θέατρο Δρόμου, της οποίας, όπως ανέφερα, ήμουν μέλος. Γενικώς, τα πράγματα δουλεύουν καλύτερα, όταν είστε πολλοί και τα βρίσκετε. Το θέμα είναι να βρεις αρκετούς που να συμφωνείτε σε κάποια βασικά πράγματα, όπως είναι για παράδειγμα ο αντικαπιταλισμός και ο αντιφασισμός και να κάνεις τη φάση σου μέσω μιας ομάδας.

Το να είμαι ένας ανοιχτά γκέι καλλιτέχνης που κάνει rap στην Ελλάδα, δεν είναι όπως αρχικά περίμενα.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις εσύ να περάσεις μέσω της μουσικής σου;
Δεν έχω ένα συγκεκριμένο, μόνιμο μήνυμα που προσπαθώ να περάσω. Έχω τις πολιτικές προϋποθέσεις που προανέφερα και δρω βάσει του πως θεωρώ εγώ -και η ομάδα μου- ότι μπορούν να εφαρμοστούν και να συνυπάρξουν με την εκάστοτε ενσάρκωση της δημιουργικότητάς μου. Το λέω αυτό, επειδή έχω ως δεδομένη την προσπάθεια κάθε δίσκος μου να είναι εντελώς διαφορετικός. Το 8 Φετίχ ήταν ένας, όπως λέγεται στα αγγλικά, rap opera δίσκος. Κάθε κομμάτι ήταν ένα διήγημα ρόλων επί του περιεχομένου -με βασική επιρροή τα έργα του Μαρκήσιου ντε Σαντ-, ενώ τεχνικά είχε ως δομή την προσπάθεια επαναπροσδιορισμού της rap φόρμας. Το Κρέμα ήταν ένα άλμπουμ προσωπικό, αφιερωμένο κατά 70% στην ερωτική απογοήτευση και τεχνικά πιο κλασσικός –μουσικά, αλλά και στη στιχουργική του-, με λίγες glitch επιρροές. Ανέφερα τον πρώτο και τον πιο πρόσφατο δίσκο μου ως παραδείγματα, για να μην μακρηγορήσω, αλλά παίζουν και στις ενδιάμεσες κυκλοφορίες άλλες προσπάθειες και πειραματισμοί.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Πώς είναι να είσαι ένας ανοιχτά γκέι καλλιτέχνης που κάνει hip hop μουσική;
Είναι δύσκολο, αλλά προσωπικά μου είναι αρκετά πιο εύκολο να κάνω hip hop μουσική στην Αθήνα από το να ζω -γενικά, όχι ως μουσικός- στην Κρήτη, όπου έχω επιστρέψει τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Επίσης, μου είναι πιο εύκολο το να έχω να αντιμετωπίσω την ομοφοβία των κάγκουρων του hip hop, από τις παράλογες κατηγορίες που προκύπτουν ανά καιρούς ότι είμαι ομοφοβικός, σεξιστής, ακόμη και φασίστας από συγκεκριμένες LGBTQ ομάδες που γράφουν κείμενα, που κάνουν παρεμβάσεις πετώντας τρικάκια με τον τίτλο «Βδέλυγμα ΣΚΑΣΕ», που με κάνουν ban από συναυλίες την τελευταία στιγμή, ενώ με έχουν καλέσει -πολλά παραδείγματα, πιο πρόσφατο το περυσινό Pride της Πάτρας- και άλλα πολλά. Γενικά, δεν θέλω να επεκταθώ, επειδή τα γεγονότα ξεκίνησαν το 2013, τώρα έχουμε 2018 και συνεχίζονται. Καταλαβαίνεις, επομένως, ότι ένας άνθρωπος έχει και μια αντοχή, κάποια όρια και όταν με βλέπεις να γίνομαι προκλητικά ειρωνικός στις απαντήσεις μου, λάβε πρώτα υπόψη το πόσες φορές έχω κάτσει να απαντήσω σοβαρά και ήρεμα χωρίς αποτέλεσμα. Θέλω να παραθέσω και μια λεπτομερή απάντηση που αφορά τα αρχικά γεγονότα, για όποι@ ενδιαφέρεται. Σε όσους ακόμη ασχολούνται με το αν είμαι ομοφοβικός ή σεξιστής, έχω να προτείνω να επικεντρωθούν στο κυρίαρχο ρεύμα που χρησιμοποιεί τη λέξη «αδερφάρες» και «πουτάνες» τρεις φορές ανά δύο στίχους και να σταματήσουν επιτέλους να επιλέγουν τον εύκολο δρόμο του να ενοχλούν εμένα προσωπικά. Κατά συμπέρασμα, το να είμαι ένας ανοιχτά γκέι καλλιτέχνης που κάνει rap στην Ελλάδα, δεν είναι όπως αρχικά περίμενα.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

VICE Video: Πήγαμε με την MC Ροή στο Μέρος Όπου Εμπνέεται τα Τραγούδια της

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.


Θεωρείς ότι το συγκεκριμένο είδος έχει πολλές ομοφοβικές και μισογυνιστικές πλευρές;
Και ναι και όχι. Ναι, επειδή οι κυρίαρχες τάσεις στην Ελλάδα κουβαλάνε ακόμη αυτό το στάνταρ μοτίβο των ομοφοβικών και σεξιστικών χαρακτηριστικών της παλιάς σχολής. Λέω στην Ελλάδα, επειδή, για παράδειγμα, στην Αμερική έχουν ξεπηδήσει αρκετές αντιομοφοβικές τάσεις, όχι μόνο από underground ράπερ, αλλά και από πολύ επιτυχημένους εμπορικά, όπως είναι ο Tyler, The Creator. Φυσικά, αυτό δεν συμβαίνει μόνο επειδή ήρθε επιφοίτηση στους ράπερ, αλλά και λόγω των αντιστοίχων κοινωνικοπολιτικών κινημάτων που δρουν εκεί. Επιπλέον, λέω όχι, υπό την έννοια ότι το hip hop είναι απλώς το καθρέφτισμα της προκειμένης κοινωνίας. Δεν παράγει από μόνο του, μέσω άμωμης σύλληψης, σεξισμό και ομοφοβία.

Το trap είναι ένα κατά βάση ηλεκτρονικό είδος hip hop μουσικής που προέρχεται από το επονομαζόμενο «Dirty South». Προσωπικά, με εξέπληξε ότι έγινε τόσο διαδεδομένο ένα νότιο υποείδος και κατέκτησε και το East και το West Coast.

Εννοείς όσα γράφεις ή θεωρείς την πρόκληση μέρος της τέχνης σου;
Εννοώ 100% όσα γράφω και θέλω να ξεκαθαρίσω ότι την πρόκληση όχι απλά δεν τη θεωρώ μονάχα μέρος της τέχνης μου, αλλά τη θεωρώ ένα πηγαίο συναίσθημα που προκύπτει από αγανάκτηση -κάποιες φορές και οργή- και θέλει να προβάλει ένα συγκεκριμένο μήνυμα. Όπως μπορεί να είμαι θυμωμένος, θλιμμένος, χαρούμενος ή οργισμένος, έτσι μπορεί να είμαι και ειρωνικός ή προκλητικός στη μουσική μου και αυτό πάντοτε λόγω κάποιου συγκεκριμένου ζητήματος που προκύπτει. Ποτέ δεν πιάνω το στιλό σκεπτόμενος, «τώρα θα γράψω ένα προκλητικό κομμάτι» ή «τώρα θα γράψω κάτι απλώς για το shock value». Είναι ένα στοιχείο του χαρακτήρα μου που μεταφέρεται μουσικά. Πιστέψτε με, κρατιέμαι κιόλας.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Ποια είναι η γνώμη σου για την επονομαζόμενη new school σκηνή ή αλλιώς, trap;
Θα απαντήσω αρχικά ως μουσικός παραγωγός. Το trap είναι ένα κατά βάση ηλεκτρονικό είδος hip hop μουσικής που προέρχεται από το επονομαζόμενο «Dirty South». Προσωπικά, με εξέπληξε ότι έγινε τόσο διαδεδομένο ένα νότιο υποείδος και κατέκτησε και το East και το West Coast - ως ένα σημείο, βέβαια. Γενικά, η σύγχρονη μουσική είναι πιο ρευστή στο θέμα «μουσικό είδος», απ’ ότι ήταν ποτέ και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο πως διαδίδονται οι πληροφορίες και ότι μέσω του διαδικτύου γίνονται διαθέσιμα σε κάθε παραγωγό εργαλεία που μπορεί να μην είχε παλιότερα, οπότε εξελίσσονται και μπασταρδεύονται τα πάντα. Το θέμα είναι να υπάρχει κάτι αυθεντικό, κάτι πηγαίο στο beat σου, ασχέτως του υποείδους. Κάτι χαρακτηριστικό, όπως είναι το καταπληκτικό trap beat στο κομμάτι «DNA» του Kendrick Lamar. Επειδή, όπως φτάνουμε γρήγορα σε υπερπαραγωγή, έτσι μπορούμε να φτάσουμε και πολύ γρήγορα σε τετριμμένη δομή και κλισέ.

Σημασία έχει, λοιπόν, να παραμένει φρέσκο και original οποιοδήποτε beat, ανεξάρτητα από το πού θα επιλέξει καθένας να το κατατάξει. Το λέω ξανά, η κατάταξη γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη. Αυτό, θεωρώ πως είναι κάτι ευχάριστο και όχι μειονέκτημα. Πάντα μου άρεσαν οι αντιθετικοί συνδυασμοί πραγμάτων, όταν γίνονται φυσικά με γνώση σχετικά με τι θες να ταιριάξεις και εν τέλει του τι κάνεις. Θα θέσω δύο παραδείγματα από τον ίδιο καλλιτέχνη, τον Asap Rocky: Πετυχημένα γίνεται στον δίσκο του At. Long. Last. ASAP, ανεπιτυχώς στο καινούριο, TESTING. Η απάντησή μου ως ράπερ θα είναι πιο σύντομη, επειδή, κατά τη γνώμη μου, έχει λιγότερο ψωμί: Είναι ενδιαφέρουσες οι τεχνικές, τα schemes, οι ρυθμοί που προκύπτουν, αλλά χρειάζεται προσοχή, ώστε να μην ακούγονται όλοι όπως οι Migos και ο Future - πράγμα που συμβαίνει πάρα πολύ συχνά και είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημα του είδους. Ακόμη, να πω ότι δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με την χρήση του Αuto-Τune, όταν βεβαίως γίνεται δημιουργικά. Όπως το τελειοποίησε, δηλαδή, ο Kanye West, ευτυχώς στην προ Trump εποχή του.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Ποιες είναι οι βασικές σου επιρροές ως MC, αλλά και ως παραγωγός;
Ειλικρινά, αυτή είναι η πιο δύσκολη ερώτηση από αυτές που μου έκανες, μου θυμίζει λίγο το «Τι μουσική ακούς;», δηλαδή ερωτήσεις που δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω τις απαντήσεις τους και πώς να τις τελειώσω. Επομένως, θα πω μερικά ονόματα ενδεικτικά, από ράπερ και παραγωγούς που με έχουν επηρεάσει και θα ζητήσω συγγνώμη από όσους ξέχασα, ελπίζω να με συγχωρέσουν: MF Doom, Earl Sweatshirt, Andre 3000, Eminem, Eyedea, Sage Francis, Sole, Buck 65, Aesop Rock, Asap Rocky, Alias, EL-P, Sole, Kanye West, Billy Sio, Psycho Realm, Kendrick Lamar, Biggie Smalls, Dr. Dre, Ol’ Dirty Bastard, Jay-Z και άλλοι πολλοί - σίγουρα όχι ο πιο υπερτιμημένος ράπερ στον κόσμο, ο 2pac. Επίσης ακούω αρκετά grime, τους βασικούς, όπως Skepta, Jme, Wiley, Dizzee Rascal.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;
Με βρίσκεις σε μια περίοδο σχετικής προσωρινής παύσης, παρότι ταυτοχρόνως ετοιμάζω νέο άλμπουμ μαζί με τον Sonder. Θα εισάγουμε τους εαυτούς μας ως συγκρότημα με το όνομα Power Rangers και θα ραπάρουμε, κυρίως σε trap beats για τις white trash ζωές μας, με βασικό στόχο να διασκεδάσουμε τους εαυτούς μας με αναφορές και μεταφορές. Να πω και δύο πράγματα για τις τελευταίες δουλειές μου: Ο πιο πρόσφατος δίσκος στον οποίο ραπάρω είναι το Κρέμα EP, που κυκλοφόρησε το 2016. Το 2017 ανέλαβα όλη τη μουσική παραγωγή στο πρώτο σόλο άλμπουμ του Sonder με τίτλο Υπεραξιοπρέπεια. Κυκλοφόρησε μέσω του νέου label που φτιάξαμε με τον Sonder και τον Renegade Instruments και έχει το όνομα «Λέιμπελ». Τον Power Rangers δίσκο τον βλέπω για το 2019. Αυτά. γενικώς.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Μπορείτε να δείτε βίντεο, να διαβάσετε νέα και να ακούσετε όλες τις κυκλοφορίες του Βδέλυγμα εδώ.

Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας

Περισσότερα από το VICE

Ποιoς θα Πάρει Φέτος το Mundial, Χρήστο Σωτηρακόπουλε;

Αυτοί που Χειροκροτούν τον Δολοφόνο Ενός Παιδιού, Ζουν Ανάμεσά μας

«Είμαστε Τρελοί κι Ευτυχισμένοι»: Μια Γερή Φωτογραφική Βουτιά στα Εξάρχεια του 1980

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.