Στη Μυτιλήνη Κάποιοι Πρόσφυγες Έπαιξαν σε μια Παράσταση με Θέμα το Περιβάλλον

Λίγο καιρό μετά τα επεισόδια που συνέβησαν στην Πλατεία Σαπφούς της Μυτιλήνης, όπου σε μια άγρια νύχτα, πρόσφυγες και μετανάστες δέχθηκαν επίθεση από ακροδεξιό όχλο, το Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης παρουσίασε την προηγούμενη εβδομάδα την παράσταση MAHABHARABBIT όπου συμμετείχαν 12 πρόσφυγες οι οποίοι βρίσκονται στις ομάδες των διαπολιτισμικών χορωδιών την Μυτιλήνης και μένουν στο ελεύθερο camp του ΠΙΚΠΑ, μαζί με τα παιδιά τους.

Η ιδέα της παράστασης ήρθε πριν από έναν χρόνο, όταν η Μαρίζα Βαμβουκλή και ο Φρεντ Νόρμαλ, ακροβάτης και θεατράνθρωπος αντίστοιχα, τελειώνοντας την τότε παράσταση που ανέβαζαν, σκέφτηκαν τι πρέπει να κάνουν στη συνέχεια. «Τότε, ο Φρεντ έδωσε την ιδέα να γίνει κάτι σε σχέση με το περιβάλλον», λέει η Μαρίζα. Η κεντρική ιδέα ήρθε στη Μαρίζα το καλοκαίρι που πέρασε, «αφού συνδύασα την Κιβωτό του Νώε με ένα ανέκδοτο που ήξερα που είχε ως πρωταγωνιστή ένα βατραχάκι». Όλα αυτά σε συνδυασμό με τη ρύπανση του περιβάλλοντος και τα σκουπίδια, άρχισαν να διαμορφώνονται στο μυαλό της από τον Ιούλιο του 2017, μέχρι που η Μαρίζα μοιράστηκε την ιδέα της με φίλους και γνωστούς και κατέληξε το σενάριο να εμπεριέχει ιδέες από όλους.

Η Μαρίζα Βαμβουκλή είναι μουσικός και δασκάλα μουσικής στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, διευθύνει τη χορωδία των ενηλίκων και των παιδιών στη Μυτιλήνη, ενώ αυτή η πρωτοβουλία είναι η δεύτερη παράσταση που κάνουν που «παντρεύει» μουσική και θέατρο. Η συγκεκριμένη παράσταση ήταν μια απόλυτα συλλογική δουλειά στην οποία δούλεψαν πολλοί άνθρωποι σε πάρα πολλά επίπεδα. Επίσης, η παράσταση είχε την υποστήριξη του Κέντρου MOSAIK και της Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Λέσβου. και ανήκε σε μια σειρά καλλιτεχνικών δράσεων της ομάδας Balance & Harmony.

Σε αυτήν τη «χειροποίητη», πρωτότυπη, διαδραστική, πολύγλωσση, μουσικοθεατρική παράσταση μπορούσες να δεις μια σύγχρονη πλημμύρα σκουπιδιών και την αλληλεγγύη χωρίς σύνορα. «Ο κόσμος εντυπωσιάστηκε από όλο αυτό, από τη συνύπαρξη των ανθρώπων, αφού στην παράσταση έπαιζαν μικροί και μεγάλοι ηλικίας από τεσσάρων έως 60 ετών. Δεν υπήρχε αυτός ο διαχωρισμός που υπάρχει συνήθως μεταξύ επαγγελματιών και ερασιτεχνών», λέει η Μαρίζα, «ήταν όλοι μαζί μια ομάδα και το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό και πολύχρωμο».

Η παράσταση ονομάστηκε Mahabharabbit (Μαχαμπαράμπιτ), διότι έχει μια έμπνευση από το ινδικό έπος Μαχαμπαράτα και τη κατάληξη rabbit, αφού ένας από τους πρωταγωνιστές της παράστασης είναι ένα Κουνέλι. Η χρονολογία που στηρίζεται το έργο είναι το παρόν, όπου συμβαίνει μια αντίστοιχη πλημμύρα σκουπιδιών, σαν τον κατακλυσμό στην ιστορία του Νώε, και παράλληλα σε συνδυασμό με την ιστορία του Μαχαμπαράτα, που συμβαίνει ένας κατακλυσμός στον κόσμο. Έτσι, ο κατακλυσμός από σκουπίδια, που δεν συμβαίνει μόνο από τον ουρανό αλλά και από τη γη, όπως από ηφαίστεια που εκρήγνυνται και αντί για λάβα βγάζουν σκουπίδια. Κάπου εκεί υπάρχει ένα Βατραχάκι που κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, ακόμα ένα Ιερό Ψάρι, που υπάρχει από την ιστορία του Mahabharabbit, βγάζει έναν χρησμό και λέει πως πρέπει να σώσουν τα αγαπημένα τους πλάσματα αυτού του πλανήτη. Στην πορεία εμφανίζεται ένα Μαγικό Κουνέλι και δίνει την ιδέα του αερόστατου, ενός αερόστατου που δεν λειτουργεί από τον αέρα και τη φωτιά αλλά με την καλή συνεργασία και την αλληλεγγύη. Με αυτόν τον τρόπο καταφέρνουν και πετάνε πάνω από τη γη, προσγειώνονται σε ένα άλλο κομμάτι της που είχε μείνε αλώβητο και εκεί βρίσκουν δύο ορχιδέες οι οποίες συμβολίζουν την αγάπη,τον έρωτα, τη νέα αρχή και έτσι από εκεί ξεκινούν πάλι μια νέα ζωή με νέες αξίες.

Στο τέλος της παράστασης μια μεγάλη ομάδα από τη χορωδία των ενηλίκων πρόσφερε δυο δώρα στους θεατές - το ένα ήταν ένα γλυκό το οποίο λέγεται Ασουρέ και το άλλο ήταν κάποιες σπορομπαλίτσες φτιαγμένες από πηλό, χώμα και σπόρια. Οι σπορομπαλίτσες σύμφωνα με τον μύθο τους εάν τις πετάξεις στο χώμα και χωρίς να χρειάζεται να κάνεις κάτι άλλο, φυτρώνουν. Έτσι «μοιράστηκαν στον κόσμο μία-δύο μπάλες συμβολικά για τη νέα αρχή, από την οποία θα μπορέσει να βγει ξανά μια επαφή με τη φύση, χωρίς καθόλου χημικά και χωρίς παρέμβαση», σημειώνει η Μαρίζα.

Κάποια πράγματα σεναριακά μπορεί να μη μεταδόθηκαν έτσι όπως έπρεπε σύμφωνα με τη Μαρίζα, διότι κατά τη διάρκεια της παράστασης κάποιες εκφράσεις λέγονταν σε πέντε γλώσσες από ανθρώπους της χορωδίας, όπως και κάποια από τα τραγούδια - σε ελληνικά, αγγλικά, αραβικά, γαλλικά και φαρσί. Ενώ κάποια πράγματα υπαινίσσονταν πιο πολύ και δεν τα καταλάβαινες, αλλά μπορούσες να τα αισθανθείς. «Πολλοί γονείς είπαν πως τα μικρά τους παιδιά που παρακολουθούσαν την παράσταση δεν βαρέθηκαν ούτε στιγμή αφού τα σκηνικά και όλο το στήσιμο ήταν πολύχρωμο, με πολλά τραγούδια και όλα μαζί σαν συνδυασμός ήταν εντυπωσιακός». Το MAHABHARABBIT άγγιξε τον καθένα όπου μπορούσε να τον αγγίξει και όπως μπορούσε να τον αγγίξει, καθώς και οι ίδιοι οι συμμετέχοντες της παράστασης δέθηκαν και γνωρίστηκαν καλύτερα μέσα από αυτήν.

Περισσότερα από το VICE

Τα Παιδιά του «Αθάνατου Τάγματος» στη Θεσσαλονίκη Τίμησαν τη Νίκη Κατά των Ναζί

Πάρτι, Φεστιβάλ ή Μπουζούκια: Οι Φοιτητικές Παρατάξεις και η Κουλτούρα της Διασκέδασης

Μια Μέρα στη Ζωή των Αθλητών της Ομάδας Ε-Sports του Παναθηναϊκού