Η φωτογραφία είναι μια ευγενική παραχώρηση του Solmeister.
Τα τελευταία χρόνια και με την έλευση του trap στη ζωή μας, είναι πολύ δύσκολο να βρεις την πρωτοτυπία στον χώρο του hip hop. Από τη μία έχεις τους καλλιτέχνες που επιμένουν στον old school ήχο και από την άλλη τους new school rappers που σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Το πρόβλημα είναι πως και οι δύο κατηγορίες -στην Ελλάδα τουλάχιστον- ακολουθούν πολύ συγκεκριμένες και κάπως περιοριστικές φόρμες έκφρασης. Ωστόσο, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις που συνήθως πορεύονται παράλληλα με το εκάστοτε είδος, κάνοντας τα πάντα με τον τρόπο τους. Ο Solmeister είναι μια τέτοια περίπτωση. Ο τύπος έχει φτιάξει το δικό του είδος μουσικής. Πρόκειται για μία μίξη από rap, rock, pop punk και παλιό, καλό emo, με το αποτέλεσμα να είναι, είτε σου αρέσει είτε όχι, πραγματικά ξεχωριστό.Πριν από λίγες εβδομάδες βρέθηκα κατά τύχη σε ένα live του και μου έκανε τρομερή εντύπωση η επαφή που είχε με το κοινό, αλλά και γεγονός ότι η όλη φάση είχε στηθεί με αφορμή την κυκλοφορία της νουβέλας που έχει γράψει. Αυτή η πληροφορία ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Ήθελα να τον γνωρίσω. Επικοινώνησα μαζί του και κανονίσαμε να συναντηθούμε έξω από κατάστημα γνωστής αλυσίδας καφέ που έχει συσχετιστεί με το emo κίνημα σε Ελλάδα και εξωτερικό. Η κουβέντα που κάναμε ήταν άκρως ενδιαφέρουσα, ενώ, αυτό που με χαροποίησε ιδιαίτερα είναι πως γνώρισα έναν καθημερινό, ακομπλεξάριστο τύπο, που απλώς κάνει αυτό που αγαπά. Δηλαδή, το να παίζει μουσική που τα σπάει χωρίς να παραμένει στάσιμος. Μέχρι στιγμής τα καταφέρνει.VICE: Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική;
Solmeister: Η όλη φάση -tragically- ξεκινά από το γεγονός, ότι μικρός ήμουν ψιλοκλόουν και ήθελα να είμαι το επίκεντρο της προσοχής και να κάνω τους άλλους να περνάνε καλά. Γύρω στο 2007, στα 15 μου, ανακαλύπτω το hip hop musical, ένα forum, στο οποίο αργότερα βρήκα αρκετές πληροφορίες για το εγχώριο hip hop. Εγώ είχα μεγαλώσει μόνο με ξένο, άκουγε ο πατέρας μου, αλλά έκραζε το Ελληνικό. Για πάρα πολλά χρόνια είχα κόμπλεξ πως δεν θα έπρεπε να υπάρχει, εκτός βέβαια από τα Ημισκούμπρια. Χαζεύοντας λοιπόν, κυρίως για την ξένη σκηνή, άρχισα να ανακαλύπτω εγχώρια διαμαντάκια. Έπαιζε πολύ το downloading τότε και κατέβαζα κομμάτια συνεχώς, μέχρι που κόλλησα. Ξεκίνησα με FFC και Terror X Crew και αργότερα μπήκα πιο βαθιά με ΖΝ και τα υπόλοιπα. Σε κάποια φάση, λοιπόν, βλέπω πως κάποιος είχε ποστάρει ένα κομμάτι, λέγοντας: «παιδιά τσεκάρετε ένα δικό μου». Εκεί αναρωτήθηκα σχετικά με το πως το έφτιαξε και του έστειλα μήνυμα.Τι του είπες;
Του λέω: «γαμάτο φίλε», εντωμεταξύ παίζει να ήταν ηχογραφημένο σε κατσαρόλα (γέλια). Τον ρώτησα κάποια πράγματα, μου απάντησε και κάπως έτσι μπήκα στο τριπάκι να πάρω το πρώτο μου μικρόφωνο. Ένα καλοκαίρι είχαμε πάει με τον κολλητό μου, τον Pak, στο χωριό και αρχίσαμε να γράφουμε ό,τι μαλακία μας ερχόταν στο κεφάλι. Γύρω στο 2010 - μετράγαμε ήδη δύο χρόνια που κυκλοφορούσαμε υλικό- ετοιμάζω ένα κομμάτι, το «Βράδια Αξημέρωτα», το οποίο, στέλνω μέσω bluetooth σε έναν φίλο. Πέντε μέρες μετά το ανεβάζει κάποιος στο hiphop.gr και ρωτάει αν ξέρει κανείς ποιανού είναι. Είχε μεταφερθεί από κινητό σε κινητό με την πρώτη ανταλλαγή να γίνεται -όπως έμαθα αργότερα- κάπου στην Ηρώων στο Μαρούσι. Μετά το έβαλε ο DJ The Boy σε ένα mixtape του, το «Grand Champion», που ήταν όλα τα μεγάλα ονόματα και εγώ. Η παρουσίαση του στο ΑΝ ήταν το πρώτο μας μεγάλο live και εκεί κατάλαβα πως όλο αυτό πάει κάπου.Και μετά;
Είχα κάποια σκαμπανευάσματα, γενικά τα είχα παρατήσει και για κάποιο διάστημα. Έβγαζα πράγματα μεν, αλλά απλώς τα ανέβαζα και τα άφηνα στην τύχη τους. Το 2015, όμως, συζητώντας με τον Pak, καταλήξαμε ότι αν πάει κάπου όλο αυτό, θα πρέπει να του φερόμαστε με την αξιοπρέπεια που του αρμόζει και όχι, απλά τύπου: «κάνω τη φάση μου και όπου πάει». Σκέψου εμείς κάναμε κλιπ με μία κακή κάμερα το 2008 -που δεν ήταν τόσο της φάσης να βγάζεις βίντεο- και μετά, όταν έκαναν όλοι, εμείς σταματήσαμε.Για ποιο λόγο;
Κανείς δεν κατάλαβε, ξέρω' γω; Παχύναμε (γέλια). Τότε αποφάσισα να βάλω τα πάντα σε μια σειρά και να βγάλω τον πρώτο μου, επίσημο solo δίσκο, το «Νύχτες Πρεμιέρας». Εκεί ήθελα να δείξω όλα τα στιλ με τα οποία είχα ασχοληθεί από πιτσιρικάς. Σκέψου έχω από καφρίλες, μέχρι βαθιά συναισθηματικά κομμάτια. Το χώρισα νοηματικά σε δύο «ταινίες». Η πρώτη ήταν τύπου battle rap τύπου και η δεύτερη πιο συναισθηματική. Σε αυτό το άλμπουμ έδειξα αυτά που ήθελα και άρχισα να ψάχνω την επόμενη πρόκληση.Το «Cool Kids Never Die»;
Ναι, μου έσκασε πρώτα ο τίτλος. Έγραψα μετά το υλικό, αλλά όταν έκατσα να το ακούσω θεώρησα πως δεν υπήρχε κάτι το καινούριο σε σχέση με ό,τι είχα κάνει. Αποφάσισα να κρατήσω τον τίτλο και να γράψω τα πάντα από την αρχή. Κάπου εκεί κατάλαβα πως είχα χάσει την επαφή με το hip hop. Έβγαιναν καινούρια κομμάτια και είτε το πεις «new school» είτε «trap», εμένα δεν μου άρεσε. Όχι τόσο το στιλ, αλλά όλη η φάση: «ήμασταν στο μηδέν, τώρα βγάζουμε λεφτά, κάνουμε ναρκωτικά και πάμε με γυναίκες», δεν με τράβηξε. Μέσα μου είχε αρχίσει να σαπίζει η αγάπη μου για αυτήν τη μουσική μιας και πλέον όποιος σου πει «ακούω hip hop» εννοεί αυτό. Εμένα όμως δεν με αντιπροσώπευε και σκεφτόμουν να τα παρατήσω, όσπου ένα θρυλικό βράδυ που καθόμουν σπίτι, σκάει στο shuffle το «Wellcome to the Black Parade». Το είχα ακούσει παλιότερα στην τηλεόραση, αλλά με το που μπήκαν οι κιθάρες ξενέρωσα. Εκείνη τη μέρα, όμως, πρόσεξα τι έλεγε ο man και λέω: «καλό είναι αυτό». Στα καπάκια μπαίνει και το «Sharpest Lives» και εκεί έπαθα πλάκα. Άρχισα να ακούω και το υπόλοιπο άλμπουμ και έναν μήνα μετά μιλούσα μόνο για τους My Chemical Romance και λέω αυτό θα κάνω.Τελικά, η ανταπόκριση του κοινού ποια ήταν;
Πολύ μεγαλύτερη απ' ότι περίμενα. Το βράδυ πριν βγει το κλιπ για το «Σελήνη» στο οποίο φόραγα μολύβι στα μάτια, καθόμασταν με τον κολλητό μου και λέγαμε: «εντάξει, θα φάμε ντομάτες, δεν πειράζει, θα τα περάσουμε μαζί, θα γελάσουμε, πλάκα θα έχει». Τελικά η ανταπόκριση ήταν πολύ θετική. Εντάξει, υπήρξαν και τα κλασικά 5 αρνητικά σχόλια, ok. Μετά άρχισα να ανοίγομαι στα ακούσματα μου και να εμπνέομαι για να φτιάξω ένα format που να ευχαριστεί και τους ροκάδες, αλλά και τους χιπ χοπάδες. Προς το παρόν φαίνεται να πιάνει.Τώρα ετοιμάζεις κάτι νέο δισκογραφικά;
Αυτήν την εποχή δουλεύουμε με τον Yoda Priest ένα άλμπουμ που θα λέγεται «Το Χάρτινο Βασίλειο», το οποίο θα κυκλοφορήσουμε ως γκρουπ, με το όνομα Πρίγκιπες μιας Χρήσης. Θα είναι ένα concept album που θα μιλάει για δύο πρίγκιπες που βάζουν στόχο να κατακτήσουν ένα βασίλειο και καταλήγουν στο τέλος να συνειδητοποιούν πως έγιναν ίδιοι με τον βασιλιά που μίσησαν και θέλησαν να διώξουν, αφήνοντας πίσω το εγχειρίδιο της εξέγερσης για τους επόμενους.Πιστεύεις πως ο πυρήνας του κοινού σου είναι χιπχοπάδες ή κάτι άλλο;
Καλό ερώτημα. Κοίτα, ακόμη και όταν ήμουν χιπχοπάς, ο πυρήνας του κοινού μου δεν ήταν αυτός. Τότε το έβρισκα παράδοξο, αλλά τώρα το καταλαβαίνω. Από τη στιγμή που ο στίχος μου δεν ακολουθούσε την αφήγηση ενός χιπχοπά, δεν μπορούσε να ταυτιστεί αυτό το κοινό. Πιο εύκολα «μίλαγα» στους ροκάδες. Έπαιρνα άπειρα σχόλια που έλεγαν: «φίλε, εγώ είμαι μεταλάς, αλλά εσένα σε ακούω», δεν πήρα ποτέ κανένα που να λέει: «εγώ είμαι χιπχοπάς και σε ακούω» (γέλια).Έχεις πέραση και σε πιο μικρές ηλικίες.
Θα σου πω το εξής, αν καταριέμαι το hip hop για ένα πράγμα, αυτό είναι πως μας γέμισε με κόμπλεξ, τα οποία κουβαλήσαμε για περίπου μια δεκαετία. Δηλαδή, ότι το να σε ακούνε κορίτσια ή πιτσιρίκια είναι κακό. Τύπου: «αν δεν σε ακούω εγώ είσαι μαλάκας». Εγώ την πιο έντονη επαφή με τη μουσική την είχα στην εφηβεία μου, συγκεκριμένα λέω σε έναν στίχο: «μου έχει λείψει η ζωντάνια και η θλίψη της μουσικής που σε κάνει να θες να φωνάξεις πως ζεις». Βλέπω σε κολλητούς μου, οι οποίοι έχουν πιάσει δουλειές και έχουν αρχίσει να «μεγαλώνουν», ότι δεν τους νοιάζει τόσο η μουσική, όσο παλιότερα. Ευτυχώς, σε μένα δεν το έχω δει αυτό ακόμη.Προτιμώ σαν κοινό άτομα που γουστάρουν ακόμα τόσο δυνατά την μουσική.Αλήθεια, πως προσέγγισες το μεγαλύτερο μέρος του κοινού σου;
Μέσω του tumblr και πάρα πολύ τυχαία. Είχε η πρώην μου και μου πρότεινε να φτιάξω κι εγώ. Εκεί έχει το ask, μέσω του οποίου σου κάνει ο κόσμος ερωτήσεις. Κάποιοι fans ανακάλυψαν πως έχω tumblr και άρχισαν να με ρωτάνε διάφορα. Απαντούσα και με τον καιρό οι ερωτήσεις αυξανόντουσαν. Πλέον, λαμβάνω περίπου τριάντα ερωτήσεις τη μέρα. Κάπως έτσι χτίστηκε. Πολύς κόσμος μου στέλνει, λέγοντας μου, ότι έμαθε πρώτα για τις απαντήσεις μου και μετά πως κάνω μουσική.Έγιναν δηλαδή viral οι απαντήσεις που δίνεις;
Κάπως έτσι. Εντωμεταξύ, έχω γράψει κάποια εκτενή κείμενα για να βοηθήσω κάποια παιδιά που είχαν ανάγκη και έχουν γίνει viral κάτι μαλακιούλες που έχω απαντήσει σε άλλους.Σε αναγνωρίζουν στον δρόμο;
Ναι, μερικές φορές νιώθω λίγο παράξενα, αλλά είναι όμορφο.Πρόσφατα κυκλοφόρησες και το πρώτο σου βιβλίο, θες να μου πεις λίγο γι΄αυτό;
Πρόκειται για μια νουβέλα που λέγεται «Εγχειρίδιο Επιβίωσης για τους Κοινωνικά Ανασφαλείς» και κυκλοφόρησε πριν από περίπου τρεις μήνες. Είχα ήδη ξεκινήσει να συζητάω με τον Yoda για τους Πρίγκιπες Μιας Χρήσης, αλλά μέσα μου ένιωθα πως δεν είχα κλείσει ακόμα το κεφάλαιο του «Cool Kids Never Die». Ξεκινώντας με το «Σελήνη» δημιούργησα ένα φανταστικό λύκειο στο μυαλό μου, εμπνευσμένος από τις δικές μου εμπειρίες. Επίσης, δημιούργησα κάποιους χαρακτήρες όπως η Σελήνη, μια κοπέλα που δέχεται κοινωνική πίεση και εν τέλει, αυτοκτονεί. Μπορεί να είπα την ιστορία αυτού του χαρακτήρα, αλλά γύρω της υπήρχε ένα σύμπαν και ήθελα να το αναπτύξω, αλλά όχι με τη μορφή τραγουδιού. Ξεκίνησα να το γράφω σε ένα ταξίδι που έκανα με καράβι και έχω ακούσει πολύ καλά λόγια. Εντάξει, πρώτη προσπάθεια είναι, σίγουρα δεν έχω φτιάξει κάτι τέλειο. Αν όμως ξεκινήσουν από αυτό και ψάξουν κάποιους καλύτερους συγγραφείς, τότε θα αισθάνομαι πως έκανα κάτι (γέλια).Σωστός.
Θα ήθελα επίσης να συμπληρώσω, ότι την περίοδο που το έγραφα είχα ζητήσει από τον κόσμο να μου στείλει τις δικές του εφηβικές ιστορίες για να βασίσω κάποια μέρη του βιβλίου πάνω σε αυτές. Με ενέπνευσε τρομερά το να διαβάζω τις προσωπικές ιστορίες κάποιων ανθρώπων που βιώνουν το σχολείο τώρα. Όσοι έστειλαν έχουν αναφερθεί στο βιβλίο, γιατί με βοήθησαν πολύ στην εξέλιξη της ιστορίας. Η υποστήριξη που έδειξαν τα παιδιά στο εγχείρημα ήταν πραγματικά φανταστική και μου υπενθύμισε γιατί το κάνω όλο αυτό.Πως ήταν τα εφηβικά σου χρόνια;
Δεν ήταν όσο σκατά θα περίμενε κανείς, αλλά ούτε και καλά. Πολλοί νομίζουν πως πέρναγα γαμώ, επειδή τα αναπολώ. Ακούνε το «Δεκαέξι για Πάντα» και με ρωτάνε στο tumblr: «γιατί λες δεκάξι για πάντα; Εγώ είμαι δεκαέξι τώρα και είναι όλα σκατά». Συνήθως σε αυτά τα παιδιά απαντάω, πως, ναι, είναι σκατά, αλλά όχι όσο νομίζουν. Εντάξει εγώ τα αναπολώ από απόσταση, αλλά μπορώ να καταλάβω έναν έφηβο επειδή και για μένα αυτή ήταν μια πολύ μεταβατική περίοδος. Είχε «σπάσει» η πρώτη μου παρέα, δεν είχα για καιρό φίλους, κλείστηκα στον εαυτό μου, αλλά ταυτόχρονα ανοίχτηκα κιόλας. Κατάλαβα τους λόγους που τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά και τότε άρχισα να παίρνω τη μουσική μου στα σοβαρά. Ήταν ένα μέσο για να εκφράσω την ανησυχία μου και να τη βγάλω από μέσα μου.Ήσουν δημοφιλής στο σχολείο;
Όχι, καθόλου, ήμουν και χοντρός τα περισσότερα χρόνια. Μέχρι τα 15 μου ήμουν τόφαλος και θυμάμαι ότι μέσα σε ένα καλοκαίρι έχασα άπειρα κιλά. Έραψα το στόμα μου, σκέψου, πως μια μέρα είχα φάει μόνο ένα κουλουράκι. Δεν το προτείνω σαν δίαιτα. Όταν γύρισα τον Σεπτέμβριο και μπήκα πρώτη μέρα στο σχολικό, όλοι γύρισαν και με κοίταζαν με γουρλωμένα μάτια. Από μέσα μου σκέφτηκα: «ωραία, αυτό είναι», αλλά τελικά δεν ήταν. Δεν ανέβηκα στην «τροφική αλυσίδα» του σχολείου (γέλια).Πέραν του δίσκου τι άλλο ετοιμάζεις αυτήν την εποχή;
Αυτήν την εποχή έχουμε κλείσει τρία live. Στις 26 Δεκεμβρίου παίζουμε Θεσσαλονίκη, στις 27 Λάρισα και στις 29 Δεκεμβρίου στην Αθήνα -στο Six Dogs. Σύντομα θα ανακοινώσουμε και κάποιες ημερομηνίες ακόμη.Μπορείτε να ακολουθήσετε τον Solmeister στο Facebook, στο instagram και στο Tumblr.Περισσότερα από το VICEΟ Φώτης Σεργουλόπουλος Θεωρεί Ρατσιστική την Ατάκα «Δεν με Ενδιαφέρει τι Κάνεις στο Κρεβάτι σου, Αρκεί να μην Προκαλείς»Ο Αλβανός Γόης της Στυλίδας και ο Αφόρητος Τηλεοπτικός Ρατσισμός των 90sH Άνοδος και η Πτώση του Nokia 3310, του πιο Διασκεδαστικού Τηλεφώνου που Έχει Υπάρξει
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Solmeister: Η όλη φάση -tragically- ξεκινά από το γεγονός, ότι μικρός ήμουν ψιλοκλόουν και ήθελα να είμαι το επίκεντρο της προσοχής και να κάνω τους άλλους να περνάνε καλά. Γύρω στο 2007, στα 15 μου, ανακαλύπτω το hip hop musical, ένα forum, στο οποίο αργότερα βρήκα αρκετές πληροφορίες για το εγχώριο hip hop. Εγώ είχα μεγαλώσει μόνο με ξένο, άκουγε ο πατέρας μου, αλλά έκραζε το Ελληνικό. Για πάρα πολλά χρόνια είχα κόμπλεξ πως δεν θα έπρεπε να υπάρχει, εκτός βέβαια από τα Ημισκούμπρια. Χαζεύοντας λοιπόν, κυρίως για την ξένη σκηνή, άρχισα να ανακαλύπτω εγχώρια διαμαντάκια. Έπαιζε πολύ το downloading τότε και κατέβαζα κομμάτια συνεχώς, μέχρι που κόλλησα. Ξεκίνησα με FFC και Terror X Crew και αργότερα μπήκα πιο βαθιά με ΖΝ και τα υπόλοιπα. Σε κάποια φάση, λοιπόν, βλέπω πως κάποιος είχε ποστάρει ένα κομμάτι, λέγοντας: «παιδιά τσεκάρετε ένα δικό μου». Εκεί αναρωτήθηκα σχετικά με το πως το έφτιαξε και του έστειλα μήνυμα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Του λέω: «γαμάτο φίλε», εντωμεταξύ παίζει να ήταν ηχογραφημένο σε κατσαρόλα (γέλια). Τον ρώτησα κάποια πράγματα, μου απάντησε και κάπως έτσι μπήκα στο τριπάκι να πάρω το πρώτο μου μικρόφωνο. Ένα καλοκαίρι είχαμε πάει με τον κολλητό μου, τον Pak, στο χωριό και αρχίσαμε να γράφουμε ό,τι μαλακία μας ερχόταν στο κεφάλι. Γύρω στο 2010 - μετράγαμε ήδη δύο χρόνια που κυκλοφορούσαμε υλικό- ετοιμάζω ένα κομμάτι, το «Βράδια Αξημέρωτα», το οποίο, στέλνω μέσω bluetooth σε έναν φίλο. Πέντε μέρες μετά το ανεβάζει κάποιος στο hiphop.gr και ρωτάει αν ξέρει κανείς ποιανού είναι. Είχε μεταφερθεί από κινητό σε κινητό με την πρώτη ανταλλαγή να γίνεται -όπως έμαθα αργότερα- κάπου στην Ηρώων στο Μαρούσι. Μετά το έβαλε ο DJ The Boy σε ένα mixtape του, το «Grand Champion», που ήταν όλα τα μεγάλα ονόματα και εγώ. Η παρουσίαση του στο ΑΝ ήταν το πρώτο μας μεγάλο live και εκεί κατάλαβα πως όλο αυτό πάει κάπου.Και μετά;
Είχα κάποια σκαμπανευάσματα, γενικά τα είχα παρατήσει και για κάποιο διάστημα. Έβγαζα πράγματα μεν, αλλά απλώς τα ανέβαζα και τα άφηνα στην τύχη τους. Το 2015, όμως, συζητώντας με τον Pak, καταλήξαμε ότι αν πάει κάπου όλο αυτό, θα πρέπει να του φερόμαστε με την αξιοπρέπεια που του αρμόζει και όχι, απλά τύπου: «κάνω τη φάση μου και όπου πάει». Σκέψου εμείς κάναμε κλιπ με μία κακή κάμερα το 2008 -που δεν ήταν τόσο της φάσης να βγάζεις βίντεο- και μετά, όταν έκαναν όλοι, εμείς σταματήσαμε.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Κανείς δεν κατάλαβε, ξέρω' γω; Παχύναμε (γέλια). Τότε αποφάσισα να βάλω τα πάντα σε μια σειρά και να βγάλω τον πρώτο μου, επίσημο solo δίσκο, το «Νύχτες Πρεμιέρας». Εκεί ήθελα να δείξω όλα τα στιλ με τα οποία είχα ασχοληθεί από πιτσιρικάς. Σκέψου έχω από καφρίλες, μέχρι βαθιά συναισθηματικά κομμάτια. Το χώρισα νοηματικά σε δύο «ταινίες». Η πρώτη ήταν τύπου battle rap τύπου και η δεύτερη πιο συναισθηματική. Σε αυτό το άλμπουμ έδειξα αυτά που ήθελα και άρχισα να ψάχνω την επόμενη πρόκληση.Το «Cool Kids Never Die»;
Ναι, μου έσκασε πρώτα ο τίτλος. Έγραψα μετά το υλικό, αλλά όταν έκατσα να το ακούσω θεώρησα πως δεν υπήρχε κάτι το καινούριο σε σχέση με ό,τι είχα κάνει. Αποφάσισα να κρατήσω τον τίτλο και να γράψω τα πάντα από την αρχή. Κάπου εκεί κατάλαβα πως είχα χάσει την επαφή με το hip hop. Έβγαιναν καινούρια κομμάτια και είτε το πεις «new school» είτε «trap», εμένα δεν μου άρεσε. Όχι τόσο το στιλ, αλλά όλη η φάση: «ήμασταν στο μηδέν, τώρα βγάζουμε λεφτά, κάνουμε ναρκωτικά και πάμε με γυναίκες», δεν με τράβηξε. Μέσα μου είχε αρχίσει να σαπίζει η αγάπη μου για αυτήν τη μουσική μιας και πλέον όποιος σου πει «ακούω hip hop» εννοεί αυτό. Εμένα όμως δεν με αντιπροσώπευε και σκεφτόμουν να τα παρατήσω, όσπου ένα θρυλικό βράδυ που καθόμουν σπίτι, σκάει στο shuffle το «Wellcome to the Black Parade». Το είχα ακούσει παλιότερα στην τηλεόραση, αλλά με το που μπήκαν οι κιθάρες ξενέρωσα. Εκείνη τη μέρα, όμως, πρόσεξα τι έλεγε ο man και λέω: «καλό είναι αυτό». Στα καπάκια μπαίνει και το «Sharpest Lives» και εκεί έπαθα πλάκα. Άρχισα να ακούω και το υπόλοιπο άλμπουμ και έναν μήνα μετά μιλούσα μόνο για τους My Chemical Romance και λέω αυτό θα κάνω.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πολύ μεγαλύτερη απ' ότι περίμενα. Το βράδυ πριν βγει το κλιπ για το «Σελήνη» στο οποίο φόραγα μολύβι στα μάτια, καθόμασταν με τον κολλητό μου και λέγαμε: «εντάξει, θα φάμε ντομάτες, δεν πειράζει, θα τα περάσουμε μαζί, θα γελάσουμε, πλάκα θα έχει». Τελικά η ανταπόκριση ήταν πολύ θετική. Εντάξει, υπήρξαν και τα κλασικά 5 αρνητικά σχόλια, ok. Μετά άρχισα να ανοίγομαι στα ακούσματα μου και να εμπνέομαι για να φτιάξω ένα format που να ευχαριστεί και τους ροκάδες, αλλά και τους χιπ χοπάδες. Προς το παρόν φαίνεται να πιάνει.Τώρα ετοιμάζεις κάτι νέο δισκογραφικά;
Αυτήν την εποχή δουλεύουμε με τον Yoda Priest ένα άλμπουμ που θα λέγεται «Το Χάρτινο Βασίλειο», το οποίο θα κυκλοφορήσουμε ως γκρουπ, με το όνομα Πρίγκιπες μιας Χρήσης. Θα είναι ένα concept album που θα μιλάει για δύο πρίγκιπες που βάζουν στόχο να κατακτήσουν ένα βασίλειο και καταλήγουν στο τέλος να συνειδητοποιούν πως έγιναν ίδιοι με τον βασιλιά που μίσησαν και θέλησαν να διώξουν, αφήνοντας πίσω το εγχειρίδιο της εξέγερσης για τους επόμενους.Πιστεύεις πως ο πυρήνας του κοινού σου είναι χιπχοπάδες ή κάτι άλλο;
Καλό ερώτημα. Κοίτα, ακόμη και όταν ήμουν χιπχοπάς, ο πυρήνας του κοινού μου δεν ήταν αυτός. Τότε το έβρισκα παράδοξο, αλλά τώρα το καταλαβαίνω. Από τη στιγμή που ο στίχος μου δεν ακολουθούσε την αφήγηση ενός χιπχοπά, δεν μπορούσε να ταυτιστεί αυτό το κοινό. Πιο εύκολα «μίλαγα» στους ροκάδες. Έπαιρνα άπειρα σχόλια που έλεγαν: «φίλε, εγώ είμαι μεταλάς, αλλά εσένα σε ακούω», δεν πήρα ποτέ κανένα που να λέει: «εγώ είμαι χιπχοπάς και σε ακούω» (γέλια).
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Θα σου πω το εξής, αν καταριέμαι το hip hop για ένα πράγμα, αυτό είναι πως μας γέμισε με κόμπλεξ, τα οποία κουβαλήσαμε για περίπου μια δεκαετία. Δηλαδή, ότι το να σε ακούνε κορίτσια ή πιτσιρίκια είναι κακό. Τύπου: «αν δεν σε ακούω εγώ είσαι μαλάκας». Εγώ την πιο έντονη επαφή με τη μουσική την είχα στην εφηβεία μου, συγκεκριμένα λέω σε έναν στίχο: «μου έχει λείψει η ζωντάνια και η θλίψη της μουσικής που σε κάνει να θες να φωνάξεις πως ζεις». Βλέπω σε κολλητούς μου, οι οποίοι έχουν πιάσει δουλειές και έχουν αρχίσει να «μεγαλώνουν», ότι δεν τους νοιάζει τόσο η μουσική, όσο παλιότερα. Ευτυχώς, σε μένα δεν το έχω δει αυτό ακόμη.Προτιμώ σαν κοινό άτομα που γουστάρουν ακόμα τόσο δυνατά την μουσική.Αλήθεια, πως προσέγγισες το μεγαλύτερο μέρος του κοινού σου;
Μέσω του tumblr και πάρα πολύ τυχαία. Είχε η πρώην μου και μου πρότεινε να φτιάξω κι εγώ. Εκεί έχει το ask, μέσω του οποίου σου κάνει ο κόσμος ερωτήσεις. Κάποιοι fans ανακάλυψαν πως έχω tumblr και άρχισαν να με ρωτάνε διάφορα. Απαντούσα και με τον καιρό οι ερωτήσεις αυξανόντουσαν. Πλέον, λαμβάνω περίπου τριάντα ερωτήσεις τη μέρα. Κάπως έτσι χτίστηκε. Πολύς κόσμος μου στέλνει, λέγοντας μου, ότι έμαθε πρώτα για τις απαντήσεις μου και μετά πως κάνω μουσική.Έγιναν δηλαδή viral οι απαντήσεις που δίνεις;
Κάπως έτσι. Εντωμεταξύ, έχω γράψει κάποια εκτενή κείμενα για να βοηθήσω κάποια παιδιά που είχαν ανάγκη και έχουν γίνει viral κάτι μαλακιούλες που έχω απαντήσει σε άλλους.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ναι, μερικές φορές νιώθω λίγο παράξενα, αλλά είναι όμορφο.Πρόσφατα κυκλοφόρησες και το πρώτο σου βιβλίο, θες να μου πεις λίγο γι΄αυτό;
Πρόκειται για μια νουβέλα που λέγεται «Εγχειρίδιο Επιβίωσης για τους Κοινωνικά Ανασφαλείς» και κυκλοφόρησε πριν από περίπου τρεις μήνες. Είχα ήδη ξεκινήσει να συζητάω με τον Yoda για τους Πρίγκιπες Μιας Χρήσης, αλλά μέσα μου ένιωθα πως δεν είχα κλείσει ακόμα το κεφάλαιο του «Cool Kids Never Die». Ξεκινώντας με το «Σελήνη» δημιούργησα ένα φανταστικό λύκειο στο μυαλό μου, εμπνευσμένος από τις δικές μου εμπειρίες. Επίσης, δημιούργησα κάποιους χαρακτήρες όπως η Σελήνη, μια κοπέλα που δέχεται κοινωνική πίεση και εν τέλει, αυτοκτονεί. Μπορεί να είπα την ιστορία αυτού του χαρακτήρα, αλλά γύρω της υπήρχε ένα σύμπαν και ήθελα να το αναπτύξω, αλλά όχι με τη μορφή τραγουδιού. Ξεκίνησα να το γράφω σε ένα ταξίδι που έκανα με καράβι και έχω ακούσει πολύ καλά λόγια. Εντάξει, πρώτη προσπάθεια είναι, σίγουρα δεν έχω φτιάξει κάτι τέλειο. Αν όμως ξεκινήσουν από αυτό και ψάξουν κάποιους καλύτερους συγγραφείς, τότε θα αισθάνομαι πως έκανα κάτι (γέλια).Σωστός.
Θα ήθελα επίσης να συμπληρώσω, ότι την περίοδο που το έγραφα είχα ζητήσει από τον κόσμο να μου στείλει τις δικές του εφηβικές ιστορίες για να βασίσω κάποια μέρη του βιβλίου πάνω σε αυτές. Με ενέπνευσε τρομερά το να διαβάζω τις προσωπικές ιστορίες κάποιων ανθρώπων που βιώνουν το σχολείο τώρα. Όσοι έστειλαν έχουν αναφερθεί στο βιβλίο, γιατί με βοήθησαν πολύ στην εξέλιξη της ιστορίας. Η υποστήριξη που έδειξαν τα παιδιά στο εγχείρημα ήταν πραγματικά φανταστική και μου υπενθύμισε γιατί το κάνω όλο αυτό.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Δεν ήταν όσο σκατά θα περίμενε κανείς, αλλά ούτε και καλά. Πολλοί νομίζουν πως πέρναγα γαμώ, επειδή τα αναπολώ. Ακούνε το «Δεκαέξι για Πάντα» και με ρωτάνε στο tumblr: «γιατί λες δεκάξι για πάντα; Εγώ είμαι δεκαέξι τώρα και είναι όλα σκατά». Συνήθως σε αυτά τα παιδιά απαντάω, πως, ναι, είναι σκατά, αλλά όχι όσο νομίζουν. Εντάξει εγώ τα αναπολώ από απόσταση, αλλά μπορώ να καταλάβω έναν έφηβο επειδή και για μένα αυτή ήταν μια πολύ μεταβατική περίοδος. Είχε «σπάσει» η πρώτη μου παρέα, δεν είχα για καιρό φίλους, κλείστηκα στον εαυτό μου, αλλά ταυτόχρονα ανοίχτηκα κιόλας. Κατάλαβα τους λόγους που τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά και τότε άρχισα να παίρνω τη μουσική μου στα σοβαρά. Ήταν ένα μέσο για να εκφράσω την ανησυχία μου και να τη βγάλω από μέσα μου.Ήσουν δημοφιλής στο σχολείο;
Όχι, καθόλου, ήμουν και χοντρός τα περισσότερα χρόνια. Μέχρι τα 15 μου ήμουν τόφαλος και θυμάμαι ότι μέσα σε ένα καλοκαίρι έχασα άπειρα κιλά. Έραψα το στόμα μου, σκέψου, πως μια μέρα είχα φάει μόνο ένα κουλουράκι. Δεν το προτείνω σαν δίαιτα. Όταν γύρισα τον Σεπτέμβριο και μπήκα πρώτη μέρα στο σχολικό, όλοι γύρισαν και με κοίταζαν με γουρλωμένα μάτια. Από μέσα μου σκέφτηκα: «ωραία, αυτό είναι», αλλά τελικά δεν ήταν. Δεν ανέβηκα στην «τροφική αλυσίδα» του σχολείου (γέλια).Πέραν του δίσκου τι άλλο ετοιμάζεις αυτήν την εποχή;
Αυτήν την εποχή έχουμε κλείσει τρία live. Στις 26 Δεκεμβρίου παίζουμε Θεσσαλονίκη, στις 27 Λάρισα και στις 29 Δεκεμβρίου στην Αθήνα -στο Six Dogs. Σύντομα θα ανακοινώσουμε και κάποιες ημερομηνίες ακόμη.Μπορείτε να ακολουθήσετε τον Solmeister στο Facebook, στο instagram και στο Tumblr.Περισσότερα από το VICEΟ Φώτης Σεργουλόπουλος Θεωρεί Ρατσιστική την Ατάκα «Δεν με Ενδιαφέρει τι Κάνεις στο Κρεβάτι σου, Αρκεί να μην Προκαλείς»Ο Αλβανός Γόης της Στυλίδας και ο Αφόρητος Τηλεοπτικός Ρατσισμός των 90sH Άνοδος και η Πτώση του Nokia 3310, του πιο Διασκεδαστικού Τηλεφώνου που Έχει Υπάρξει