Η Τζώρτζια από τους «Μπλε» Νοσταλγεί την Εποχή που Έφευγε με Ασθενοφόρο από τις Συναυλίες

Είτε σου αρέσουν είτε όχι, δεν μπορείς παρά να παραδεχθείς ότι οι Μπλε έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στο ελληνόφωνο ροκ. Το γκρουπ μετράει πάνω από δύο δεκαετίες ενεργής παρουσίας, έχοντας γράψει πολλά χιλιόμετρα στον δρόμο και πολλά hit στο πεντάγραμμο. Η Τζώρτζια Κεφαλά, το πρόσωπο της μπάντας εδώ και 20 χρόνια, είναι από τις πιο ιδιαίτερες και χαρισματικές frontwoman της σκηνής. Ανέλαβε το 1998 να αντικαταστήσει την Θεοδοσία Τσάτσου και ο χρόνος απέδειξε ότι τα κατάφερε μια χαρά, βάζοντας μάλιστα τη δική της υπογραφή στη μουσική των Μπλε, αποφεύγοντας την παγίδα της μίμησης. Αυτός ήταν και ο λόγος που η πορεία του δημοφιλούς συγκροτήματος συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Λίγο πριν την εμφάνισή τους στο Κύτταρο, επικοινωνήσαμε με την Τζώρτζια και μιλήσαμε μαζί της για το παρελθόν, το παρόν, αλλά και το μέλλον των Μπλε.

VICE: Σε μια παλιότερη συνέντευξή σου διάβασα ότι η πρώτη σου εφηβική αγάπη ήταν ο χορός και όχι το τραγούδι. Θες να μου μιλήσεις λίγο γι' αυτό;
Τζώρτζια Κεφαλά: Ναι, ξεκίνησα κόντρα στις προσδοκίες, επειδή τίποτα δεν προμήνυε ότι θα επέμενα τόσο πολύ σε αυτό στα 17 μου. Το είχα ζητήσει και νωρίτερα αλλά με είχε αποτρέψει ο πατέρας μου. Από τη στιγμή που το αποφάσισα, η ζωή μου κύλησε με γνώμονα αυτό και συνήθως το περιγράφω ως έρωτα και μάλιστα ανεκπλήρωτο, επειδή ίσως να μην ήταν το βασικό μου ταλέντο. Ωστόσο, επιμένω να χτυπάω την πόρτα του έρωτά μου μέχρι και στα 46 μου (γέλια). Στην αρχή δούλευα σαν δασκάλα χορού και σε διάφορα μιούζικαλ, επειδή ζητούσαν άτομα που να έχουν κίνηση αλλά και φωνή. Βέβαια, αρχικά δεν είχα δώσει πολύ βάση στη φωνή μου, θεωρούσα πως είναι πολύ μπάσα και περίεργη για γυναίκα.

Πού μεγάλωσες και πώς ήταν τα εφηβικά σου χρόνια;
Έχει πολλή πλάκα αυτό. Πάντα προκαλώ τις αντιθέσεις, αλλά πολλές φορές έρχονται και με βρίσκουν αυτές. Μεγάλωσα στο Κολωνάκι, μια πολύ πλούσια γειτονιά, όντας μέλος μια φτωχής οικογενείας. Ζούσα σε αυτήν τη διπολικότητα, η οποία μπορεί να με ξεβόλευε, όμως με βοήθησε να δω και μια άλλη όψη της ζωής που δεν θα την έβλεπα σε μια φτωχή γειτονιά. Το Κολωνάκι ήταν ένα μεγάλο σχολείο για μένα. Εντωμεταξύ, όλοι πιστεύουν πως θα ήμουν τρελοκομείο μικρή, αλλά στην πραγματικότητα θα έλεγα πως ήμουν συνεργάσιμη. Όχι ακριβώς ήσυχη, έμπαινα σε καταστάσεις που ήθελαν θάρρος και τόλμη - σε αυτά ήμουν πρώτη. Ας πούμε, δεν είχα οδηγήσει ποτέ μου μηχανάκι και ξαφνικά πήρα Enduro. Από μικρή έκανα μεγάλα βήματα.

Αληθεύει ότι ο άνθρωπος που σε ώθησε να τραγουδήσεις ήταν η Άννα Βίσση;
Ναι, μου το είχαν πει βέβαια διάφοροι, αλλά όχι κάποιος τόσο μεγάλου βεληνεκούς. Δούλεψα στο μιούζικαλ Δαίμονες, που ουσιαστικά ήταν και η πρώτη μου δουλειά. Εκείνη την εποχή σπούδαζα και συμμετείχα στην παράσταση για την εμπειρία, αλλά και για να βγάλω τα δίδακτρά μου. Ο πρώτος άνθρωπος που ήξερε από τραγούδι και μου είπε να το ψάξω σοβαρά ήταν η Άννα Βίσση.

Στη συνέχεια δούλεψες ξανά με τη Βίσση και τελικά κάπως έτσι σε έμαθαν και οι Μπλε, σωστά;
Ναι, το 1998 δουλέψαμε ξανά. Είχαμε αναπτύξει έναν δεσμό με την Άννα, με έπαιρνε τηλέφωνο για να συμμετάσχω σε δουλειές που έκλεινε και σε κάποιες από αυτές πήγαινα, όπως για παράδειγμα στο Zoom στην πλάκα, που ήταν τύπου μπουάτ. Το 1998 δούλεψα μαζί της στα Αστέρια και με αυτό το σχήμα ανεβήκαμε και στη Θεσσαλονίκη. Μου στέλνει ένας φίλος μήνυμα και μου λέει «θέλουν να σε δουν οι Μπλε». Ήρθαν λοιπόν, σε μια κατάσταση έξω από τα νερά τους, πρώτο τραπέζι πίστα στη Βίσση και την επόμενη μέρα κιόλας μπήκα στο στούντιο μαζί τους.

Εσύ θεωρούσες πως ήσουν έξω από τα νερά σου εκεί;
Όχι, δεν ένιωσα ποτέ εκτός. Ήταν ένας καλός τρόπος να βγάζεις μεροκάματο. Δεν υπέφερα δηλαδή, ήμουν σε δική μου ατμόσφαιρα, τραγουδούσα κυρίως ξένο ροκ και κάποιες επιλογές από ελληνικά, μέσα στις οποίες ήταν και δύο τραγούδια των Μπλε. Είχα δημιουργήσει τη δική μου «φούσκα» μέσα σε αυτό και έτσι δεν με ενοχλούσε το υπερβολικό σόου που γίνεται σε τέτοιου είδους μαγαζιά. Σαν άνθρωπος πιστεύω ότι από παντού μπορείς να αντλήσεις ενδιαφέρουσες πληροφορίες.

Και ερχόμαστε στο σήμερα, 20 χρόνια μετά. Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα στον βιοπορισμό ενός καλλιτέχνη όπως εσύ εν μέσω κρίσης; Ειδικά όταν μιλάμε και για κάποιον που λειτουργεί μέσα σε μια μπάντα.
Κοίτα, το να έχεις μπάντα στην Ελλάδα ήταν πάντα δύσκολο. Πρώτον, οι άνθρωποι δύσκολα συμβαδίζουν και έχουν τα ίδια θέλω για καιρό και, δεύτερον, η Ελλάδα δεν στηρίζει συνήθως τις μπάντες. Εντάξει, δεν θέλω να πω ότι φταίει η χώρα, μπορεί να φταίνε και τα γκρουπ. Πάντως, η αλήθεια είναι πως πρόκειται για μια δύσκολη σύμβαση. Η αγορά δεν βοηθάει μια μπάντα να σταθεί. Εμείς, για παράδειγμα, είμαστε επτά άτομα -μαζί με τον ηχολήπτη, οκτώ- και όλοι πρέπει να πληρωθούν. Όπως καταλαβαίνεις είναι πολύ δύσκολο να συμβεί κάτι τέτοιο, ειδικά σήμερα που τα δεδομένα στον κόσμο της μουσικής έχουν αλλάξει. Εμείς έχουμε πείσμα και το αγαπάμε πολύ. Όταν μπαίνεις στη μουσική πρέπει να είσαι από την αρχή έτοιμος να μείνεις για καιρό χωρίς δουλειά και έσοδα. Αυτό που έπαθαν οι Έλληνες με την κρίση εμείς το παθαίνουμε εδώ και 20 χρόνια (γέλια).

Υπήρξε εποχή που να βγάζατε πολλά χρήματα;
Όχι, ποτέ δεν βγάλαμε πολλά λεφτά. Όταν λέω πολλά, εννοώ κατηγορίας Πυξ Λαξ, συγκροτημάτων δηλαδή που πέρασαν λεφτά από τα χέρια τους. Εμείς, ενώ είχαμε μια πολύ καλή πορεία, ποτέ δεν κάναμε το «μπαμ» που λένε. Να μπορείς να παίξεις δηλαδή μπροστά σε χιλιάδες κόσμο. Θεωρώ πως αυτό συνέβη επειδή η πορεία των Μπλε διεκόπη από την αλλαγή της τραγουδίστριας. Έχασαν το αίσθημα της έκπληξης που έχει ένας καλλιτέχνης στην αρχή, που είναι φρέσκος και τρέχουν όλοι να τον ακούσουν. Σκέψου πως η Θεοδοσία έφυγε στον ενάμιση χρόνο. Πιστεύω πως αν τα παιδιά είχαν συνεχίσει μαζί της, ίσως και να ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Λεφτά πολλά δεν βγάλαμε, αλλά το είχαμε αποδεχτεί από την αρχή και ήμασταν εντάξει με αυτό.

Πώς αισθάνθηκες όταν κλήθηκες να αντικαταστήσεις μια τραγουδίστρια όπως η Θεοδοσία Τσάτσου;
Είναι μια πολύ καλή τραγουδίστρια, μια ιδιαίτερη ερμηνεύτρια και γενικά, ήταν όλα «πολύ». Όπως σου είπα και πριν, από μικρή έκανα μεγάλα βήματα χωρίς να υπολογίζω τις συνέπειες και αυτό ακριβώς έγινε και στη συγκεκριμένη περίπτωση. Πήγαμε κόντρα στα όσα μας έλεγαν φίλοι και γνωστοί που δεν πίστευαν ότι θα προχωρήσει η μπάντα με άλλη τραγουδίστρια.

[VICE Video] Ο Τζίμης Πανούσης Ήταν Όλα Αυτά που θα Θέλαμε να Είμαστε

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Τα τελευταία χρόνια έχει υπάρξει μια άνθιση του φεμινισμού. Πώς το βιώνεις και ποια η γνώμη σου για αυτήν τη νέα κατάσταση;
Το μόνο σίγουρο είναι πως κάποια πράγματα πρέπει να αλλάξουν. Έχω δει κι εγώ ότι η εντύπωση που κάνει μια γυναίκα βασίζεται κυρίως στο φύλο της - δεν λέω απαραίτητα για την ομορφιά της, επειδή είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό, αλλά παίζει μεγάλο ρόλο η γοητεία που μπορείς να ασκήσεις. Αυτό είναι θεμιτό εν μέρει, όμως δεν μπορεί να είναι το μοναδικό πράγμα που καθορίζει την πορεία ενός ανθρώπου. Ο χώρος που κινούμαι εγώ, για παράδειγμα, ουσιαστικά ανδροκρατείται. Εννοώ ότι πολύ δύσκολα μπορεί ο κόσμος να αποδεχθεί πως μια γυναίκα έχει την αλήθεια και την ανατροπή που χρειάζεται η ροκ μουσική. Αυτό το ένιωσα στο πετσί μου, αλλά τα κατάφερα σιγά-σιγά και χωρίς τυμπανοκρουσίες. Εκεί θέλω να καταλήξω: Δεν χρειάζεται η υπερβολή, αλλά η επιμονή -μια ήρεμη δύναμη. Έχουμε μάθει κι εμείς λάθος βέβαια. Στην ντρίμπλα, στην πονηριά, στον έμμεσο τρόπο και αυτό δεν μας βοηθάει. Όλοι οι άνθρωποι -όχι μόνο οι γυναίκες- πρέπει να είμαστε ειλικρινείς, όσο δύσκολο κι αν φαίνεται στην αρχή.

Έχεις δεχτεί ποτέ άσχημη ή απρεπή συμπεριφορά από άτομα του χώρου επειδή είσαι γυναίκα;
Εννοείται. Βέβαια, για μένα, το «απρεπή» δεν λέει και κάτι. Έχω τον τρόπο να αντιμετωπίσω ό,τι και να μου πει κάποιος. Πιο πολύ έχω βιώσει απαξιωτική συμπεριφορά και νομίζω πως πρόκειται για ένα από αυτά τα πράγματα που σε δυναμώνουν.

Μια στιγμή που σου έχει μείνει αποτυπωμένη στο μυαλό από τα 20 χρόνια πορείας σου με τους Μπλε;
Είναι πάρα πολλές. Πλέον κάθε στιγμή είναι πολύτιμη, ξέρεις, όλα έχουν ένα τέλος. Όσο σκέφτεσαι πως μια κατάσταση μπορεί να τελειώσει ρουφάς την κάθε στιγμή. Σκέφτομαι όλες τις θυσίες που κάναμε για να παίξουμε ένα live, ειδικά παλιά που δεν υπήρχε Διαδίκτυο, κινητά και όλες αυτές οι ανέσεις. Θυμάμαι να παίζουμε Αλεξανδρούπολη, έξω να έχει 40 βαθμούς Κελσίου και εμείς να ταξιδεύουμε με ένα αυτοκίνητο που δεν είχε air condition, να παίζουμε σε διάφορα μέρη και μετά να στήνουμε λίγο πιο κάτω σκηνές και να μένουμε εκεί για καμιά βδομάδα. Αυτές οι αναμνήσεις είναι ανεκτίμητες για μένα. Πολλές φορές απορώ πώς τα κάναμε όλα αυτά.

Μια πολύ έντονη στιγμή που μου έρχεται είναι όταν είχαμε παίξει στον Άρδα, παλιότερα, όταν έσφυζε από ζωή και γίνονταν συναυλίες. Μιλάμε για κοινό με Έλληνες, Τούρκους, Βούλγαρους, δεκάδες χιλιάδες άτομα. Θυμάμαι μια φορά υπήρχε τόση ενέργεια στην ατμόσφαιρα που έλεγες «δεν μπορεί, κάτι θα συμβεί». Παίζουμε με Active Member και Ξύλινα Σπαθιά και έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο η κατάσταση που έχουν βγει οι Active Member και κάποιοι από το κοινό πετάνε κουτάκια μπύρας. Ξέρεις, εκεί είναι πυρηνικά τα live. Ο Νικήτας παρεξηγείται και πηδάει στο κοινό για να δείρει τον κόσμο. Τον κάνουν μαύρο στο ξύλο και έρχεται ασθενοφόρο να τον πάρει. Εντωμεταξύ έχουμε βγει να παίξουμε εμείς και ο Παπαποστόλου, που γράφει μουσική και παίζει σαξόφωνο, κυνηγιέται με κάποιους πάνω στη σκηνή, πέφτει, σπάει το πόδι του. Για να μη στα πολυλογώ, τελικά όλοι φύγαμε με ασθενοφόρο εκείνο το βράδυ (γέλια). Δεν πρόκειται να το ξεχάσω αυτό. Η συναυλία συνεχίστηκε κανονικά, λες και όλα αυτά ήταν στο πρόγραμμα. Ήταν σκέτη εκτόνωση, κανείς δεν παραπονέθηκε στο τέλος.

Μου είπες πως όλα έχουν ένα τέλος. Υπονοείς κάτι με αυτό;
Όλα είναι μέσα στο μυαλό μας και τα συζητάμε πολύ ψύχραιμα. Προτιμάμε να το τελειώσουμε εμείς και να μη μας αφήσει από μόνο του. Πάντα εξετάζουμε και αυτήν την προοπτική. Αν κάτι πρέπει να το αφήσεις στην άκρη σαν ωραία φωτογραφία και να πας για άλλα. Βέβαια, δεν είναι κάτι που σκεφτόμαστε να γίνει άμεσα.

Στα πιο άμεσα βέβαια, έχετε το live στο Κύτταρο αύριο. Τι θα παρουσιάσετε εκεί;
Όλη μας τη δισκογραφία και επιλεγμένες διασκευές αγαπημένων κομματιών. Βέβαια, ποτέ δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθεί η βραδιά, μιας και πάντα στο τέλος επιτρέπουμε σε όποιον θέλει να ανέβει και να τραγουδήσει μαζί μας.

Ελπίζω βέβαια να μη φύγετε πάλι με ασθενοφόρο.
Θα το προσπαθήσουμε, τώρα πια δεν αντέχουμε το πολύ ξύλο (γέλια).

Οι Μπλε θα εμφανιστούν ζωντανά στο Κύτταρο αύριο το βράδυ. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Περισσότερα από το VICE

Ο Γιώργος Μαυρίδης Δεν Έχει Τίποτα Κοινό με Αυτούς που Ονειρεύονται να Πνίξουν Πρόσφυγες στη Θάλασσα

«Το Αποτέλεσμα μιας Σύγκρουσης θα Ήταν Αβέβαιο» - Ένας Διεθνολόγος Ξεδιαλύνει τις Ελληνοτουρκικές Σχέσεις

«Η Γυναίκα Έχει Στόμα για να Γλείφει»: Γυναίκες Μιλούν για τους Έλληνες Weinstein