Ο Εμμανουήλ Καραλής Θέλει Πρώτα να Βγάλει Γένια και Μετά να Γίνει ο Καλύτερος Αθλητής του Κόσμου

Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον αθλητισμό σε ηλικία τριών ετών. Ξεκίνησα με την κολύμβηση, συνέχισα με το τάε κβον ντο, το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Είμαστε μία οικογένεια με παράδοση στον αθλητισμό. Ο πατέρας μου ήταν πρωταθλητής στο δέκαθλο, έχοντας πετύχει πανελλήνιο ρεκόρ και η μητέρα μου ήταν αθλήτρια στο άλμα εις μήκος. Όταν έγινα 12 χρόνων, οι δυο τους με έφεραν στο ΟΑΚΑ, για να κάνω στίβο. Ο πατέρας μου ήθελε να ακολουθήσω τα βήματά του και να γίνω δεκαθλητής. Γι’ αυτό με ώθησε στο άλμα επί κοντώ, που μάλλον είναι το δυσκολότερο άθλημα του δεκάθλου. Από τις πρώτες μου εμπειρίες, το επί κοντώ με κέρδισε. Μου άρεσε η αίσθηση του να είμαι στον αέρα και να βλέπω τον ουρανό. Όταν έκανα το πρώτο άλμα, είπα στον εαυτό μου, «Εδώ είμαστε». Για χάρη του επί κοντώ γύρισα την πλάτη μου στα άλλα εννέα αθλήματα του δεκάθλου και τελικά δεν έκανα το χατίρι του πατέρα μου.

Μικρός ήμουν τρελαμένος με τα Pokemon και τη Λεγεώνα των Υπερηρώων. Από παιχνίδια στο προαύλιο μου άρεσαν τα κλασικά, δηλαδή το κρυφτό και το κυνηγητό. Εντάξει, για να πω την αλήθεια, το κυνηγητό μου άρεσε λίγο παραπάνω, επειδή έτρεχα γρήγορα και δύσκολα με έπιαναν. Στο σχολείο ήμουν μαθητής του 17, αυτό που λέμε «μέτριος προς καλός». Το αγαπημένο μου μάθημα ήταν η φιλοσοφία και αυτό επειδή στη φιλοσοφία δεν βάζεις παρωπίδες, δεν είναι όπως τα μαθηματικά, όπου ένα και ένα κάνει δύο. Η φιλοσοφία σου ανοίγει το μυαλό, δεν είναι μια ευθεία, μπορείς να πάρεις πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις. Σε κάνει να βλέπεις τα πράγματα από διαφορετικές οπτικές γωνίες, να σκέφτεσαι πράγματα που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν σκέφτονται καθημερινά. Μοιάζει ίσως με το άλμα επί κοντώ, επειδή και στη φιλοσοφία πετάς με τη σκέψη.

Όταν πήγαινα ποδόσφαιρο, ήμουν πολύ αστείος, επειδή έκανα συνέχεια κωλοτούμπες. Δεν έπαιζα ποδόσφαιρο, έκανα τα δικά μου. Κάποια μέρα, ο προπονητής πήγε και είπε στη μητέρα μου: «Το παιδί δεν κάνει για ποδόσφαιρο, να το πάτε σε άλλο άθλημα». Στο μπάσκετ ήμουν καλύτερος, δεν ξέρω γιατί, ίσως επειδή και εκεί με κάποιον τρόπο πετάς, όπως και στο επί κοντώ. Μάλλον γι’ αυτό όλη την ώρα έκανα άλεϊ-ουπ. Αν δεν με κέρδιζε ο στίβος, νομίζω ότι θα είχα προσπαθήσει να γίνω μπασκετμπολίστας.

Όταν ήμουν 12 ετών, πήγα για πρώτη φορά στην Ουγκάντα. Ήταν πολύ όμορφα και για να το πω απλά, δεν ήταν όπως παρουσιάζεται η Αφρική στην τηλεόραση, δηλαδή μόνο φτώχεια και ανέχεια. Υπάρχουν προβλήματα, αλλά υπάρχουν και ευκατάστατες περιοχές, ο κόσμος ζει και στην Αφρική, δεν πεθαίνει δεξιά και αριστερά, όπως συχνά πιστεύουμε. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι αντί να βλέπεις σκύλους, εκεί βλέπεις μαϊμουδάκια και ζωάκια της ζούγκλας. Παρότι η Ουγκάντα είναι η δεύτερη πατρίδα μου, έχοντας γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ελλάδα, νιώθω περισσότερο Έλληνας μέσα μου.

Λόγω της αφρικανικής καταγωγής μου, έχω δεχτεί και -γιατί να το κρύψω;- ακόμη δέχομαι ρατσισμό. Όμως μπαίνει από το ένα αυτί και βγαίνει από το άλλο. Δεν αφήνω τέτοιου είδους αρνητικά σχόλια να επηρεάζουν την ψυχή μου. Συχνά γελάω με αυτά που μου λένε. Πρέπει να μάθεις να είσαι δυνατός χαρακτήρας και να μην τα αφήνεις να περάσουν μέσα σου. Εγώ πήρα από τη μητέρα μου τη δυναμικότητα στον χαρακτήρα. Όμως ο στίβος με ατσάλωσε. Είναι αυτή η τεράστια παιδευτική δύναμη της αποτυχίας και της κούρασης, που σε ωριμάζει και σε κάνει πιο ανθεκτικό στις δυσκολίες. Μαθαίνεις πως όταν δεν σου βγαίνει κάτι, υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να τα καταφέρεις: να σηκωθείς και να προσπαθήσεις ξανά και ξανά και ξανά.

Συνήθως τελειώνω την προπόνηση γύρω στις οκτώ το απόγευμα και μέχρι τις 11:30 το βράδυ έχω πέσει στο κρεβάτι μου. Με εξαίρεση κάποιες ειδικές περιστάσεις, με τους φίλους μου βγαίνω κατά κανόνα «αθλητικές ώρες», όπως λέμε, δηλαδή από τις πέντε το απόγευμα μέχρι τις δέκα το βράδυ, φυσικά μόνο τα Σάββατα, που δεν έχω απογευματινή προπόνηση. Οι προπονήσεις μου, που κρατούν περίπου έξι ώρες κάθε μέρα, περιλαμβάνουν πολλά διαφορετικά πράγματα: ενδυνάμωση, τρέξιμο, ενόργανη, βάρη. Ο επικοντιστής πρέπει να είναι και δυνατός και ελαστικός και ταχύς και εκρηκτικός. Είναι ένα μίνι δέκαθλο, ένα εξαιρετικά τεχνικό άθλημα που χρειάζεται μεγάλη σωματική και ψυχική προετοιμασία.

Γενικά, η ζωή μου έχει αρκετές «θυσίες». Δεν μπορώ να βγαίνω έξω, για να ξενυχτήσω, πρέπει να κοιμάμαι νωρίς και να σηκώνομαι νωρίς, πρέπει να απέχω από ποτά και junk food. Όμως όλα αυτά δεν τα βλέπω ως θυσίες, αλλά ως επιλογές μου. Έχω βάλει στόχο να γίνω πρωταθλητής και ξέρω τι πρέπει να κάνω. Το βλέπω ως μέρος της προσπάθειάς μου, ως τον χάρτη που θα με οδηγήσει στον προορισμό μου. Όταν θα φτάσω εκεί, ξέρω πως θα είμαι χαρούμενος, έχοντας κάνει το καλύτερο δυνατό. Άλλωστε, για μένα το επί κοντώ είναι κάτι σαν πάρτι, αλλά χωρίς ποτά.

Στα έξι χρόνια που κάνω επί κοντώ, ο πατέρας μου ήταν πάντα πιο αυστηρός κριτής από τη μητέρα μου, ίσως επειδή έκανε και εκείνος το ίδιο άθλημα. Το ρεκόρ του στο επί κοντώ ήταν 4,80 μ. Μέχρι να το φτάσω, ήταν πολύ απαιτητικός μαζί μου, μου έλεγε συνέχεια, «Δεν το κάνεις σωστά, πρέπει να κάνεις καλύτερα το ένα, πρέπει να κάνεις καλύτερα το άλλο». Όταν έσπασα το ρεκόρ του και έφτασα στα 4.85 μ., του είπα: «Μπαμπά φτάνει, τώρα ξέρω τι κάνω, όλα θα πάνε καλά».

Μετά επιτυχία στο Μπέρμιγχαμ, πολλοί άνθρωποι με ρωτούν, «Πώς είναι να είσαι ευτυχισμένος στα 18;». Εγώ απαντάω πως έγινα ευτυχισμένος, όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με το άλμα επί κοντώ, ένα άθλημα που μου έδωσε πολλά από αυτά που έχω σήμερα και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό.

Απολαμβάνω το ότι φίλοι μου είναι πολύ περήφανοι για μένα και χαίρονται μαζί μου για όσα μου έχουν συμβεί τις τελευταίες μέρες. Είναι οι άνθρωποι που με αγάπησαν και με στήριξαν προτού τα καταφέρω, που με αποδέχθηκαν ως τον απλό Εμμανουήλ. Τώρα με βλέπουν στην τηλεόραση και λένε: «Αυτός είναι φίλος και συμμαθητής μας, έχουμε selfie μαζί του στο Instagram». Επίσης, χαίρομαι πολύ όταν κόσμος με σταματάει στον δρόμο και με ρωτάει, «Εσύ δεν είσαι ο Εμμανουήλ Καραλής;», την ώρα που κάποιος άλλος λέει, «Ναι, ναι, αυτός είναι», ζητώντας μου να βγάλουμε μαζί φωτογραφίες.

Δεν μπορώ να πω ότι δεν μου αρέσει η δημοσιότητα. Είναι ενθαρρυντικό ο κόσμος να αναγνωρίζει τους κόπους και τις επιτυχίες μου. Ωστόσο, ξέρω ότι ο στόχος μου δεν είναι να γίνω διάσημος, ο στόχος μου είναι να γίνω ο καλύτερος αθλητής του αύριο, σε παγκόσμιο επίπεδο. Όταν πέτυχα το πρώτο παγκόσμιο ρεκόρ στα 16 μου, είχα αγχωθεί πάρα πολύ. Ήταν η πρώτη μου επιτυχία, το πρώτο «μπαμ» και δημοσιογράφοι έρχονταν στο σχολείο, για να μου μιλήσουν. Δεν το ελέγχαμε σωστά. Τώρα έχουμε βάλει τα όριά μας και δεν αφήνουμε τη δημοσιότητα να μας επηρεάζει περισσότερο απ’ όσο πρέπει. Δεν θα αφήσω τα φώτα των media να με αποσπάσουν από τους στόχους και τα όνειρά μου.

Η δημοσιότητα έρχεται πάντα με τις επιτυχίες. Όμως, προτού πετύχεις, σε έχουν ήδη βρει πολλές αποτυχίες. Το 2017, μου έσπασε το κοντάρι στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου και έχασα την πρόκριση για τον τελικό, όπου ήμουν ένα από τα φαβορί για το χρυσό μετάλλιο. Μια εβδομάδα αργότερα, στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, έσπασε ξανά το κοντάρι μου. Τα δύο περιστατικά έφεραν για μένα μια πολύ δύσκολη σεζόν. Το αντιμετώπισα, με τη στήριξη των προπονητών, των φίλων και της οικογένειάς μου.

Δεν βλέπω τις επιτυχίες μου ως προσωπικές, αλλά ως οικογενειακές. Θεωρώ ότι η οικογένεια είναι το Α και το Ω σε ό,τι κάνουμε. Δεν ξέρω πού θα βρισκόμουν αυτήν τη στιγμή, χωρίς την οικογένειά μου. Δεν ξέρω αν θα έκανα άλμα επί κοντώ, πόσο καλά θα τα πήγαινα, ποιος θα ήμουν. Είμαι ευλογημένος που όλη η οικογένειά μου είναι υγιής, με προσέχει και με συμβουλεύει σε ό,τι χρειάζομαι. Μαζί τα έχουμε καταφέρει μέχρι σήμερα.

Κατά καιρούς με ρωτούν για τη σχέση μου για το κοντάρι. Εγώ απαντώ για πλάκα, «Είμαστε αρραβωνιασμένοι, σκεφτόμαστε να παντρευτούμε». Υπάρχουν κάποιοι αθλητές -όπως η Yelena Isinbayeva- που έχουν πει ότι μιλούν στο κοντάρι τους. Εγώ δεν του μιλάω, αλλά πού και πού το φιλάω, μετά από κάποια πετυχημένη προσπάθεια, σε στιλ, «Τα καταφέραμε, μωρό μου».

Στον ελεύθερο χρόνο μου παίζω κιθάρα, κλασική και ηλεκτρική. Μου αρέσει να παίζω blues κομμάτια και μπαλάντες, τέτοια πράγματα. Ένα από τα κομμάτια που λατρεύω είναι το «Black Magic Woman», ένα από τα πρώτα τραγούδια που έμαθα. Ακούω πολύ hip hop και inspirational rap, επειδή μου δίνει κίνητρο στην προπόνηση. Όμως είμαι από τους τύπους που δεν βάζουν παρωπίδες στη μουσική, άρα θα ακούσω και ελληνικά και rock. Η μουσική μου αρέσει τόσο, που αν δεν γινόμουν αθλητής, μάλλον θα γινόμουν μουσικός, ίσως και σχεδιαστής μόδας, αφού πάντα σκεφτόμουν να βγάλω τη δική μου συλλογή ρούχων. Εκτός από τη μουσική, παίζω video games -κυρίως Kings and Legends, FIFA, NBA, Call of Duty- και βλέπω ταινίες, αφού οι σειρές απαιτούν πολύ χρόνο και πρέπει να ξενυχτήσεις, για να δεις αρκετά επεισόδια. Μια από τις ταινίες που είδα τελευταία και μου άρεσε πολύ ήταν το Black Panther του Ryan Coogler. Όταν με ρωτάνε αν μου αρέσει να διαβάζω βιβλία από χόμπι, τους απαντάω: «Τα διάβασα όλα στο σχολείο».

Λόγω του άλματος επί κοντώ έχω ταξιδέψει σε πολλά μέρη του κόσμου. Από ελληνικά μέρη ξεχωρίζω το Μέτσοβο και τη Σαντορίνη. Γενικά, μου αρέσουν οι τοποθεσίες με βουνά, όπου όλα φαίνονται από ψηλά, όπως συμβαίνει και με το άλμα επί κοντώ. Ο ουρανός γίνεται δικός σου. Για βόλτα σε αθηναϊκές συνοικίες, έχω μία αδυναμία στο Κολωνάκι. Από το εξωτερικό, τρελαίνομαι για το Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας: Με εντυπωσιάζει η μπαρόκ διάσταση της πόλης, τα μεσαιωνικά στενά της, το κάστρο.

Συχνά, αθλητές ή παράγοντες του αθλητισμού λένε ότι το ελληνικό κράτος δεν στηρίζει τους αθλητές όσο θα έπρεπε. Η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Όλοι δυσκολευόμαστε, ως Έλληνες έχουμε μάθει να παλεύουμε με ό,τι έχουμε και έχουμε αποδείξει ότι στο τέλος επιβιώνουμε. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνεχίσουμε να παλεύουμε.

VICE Video: Ο Νίκος Παππάς τα Λέει Χύμα Μέχρι την Κόρνα της Λήξης

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Όταν με ρωτούν τι περιμένω στο μέλλον, το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι ότι θέλω επιτέλους να βγάλω γένια. Περιμένω και περιμένω και περιμένω, αλλά δεν βγάζω! Όσον αφορά το άλμα επί κοντώ, αποφεύγω τους μακροπρόθεσμους στόχους -για παράδειγμα, δεν σκέφτομαι τους Ολυμπιακούς Αγώνες που θα γίνουν σε δύο χρόνια- και επικεντρώνομαι στο πώς αύριο θα γίνω καλύτερος απ’ ό,τι ήμουν χθες και πώς θα χαρώ περισσότερο το παιχνίδι. Νομίζω ότι αν παίζεις το παιχνίδι που αγαπάς, όλα θα έρθουν, ακόμη και η κορυφή.

Περισσότερα από το VICE

Ζωντανοί-Νεκροί σε Ψυχιατρική Κλινική: Φωτογραφίες του Ένοχου Μυστικού της Ελληνικής Κοινωνίας

H Αισθητικός που Έκανε Διπλή Ζωή ως Βαρόνος Κοκαΐνης

«Άβυζη», «Χοντρή», «Σημαδεμένη» - Γυναίκες στην Ελλάδα Φωτογραφίζονται Μιλώντας για το Body Shaming

Ακολουθήστε τον Θοδωρή Χονδρόγιαννο στο Facebook, στο Twitter και στο Instagram.