Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE New Zealand.
Όταν ο O.J. Simpson κρίθηκε αθώος, στις 3 Οκτωβρίου του 1995, είπα το πρώτο μου «πάρτε τα», όπως έκαναν πολλά μαύρα αδέρφια εκείνη την ημέρα. Όλο αυτό το σούσουρο για τα γάντια που βρέθηκαν στον τόπο του εγκλήματος, τις καταθέσεις των μαρτύρων και τα στοιχεία που προέκυψαν από το δείγμα DNA δεν είχαν σημασία – αυτό που είχε σημασία ήταν ότι αυτός ο «μαύρος άνδρας», αυτός ο πρώην παίκτης του αμερικάνικου ποδοσφαίρου, εκνεύρισε ολόκληρο το έθνος των «λευκών και προνομιούχων» και με κάποιον τρόπο κατάφερε να τη σκαπουλάρει.
Η έκβαση της υπόθεσης ήταν αδιανόητη, αν σκεφτεί κανείς ότι τα δικαστήρια κατέστρεφαν τις ζωές των μαύρων κατηγορουμένων για αιώνες. Η ενοχή του για τη δολοφονία της πρώην γυναίκας του Nicole Brown Simpson και του συντρόφου της, RonaldGoldman, δεν μας απασχολούσε τόσο όσο η κατατρόπωση ενός συστήματος που ευνοούσε τους λευκούς, στον απόηχο του ξυλοδαρμού του Rodney King και την εξέγερση του Λος Άντζελες.
Η επιλογή ενός από τους δύο είναι σαν να διαλέγεις ανάμεσα σε μια κατσαρίδα και έναν αρουραίο.
Εκ των υστέρων, όμως, δεν μπορούμε να είμαστε περήφανοι για τον τρόπο που κάποιοι μαύροι όπως εγώ -ειδικά οι άνδρες- αντέδρασαν στην ετυμηγορία. Από την άλλη βέβαια, δεν μπορείς και να τους κατηγορήσεις. Το μόνο πράγμα για το οποίο ήμασταν ένοχοι ήταν η δίψα για μια δικαιοσύνη που νιώθαμε ότι αξίζουμε.
Ας μεταφερθούμε τώρα μπροστά στον χρόνο και ας φτάσουμε στον «αγώνα του αιώνα» που διεξήχθη πριν από λίγες μέρες. Δύο εξίσου ψωνισμένοι αλαζονικοί τύποι, μπήκαν στο ρινγκ. Στη μια γωνία ο Floyd Mayweather, ένας άνδρας που έχει καταδικαστεί για άσκηση ενδοοικογενειακής βίας κατ' εξακολούθηση και στην άλλη γωνία, ο Conor McGregor, στον οποίο ασκήθηκε κριτική για τα ρατσιστικά σχόλια που έκανε σκόπιμα πριν από τον αγώνα, ώστε να θησαυρίσουν οι διοργανωτές. Η επιλογή ενός από τους δύο είναι σαν να διαλέγεις ανάμεσα σε μια κατσαρίδα και έναν αρουραίο. Θα ήθελες να εξαφανιστούν και οι δύο, όμως αναγκάζεσαι να υποστηρίξεις τον λιγότερο ενοχλητικό. Έτσι, επέλεξα τον Mayweather, επειδή ήταν μαύρος.
Μπορώ ήδη να ακούσω την ερώτηση που πλανάται στην ατμόσφαιρα: πώς διαφέρεις από τους ρατσιστές με τις προκαταλήψεις σου; Ελπίζω πως είναι κατανοητό ότι ο πραγματικός ρατσισμός απαιτεί μια δύναμη που μπορεί να μετατρέψει το φυλετικό μίσος σε καταπίεση κάποιου άλλου, αφαιρώντας του το δικαίωμα της ισότητας. Ας αφήσουμε στην άκρη, λοιπόν, αυτήν την ηλίθια οπτική. Αν μη τι άλλο, το αποκαλώ αφοσίωση στη φυλή σου. Είμαι υπέρ των μαύρων όσο τίποτα και αντιρατσιστής μέχρι το μεδούλι.
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.
Η οπτική μου γωνία δεν είναι μονάχα αποτέλεσμα του μαύρου μου χρώματος, αλλά και του γεγονότος ότι είμαι άνδρας και δεν έχω βιώσει προσωπικά τη σωματική κακοποίηση. Αυτή η απειρία μου με κάνει να ξεχνάω εύκολα τις επτά κατηγορίες για κακοποίηση του Mayweather, από τις οποίες οι τέσσερις κατέληξαν σε καταδίκες, ενώ στα θύματά του συγκαταλεγόταν η Josie Harris, μητέρα τριών από τα παιδιά του. Ξεχνάω επίσης το γεγονός ότι ο μεγάλος του γιος, ο Koraun Mayweather, κάλεσε κάποτε την Αστυνομία και αργότερα περιέγραψε με λεπτομέρειες στην ένορκη κατάθεσή του την επίθεση που είχε δεχτεί η μητέρα του. Επίσης, κλείνουμε τα μάτια στην πραγματικότητα και παραβλέπουμε το ότι ο Mayweather δεν έχει εμφανιστεί ποτέ μετανιωμένος, ούτε έχει παραδεχτεί κάτι από όλα αυτά, παρά το γεγονός ότι κρίθηκε ένοχος στην υπόθεση Harris. Αντ' αυτού, εγώ, ως μαύρος άνδρας, μπόρεσα με ευκολία να υποστηρίξω έναν τέτοιο χαρακτήρα, επειδή ένιωθα να ενισχύει ένα φανταστικό «εγώ» μου. Ήταν μια γροθιά στον Trump. Ο καλύτερος μποξέρ της εποχής μας, ο Floyd Mayweather εναντίον κάποιου πότε-πότε ρατσιστή εν ονόματι Conor McGregor.
Έχω προσπαθήσει να δικαιολογήσω τον O.J., παρά τα φριχτό του παρελθόν, το οποίο δεν ήταν και τόσο «μαύρο και περήφανο», και το λάθος είναι δικό μου. Οι μαύρες γυναίκες από την άλλη, μας προειδοποιούσαν για χρόνια για αυτού του είδους τα άτομα, καθώς εμείς εξακολουθούσαμε να υπερασπιζόμαστε τον Bill Cosby που κατηγορούνταν για βιασμό, τον Michael Jackson, κατά του οποίου υπήρχαν ισχυρισμοί για σεξουαλική κακοποίηση και τον R. Kelly που φέρεται να είχε διαπράξει σεξουαλικά εγκλήματα. Οι ιστορίες αυτών των ανδρών ξαφνικά συνυφαίνονται με τις ιστορίες για τη δική μας σχέση με τη λευκή υπεροχή, τη σχέση μας με το σύστημα και τη σχέση μας με το παλιό κατεστημένο που τιμωρεί μαζικά τους μαύρους άνδρες. Τελικά, κάποιοι από εμάς παλεύουν να κρατηθούν, αρνούμενοι να αφήσουν κάποιον άλλο να τους πει ποιον να πιστέψουν. Αντ' αυτού, επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν τις νίκες των αξιοκατάκριτων, για να σηκώσουν το μεσαίο τους δάχτυλο στις αδικίες του παρελθόντος.
H νίκη αυτή είναι εφήμερη, από τη στιγμή που σημαίνει ότι οι επευφημίες μας εγκρίνουν αποτρόπαιες συμπεριφορές.
Σε αυτές τις στιγμές, το τελευταίο πράγμα που θέλουμε να διαβάσουμε είναι ένα άρθρο άποψης από κάποιον που δεν κατανοεί πόσο εύθραυστο είναι να είσαι μαύρος – τη συνεχή ανάγκη να υψώνουμε τους ομοίους μας πάνω από τα φυλετικά εμπόδια. Οι δικοί μου λάθος λόγοι για τους οποίους υποστήριξα τον Mayweather το Σάββατο ξεπερνούν ένα απλό άρθρο για μεγάλους αθλητές που τη γλιτώνουν. Όταν έγραψα στο Twitter «ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟΝ» και πόσταρα τα memes, είχα ξεχάσει τα πάντα. Μπροστά στο διακαές μου πάθος να «τσακίσω τον ρατσισμό» από την οπτική γωνία ενός μαύρου άνδρα, κατέληξα να υποστηρίζω κατά λάθος έναν εν δυνάμει κωλοχαρακτήρα.
Δεν κερδίζω τίποτα έτσι. Κανείς από μας δεν κέρδισε ποτέ κάτι έτσι. Μπορεί να τσαντίζουμε ένα μάτσο λευκούς με τη νίκη του Mayweather ή με την αθώωση του O.J. Simpson, όμως η νίκη αυτή είναι εφήμερη, από τη στιγμή που σημαίνει ότι οι επευφημίες μας εγκρίνουν αποτρόπαιες συμπεριφορές. Είναι εντελώς βλακώδες, ειδικά όταν έχουμε τόσους μαύρους ανθρώπους/αθλητές τους οποίους μπορούμε να θαυμάζουμε. Πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε σαχλαμάρες, μόνο και μόνο για να ξεφτιλίσουμε τον ξέρετε-ποιον. Μια χαρά τα καταφέρνει και μόνος του.
Περισσότερα από το VICE
Στη Θεσσαλονίκη Γίνονταν Νεκροτομές τα Μαύρα Μεσάνυχτα με Ταρίφα 300 Ευρώ
Ένας Άνδρας Φαίνεται να Κρατάει iPhone σε Αυτόν τον Πίνακα του 1937
H Ζωή μου ως Διεθνής Λαθρέμπορος Κοκαΐνης, από τα 30.000 Ευρώ τον Μήνα Μέχρι την Κατρακύλα