Καθόταν στο κεφαλόσκαλο του ορόφου έξω από τον σύλλογο Thai Boxing, ταϊλανδέζικης πυγμαχίας, που φιλοξενείται σε μία παλιά πολυκατοικία του κέντρου της Θεσσαλονίκης, με την υγρασία να μυρίζει έντονα. Χαμογελά πλατιά και απλώνει ευγενικά το χέρι της, λέγοντας σχεδόν ντροπαλά το όνομά της. «Με λένε Χασίνα, εγώ είμαι», λέει. Έτσι συστήνεται η 13χρονη πρωταθλήτρια του Muay Thai (Μουάι Τάι), ένα προσφυγόπουλο από το Αφγανιστάν που μέσα από την πολεμική τέχνη του Σιάμ που διδάσκεται στη Θεσσαλονίκη, προσπαθεί να ξεχάσει τα όσα πέρασε στην πατρίδα της. Όπως τη βόμβα που έπεσε στο σχολείο της, στην Καμπούλ, σκοτώνοντας τους περισσότερους συμμαθητές της. Η Χασίνα μαθαίνει μόλις πέντε μήνες Μουάι Τάι και πήρε το πρώτο της χρυσό μετάλλιο, εξουδετερώνοντας σε αγώνες δύο συνομήλικες αθλήτριες, μία από την Αλβανία και μία από την Ελλάδα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Περιμένει στο κεφαλόσκαλο μαζί με τη μητέρα της, Χαλίμα, μία ευγενική γυναίκα που μιλάει ελάχιστα αγγλικά και καθόλου ελληνικά. Κρατάει από το χέρι και κάνει παρατηρήσεις στον μικρό της γιο, τον οκτάχρονο Αλί, ο οποίος γνωρίζει ελληνικά, αφού μαζί με την αδερφή του πηγαίνουν στο δημοτικό σχολείο. Βρίσκονται σχεδόν έναν χρόνο στη Θεσσαλονίκη, ενταγμένοι στο πρόγραμμα React για τους πρόσφυγες και η οικογένεια φιλοξενείται σε ένα διαμέρισμα. Είναι ο τρίτος τους χρόνος στην Ελλάδα και όπως φαίνεται, θα μείνουν εδώ.Η πόρτα του συλλόγου της ταϊλανδέζικης πυγμαχίας στη Θεσσαλονίκη ανοίγει και μπροστά υπάρχει ένα ρινγκ. Από την οροφή είναι κρεμασμένοι σάκοι του μποξ και το πάτωμα έχει καλυφθεί από μαύρα και κόκκινα ελαστικά καλύμματα (τατάμι), ενώ απέναντι μία μπάρα, πέρα ως πέρα, έχει τοποθετηθεί μπροστά από τον καθρέφτη που καλύπτει όλη την πλευρά. Ο 36χρονος Μο Μαγκαμί είναι και αυτός Αφγανός, ζει περισσότερα από 15 χρόνια στην Ελλάδα και είναι προπονητής του Μουάι Τάι, ακολουθώντας τα βήματα του αδερφού του. «Ερχόταν ένας φίλος μου εδώ, μου είπε για το Μουάι Τάι και έτσι ήρθα. Μου αρέσει πολύ, δεν φοβάμαι», λέει η Χασίνα, που μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα έχει φύγει για τα αποδυτήρια και επιστρέφει φορώντας το σορτσάκι και τα γάντια του μποξ.
Όταν μπαίνει στο ρινγκ, το γλυκό της πρόσωπο με το πλατύ χαμόγελο και τις αχνές φακίδες στα μάγουλα αλλάζει αμέσως. Δένει τα χέρια της με μπαντάζ -αυτές τις λωρίδες υφάσματος που τα προστατεύουν από κατάγματα- και είναι φανερή η αλλαγή. Η αντιμετώπιση του σάκου του μποξ τη σκληραίνει, τα μάτια της στρογγυλεύουν, αγριεύουν. Το δεξί κροσέ της μετακινεί αυτόν τον βαρύ όγκο που κρέμεται από την οροφή και αφήνει σημάδι. «Δοκιμάστε εδώ, είναι πιο μαλακό», χαμογελάει η Χασίνα και χτυπάει με το πόδι τον σάκο. Τα χτυπήματα είναι πιο δυνατά στα πατ, τους κόκκινους στόχους που κρατάει στα χέρια του ο Μο, ο προπονητής της. Από τη μία κροσέ και άπερκατ με τα χέρια και από την άλλη, λόου με τα πόδια. Οι κινήσεις γίνονται γρήγορα και δυνατά, και συνοδεύονται από κραυγές της 13χρονης, η οποία δείχνει ότι το ζει, σαν να είναι μέσα στο ρινγκ, αντιμετωπίζοντας μία αντίπαλο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
VICE Video: Μενίδι, Ιστορίες από το Ρινγκ
«Δεν βλέπω την αντίπαλο σαν εχθρό. Σκέφτομαι να παίξουμε σαν φίλες και η καλύτερη ας κερδίσει», μας αφοπλίζει. Χρησιμοποιεί με την ίδια ευχέρεια χέρια και πόδια, χτυπάει τον σάκο με γονατιές. «Θα γίνει πρωταθλήτρια αν συνεχίσει. Είναι πειθαρχημένη, έχει ταλέντο. Δεν είναι όλοι για όλα, η Χασίνα είναι γεννημένη γι’ αυτό», λέει ο προπονητής της. Στον σύλλογο ταϊλανδέζικης πυγμαχίας έχει και άλλους πρόσφυγες και μετανάστες, από το Ιράν, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, αλλά οι περισσότεροι είναι Έλληνες.«Χάρηκα πάρα πολύ, σκέφτηκα πόσο γρήγορα έφτασε και πήρε χρυσό μετάλλιο, είναι σκληρό αλλά αφού της αρέσει δεν θα την εμποδίσω», λέει στο VICE η Χαλίμα, η μητέρα της που βλέπει την κόρη της να προπονείται. Τα βήματά της φαίνεται πως θα ακολουθήσει και ο Αλί, ο οκτάχρονος γιος της, που ήδη ξεκίνησε να προπονείται στο Μουάι Τάι.
Η οικογένεια της Χασίνα είναι τρία χρόνια στην Ελλάδα. Πέρασαν από την Τουρκία στη Μυτιλήνη και έμειναν δύο χρόνια στη Μόρια. Εκεί η 13χρονη έχασε δύο χρόνια χωρίς να πάει σχολείο και έτσι φέτος τελειώνει την Ε' Δημοτικού. «Μου αρέσει περισσότερο εδώ, όλες οι φίλες μου είναι Ελληνίδες», λέει. «Εδώ είναι καλά, όχι όπως στο Αφγανιστάν. Θυμάμαι μια μέρα (σ.σ. στο Αφγανιστάν), η μαμά μου είπε να μην πάω στο σχολείο επειδή ήθελε να τη βοηθήσω στις δουλειές. Το σχολείο ήταν δίπλα στο σπίτι μας. Σε κάποια στιγμή ακούστηκε μία έκρηξη, ήταν βόμβα. Αν εκείνη την ημέρα πήγαινα, σήμερα δεν θα ήμουν εδώ», λέει και το βλέμμα της στρέφεται στο πάτωμα όταν θυμάται τις στιγμές και τους συμμαθητές της που δεν ζουν πια.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η Χασίνα κοιτάζει με δέος την πινακίδα του συλλόγου ταϊλανδέζικης πυγμαχίας στο ημικύκλιο της οποίας υπάρχει ένας μαχητής του Μουάι Τάι. Γνωρίζει πως η πυγμαχία των οκτώ άκρων είναι σκληρό και δύσκολο άθλημα, όμως της αρέσει, θέλει να γίνει πρωταθλήτρια και μπορεί, όπως λέει ο προπονητής της. Οι περισσότεροι έρχονται εδώ να μάθουν αυτοάμυνα επειδή τα αποτελέσματα στο Μουάι Τάι είναι άμεσα, όμως η Χασίνα θα πάει ψηλά», λέει. Στο σχολείο της, ένα δημοτικό στους Αμπελόκηπους, οι συμμαθητές της γνωρίζουν πως μαθαίνει πολεμικές τέχνες. Η ίδια δεν το διατυμπανίζει, όμως η κολλητή της φίλη, Βιβή, αισθάνεται ασφαλής. «Αν επιχειρήσει κάποιο αγόρι να την πειράξει… δεν θα τολμήσει».
Περισσότερα από το VICEΦωτογραφίες Από τη Ζωή σε Μια «Κατάληψη Ναρκωτικών» στη ΒαρκελώνηΟ Έλληνας RockyΜια Βόλτα στα Στενά της Θεσσαλονίκης με Έναν Ντελιβερά Λαθραίων ΤσιγάρωνΓια τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.