Κείμενο: Μαρία Ψαρά

«Τι είναι σωβινισμός μπαμπά;», ρωτάει το μικρό Κρητικόπουλο τον πατέρα του. Κι αυτός, αφού ψάχνει πώς να απαντήσει και… ζορίζεται, απαντά με παρρησία «Σωβινιστές αγόρι μου είναι αυτοί που βάζουν την Ελλάδα πάνω από την Κρήτη μας!».

Αυτό ακριβώς ισχύει για τους Κρητικούς. Και οι Ηρακλειώτες, μπορεί να γκρινιάξουν κατά καιρούς για την χωρίς ρυμοτομία πόλη τους, για τους «χωριάτες» συντοπίτες τους και για τα ίδια στέκια που βλέπουν τον ίδιο κόσμο κάθε μέρα, αλλά όταν βρεθούν εκτός Κρήτης, θα νοσταλγήσουν τον τόπο τους, θα κρατήσουν τα έθιμά τους και θα νιώσουν περήφανοι για την καταγωγή τους. Μην τυχόν και πεις τίποτα άσχημο για το Ηράκλειο, θα σε κάνουν εχθρό. Κι ας το αναγνωρίζουν οι ίδιοι πρώτοι ότι έχεις δίκιο…

Η αλήθεια είναι ότι όσοι έχουν ζήσει στο «δημοκρατικό Ηράκλειο» έχουν περάσει καλά. Γιατί η φιλοξενία και το νοιάξιμο είναι βασικό συστατικό των σχέσεων, γιατί όλα είναι κοντά, αλλά και επειδή σε μια μικρή μεγάλη πόλη δίπλα σε θάλασσα και βουνό μπορείς να βρεις τα πάντα.

Και παρόλο που έλεγα να μην το πω, τελικά δεν θα κρατηθώ: σαν το Ηράκλειο δεν έχει!

Να βρίσκεις πάντα παρέα για καφέ, ακόμη κι αν κατεβαίνεις μόνος σου στο κέντρο.

Να ξέρεις ότι η πλατεία λέγεται «Λιοντάρια» και όχι «Λιονταράκια» όπως το λένε οι περισσότεροι τουρίστες.

Να ξέρεις ότι περπατώντας στο κέντρο της πόλης μπορεί και να βγεις σε αυλή σπιτιού, αλλά αυτό να είναι φυσιολογικό.

Να διακόπτεις τη συνομιλία ή την κλήση σου όταν περνάει αεροπλάνο. Ετσι κι αλλιώς, δεν ακούγεσαι (το αεροδρόμιο είναι μέσα στην πόλη).

Τα καλοκαίρια να παρακολουθείς παραστάσεις και συναυλίες στην Οαση, μέσα στα ενετικά τείχη (ή πάνω, αν είσαι τζαμπατζής).

Διαβάστε: Τι σημαίνει να είσαι…

Να έχεις πάει έστω μία φορά στον τάφο του Καζαντζάκη.

Να μπορείς να ξεχωρίζεις την οδό 1821 από την οδό 1866.

Να έχεις πάει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή σου σε γάμο στον Αγιο Τίτο.

Να θυμάσαι ότι στη γιορτή του πολιούχου Αγίου Μηνά, τα πάντα είναι κλειστά.

Να πηγαίνεις για μπάνιο καθημερινά μόλις ανοίξει ο καιρός, μετά τη δουλειά.

Να ξέρεις το καφενείο Σαρανταυγά, ακόμη κι αν δεν έχεις καθίσει ποτέ για καφέ εκεί.

Να τρως καλτσούνια όλο το χρόνο.

Να έχεις να διαλέξεις από τουλάχιστον έξι μοναδικά, πεντανόστιμα τυριά: φέτα, γραβιέρα, κεφαλοτύρι, μυζήθρα, τυροζούλι.

Να πηγαίνεις στον πεζόδρομο της Κοραή για καφέ. Κι αν δεν καταλήγεις εκεί, πάντως να περνάς για να κόψεις κίνηση.

Να ξέρεις ότι ο μόλος του παλιού λιμανιού λέγεται «λεωφόρος by pass» από τους καρδιοπαθείς που συνηθίζουν να περπατάνε επειδή το σύστησε ο γιατρός.

Να είσαι πεπεισμένος ότι το βουνό «Γιούχτας» είναι ο Δίας ξαπλωμένος και στη μύτη του έχει χτιστεί το εκκλησάκι του Αφέντη Χριστού.

Να ξέρεις ότι χοχλιούς (και δη μπουμπουριστούς) θα βρεις μετά τις πρώτες βροχές.

Να σου στέλνουν οι γονείς σου δέματα όπου κι αν βρίσκεσαι, με τσικουδιά, λάδι και κρασί.

Να πηγαίνεις όταν έχει Απόκριες στα μπαλνταφάν (sic), τα μασκέ πάρτι που οργανώνονται κυρίως σε ξενοδοχεία (και να ανακαλύπτεις όταν μεγαλώνεις ότι η λέξη μπαλνταφάν προκύπτει από το γαλλικό balle d' enfants).

Να πηγαίνεις τα Σάββατα στη λαϊκή ανεξαρτήτως ηλικίας, όπου βρίσκεις συγγενείς και φίλους ανεξαρτήτως ηλικίας.

Να πηγαίνεις στη λιτανεία του Επιταφίου και να μυρίζεις τα μύρα που έχουν ρίξει λίγο νωρίτερα.

Να τρως Μεγάλη Παρασκευή μέχρι σκασμού στα ουζερί του Αγίου Δημητρίου.

Να τρως μπουγάτσα την Πρωτοχρονιά. Και μπουγάτσα με τυρί. Κατά προτίμηση στον Κιρκόρ.

Να ξέρεις ότι τα λουκουματζίδικα είναι τα αφτεράδικα της πόλης.

Να έχεις πάει τουλάχιστον μία φορά στην Κνωσσό και στο αρχαιολογικό μουσείο και να έχεις συνοδεύσει όλους τους φίλους σου από αλλού που έχουν έρθει για διακοπές στο Ηράκλειο.

Στις παραλίες της Αμνησού να έχεις κάνει τα καλύτερα μπάνια σου, βλέποντας τα αεροπλάνα να προσγειώνονται μπροστά σου.

Να ξέρεις ότι το παλιό Ξενία (του αρχιτέκτονα Κωνσταντινίδη) παραμένει εγκαταλελειμμένο και να σε πιάνει η καρδιά σου.

Να ξέρεις τι είναι «γρόθος» και να το χρησιμοποιείς πιο συχνά από το «μαλάκας».

Να έχεις συγγενείς σε (τουλάχιστον) ένα χωριό, οι οποίοι να στέλνουν χόρτα, ελιές, φρούτα και… κοτόπουλα.

Να γιορτάζεις τους Μανώληδες ανήμερα Χριστουγέννων. Να μην ξέρεις τι να πρωτογιορτάσεις δηλαδή.

Να λες χρόνια πολλά στις ανύπαντρες (παρθένες) Μαρίες στις 21 Νοεμβρίου και στις παντρεμένες τον 15αύγουστο.

Να έχεις φασωθεί τουλάχιστον μία φορά στη ζωή σου στον Κούλε ή έστω πίσω από το παλιό Ξενία (που σήμερα έχει γκρεμιστεί).

(Aν είσαι πάνω από 30) Να έχεις πάει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή σου για ποτό στο Αβγό. Να ξέρεις πού ήταν το Καφεθέατρο.

Να κλείνεις ραντεβού στην Αστόρια (κεντρικό ξενοδοχείο-σινεμά απέναντι στην πλατεία Ελευθερίας) ή στη Βικελαία (βιβλιοθήκη).

Να ξέρεις ότι τα μαγαζιά είναι κλειστά τα καλοκαιρινά Σάββατα. Ιδιοκτήτες και εργαζόμενοι πάνε κι αυτοί για μπάνιο.

Να τρως σουβλάκι (για 3) από τα Λιοντάρια και να χορταίνεις και να ξέρεις ότι η σος στην πίτα σου είναι… γιαούρτι.

Να τρως παραδοσιακά κρητικά προϊόντα στο Ηράκλειο και να καταλαβαίνεις ότι τόσο καιρό ούτε παραδοσιακά ούτε κρητικά ήταν αυτά που αγόραζες από την Αθήνα.

Να έχεις κάνει τουλάχιστον ένα φίλο σου ντίρλα από τις ρακές που τον κερνάς από το πρωί και που αν δεν πιει θα σε προσβάλει.

Να ξέρεις πώς ψήνεται το αντικρυστό και να θεωρείς το οφτό απαραίτητο για κάθε τραπέζι.

Να έχεις ακούσει τουλάχιστον μία ιστορία για πούλμαν Ηρακλειωτών στα Χανιά που τού έσκασαν τα λάστιχα.

Να έχεις περάσει ώρες ατελείωτες στο κατάστρωμα των Knossos Palace, Festos Palace κλπ.

Να είσαι περήφανος γιατί κατάγεσαι από έναν περήφανο και φιλόξενο λαό.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.