Ο διάλογος επαναλαμβάνεται σε λούπα περίπου όσο ζω. Θα με ρωτήσουν από πού είμαι, θα πω «από την Αθήνα», θα γείρουν το κεφάλι με κατανόηση, εγώ θα προσθέσω «ναι αλλά ο μπαμπάς μου είναι από την Πόλη» για να αναζωπυρώσω το ενδιαφέρον τους και μετά θα αρχίσουμε να μιλάμε για την Κωνσταντινούπολη, ωσάν όλο το υπόλοιπο να μην συνέβη ποτέ.

Πάντα ακουγόταν λάθος αυτό το «από Αθήνα». Δεν έλεγε τίποτα για μένα, τουλάχιστον όχι κάτι σαν αυτό που θα 'λεγε το «Πατρινή», «Ναουσαία», «Σιφνιά» ξέρω γω. Δεν μου έδινε κανέναν έξτρα πόντο, για να μην πούμε ότι σήμαινε ότι δεν έχω εξοχικό ΠΟΥΘΕΝΑ. Μια άπατρις.

Διαβάστε εδώ: Τι Σημαίνει να Είσαι…

Μα πραγματικά, τι σημαίνει να είσαι Αθηναίος; Εγώ για παράδειγμα μεγάλωσα στη Φιλοθέη, πήγα σχολείο στην Παλλήνη, εργάστηκα για χρόνια στην Ομόνοια και τώρα πηγαινοέρχομαι καθημερινά στο Νέο Φάληρο. Το πρωί πάω βόλτα το σκύλο στις όχθες του Ποδονίφτη, κάτω από τους ευκάλυπτους, το απόγευμα βλέπω τη θάλασσα πίσω από τον κόμβο της εθνικής από το γραφείο, το βράδυ χαλάω τα τακούνια μου στα πεζοδρόμια του κέντρου. Ποιο αυθαίρετο νήμα μπορεί να τα ενώσει όλα αυτά; Τι απ' όλα με «κάνει» Αθηναία;

Τελευταία νιώθω άβολα και με την τάση έρωτα για την πόλη που μοιάζει να κατακλύζει πολλούς. Δε λέω, η Αθήνα έχει όμορφες γωνιές και γειτονιές, αλίμονο, έχουμε υπέροχα μπαρ και μια χαρά εστιατόρια, έχουμε και την Ακρόπολη και τον περιφερειακό Λυκαβηττού φυσικά, αλλά τουλάχιστον εγώ αν μπορούσα να διαλέξω, δεν θα διάλεγα να μένω εδώ. Από την άλλη, νιώθουμε άνετα στην πόλη μας περίπου με τον τρόπο που νιώθουμε άνετα στο κορμί μας. Δεν ξέρω τι απ' όλα πάνω μου θα «διάλεγα» αν μπορούσα να διαλέξω, αλλά έχω μάθει αν όχι να τα αγαπώ, τουλάχιστον να ζω με αυτά.

Είμαι λοιπόν Αθηναία ακριβώς όπως είμαι 1,67 κι έχω λακκάκι στο σαγόνι – επειδή έτσι.

Μπορώ να καβαλήσω το αυτοκίνητο και να πάω ως το Σούνιο, ένα βράδυ, γιατί η φίλη μου θέλει να μιλήσουμε.

Μπορώ να σταθώ Κηφισίας και Αλεξάνδρας και να μην έχω σήμα στο κινητό.

Μπορώ να πάω στο Δαναό και να πω γεια στον Αντρέα.

Μπορώ να ακούσω μια ραδιοφωνική εκπομπή από την αρχή ως το τέλος σε μια οποιαδήποτε διαδρομή με το αυτοκίνητο.

Να σταθώ στην ανηφόρα της Ειρήνης Αθηναίας στου Στρέφη για να βγάλω φωτογραφία στο instagram.

Να χαλάσω τα λάστιχα πατώντας στο διαχωριστικό της λεωφορειολωρίδας στη Χαριλάου Τρικούπη και να τυφλωθώ από τον ήλιο όταν δύει κατεβαίνοντας την Ιπποκράτους.

Επειδή είμαι Αθηναία μπορώ να ψηφίζω στη Β' Αθήνας που κάπως μετράει, αλλά να μην έχω λόγο στο Δήμο Αθηναίων γιατί μπορεί να είμαι Αθηναία αλλά προφανώς όχι αρκετά.

Επειδή είμαι Αθηναία μού επιτρέπεται να μην ξέρω όλους τους δρόμους απ' έξω και να σαστίζω κάθε φορά όταν βλέπω θάλασσα (και τουρίστες).

Μπορώ να έχω κλήσεις από κάθε αρχή που μπορεί να κόψει κλήσεις.

Μπορώ να συγκινούμαι και να μετατρέπω σε εικόνες τα τραγούδια για την Αθήνα όπως το Ζεϊμπέκικο της Πατησίων της Βούλας Σαββίδη.

Να το πατάω στη Συγγρού και να βγάζω φωτογραφία τη θέση πάρκινγκ στο Mall γιατί χάνομαι. Πάντα.

Επειδή είμαι Αθηναία μπορώ να κλείνομαι σπίτι για να μην πέσω στους λάθος ανθρώπους γιατί παρά τα πέντε εκατομμύρια είμαστε χωριό και βγαίνουμε όλοι σε τρία μπαρ.

Σημαίνει ότι δικαιούμαι να βρίσω το ζευγάρι των Αμερικανών που παρομοίασαν την πόλη μου με τη Βυρηττό, διατηρώντας για πάρτη μου το προνόμιο της κριτικής.

Ότι μπορώ να πάω στη Δροσιά για πεϊνιρλί, αν ποτέ δεν είμαι σε δίαιτα. Να φάω σε πραγματικά έθνικ εστιατόρια και να μην έχω δοκιμάσει ακόμα το σουβλάκι του Κώστα (και των δύο).

Επειδή έτυχε να είμαι Αθηναία σημαίνει ότι έχω τις Κυριακάτικες πριν από την Κυριακή. Ότι ξέρω πώς μυρίζει η αρχή της άνοιξης στο Χαλάνδρι και την Κολοκοτρώνη.

Αθηναία σημαίνει ότι ξέρω ότι η πόλη μού κάνει παρέα όταν έχω αϋπνία. Και ναι, ότι μπορώ να διαλέξω εγώ ιδιαίτερη πατρίδα, όπου μου καπνίσει.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.