Μια Ημέρα με Έναν Πρώην Διακινητή Μεταναστών

Κείμενο, Φωτογραφίες: Τζένη Τσιροπούλου

Μοιάζει περίεργο να περνάς μια όμορφη μέρα με έναν πρώην διακινητή μεταναστών. Το ραντεβού μου με τον Foued ξεκινάει σε ένα καφέ κάπου στην ανατολική Τυνησία και συγχρόνως αρχίζει κι ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο: τότε που πήρε και εκείνος τον δρόμο για την Ευρώπη ψάχνοντας το όνειρο μιας καλύτερης ζωής και κατέληξε να γίνει διακινητής στα ελληνικά σύνορα. Κατά λάθος, όπως λέει ο ίδιος.

Θωρακίζει το βλέμμα του πίσω από τα μαύρα γυαλιά ηλίου ενώ καπνίζει αρειμανίως. Μεγάλωσε σε μια φτωχή συνοικία-γκέτο στην Τύνιδα όπου τα παιδιά «παίζουν» κυνηγητό με την αστυνομία καθημερινά. Άνεργος και βλέποντας τη χώρα του ως «νεκροταφείο ονείρων», ξεκίνησε το ταξίδι του για την Ευρώπη χωρίς χαρτιά αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον, για να καταλήξει να γίνει ο ίδιος διακινητής μεταναστών στην Ελλάδα. Από τις λέξεις που θυμάται στα ελληνικά, σχεδόν μπορώ να σχηματίσω το παζλ της ζωής του: «Από πού είσαι ρε μαλάκα;», «Όχι, δεν έχω λεφτά», «αστυνομία», «χαρτιά», «δρόμος», «ούζο». Το όνειρό του είναι να ξαναπεράσει στην Ευρώπη.

Η πολιτική των συρμάτινων τειχών που υψώνονται στη Γηραιά Ήπειρο δεν φαίνεται να αποθαρρύνει τη μετανάστευση χωρίς χαρτιά αλλά αντιθέτως η δυσκολία αυξάνει τα κέρδη της μεταφοράς για τους διακινητές καθώς και τους θανάτους αυτών που προσπαθούν να διασχίσουν κυρίως τα θαλάσσια σύνορα. Παρ'όλο που οι πληροφορίες σχετικά με την παράνομη διακίνηση μεταναστών είναι ελάχιστες και σποραδικές λόγω της υπόγειας φύσης της εν λόγω «επιχείρησης», η Ευρωπαϊκή Αστυνομική Υπηρεσία (Europol) εκτιμά ότι έως και 30.000 άτομα εμπλέκονται σήμερα στη διακίνηση μεταναστών στην Ευρώπη. Με την ταρίφα να ποικίλλει και με τη διακίνηση να χαρακτηρίζεται ως «χαμηλού ρίσκου και υψηλής απόδοσης», υπολογίζεται ότι η εν λόγω δραστηριότητα εξελίσσεται σε οργανωμένη βιομηχανία και κάνει δισεκατομμύρια να αλλάζουν χέρια, συναγωνιζόμενη το εμπόριο ναρκωτικών και όπλων.

VICE: Πώς ξεκινάει το ταξίδι σου για την Ευρώπη;
Foued: Δεν ήθελα να μείνω άλλο στην Τυνησία. Εδώ δεν υπάρχουν δουλειές, είναι δύσκολα. Μια μέρα κάνεις μεροκάματο και την επομένη τίποτα. Ακόμα κι αν βρεις δουλειά, τα χρήματα δεν φτάνουν. Ένας φίλος μου θα έφευγε για την Τουρκία και έφυγα το 2009 μαζί του (σ.σ. από την Τυνησία πετάς στην Τουρκία χωρίς βίζα). Από την Τουρκία φτάσαμε με τα πόδια στην Ελλάδα, στην Ορεστιάδα. Η αστυνομία μας έπιασε και μας έστειλε στην Αθήνα. Όταν έφτασα εκεί, είδα έναν άλλο κόσμο. Ήταν η πρώτη μου φορά στην Ευρώπη και τίποτα δεν ήταν όπως το είχα φανταστεί, δεν ήταν νορμάλ.

Δηλαδή;
Τοξικομανείς στην Ομόνοια, παντού. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι δεν έπρεπε να μείνω εκεί. Έκανα μια βόλτα, ήπια μια μπύρα και πήγα σε ένα ίντερνετ καφέ να δω ένα χάρτη να καταλάβω πού βρίσκομαι και πού μπορώ να πάω. Η μόνη λύση ήταν μέσω ΠΓΔΜ, μετά Σερβία και Ουγγαρία. Είναι δύσκολο να σκέφτεσαι ότι πρέπει να διασχίσεις τόσες χώρες χωρίς χαρτιά αλλά δεν είχα άλλη επιλογή. Αν έμενα στην Ελλάδα θα υπέφερα. Έξι στάσεις θα έκανα. Ήθελα να φτάσω στο Βέλγιο. Ξεκίνησα το ταξίδι και την πρώτη φορά έφτασα μέχρι τη Νις, 240 χιλιόμετρα από το Βελιγράδι. Εκεί μας έπιασε η αστυνομία και μας ανάγκασε να γυρίσουμε στην ΠΓΔΜ παράνομα. Δεν υπάρχει κάποια επίσημη συμφωνία, σε στέλνουν πίσω παράνομα. Η αστυνομία με το στρατό μας πήγαν μέχρι τα σύνορα και μας είπαν «Φύγετε τώρα». Να πάμε πού; Το μόνο που τους νοιάζει είναι να μην είμαστε στο έδαφός τους. Στην ΠΓΔΜ με έπιασαν πάλι. Ήμουν μόνος και μου είπαν να φύγω. Να πάω πού τώρα; Να πάω στη Σερβία, μου είπαν. Με πήγαν σε μια χαράδρα, στα σύνορα. Ήμουν στο πουθενά. Αριστερά μου η ΠΓΔΜ και δεξιά μου η Σερβία. Με παράτησαν εκεί. Κάθισα, έκανα ένα τσιγάρο και περπάτησα πάλι προς την ΠΓΔΜ.

Έπεσα ξανά πάνω στην αστυνομία. «Φύγε, φύγε» μου είπαν. «Να μη σε βλέπουμε μπροστά μας. Προς τα όπου θες αλλά φύγε». Στο δρόμο είχα χάσει όλα μου τα χρήματα. Κατάφερα να ξαναμπώ στην Ελλάδα αλλά είχα μόνο 5 ευρώ στην τσέπη μου.

Και πώς έγινες διακινητής;
Είχα ξεμείνει στα σύνορα, στη βόρεια Ελλάδα χωρίς λεφτά. Πέρασαν δυο μέρες έτσι και την τρίτη μέρα βρέθηκαν μπροστά μου δυο Αλγερινοί που ήθελαν να περάσουν τα σύνορα προς την ΠΓΔΜ. Εγώ τώρα ήξερα τα περάσματα. «Πόσο θα κοστίσει να μας δείξεις το δρόμο;» με ρώτησαν. Χρειαζόμουν απλά λίγα χρήματα για να πάω στην Αθήνα. 50 ευρώ ζήτησα. Το εισιτήριό μου για το λεωφορείο στην Αθήνα. Κι έτσι ξεκίνησαν όλα.

Στη Σερβία είχα γνωρίσει κάποιον, μου είχε δώσει το τηλέφωνό του και μου είχε πει ότι αν θέλω να με βοηθήσει την επόμενη φορά να τον πάρω τηλέφωνο. Δεν μου είχε περάσει από το μυαλό το να δουλέψουμε μαζί αλλά χρειαζόμουν μια επαφή στη Σερβία. Αυτός ήταν ο πρώτος σοφέρ που χρησιμοποίησα και εκείνος έκανε τις επαφές στην ΠΓΔΜ.

Τους πήγα μέχρι το σταθμό των τρένων στη Bitola, στην ΠΓΔΜ. Τους έγραψα τα ονόματα των πόλεων, τους είπα πώς να αποφύγουν τους συνοριοφύλακες για να μην την πατήσουν όπως εγώ και έτσι έφτασαν στην Ουγγαρία. Με πήραν τηλέφωνο και έλεγαν «Ευχαριστούμε! Ευχαριστούμε!». Έδωσαν το τηλέφωνό μου στους φίλους τους. Με τα 50 ευρώ αγόρασα φαγητό και πέρασα μια ήσυχη νύχτα. Την επόμενη μέρα ήρθαν να με βρουν 16 άτομα που ήθελαν να περάσουν τα σύνορα. Έτσι έβγαλα 400 ευρώ. Μόνο οι τέσσερις τα κατάφεραν, οι υπόλοιποι γύρισαν πίσω αλλά αυτό δεν ήταν δικό μου πρόβλημα. Μου ζήτησαν να τους βρω ένα αυτοκίνητο και θα πλήρωναν καλά λεφτά. Τηλεφώνησα στο γνωστό μου στη Σερβία. Εκείνος πήρε 5.000 ευρώ και εγώ 2.000. Τελικά δεν πήρα ποτέ το λεωφορείο για την Αθήνα.

Οι διακινητές ήταν ντόπιοι;
Κυρίως ναι, ένας Σέρβος στη Σερβία και ένας Αλβανο-σκοπιανός στην ΠΓΔΜ. Στην Αθήνα είχαμε όλες τις εθνικότητες. Έλληνες, Αλβανοί, Σομαλοί, Αφγανοί, Πακιστανοί.

Τους βγάζατε και πλαστά χαρτιά;
Όχι, αυτό δεν ήταν δική μου δουλειά.

Γιατί δεν έφυγες μαζί τους εφόσον ήθελες να πας στο Βέλγιο;
Είχα αποθαρρυνθεί τελείως. 15 μέρες ποδαρόδρομος, το βράδυ περπάτημα, το πρωί ύπνος χωρίς να μπορείς να βγεις στο δρόμο. Είχα περπατήσει 550 χιλιόμετρα σύνολο. Τα παπούτσια δεν ξεκόλλαγαν από τα πόδια μου. Και ήθελα να βγάλω μερικά λεφτά γιατί τώρα η δουλειά κυλούσε.

Πού έμενες;
Πέρασα ένα μήνα σε ένα μικρό σπίτι κοντά στη Φλώρινα. Ήταν μέσα σε χωράφια με καλαμπόκι. Ο ιδιοκτήτης με βρήκε αλλά δεν είχε πρόβλημα και με άφησε να μείνω. Μετά αγόρασα μια ψεύτικη ταυτότητα με 150 ευρώ και έγινα ένας τύπος από τη Ρουμανία. Έτσι νοίκιασα ένα ωραίο διαμέρισμα έξω από τη Φλώρινα. Πέρασε ένας χρόνος έτσι και κάποια στιγμή κουράστηκα. Η δουλειά είχε πολύ άγχος και τρέξιμο εξαιτίας της αστυνομίας που μας κυνηγούσε. Βρήκα δυο Μαροκινούς να δουλεύουν για εμένα. Τα λεωφορεία από την Αθήνα έφταναν πια γεμάτα μετανάστες που ήθελαν να περάσουν τα σύνορα. Οι μετανάστες έμεναν μερικές μέρες στην πόλη μέχρι να τα κανονίσουμε όλα και άφηναν καλά λεφτά στην τοπική αγορά. Άνοιγαν καινούρια μαγαζιά χάρη σε αυτούς. Οι ντόπιοι μου φέρονταν πολύ καλά αλλά το 2010 αποφάσισα να τα παρατήσω γιατί τα προβλήματα συνεχώς αυξάνονταν.

Με την αστυνομία;
Όχι, με τους μετανάστες. Έφταναν πλέον τεράστιοι αριθμοί και πολλοί ήθελαν να περάσουν χωρίς λεφτά και ξέσπαγαν επεισόδια. Πήγα στην Αθήνα και νοίκιασα ένα σπίτι.

Ήταν εύκολο;
Στην Αθήνα; Η πιο εύκολη πόλη. Αν έχεις λεφτά δεν σου ζητάνε ούτε χαρτιά, ούτε τίποτα. Έμεινα στου Ζωγράφου, στον Πειραιά και στο Νέο Κόσμο. Στην Αθήνα χάλασα όλα μου τα λεφτά.

Πώς;
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να χαλάσεις τα λεφτά σου στην Αθήνα (γέλια). Μετά από 3 μήνες γύρισα στα σύνορα γιατί ήθελα να φύγω από την Ελλάδα. Πέρασα τρία γκρουπ μεταναστών για να βγάλω κάποια χρήματα και όταν έφτασε το τέταρτο γκρουπ αποφάσισα να περάσω τα σύνορα μαζί τους. Ξανά στο δρόμο. Ήταν αρχές του 2011 και βρέθηκα στο Βελιγράδι. Έμεινα μερικές μέρες στη Σερβία, έκανα τις επαφές μου και βρήκα ένα σοφέρ. Ήταν ένας Σέρβος πρώην στρατιωτικός με αυτοκίνητο με ιταλικές πινακίδες. Κάναμε τη δουλειά μαζί. «Λάδωνε» και τους περνούσε όλους. Αφού περάσαμε τρία γκρουπ, στο τέταρτο πήρε τα λεφτά κι εξαφανίστηκε. Με άφησε με δώδεκα άτομα που είχαν ήδη πληρώσει και περίμεναν να τους μεταφέρουμε. Έπρεπε να εξαφανιστώ γιατί θα με σκότωναν αλλά πώς; Πήγα σε ένα φίλο μου που είχε μια πιτσαρία και υποσχέθηκε να με βοηθήσει. Βρήκαμε τρία ταξί να τους μεταφέρουν στα σύνορα με την Ουγγαρία αλλά ήξερα ότι ήταν κλειστά και ότι θα τους συλλάμβαναν. Θα έμπαιναν 15 μέρες φυλακή κι έτσι θα είχα χρόνο να διαφύγω. Αυτά είναι τα ρίσκα της δουλειάς.

Και τελικά τι έκανες;
Πέρασα παράνομα στη Ρουμανία αλλά εκεί δεν είχα επαφές όμως δουλειά μου ήταν να τις βρίσκω. Η γλώσσα μας είναι τα λεφτά. Όλοι θέλουν λεφτά. Στη Ρουμανία με συνέλαβαν και ο διερμηνέας μου είπε να κάνω αίτηση ασύλου αλλιώς θα πήγαινα φυλακή. Με πήγαν σε ένα ανοιχτό κέντρο κράτησης και εκεί μαζί με άλλους αποφασίσαμε να το σκάσουμε. Πληρώσαμε μια γυναίκα από τη Ρουμανία 700 ευρώ ο καθένας και μας πήγε στη Βιέννη. Έμεινα δυο βδομάδες και με βοήθησε ένας Τυνήσιος να βρω σπίτι. Από την Αυστρία έφτασα στο Βέλγιο μέσω Γερμανίας. Αυτό ήταν εύκολο γιατί ήμασταν συνέχεια στον αυτοκινητόδρομο. Το Βέλγιο είναι η πιο εύκολη χώρα κι ας μην έχεις χαρτιά. Είναι γεμάτη Άραβες και περνάς εύκολα απαρατήρητος. Στο Βέλγιο πήγα στην Πρεσβεία της Τυνησίας και έβγαλα διαβατήριο. Γνώρισα μια Γερμανο-αλγερινή και ήθελα να την παντρευτώ για να βγάλω χαρτιά στη Γερμανία αλλά τελικά δεν δέχτηκε.

Ήταν εύκολο να βγάλεις διαβατήριο;
Ναι. Λες ότι έχασες την τσάντα σου με το διαβατήριο μέσα. Δεν έχουν δικαίωμα να σου ζητήσουν αποδεικτικά ότι δεν είσαι παράνομος. Πήρα ένα τραίνο από τις Βρυξέλλες για το Μόναχο που έκανε μόνο μια στάση στην Κολωνία, για το μικρότερο δυνατό ρίσκο. Μόλις περάσαμε τα σύνορα είχε παντού Γερμανούς αστυνομικούς. Με έπιασαν. Έδωσα το διαβατήριό μου και έκανα τάχα πως έψαχνα την κάρτα διαμονής. Με κατέβασαν και μου είπαν ότι αν είμαι παράνομος θα με απελάσουν. Μου πήραν δαχτυλικά αποτυπώματα και εντόπισαν ότι είχα κάνει αίτηση ασύλου στη Ρουμανία. Μου είπαν ότι έπρεπε να γυρίσω στη Ρουμανία αλλά προτιμούσα χίλιες φορές την Τυνησία. Έμεινα δυο μήνες στη φυλακή στη Γερμανία. Επικοινώνησα με έναν Μαροκινό δικηγόρο και μου είπε ότι από τη συγκεκριμένη φυλακή δεν βγαίνει κανείς εκτός κι αν προκαλέσεις κάποιο επεισόδιο και σε πάνε στο δικαστήριο. «Τότε θα μπορέσω να σε βγάλω από κει μέσα», μου υποσχέθηκε. Έτσι χτύπησα το φύλακα με την τηλεόραση. Υποψιάστηκαν ότι το έκανα επίτηδες και δεν άσκησαν κατηγορίες εναντίον μου. Μου έδιναν φάρμακα για να κοιμάμαι. Μια μέρα με έβαλαν στο αεροπλάνο, με γύρισαν στη Ρουμανία και ξαναμπήκα φυλακή. Μετά από ένα μήνα ζήτησα να ακυρωθεί η αίτηση ασύλου που είχα κάνει και να με γυρίσουν στην Τυνησία. Μια οργάνωση επαναπατρισμού με συνόδευσε μέχρι την Τουρκία και μετά πήρα την πτήση για την Τυνησία. Έτσι από το 2012 είμαι πίσω. Είναι όμορφη η επιστροφή στην πατρίδα αλλά εδώ δεν υπάρχει μέλλον.

Με την οικογένειά σου μιλούσες;
Τους έλεγα ότι δουλεύω και ταξιδεύω. Ήξεραν ότι δεν έχω χαρτιά. Έβλεπαν κάθε φορά νούμερο από άλλη χώρα και ανησυχούσαν.

Όταν γύρισες στη Τυνησία είχες χρήματα; Συνήθως η δουλειά του διακινητή σου δίνει πολλά λεφτά.
Δεν είχα τίποτα. Δεν έκανα αυτή τη δουλειά για να βγάλω χρήματα αλλά για να ζήσω. Στη Σερβία έζησα για λίγο σε μια περιοχή πλουσίων με γήπεδα γκολφ. Ήθελα να γνωρίσω τις χώρες και τους ανθρώπους από όπου περνούσα.

Φοβόσουν γενικά;
Την πρώτη φορά που με έπιασε η αστυνομία στην Ελλάδα έτρεμα. Αλλά ξεχνάς το ρίσκο όταν υπάρχει απόλαυση.

Τώρα με το πέρασμα δια θαλάσσης Ελλάδα-Τουρκία υπολογίζεται ότι τα ποσά που βγάζουν οι διακινητές είναι τεράστια.
Είναι διαβολικό αυτό που κάνουν. Θέλουν να πεθαίνουν οι άνθρωποι. Θα μπορούσαν να τους μεταφέρουν με καλύτερες βάρκες και παίρνοντας μέτρα ασφαλείας και να κερδίζουν και πάλι χρήματα. Είναι θέμα πολιτικής. Είναι σφαγή και θέλουν να αφήσουν τους Σύρους να πεθαίνουν.

Εσύ διακινούσες μέσω θαλάσσης ποτέ;
Είχα ένα φίλο Έλληνα στην Κέρκυρα που επισκεύαζε εξωλέμβιες μηχανές και εκείνος μου το πρότεινε. Περνάγαμε μετανάστες στην Ιταλία αλλά παίρναμε μέτρα ασφαλείας. Αυστηρά μέχρι 25 άτομα στην κάθε βάρκα και καλές βάρκες που αντέχουν. Συνήθως παίρναμε 200-250 ευρώ ανά άτομο. Αυτό κράτησε πολύ λίγο. Μια φορά χάλασε η εξωλέμβιά τους μεσοπέλαγα και πήρα τηλέφωνο το λιμενικό. Ρίσκαρα αλλά δεν ήθελα να πεθάνουν οι άνθρωποι. Μετά από αυτό ο φίλος μου στην Κέρκυρα μπήκε φυλακή και δεν συνεχίσαμε.

Σε ένοιαζε αν τους έθετες σε κίνδυνο;
Από την ξηρά δεν υπάρχει ρίσκο. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να σε πιάσει η αστυνομία και να σε απελάσουν. Ένιωθα καλά να βοηθάω τους ανθρώπους να συνεχίζουν το ταξίδι τους.

Δίνατε κάποιες οδηγίες στους μετανάστες;
Υπήρχαν οικογένειες, μωρά, έπρεπε να τους πούμε πού να σταματήσουν να ξεκουραστούν, να αλλάξουν ρούχα και να φάνε. Ήμασταν συνέχεια σε επικοινωνία κατά τη διαδρομή. Εφόσον όλα πήγαιναν καλά, εγώ θα πλήρωνα μέσω Western Union αυτούς που τους είχαν βοηθήσει στο υπόλοιπο της διαδρομής. Υπήρχε πάντα ένα αυτοκίνητο που προπορευόταν για να ελέγχει αν υπάρχουν μπλόκα της αστυνομίας. Εμείς τους λέγαμε, ό,τι και να γίνει να λένε ότι είναι Παλαιστίνιοι. Ποιος θα μπορέσει να σε γυρίσει στην Παλαιστίνη;

Με την ελληνική αστυνομία τι γινόταν;
Δεν μας δημιουργούσαν προβλήματα γιατί κι αυτοί θέλουν να φύγουν οι μετανάστες. Έκαναν τα στραβά ματιά χωρίς να μας ζητάνε λεφτά. Στη Σερβία και στη Μακεδονία, όμως, η αστυνομία είναι η χειρότερη. Ξέρουν τα περάσματα και τα βράδια φοράνε πολιτικά και τη στήνουν για να κλέψουν τα λεφτά και τα υπάρχοντα των μεταναστών. Μου συνέβη πάρα πολλές φορές.

Πιστεύεις ότι αν η Ε.Ε. και οι κυβερνήσεις θέλουν να αποτρέψουν τη διακίνηση και τη μετανάστευση χωρίς χαρτιά, μπορούν;
Δεν θα μπορέσουν ποτέ γιατί υπάρχουν πολλά περάσματα και δρόμοι. Ακόμα και όλο το στρατό του κόσμου να βάλουν. Μονάχα αν ανοίξουν τα σύνορα μπορεί να σταματήσει η διακίνηση. Οι άνθρωποι θα μεταναστεύουν γιατί δεν έχουν πια τίποτα να χάσουν. Το δίκτυο των διακινητών δεν είναι τεράστιο αλλά η ανάγκη μας κάνει από τη μία να βρίσκουμε τους δρόμους και από την άλλη, να βγάζουμε κάποια λεφτά.

Είσαι ακόμα στα δίκτυα διακίνησης;
Τώρα είναι πολύ δύσκολο. Υπάρχει το Ισλαμικό Κράτος, η FRONTEX. Με τα άτομα από τη Σερβία, την ΠΓΔΜ, κρατάω επαφή. Τους θεωρώ φίλους μου γιατί ήταν τίμιοι μαζί μου.

Έχεις κρατήσει πράγματα από εκείνη την περίοδο να μου δείξεις;
Όχι δεν μπόρεσα να κρατήσω τίποτα. Κάθε φορά που μετακινείσαι πρέπει να τα αφήνεις όλα πίσω.

Πίστευα ότι είναι δύσκολο να μπεις στο δίκτυο των διακινητών. Δεν θα μου περνούσε ποτέ από το μυαλό βλέποντάς σε ότι ήσουν μέρος αυτού του κυκλώματος.
Οργανώναμε τη δουλειά από τα τηλέφωνα, χωρίς να έχουμε ιδωθεί ποτέ. Πολύ συχνά τύχαινε, λοιπόν, όταν κάποιος με γνώριζε από κοντά, να μου έλεγε ότι «αποκλείεται να είσαι εσύ που κάνεις αυτή τη δουλειά. Εγώ περίμενα να δω έναν μαφιόζο». Δεν με εμπιστεύονταν, μετά όμως με έπαιρναν τηλέφωνο να μου πουν ότι έφτασαν και να με ευχαριστήσουν.

Θέλεις να ξαναφύγεις;
Ναι γιατί δεν υπάρχει δουλειά και μέλλον στην Τυνησία. Θέλω να πάω στην Ευρώπη. Είναι πολύ δύσκολο όμως να βγάλεις βίζα. Χρειάζομαι κάποια χρήματα και μετά θα προσπαθήσω να ξαναπεράσω παράνομα μάλλον.

Μετανιώνεις για κάποιες από τις επιλογές σου;
Όχι. Τίποτα δεν είναι δυσκολότερο από το να περνάς μια ζωή άπραγος. Ακόμα κι ο πόλεμος είναι καλύτερος από το να περνάς τη ζωή σου μην κάνοντας τίποτα.

Περισσότερα από το VICE

Ύποπτη Τζιχαντίστρια Βρίσκεται Καθηλωμένη στον Έβρο

Η Ανθρωπιστική Κρίση Δεν Μειώθηκε το 2015 στην Ελλάδα

Κανείς Φοιτητής Δεν θα Εκδοθεί στην Ιταλία