H Ταινία του Dennis Cooper θα σας Χαρίσει Τρομακτικές Στύσεις

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

O Dennis Cooper δεν είναι κάποιο τέρας, αλλά τα βιβλία του τα λες και τερατώδη. Από τότε που ανακάλυψε την δουλειά του Μαρκήσιου Ντε Σαντ στην τρυφερή ηλικία των 15 ετών, ο Cooper έχει αφιερώσει την ζωή του στην παραγωγή ανελέητης και βίαιης μυθιστορηματικής φαντασίας, η οποία αγγίζει τα υψηλότερα καλλιτεχνικά επίπεδα. Τα βιβλία του είναι τρομακτικά, υπνωτιστικά και απόλυτα διεφθαρμένα, αλλά αν το στομάχι σας αντέχει να περάσει από ένα ολόκληρο μυθιστόρημά του, τότε ίσως βρείτε τους εαυτούς σας να φωτίζονται από το σκότος του συγγραφέα.

Ο Dennis είναι λες και λέει συνέχεια τις ίδιες ιστορίες: όλη του η δουλειά έχει να κάνει με τον εφηβικό πόθο, τον οποίο περιγράφει με σεβασμό και στοργή. Εντούτοις, αν και ο Cooper επιστρέφει ξανά και ξανά στα ίδια λημέρια, το κάνει με ακούραστα διαφορετικούς τρόπους. Αν και αυτό που τον έχει κάνει γνωστό είναι το σκανδαλώδες περιεχόμενο των βιβλίων του, εν τέλει η δομική συγγραφική του μαεστρία είναι αυτή με την οποία κερδίζει διθυραμβικές κριτικές. Αντιμετωπίζει τον λόγο του, την ποίησή του, τα κόμικς του, τις παραστάσεις του και το blog του με την προσεκτική και ακριβή αίσθηση ενός χειρουργού που βρίσκεται στην μέση μιας δύσκολης εγχείρησης.

Τώρα, μετά από χρόνια αναμονής, ο Cooper επιτέλους θα αποτυπώσει την μάτια του και κινηματογραφικά, με την πρεμιέρα της πρώτης του κινηματογραφικής ταινίας. Το Like Cattle Towards Glow, ακολουθεί 13 νεαρούς χαρακτήρες, οι οποίοι βρίσκουν τους εαυτούς τους σε διάφορες μπερδεμένες και επικίνδυνες καταστάσεις μέσω των σεξουαλικών τους περιπετειών. Λίγο μετά από την πρεμιέρα της ταινίας, το VICE μίλησε με τον Dennis για την αναρχία, την gay agenda και για την προσπάθειά του να δώσει στους αναγνώστες του περίπλοκες στύσεις.

VICE: Σε καλώ από το Los Angeles, το οποίο φαντάζει ως το ιδανικό Cooper-ικό περιβάλλον. Καταφέρνεις να γυρίσεις συχνά στην γενέτειρά σου;
Dennis Cooper: Επιστρέφω στο LA τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο, μιας και στο LA βρίσκεις του καλύτερους εορτασμούς του Halloween που υπάρχουν. Μου αρέσουν πολύ τα στοιχειωμένα σπίτια εκεί, είναι σαν τα κάστρα του Halloween και υπάρχουν εκατοντάδες από αυτά.

Θες να μου εξηγήσεις το Like Cattle Towards Glow;
Είναι χωρισμένο σε πέντε μέρη. Το κάθε μέρος είναι μια διαφορετική ιστορία με διαφορετικούς ηθοποιούς. Είναι μια περίεργη ταινία, πολύ αργή και με ιδιαίτερο βάθος υπό μια έννοια, αλλά και πολύ έντονη. Κάθε σκηνή της ταινίας έχει να κάνει με το σεξ, αλλά με διαφορετικό τρόπο, είναι ουσιαστικά μια ματιά στην σύγχυση που μπορεί να υπάρχει γύρω από το σεξ. Δεν είναι και πορνογραφική η ταινία, αλλά υπάρχουν κάποιες πολύ έντονες σεξουαλικές σκηνές.

Η πρώτη ιστορία είναι για έναν γκοθά που είναι πόρνος και πουλάει το σώμα του κάνοντας το πτώμα για τύπους που θέλουν να πειραματιστούν με την νεκροφιλία. Στην ιστορία του λοιπόν, κάποιος τύπος τον πληρώνει για τις υπηρεσίες του, αλλά κάτι πάει στραβά. Μετά υπάρχει και η άλλη ιστορία που έχει να κάνει με έναν spoken word καλλιτέχνη ο οποίος εργάζεται με έναν καλλιτέχνη της noise μουσικής. Κάνουν μια performance όταν ένα άτομο από το κοινό του επιτίθεται κα τον βιάζει επί σκηνής. Έπειτα, υπάρχει και μια ιστορία για μια κοπέλα και ένα αγόρι που ζουν στο δάσος και ντύνονται σαν τέρατα και αποφασίζουν να αρπάξουν έναν skateboarder και να τον σκοτώσουν. Υπάρχει και μια ιστορία για μια γυναίκα που διατηρεί ένα περίτεχνο σύστημα παρακολούθησης για να παρακολουθεί έναν νεαρό που ζει σε ένα καταφύγιο στην παραλία. Δεν ξέρω τι άλλο να σου πω…ο κόσμος πρέπει να δει αυτήν την ταινία γιατί είναι πολύ, πολύ κουλ.

Γιατί σου αρέσει να γράφεις τόσο πολύ για νεαρά, όμορφα αγόρια που σκοτώνονται;
Κοίτα, στην πραγματικότητα δεν ξέρω να σου πω, γιατί αν ήξερα δεν θα το έκανα ξανά και ξανά. Δεν ξέρω από πού έρχεται αυτό, άρχισα να χρησιμοποιών κάποιο μοτίβο όταν ήμουν έφηβος και όταν τα σκεπτόμουν ενώ ήμουν σε αυτήν την ηλικία, το σκεπτόμουν ως το σύμβολο του νεαρού, του αγνού ίσως. Πλέον όμως είμαι πολύ μεγαλύτερος και εξακολουθώ να γράφω για αυτό, χωρίς όμως να έχω την ηλικιακή σύνδεση. Δεν ξέρω λοιπόν να σου πω. Υπάρχει κάτι σε αυτό το οποίο βρίσκω πολύ τρομακτικό. Πάντα με συνάρπαζε η αντικειμενοποίηση. Ουσιαστικά δεν μου αρέσει καθόλου, γιατί όταν το κάνεις αυτό με ένα άτομο αφαιρείς από αυτόν τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του και τον μετατρέπεις σε ένα υπόδειγμα ομορφιάς και γοητείας το οποίο σε εκφράζει. Όταν ήμουν νεαρότερος συναναστρεφόμουν με άτομα τα οποία έπεφταν θύματα εκμετάλλευσης για αυτόν ακριβώς τον λόγο, δηλαδή ήταν όμορφοι, ο κόσμος γύρω τους έκανε τα πάντα για να τους αποκτήσει και μετά τους παρατούσαν. Παρά λοιπόν το γεγονός ότι αυτός ο κόσμος γύρω τους έλεγε ότι ενδιαφερόταν πραγματικά για αυτά τα γοητευτικά άτομα, ουσιαστικά το μόνο που ήθελαν ήταν να «κατακτήσουν» το όμορφο. Είναι κάτι το οποίο βρίσκω τρομακτικό και το βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον που το συναντάμε γύρω μας τόσο συχνά. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, αλλά προφανώς είναι κάτι που με ενδιαφέρει και για αυτό γράφω για αυτό συνεχώς, είναι κάτι που προσπαθώ να καταλάβω.

Έχεις πει, ότι οι χαρακτήρες σου λειτουργούν ως λογοτεχνικά «εξαρτήματα». Αυτό αφορά και το πώς χρησιμοποιείς το σεξ στην δουλειά σου;
Εξαρτάται πως το εννοείς, μιας και το σεξ στο βιβλίο είναι μεταξύ των χαρακτήρων…

Κοίτα, οι περισσότεροι που γράφουν για το σεξ, το παρουσιάζουν απίστευτα βαρετά. Δεν με ενδιαφέρει να έχει ο άλλος κάποια στύση ενώ με διαβάζει -ίσως κάποιες πιο περίπλοκες στύσεις- αλλά το σεξ από μόνο του δεν είναι κάποιο εξάρτημα. Υπάρχουν όμως άλλα μέσα που χρησιμοποιώ για να κάνω τον κόσμο να ασχοληθεί με την δουλειά μου και να την διαβάσει, γιατί συνηθίζω να γράφω για πράγματα που είναι άβολα και τρομακτικά.

Πρέπει να προσδώσω στην δουλειά μου μια αίσθηση ερωτισμού και μετά να περάσω κάτι το τρομακτικό ή το συναισθηματικό και εν τέλει να καταλήξω με το κατάλληλο μείγμα.

Έχει υπάρξει μια εμφανέστατη πρόοδος στο gay κίνημα κατά την διάρκεια της ζωής μου και πλέον το εν λόγω κίνημα είναι πολύ πιο «ορατό» από άλλες εποχές. Πως συνυπάρχει η δουλειά σου με αυτό το πολιτικό κίνημα και πώς έχει επηρεάσει τον τρόπο που δουλεύεις;
Καταρχήν, είμαι αναρχικός, οπότε δεν πιστεύω στην συλλογική ταυτότητα. Αν και είμαι gay, δεν έχω γράψει ποτέ για «αυτά που κάνουν οι gay». Γράφω για ανθρώπους που ζουν μόνοι τους και δεν αισθάνονται κάποια σύνδεση με κάποιον, ανεξάρτητα από τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις. Οπότε όχι, δεν έχει επηρεάσει τον τρόπο που δουλεύω.

Αυτό που έχει συμβεί στην πραγματικότητα, είναι πως το «gay» έχει γίνει κομμάτι του mainstream, άρα η gay θεματολογία κυκλοφορεί πολύ περισσότερο. Αρχικά την έβρισκες μόνο στα βιβλία, αλλά πλέον την συναντάς στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο, παντού, οπότε οι gay άνθρωποι δεν διαβάζουν βιβλία πλέον. Έχει το ενδιαφέρον του υπό μια έννοια, νομίζω πως έκανε την ζωή δύσκολη για πολλούς gay συγγραφείς οι οποίοι έγραφαν για αυτό το κοινό. Εμένα δεν με επηρεάζει και τόσο, μιας και το κοινό μου είναι αρκετά διαφορετικό.

Είναι κάτι το πολύ «φρέσκο» το γεγονός ότι δεν συνδέεσαι με την συλλογική gay ταυτότητα, ή ότι δεν αναγνωρίζεσαι ως «gay καλλιτέχνης». Ο περισσότερος κόσμος πλέον αναγνωρίζει την σεξουαλικότητα ως ετικέτα και αυτό νομίζω περιορίζει αυτά που μπορούμε να καταφέρουμε.

Ο λόγος που οι περισσότεροι χαρακτήρες στα βιβλία μου είναι gay, είναι επειδή είμαι ειλικρινής. Αυτό είμαι κι εγώ. Δεν έχει να κάνει με κάποια συλλογική ταυτότητα.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου; Θα συνεχίσεις να φτιάχνεις ταινίες ή θα επιστρέψεις στην συγγραφή;
Κυκλοφόρησα πέρυσι ένα μυθιστόρημα, το Zac's Haunted House, το οποίο εξιστορείται μέσα από μια σειρά animated gifs. Κυκλοφόρησε από την Kiddie Punk Press και μπορεί να το κατεβάσει κάποιος ή να το δει online. Μου αρέσει πολύ αυτό το μέσο και είναι πολύ διασκεδαστικό, οπότε αποφάσισα να βγάλω και ένα δεύτερο, το Zac's Control Panel, το οποίο θα κυκλοφορήσει και αυτό από την Kiddie Punk Press στις 10 Σεπτεμβρίου.

Επιπλέον, κάνουμε και μια ακόμα ταινία, για την οποία ψάχνουμε παραγωγούς. Δεν είναι queer ταινία, δεν έχει σεξ και αφορά έναν τύπο που θέλει να εκραγεί. Θέλει να εκραγεί αλλά δεν θέλει να πεθάνει και δεν θέλει να νομίζει κανείς ότι θα πεθάνει όταν εκραγεί. Θέλει απλά να νομίζει ο κόσμος ότι εξερράγη και ότι αυτή η έκρηξη θα είναι κουλ. Αυτό είναι λοιπόν το θέμα της ταινίας: ένας τύπος που θέλει να εκραγεί χωρίς να πεθάνει.

Τσεκάρετε το site και το blog του Dennis.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.