Μιλήσαμε με τον Παναγιώτη, τον Εκκεντρικό Ποιητή της Διαδικτυακής Σειράς Vigil

Τον Παναγιώτη τον συνάντησα την Παρασκευή με μπίρα στο πεζοδρόμιο και «καπάκι» το Σάββατο και την Κυριακή. Τη Δευτέρα, στο πλαίσιο της συνέντευξης πλέον, τον επισκέφτηκα στο σπίτι στο οποίο φιλοξενείται προσωρινά, καθότι άστεγος και άνεργος.

Ο Παναγιώτης Βασιλείου δηλώνει ηθοποιός, σκηνοθέτης, γκραφιτάς, συγγραφέας, καλλιτέχνης και δημιουργός. Όπως μου είπε: «Δεν έχω σπουδάσει σκηνοθεσία, δηλώνω σκηνοθέτης για τα μάτια του κόσμου, για να νιώθουν πιο ήρεμοι. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου περισσότερα πράγματα από όσα δηλώνω πως είμαι», ενώ λίγο μετά, μιλώντας περί ποίησης, το μαγνητόφωνο έγραψε τα εξής: «Δεν ξέρω τι είναι ποίηση, δεν με νοιάζει τι είναι ποίηση. Δεν θα μπω στη διαδικασία της κριτικής. Μου αρέσει πάρα πολύ όταν μου λένε οι άλλοι ότι είμαι ποιητής. Το θεωρώ πάρα πολύ βαρύ – είναι σαν να μου λένε ότι είμαι θεός. Άλλωστε, πιστεύω πως οι ποιητές είναι ανταγωνιστές του Θεού».

Του Παναγιώτη του αρέσουν τα πουκάμισα. Δεν τον είδα ποτέ να μη φοράει πουκάμισο. Έχει πουκάμισα με πολύχρωμα μοτίβα, με αστερισμούς, με λαχούρια. Έχει κι ένα που μοιάζει λες και το έραψε από ύφασμα ριγέ τέντας πολυκατοικίας του '70 στα Κάτω Πατήσια. Τα πουκάμισα τα φοράει κάπως μισάνοιχτα και τον τελευταίο καιρό μασουλάει μάγκικα μια οδοντογλυφίδα. Με ή χωρίς οδοντογλυφίδα, δεν φτύνει όταν μιλάει και ας μιλάει με ορμή και τρομερά έως και τρομακτικά δυνατά. Ο Βασιλείου είναι από τους τύπους που ξέρουν να ακούγονται.

Ήξερα από την αρχή ότι ο Παναγιώτης, παρά τη σχετικά εκκεντρική εξωτερική εμφάνισή του, δεν είναι ένας ακόμα pop τύπος που κάνει κάτι που μοιάζει με τέχνη. Δεν ανήκει σε αυτούς που κάνουν τέχνη DIY φάση, ακολουθώντας το μοντέλο «οικονομική κρίση» που είναι τόσο της μόδας. Δεν είναι ο τύπος που ξαφνικά αναγνωρίζει στο tumblr την ομορφιά της urbaniλας, αλλά αυτός που παραμένει πιστός στη σαπίλα και στον καρκίνο που κατακλύζουν τις ελληνικές πόλεις. Δεν ψαρώνει από τις φωτογραφίες με τα τροχόσπιτα, τα κλειστά μαγαζιά, τους κιτς χώρους και τα γιούκα στα μπαλκόνια της Αθήνας, που κατακλύζουν ως τέχνη «του τώρα» τα new media, τις φωτογραφικές εκθέσεις και τα video clips. Το έργο του είναι μελετημένο, είναι αποτέλεσμα ωρών συγκροτημένης σκέψης και αϋπνίας.

Καθ' όλη τη διάρκεια της συνέντευξης έπινε μόνο πορτοκαλάδα. Μια τζούρα πορτοκαλάδα, μια τζούρα τσιγάρο (όχι γεμιστό).

VICE: Πού μεγάλωσες, πώς μεγάλωσες;
Παναγιώτης Βασιλείου: Κοίτα, εγώ γεννήθηκα στην Αθήνα και έζησα στον Περισσό. Μεγάλωσα σε μια εύπορη οικογένεια. Ο πατέρας μου είχε μια βιοτεχνία παπουτσιών. Ο τύπος είναι μαέστρος στο εμπόριο αλλά είναι τίμιος. Γι' αυτό και δεν γίναμε ποτέ ζάπλουτοι. Το '99 με τον σεισμό, το σπίτι μας βγαίνει κόκκινο και φεύγουμε για τη Χαλκίδα. Από το τεσσάρι της Αθήνας, τετραμελής οικογένεια, μετακομίζουμε σ' ένα δυάρι. Στη Χαλκίδα μπορείς να ζήσεις καλύτερα παιδικά χρόνια. Στην Αθήνα, για παράδειγμα, μου είχαν κλέψει τα παπούτσια. Αυτό δεν θα μπορούσε να το κάνει κάποιος στη Χαλκίδα. Θα ήξερες ποιος είναι ο κλέφτης την επόμενη στιγμή.

Στα 12 μου ξεκινάω δουλειά κανονική με τον πατέρα μου, που καταπιάνεται πλέον με τα παζάρια. Κάθε Σάββατο, αρχικά, κοιμάμαι στις 10 μμ για να ξυπνήσω στις 5 πμ, για να πάμε να στήσουμε. Αυτό γίνεται Τρίτη, Σάββατο, Κυριακή. Στα 16 μου πλέον, με στόχο να διαβάσω για τις πανελλήνιες, ο πατέρας μου βρίσκει έναν υπάλληλο και εγώ σταματάω τις ανήλικες βάρδιες.

Πότε πήρες χαμπάρι ότι θες να γίνεις ηθοποιός;
Δευτέρα-τρίτη λυκείου. Έκανα studio στη Χαλκίδα. Πρόβες, κείμενα κ.λπ. Εγώ τρίτη λυκείου έπινα βότκες στα μπαρ ενώ οι φίλοι μου διάβαζαν μαθηματικά γενικής.

Οι γονείς σου σε στήριξαν;
Ήταν μαζί μου στην επιλογή μου να ακολουθήσω το ηθοποιιλίκι, μου πλήρωσαν κανονικά τη σχόλη και με στήριξαν. Όταν τέλειωσα και έκανα μόνος μου παραγωγές και οι καθηγητές μου γύρισαν την πλάτη –γιατί πιθανότατα ένιωσαν να απειλούνται–, η οικογένειά μου στράφηκε αρκετά εναντίον μου. Οι γονείς μου δεν έκαναν γενικά ποτέ πίσω. Όταν όμως έφτασε η ώρα να σταθούν απέναντί μου, εγώ είχα ήδη αρκετή αυτοπεποίθηση και δεν κατάφεραν ούτε οι ίδιοι να με αποτρέψουν, όσο σκληροί κι αν έγιναν μαζί μου. Και τελικά όταν βγήκε το πρώτο Vigil, ο πατέρας μου μου έσφιξε δυνατά το χέρι και με παραδέχτηκε.

Ως κειμενογράφος, ηθοποιός και σκηνοθέτης, ο Παναγιώτης ξεκινά από το 2014 (έχοντας ήδη στο ενεργητικό του έναν ικανοποιητικό για την ηλικία του αριθμό δικών του θεατρικών παραγωγών), σε συνεργασία με φίλους του, επαγγελματίες ηθοποιούς και τεχνικούς ήχου και εικόνας, το project Vigil: μια διαδικτυακή σειρά τρόμου κοινωνικού περιερχομένου, αυτοτελών επεισοδίων. Στη σειρά Vigil ο διπολικός ήρωας πρωταγωνιστής παραληρεί αργά τη νύχτα.

Γιατί Vigil;
Vigil είναι οι χριστιανικές αϋπνίες. Είχα τρομερές εμμονές με τον χριστιανισμό. Δεν κοιμόμουν. Πίστευα κάθε βράδυ που γυρνούσα «τύφλα» στο σπίτι ότι θα σκάσει ο Χριστός και θα κολλήσει στη μάπα μου. Τον χαρακτήρα του Vigil τον εμπνεύστηκα από τις δικές μου εμμονές που με οδηγούσαν να κοιμάμαι στις δέκα το πρωί ημιλιπόθυμος.

Πιστεύεις στον Χριστό/Θεό;
Όχι. Δεν είμαι πλέον θρήσκος. Ίσως να μην ήμουν ποτέ. Ήμουν σίγουρα θεοσεβούμενος. Δεν έβριζα τότε Χριστοπαναγίες και τα λοιπά.

Σε ποιον απευθύνεται η σειρά Vigil;
To Vigil δεν είναι εμπορικό προϊόν, δεν είναι Nike, δεν είναι Billabong, δεν το κάνω για να βγάλω λεφτά. Τα Vigil δεν είναι η αγαπημένη σου μουσική να τη βάλεις από πίσω για χαλί και να μιλάς με τον κολλητό σου. Δεν πωλούνται. Πόσο κοστίζει ο ήλιος, Bασίλη;

Δεν το βάζεις στο βιογραφικό σου δηλαδή; Δεν θα σου φέρει το project Vigil δουλειά, πιστεύεις;
Αναγκάζομαι κάθε φορά σε κάθε δουλειά να το κρύβω. Ένας εργοδότης που θα το δει αυτό, θα πιστέψει ότι εγώ αύριο θα του κάνω την εταιρεία πουτάνα. Και έτσι είναι.

Θα έκανες ποτέ διαφήμιση για τράπεζα;
Ένα ποσό 2.000 ευρώ τον μήνα, στην κατάσταση που είμαι, θα ήταν δελεαστικό.

(Δέκα δευτερόλεπτα μετά, αναθεώρησε)

Όχι, δεν θα έκανα διαφήμιση για τράπεζα, όπως δεν έχω κάνει εδώ και πέντε χρόνια.

Έχεις επιρροές για το Vigil;
Ο Μr Freeman, το Εργαστήρι του Δόκτορα Καλιγκάρι, το Fight Club, οι Post Panic. Αυτές είναι οι επιρροές μου. Και ο Κοντοπίδης. Γιατί όχι;

Στα Vigil, ο λόγος σου είναι εκ πρώτης όψεως κριτικός. Δεν παρουσιάζεις κάποια λύση νομίζω.
Η τέχνη είναι μεν πολιτική πράξη αλλά μην περιμένετε από την τέχνη να δώσει απαντήσεις. Η τέχνη θα θέσει ερωτήματα. Μην περιμένετε σωτήρες από την τέχνη. Αυτό που θα σε σώσει είναι η πολιτική. Η πολιτική που δεν έχει υπάρξει ποτέ. Αυτός που θα σε σώσει είναι ο Gandhi, ο Luther King, ο Χριστός.

Όχι ο Βασιλείου;
Όχι ο Βασιλείου, σε καμία περίπτωση. Όχι ακόμη. Διότι, Βασίλη, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Πάσχουμε τώρα από καπιταλισμό και νεοφιλελευθερισμό. Το πράγμα δεν λύνεται με πολλές μαγκιές. Μία κίνηση. Μία και έξω. Όχι δέκα πορείες τον χρόνο. Δεν είμαι ηδονοβλεψίας του πολέμου, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Είμαστε ακόμα πίθηκοι. Δεν είμαστε ικανοί να συνυπάρξουμε ακόμα μεταξύ μας. Είμαστε ακόμα πιθήκια. Το πράγμα θα λυθεί μόνο αν γίνει της πουτάνας. Κιβωτός του Νώε.

Άρα πιστεύεις στο χάος; Ότι για να αλλάξει κάτι, πρέπει να πιάσουμε το μηδέν;
Να πιάσουμε το άπειρο πρέπει, φίλε, όχι το μηδέν.

Θα μπορούσες να είσαι ένα σούπερ τρολ και να έχεις δεκάδες χιλιάδες views. Γιατί όχι;
Το τρολάρισμα δεν βοηθάει κανέναν. Γενικά αυτοί που το κάνουν νομίζουν πως είναι αστείοι και τελικά βγάζουνε γκόμενες οι τύποι. Δεν είναι κακό που υπάρχουν. Είναι κωμωδία. Δεν γίνεται να μιλάμε όλοι σοβαρά. Το τρολ είναι εύκολη τροφή. Να δεις τα βίντεό τους το μεσημέρι, να σου μείνει μια ατάκα από τις δέκα, να γελάσεις, να περάσεις καλά. Αυτό. Ο κόσμος δεν θα βάλει να φάει και θα πει «ας δω ένα βιντεάκι Vigil». Θα δει τον Κοντόπα. Και καλά θα κάνει. Το Vigil 5, έχει τον πιο προσεγμένο στίχο που έχω δει. «Καρκίνιασα» για να τον βγάλω. Το Vigil, ρε φίλε, δεν θα το καταλάβει κανείς. Εγώ έβαλα μοτίβα τα οποία δεν είναι αστεία. Και γυρνά τώρα ο άλλος και μου λέει ότι το Vigil 5 είναι μικρό.

Γιατί γράφεις greeklish, δεδομένου ότι δηλώνεις συγγραφέας και το εργαλείο σου, τουλάχιστον έως τώρα, είναι η ελληνική γλώσσα;
Απλώς με τα greeklish προλαβαίνω τη σκέψη μου. Είναι καθαρά λειτουργικό.

Γιατί στα Vigil δεν φοβάσαι να προσδώσεις ιδιαίτερους χαρακτηρισμούς σε πολιτικούς και δημοσιογράφους; Δεν φοβάσαι, για παράδειγμα, όταν λες «Σαμαράς, αυτός ο φονιάς» στο πρώτο Vigil;
Όχι, δεν φοβάμαι καθόλου. Αυτούς τους συμφέρει να τους βρίζεις. Τους τονώνεις για να χρησιμοποιήσουν παραπάνω βία, παραπάνω καταστολή, παραπάνω μέτρα. Όχι, δεν του κάνω κανένα κακό. Εγώ απλώς ρίχνω λίγο λάδι στη φωτιά. Τι θα μου κάνει δηλαδή ο Σαμαράς; Θα μου κάνει μήνυση; Μόνο διαφήμιση θα μου κάνει έτσι. Δεν πρόκειται να ασχοληθεί. Τον βρίζουν άλλοι χειρότερα. Θα ασχοληθεί με το Unfollow ας πούμε.

Στο σημείο αυτό, του ζήτησα να μου διαβάσει ένα απόσπασμα από ένα Vigil που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα και αφορά συγκεκριμένους δημοσιογράφους. Το απόσπασμα αυτό το είχα ακούσει να το διαβάζει σε μια βραδιά ποίησης στο σχετικά μακρινό παρελθόν.

Έχεις ένσημα;
Έχω τέσσερα-πέντε, μπορεί και έξι.

Άστεγος και άνεργος. Γιατί;
Επιλογή. Φυσικά, επιλογή. Ας μη λέμε τώρα μαλακίες. Θα μπορούσα απλώς να δουλεύω με τον πατέρα μου.

Θέλεις να γίνεις πλούσιος;
Φυσικά, αν και ακόμα δεν έχω ασχοληθεί με αυτό. Αν ήθελα να γίνω πλούσιος, δεν θα έκανα τέχνη και μάλιστα όπως την κάνω τώρα.

Τι θα έκανες;
Ξέρω 'γω. Κάτι παράνομο ίσως.

Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της συνέντευξης μου είπε:

Συμπερασματικά πλέον, έτσι κι έγινε.

Περισσότερα από το VICE

Η Ράπερ Sonita Είναι η Απάντηση του Αφγανιστάν στη Rihanna

Όταν οι Κρίσεις Πανικού στη Φοιτητική σου Ζωή Είναι Τόσο Συχνές όσο τα Ξενύχτια

Τον Μεσαίωνα οι Μάγισσες Κατηγορούνταν ότι Έκλεβαν Πέη τα Oποία Κρατούσαν ως Κατοικίδια