Η Ζωή μου ως Ανορεξικός Άντρας

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο Broadly.

Δεν έχει σημασία πόσο πολύ καλύπτεται σήμερα δημοσιογραφικά το θέμα της αποδοχής του σώματος όπως κι αν είναι – οι διατροφικές διαταραχές, ειδικά μεταξύ των νεαρών γυναικών, αυξάνονται συνεχώς. Χάρη στις μη ρεαλιστικές προσδοκίες για το γυναικείο σώμα, οι άνθρωποι μεγαλώνουν πιστεύοντας –όποιο κι αν είναι το φυσιολογικό βάρος τους– ότι εξακολουθούν να είναι πολύ χοντροί. Οι συνέπειες; Σύμφωνα με το Ομοσπονδιακό Κέντρο για την Αγωγή Υγείας στη Γερμανία, όπου ζω, το 1,1% των γυναικών και το 0,3% των αντρών είναι ανορεξικοί.

Το όνομά μου είναι Michael Buchinger. Είμαι YouTuber και ήμουν 18 ετών όταν κορυφώθηκε η ανορεξία μου. Ως ένα από τα επονομαζόμενα «άτομα που ασκούν επιρροή», δουλειά μου είναι να κάνω τη ζωή μου ανοιχτό βιβλίο για εκείνους που με ακολουθούν. Από τις αναρτήσεις στο Instagram όπου είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι με hangover έως τη ζωντανή μετάδοση που προετοιμάζομαι να μου κάνουν κολονοσκόπηση, υπάρχουν μερικές πτυχές της καθημερινότητάς μου που δεν μοιράζομαι στο Ίντερνετ –εκτός κι αν πρόκειται για την παλιά διατροφική διαταραχή μου.

Μόλις προσφάτως, για παράδειγμα, ήμουν στη λίμνη με την καλή μου φίλη Sarah. Σε μια στιγμή φιλικής τρυφερότητας, έβαλα το πόδι μου στα πόδια της για να ξεκουραστεί. Έκλαψε από τον πόνο. «Ωχ, το πόδι σου είναι βαρύ», ούρλιαξε σαν να της είχα ρίξει καυτή σούπα στην ευαίσθητη περιοχή της. Έχοντας πονέσει, σκέφτηκα να πνίξω την υπέροχη σύντροφό μου στο νερό.

Αφού δεν της είχα πει ποτέ τίποτα για την ανορεξία μου, η Sarah δεν μπορούσε να γνωρίζει ότι το σχόλιό της για τα πόδια μου θα πυροδοτούσε αναμνήσεις από την περίοδο που έπασχα από τη διαταραχή μου. Παρ' όλα αυτά, σημείωσα στο μυαλό μου να αντιμετωπίσω την παθητική στάση της επιθετικά για τις επόμενες δύο εβδομάδες.

Ήμουν 18 ετών όταν άρχισα να μισώ τα πόδια μου στα σοβαρά. Δεν ήμουν ιδιαιτέρως ενθουσιασμένος με το υπόλοιπο σώμα μου, αλλά έβρισκα τα πόδια μου ιδιαίτερα αποκρουστικά. Αυτό δεν ήταν εντελώς δικό μου λάθος. Τα προηγούμενα χρόνια, κάποιοι άνθρωποι με είχαν κάνει να πιστεύω ότι το σώμα μου ήταν τα πάντα εκτός από ΟΚ.

Για παράδειγμα, σε ένα πάρτι οι φίλοι των γονιών μου με ρώτησαν –ρίχνοντας έντονη ματιά στα πόδια μου– εάν μου επιτρεπόταν να φάω όσο ήθελα ή εάν η μαμά ή ο μπαμπάς μου μερικές φορές με σταματούσαν. Να με σταματήσουν; Σαν να ήμουν δολοφόνος κατά συρροή που το έχει σκάσει και οι γονείς μου οι ντετέκτιβ; «Φυσικά μου επιτρέπεται!» απάντησα με αναίδεια, βάζοντας ένα ψωμάκι στο στόμα μου.

Το μήνυμα ήταν σαφές: ήμουν λίγο παραπάνω παχουλός και αυτό ήταν κακό. Τα προηγούμενα χρόνια είχα επανειλημμένα προσπαθήσει να χάσω βάρος κάνοντας υγιεινή διατροφή και άσκηση, αλλά πάντα αποτύγχανα παταγωδώς. Βρέθηκα στα 18 μου αναγκασμένος να «ελέγξω τις παρορμήσεις μου».

Ανακαλύψαμε τους Ανθρώπους που Βγάζουν Χρήματα από το Gaming στην Ελλάδα. Δείτε το βίντεο του VICE:

Σου άρεσε; Δες και το βίντεο για τη Ζωή Ενός Άνδρα που Αφορίστηκε Επειδή Προσπάθησε να Ξεφύγει από την Πολυγαμική του Οικογένεια

Στο εξής, όντας απρόθυμος να τρώω πάνω από ένα μεγάλο γεύμα την ημέρα, έπρεπε να γίνω δημιουργικός για να αποφεύγω το άγρυπνο μάτι της μητέρας μου. Μια μέρα, της είπα νωχελικά ότι ήθελα να αρχίσω να τρώω πρωινό στο δωμάτιό μου, όπως ο Hugh Hefner στην έπαυλη του Playboy. Ήταν γνωστό ότι είμαι λιγάκι παράξενος και κανένας δεν αναρωτήθηκε για το εκκεντρικό αίτημά μου.

Αμέσως μόλις το τοστ ερχόταν στο γραφείο μου και η μητέρα μου έφευγε από το δωμάτιο, άρχιζα να δουλεύω ταχύτερα από δολοφόνο που καθάριζε τη σκηνή του εγκλήματός του. Τοποθετούσα γρήγορα τους κακούς υδατάνθρακες στο καλαθάκι του φαγητού μου, κατάπινα ένα καθαρκτικό με τον καφέ μου και πήγαινα στο σχολείο. Όταν έφτανα εκεί, έδινα το πρωινό μου σε ένα νεότερο παιδί και πήγαινα στην τάξη νιώθοντας πολύ ωραία για το όλο πράγμα.

Μεταξύ των εξάωρων μαθημάτων, του πόνου από το άδειο στομάχι μου και την αργή δράση των καθαρκτικών, πρέπει να έμοιαζα με το πτώμα από την κωμωδία «Weekend at Bernie's». Στη διάρκεια του μεσημεριανού πήγαινα με το αυτοκίνητο με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο σούπερ μάρκετ, παραβιάζοντας κάθε κανόνα κυκλοφορίας, και αγόραζα μια μικρή φρουτοσαλάτα (αποτελούνταν από φρούτα 200 γραμμαρίων) και ένα ενεργειακό ποτό χωρίς ζάχαρη.

Έτρωγα αυτό το γεύμα, που έπρεπε να είναι ακριβώς το ίδιο κάθε μέρα, στο πάρκινγκ του σούπερ μάρκετ, με τη χαρά ενός ρακούν μέσα σε κάδο απορριμμάτων. Μερικές φορές, ηλικιωμένοι άνθρωποι περπατούσαν δίπλα μου και έλεγαν πράγματα όπως «Δες αυτό. Αυτός ο νεαρός άντρας τρώει φρούτα στο αυτοκίνητό του. Πόσο υγιεινό!» Τους έγνεφα χαμογελώντας ενώ σκεφτόμουν «δεν βλέπω την ώρα να τα χέσω όλα αυτά».

Πραγματική τέχνη δεν είναι το να μπορείς να αποφεύγεις το φαγητό, αλλά το να λες πετυχημένα ψέματα. Όταν επέστρεφα από το σχολείο, καθόμουν με την οικογένειά μου και αυθόρμητα τους έλεγα για το νόστιμο γεύμα που είχα απολαύσει με τους φίλους μου εκείνη την ημέρα. «Το ζευγάρι των ηλικιωμένων μετράνε για φίλοι μου;» αναρωτιόμουν. Τότε, ένιωθα ακόμα άβολα να λέω ψέματα στους γονείς μου.

Μετά το δείπνο μου –το πρώτο αληθινό γεύμα της μέρας– γυμναζόμουν με ένα DVD. Η επιλογή μου; Kim Kardashian: Fit in your Jeans by Friday!

Εκ των υστέρων συνειδητοποίησα ότι το πρόγραμμα γυμναστικής της Kim Kardashian δεν ήταν ο καλύτερος τρόπος για να αδυνατίσουν οι μηροί και ίσως γι' αυτό μέχρι τότε δεν είχα καμία ένδειξη ότι πλησίαζα στον επιθυμητό στόχο. Ωστόσο, χάρη στα νέα που θα μου ανακοίνωνε η μητέρα μου στις αρχές αυτού του καλοκαιριού, σύντομα θα έπρεπε να κάνω περισσότερες δραστικές αλλαγές στη διατροφή μου.

«Michael, ξέρουμε ότι είναι λιγάκι αυθόρμητο, αλλά αποφασίσαμε να πάμε διακοπές στην Ισπανία τον επόμενο μήνα. Για επτά μέρες. Έτσι για να διασκεδάσουμε, να κάνουμε ηλιοθεραπεία και να πάμε στην παραλία, παραλία, παραλία!»

Ο τόνος της φωνής της ήταν σαν της Oprah όταν έδινε ένα ολοκαίνουργιο αυτοκίνητο. Ένα φυσιολογικό παιδί πιθανώς θα ήταν χαρούμενο πέρα από κάθε φαντασία με την προοπτική τέτοιων διακοπών. Μη με παρεξηγήσετε: κι εγώ ήμουν χαρούμενος, αλλά αμέσως άρχισα να σχεδιάζω πώς θα κάνω πιο εντατικά τη δίαιτά μου. Η μητέρα μου είχε πει τη λέξη «παραλία» τέσσερις φορές όταν μου το ανακοίνωσε και το σώμα μου δεν ήταν καν προετοιμασμένο για να βγει στην παραλία. Άρχισα να κάνω νηστεία αρκετές μέρες την εβδομάδα, χρησιμοποιώντας καθαρτικά για να κρατήσω τον μεταβολισμό μου ενεργό.

Το πιο συναρπαστικό πράγμα με αυτήν τη φάση της ζωής μου είναι ότι ποτέ δεν κατάλαβα πόσο ανορεξικός ήμουν. Στο μυαλό μου είχα ότι απλώς πρόσεχα τη διατροφή μου και εάν ήθελα θα μπορούσα να αρχίσω να τρώω ξανά κανονικά μετά τις διακοπές μου. Παρακολουθούσα με χαρά ντοκιμαντέρ για ανορεξικούς, ψιθυρίζοντας φράσεις όπως «δεν μπορώ να το πιστέψω» και «εκείνες οι φτωχές ψυχές!» ενώ για δείπνο είχα τσιγάρο και καθαρτικά.

Όταν πήγα διακοπές, ένα μήνα αργότερα, ένιωσα σαν να είχα τρέξει σε έναν τρελό μαραθώνιο. Ναι, με την εξοντωτική δίαιτά μου είχα χάσει πολύ βάρος. Αλλά ήμουν επίσης εντελώς εξαντλημένος και έτοιμος να δολοφονήσω οποιονδήποτε απολάμβανε υδατάνθρακες μπροστά μου. Ωστόσο, η πραγματική έκπληξη αποκαλύφθηκε όταν πήγα στην παραλία.

Εκεί που περίμενα ότι θα βρω αληθινά αδύνατους μηρούς, βρήκα το ακριβώς αντίθετο. Στρουμπουλοί άντρες που διάβαζαν ταμπλόιντ εφημερίδες και παχουλοί συνταξιούχοι με σορτς γιόγκα κυριαρχούσαν στην παραλία. Είχα πείσει τον εαυτό μου ότι πεινούσα για να προετοιμαστώ για την παραλία και να ταιριάζω με τα πρότυπα της κοινωνίας, αλλά η κοινωνία –σε αντίθεση με μένα– δεν είχε πρόβλημα μαζί μου ή με το σώμα μου.

Οι διακοπές στην Ισπανία ήταν μια καθαρή αποτυχία. Ήμουν συνεχώς οξύθυμος, ο υπό πολιορκία μεταβολισμός μου με έκανε να ξυπνάω συχνά στη διάρκεια της νύχτας για να πάω στην τουαλέτα και δεν είχα αρκετή ενέργεια ούτε για να μπω στη γραμμή για να χορέψω conga στην παραλία. Αυτές οι διακοπές σηματοδότησαν το χειρότερο σημείο της ανορεξίας μου. Ήξερα πως τα πράγματα δεν γινόταν να συνεχιστούν έτσι.

Θα ήθελα να πω ότι μου 'ρθε επιφοίτηση όπως στην ταινία «Eat Pray Love» και αμέσως άρχισα να τρώω κανονικά και να απολαμβάνω τη ζωή μου στο έπακρο. Δυστυχώς, δεν έγινε έτσι. Συχνά μου φαινόταν σαν να ήμουν χωρισμένος σε δύο προσωπικότητες. Η μία με ήθελε να γίνω καλύτερα και η άλλη συνέχιζε να αρνείται την πραγματικότητα της ανορεξίας μου. Μετά τις διακοπές, συναίνεσα να δω έναν γιατρό, αλλά σαμποτάρισα τον εαυτό μου πίνοντας τρία λίτρα νερό πριν από την εξέταση, προκειμένου να ζυγίζω περισσότερο.

«Δεν βλέπω κάτι λάθος με σένα», είπε ο γιατρός μου. «Όταν ήμουν στην ηλικία σου, ζύγιζα το ίδιο. Μην ακούς τι λένε οι άλλοι, Michael!» Ύστερα από πέντε λεπτά είχα βγει από το γραφείο του με ένα ελαφρύ χτύπημα στην πλάτη.

Τα πράγματα άλλαξαν όταν μετακόμισα από το πατρικό μου. Παρόλο που είχα σχεδιάσει να κάνω πιο εντατική δίαιτα μετά τη μετακόμιση, κάτι με έκανε να νιώσω άσχημα μετά το πρώτο γεύμα που παρέλειψα. Αποδείχθηκε ότι αυτό που μου άρεσε στην ανορεξία δεν ήταν το λεπτό σώμα μου, αλλά τα ψέματα που έλεγα στους φίλους και την οικογένειά μου – όταν έλεγα στη μητέρα μου ότι είχα φάει με φίλους στην πόλη και ένιωσα «πραγματικά υπέροχα» ή όταν «επιβεβαίωσα» από γιατρό ότι το βάρος μου ήταν φυσιολογικό. Χωρίς την επιλογή να ψεύδομαι σε εκείνους που ήταν γύρω μου, ήταν δυσκολότερο για μένα να πείσω τον εαυτό μου ότι η καθημερινότητά μου ήταν τόσο ακίνδυνη όσο η τελευταία δίαιτα της Beyoncé.

Εκεί που κάποτε οι μηροί μου ήταν το κύριο μέλημά μου, τώρα φοβόμουν ότι μπορεί να πέθαινα εάν κάποιος δεν παρενέβαινε για να διασφαλίσει ότι έτρωγα μια στο τόσο. Η ανορεξία μου είχε επηρεάσει άσχημα την κυκλοφορία του αίματός μου και συχνά ένιωθα στα πρόθυρα της λιποθυμίας. «Κι αν τα σκυλιά της γειτονιάς ανακάλυπταν το σώμα μου;» σκέφτηκα. Αυτό σηματοδότησε το θεαματικό τέλος της ανορεξίας μου.

Φυσικά, η ανορεξία δεν θεραπεύεται σε ένα βράδυ. Έπρεπε να μάθω να τρώω ξανά κανονικά βήμα-βήμα. Έθεσα ως προτεραιότητα να τρώω όσο πιο πολλά γεύματα ήταν δυνατό με τις φίλες μου και ανακάλυψα τις εκπομπές και τα βιβλία της Nigella Lawson. Ακούγεται κοινότοπο, αλλά εκείνη μου έδειξε ότι υπήρχαν άνθρωποι που δεν θεωρούσαν το φαγητό εχθρό του τέλειου σώματος.

Περισσότερο από τις σωματικές διατροφικές συνήθειές μου, το πραγματικό εμπόδιο στον δρόμο της ανάρρωσής μου ήταν το ψυχολογικό. Έπρεπε να μάθω ότι οποιοσδήποτε μου πρόσφερε ένα κομμάτι κέικ δεν ήταν ένας άσπονδος εχθρός που προσπαθούσε να σαμποτάρει τη σιλουέτα μου. Και δηλώσεις τύπου «Michi, μεγάλωσες!» ήταν κομπλιμέντα και σίγουρα όχι αιτία για να διαλυθεί μια φιλία.

Αν και κατάλαβα ότι η ανορεξία δεν είναι το καλύτερο θέμα για συζήτηση (και δηλώσεις τύπου «παιδιά, επιτέλους το έντερό μου κινείται και πάλι φυσιολογικά!» δεν εμπνέουν ακριβώς τις μάζες), τελικά είπα στους στενότερους φίλους μου για την κατάστασή μου. Παρόλο που η εξομολόγηση ήταν σαν να παραδεχόμουν αδυναμία, η απόφασή μου να μιλήσω ανοιχτά για τη διαταραχή μου κατέληξε να είναι μια τεράστια βοήθεια.

Για πρώτη φορά εδώ και καιρό δεν προσπάθησα να πείσω τους φίλες μου ότι ένιωθα υπέροχα, αλλά τους είπα απλώς την αλήθεια για μένα, τα προβλήματά μου και τη μακρά περίοδο ανάρρωσης που είχα μπροστά μου. Ενώ η μυστικότητα και τα ψέματα ήταν τα κύρια σημεία της ανορεξικής περιόδου μου, μια ειλικρινής συζήτηση άρχισε να έχει καλύτερη γεύση από το πιο καλλωπισμένο ψέμα για ένα πλούσιο γεύμα που δεν έφαγα έτσι κι αλλιώς.

Πέντε χρόνια αργότερα, σπανίως σκέφτομαι αυτό το κομμάτι της ζωής μου και δεν λέω τίποτα γι' αυτό στους νέους φίλους (όπως είναι η Sarah, για παράδειγμα). Τα πάω καλύτερα. Δεν ήταν μικρό πράγμα να κάνω αυθόρμητο ταξίδι στη λίμνη με τη φίλη μου και να κάνω ηλιοθεραπεία φορώντας μόνο το μαγιό μου, περιτριγυρισμένος από ξένους. Πριν από δύο χρόνια, αυτό θα προϋπέθετε προετοιμασία με διήμερη νηστεία. Είμαι καλά, είμαι υγιής και αισθάνομαι πιο έτοιμος για την παραλία από ποτέ. Απλώς, παρακαλώ, ότι κι αν κάνετε, μην ουρλιάξετε εάν πρόκειται να αγγίξετε τα πόδια μου.

Περισσότερα από το VICE Εκείνο το «S» που Ζωγράφιζαν Όλοι στο Σχολείο

Ένας 14χρονος που Μεγάλωσε στη Φυλακή

Όταν το Λιπαντικό Χόρτου Χρησιμοποιείται για να Χαλαρώσει τα Πράγματα στο Γκέι Σεξ