Τα Χειρότερα Χειριστήρια Video Games που Φτιάχτηκαν Ποτέ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο Waypoint.

Για κάποιους, αυτό είναι εύκολο και οι εταιρείες των παιχνιδιών κατανοούν ότι, αν κάτι λειτουργεί σε ένα παιχνίδι, θα λειτουργήσει και στα υπόλοιπα – αυτός είναι ο λόγος που το κουμπί «reload» είναι σχεδόν πάντα στο σημείο που βρίσκεται στα first person shooters, ασχέτως εταιρείας που το έχει αναπτύξει, όπως και ο λόγος που πάντα σημαδεύεις με το κουμπί στα αριστερά και πυροβολείς με το κουμπί στα δεξιά. Άλλοι, δεν καταφέρνουν ποτέ να μάθουν ακόμη και τα καλύτερα controllers που υπάρχουν και η σημερινή γενιά έχει ένα από τα καλύτερα που φτιάχτηκαν ποτέ – το ασύρματο χειριστήριο του Xbox One. Επί της ουσίας, είναι η τελειοποιημένη βερσιόν του προηγούμενου χειριστηρίου της Microsoft, με extra δόνηση στις σκανδάλες και βελτιωμένη καμπυλότητα, έτσι ώστε να είναι πιο άνετο στις παλάμες. Οι μοχλοί του είναι απλά τέλειοι και το ανασχεδιασμένο D-pad τύπου Nintendo αναβαθμίζει την κυκλική έκδοση του Xbox 360. Είναι εξαιρετικό, με λίγα λόγια. Αν και του λείπει το κουμπί «share», πράγμα που είναι χαζό το 2015.

(Όσο για εσάς τους φαν της Sony: Μου άρεσε πολύ και το DualShock 4 του PS4. Είναι πολύ καλό χειριστήριο, με ένα πραγματικά χρήσιμο touch pad και διαθέτει την τόσο σημαντική λειτουργία του «share» που μου εξασφαλίζει like στο Twitter. Όμως οι μοχλοί γλιστράνε πολύ, έτσι δεν είναι; Ναι, έχουν ραβδώσεις περιμετρικά, όμως τα κοντόχοντρα δάχτυλά μου δεν νιώθουν ποτέ την ίδια ασφάλεια στις μάχες του Bloodborne σε σχέση με την ασφάλεια που νιώθω, όταν παίζω Dying Light κρατώντας το Xbone. Μπορεί να συμβαίνει μόνο σε εμένα και να πρέπει να έχω και μια πετσέτα στην άκρη. Βασικά, μάλλον εγώ φταίω.)

Δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα. Η πρώτη κονσόλα της Microsoft, το original Xbox, το οποίο κυκλοφόρησε το 2001 εν μέσω μιας καταιγιστικής διαφημιστικής εκστρατείας, συνοδεύτηκε από ένα χειριστήριο που μέχρι και σήμερα (ξέρω, επειδή ρώτησα στο Twitter) αναφέρεται συχνά ως το χειρότερο pad που πήρε ποτέ επίσημη έγκριση και συσκευάστηκε μαζί με την κονσόλα του. Είχε το παρατσούκλι «Duke» ή το λιγότερο κολακευτικό «Ο Χοντρός» (είναι εμφανές το γιατί) και ήταν κυριολεκτικά ένα τέρας που μπορούσε να προκαλέσει κράμπες στα χέρια επαγγελματία παλαιστή μετά από μισή ώρα Halo.

Μα, δείτε το. Μοιάζει με εξάρτημα που μπαίνει σε πιστολάκι μαλλιών. Μοιάζει με αυτές τις αυτόματες ηλεκτρικές σκούπες που βλέπεις στις κουζίνες των πλουσίων στην τηλεόραση, όταν κάνεις ζάπινγκ και καταλήγεις σε σάπια κανάλια, επειδή κατά βάθος μισείς τον εαυτό σου. Μοιάζει με το χειρότερο γκατζετάκι ever που θα μπορούσε να έχει ο Batman, ένα λάθος της Wayne Tech που κόστισε στην εταιρεία εκατομμύρια δολάρια, αλλά δεν πειράζει, ο Bruce έχει λεφτά για πέταμα… Τι στην ευχή, όμως, είναι αυτό το D-pad που πετάγεται; Το «Χ» στο κέντρο ήταν ανάγκη να είναι τόσο τεράστιο; ΟΚ, το καταλάβαμε ότι παίζουμε Xbox – το βλέπουμε μπροστά μας σαν το υποβρύχιο «Παπανικολής». Γιατί τα κουμπιά με τα γράμματα μοιάζουν με τα χάπια που παίρνει η γιαγιά σου (ναι, αυτή που είναι στο γηροκομείο) που τη αναγκάζουν να αναπνέει παρά τη θέλησή της – μα, γιατί δεν την αφήνετε να πεθάνει τη γυναίκα;

Είναι αίσχος, έτσι; Είναι απόλυτα κατανοητό το γεγονός ότι η Microsoft το σκότωσε όσο πιο γρήγορα μπορούσε, αντικαθιστώντας τον «Χοντρό» με ένα πιο μαζεμένο μοντέλο, το «S», στο οποίο διακρίνουμε τις αρχές σχεδιασμού του κλασικού μοντέλου του 360, με το φίνο design. Όμως το «Duke» πιθανώς να μην είναι το χειρότερο χειριστήριο –ή μάλλον το χειρότερο επίσημο χειριστήριο– που πέταξε ποτέ κάποιος παίκτης σε φίλο του, λέγοντάς του, «Αν μπορείς, καν' το εσύ καλύτερα, μαλάκα». Αν κάνετε μια αναδρομή σε παλιότερες γενιές κονσολών θα βρείτε πολλά εκτρώματα. Μερικά από αυτά μπορεί να τα θεωρείτε από τα καλύτερα χειριστήρια όλων των εποχών. Όμως εγώ γράφω το άρθρο, οπότε κάνετε λάθος.

Ιδού το τέρας με τις τρεις λαβές και τον έναν μοχλό, το οποίο ήταν το επίσημο χειριστήριο του Nintendo 64, το 1996. Αυτή η αναλογική στύση, την οποία παρατούσες σιγά-σιγά, έξι μήνες αφότου την αγόρασες, μετά από την εκατομμυριοστή προσπάθειά σου να βγάλεις άψογα το Crystal Lake στο 1080° Snowboarding, δημιουργήθηκε, για να επιτρέπει τον καλύτερο έλεγχο των χαρακτήρων σε τρισδιάστατο χώρο, κάτι που ήταν απαραίτητο για το Super Mario 64. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι το χειριστήριο ήταν το άμεσο αποτέλεσμα του παιχνιδιού-ορόσημου του Shigeru Miyamoto, όμως αυτό είναι (όπως λέει το Wikipedia, παραθέτοντας σχόλιο του τεχνικού διευθυντή της Nintendo) «ένας ατυχής χαρακτηρισμός». Όποια και αν είναι η πραγματική ιστορία πίσω από την παραγωγή του χειριστηρίου, ήταν γεμάτο λάθη από την πρώτη στιγμή που προσγειώθηκε στα χέρια των παικτών: Δεν υπήρχε κανένας τρόπος να χειριστείς με άνεση τον αναλογικό μοχλό και το D-pad ταυτόχρονα. Εκτός και αν είχες τρία χέρια, κάτι που οι περισσότεροι από εμάς τους ανθρώπους δεν έχουμε - για του λόγου το αληθές, αυτήν τη στιγμή περιβάλλομαι από κόσμο και πιστέψτε με, όλοι τους έχουν δύο χέρια. Βασικά, πρέπει να σταματήσω να τους καρφώνω με τα μάτια, θα μου την πουν.

Το χειριστήριο του Ν64 ήταν επίσης τεράστιο και παρ' όλο που η προαιρετική έκδοση με δόνηση ήταν μια ωραία πρόσθετη λειτουργία – συνοδευόταν από το Star Fox 64, το οποίο δονούνταν ολόκληρο, πρόσθετε απλώς επιπλέον βάρος στο ήδη δυσκίνητο χειριστήριο. Αυτό που έκανε η Nintendo μετά από αυτό, στο Game Cube, ήταν να επανατοποθετήσει τον μοχλό πιο κοντά στο D-pad, να αφαιρέσει την τρίτη λαβή και να του δώσει το «παραδοσιακό» σχήμα με τα φτερά, χωρίς να παραλείψει όμως να βάλει και τη συνηθισμένη ιδιότροπη πινελιά της εταιρείας, πράγμα που εξηγεί για ποιον λόγο τα A, B, X και Y είναι τόσο περίεργα τοποθετημένα. Τα δάχτυλα και οι αντίχειρές μου δεν κατάφεραν ποτέ να συνηθίσουν την παράξενη διάταξη του controller του GameCube – λάτρευα τις λαστιχένιες σκανδάλες του, όμως το κουμπί Ζ μου έσπαγε πάντα τα νεύρα, ενώ ο μοχλός με το C… τι είπαμε ότι έκανε αυτός ο μοχλός; Ένας θεός ξέρει, εγώ δεν έχω ιδέα.

Ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής τη Nintendo στα 90s, η SEGA, είχε επίσης κάποια απαίσια χειριστήρια. Το κύκνειο άσμα της, το Dreamcast, ήταν μία πολύ ιδιαίτερη κονσόλα, όμως το επίσημο χειριστήριό της ήταν ένα άβολο υβρίδιο φουτουριστικής φιλοδοξίας και απόλυτης ηλιθιότητας. Τα καλά: τα πολύχρωμα κουμπιά και η δεύτερη οθόνη (η οποία βρισκόταν στην κάρτα μνήμης που άλλαζε και λεγόταν VMU – Visual Memory Unit). Τα κακά: το μέγεθός του (πολύ μεγάλο), η θέση των καλωδίων (ήταν ανάποδα) και οι ξεχαρβαλωμένες σκανδάλες. Επίσης, δεν μπορούσες να το κρατήσεις για πολλή ώρα – όπως και με τον «Χοντρό», το μέγεθός του σε ανάγκαζε να έχεις πάντα σηκωμένα τα χέρια, χωρίς να μπορείς να τα ξεκουράζεις με εργονομική ακρίβεια. Τέλος, πάντα το ένιωθα πολύ φτηνιάρικο – έχω τρία και δεν νομίζω ότι δουλεύει άψογα κάποιο από αυτά πλέον.

Το σιχαίνομαι που το λέω, όμως σε σχέση με το υπέροχο χειριστήριο της Super Nintendo –μα δείτε το, είναι τόσο όμορφο και κουρνιάζει στα χέρια σαν γατάκι που γουργουρίζει– το χειριστήριο με τα τριπλά κουμπιά της Genesis μοιάζει με άξεστο αγροίκο. Παραήταν μεγάλο, τα κουμπιά A, B, και C ήταν πολύ απλωμένα και μετά από λίγο καιρό δεν ανταποκρίνονταν καθόλου. Το μικρότερο χειριστήριο της SEGA με τα έξι κουμπιά, το οποίο κυκλοφόρησε το 1993, ήταν πολύ καλύτερη επιλογή, ακόμη και για παλιότερα παιχνίδια που δεν χρειάζονταν τα κουμπιά X, Y και Z. Όταν έφτασε η εποχή των 32bit, το χειριστήριο του πρώτου μοντέλου του Saturn της SEGA, δίχασε το κοινό, όμως εμένα μου άρεσε το σχήμα του – έμοιαζε να είναι το αποτέλεσμα ενός παράνομου δεσμού μεταξύ του καμπυλωτού Genesis και του προκατόχου του, του επιπόλαιου controller του Master System (το οποίο όμως δεν έφτανε τα επίπεδα της NES).

Όσο η Nintendo και η SEGA βρίσκονταν σε πόλεμο στις αρχές του '90 και προτού σαρώσει τα πάντα η Sony ουρλιάζοντας «Σας τα 'λεγα!», μια άλλη εταιρεία επιχείρησε να εξελίξει το gaming και να χαράξει το μέλλον με ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ και πιο έντονα πράγματα. Η Atari, η οποία είχε ήδη χαρίσει στον κόσμο το εκτρωματικό χειριστήριο 5200, το οποίο έμοιαζε με κινητό/sextoy (ήταν όμως το πρώτο χειριστήριο που είχε κουμπί «pause») ετοιμαζόταν να αποκαλύψει ένα ακόμα χειριστήριο που πλέον φιγουράρει στις love-to-hate λίστες του Twitter.

Το Jaguar κυκλοφόρησε το 1993 και υποσχόταν παιχνίδια στα 64bit, ενώ η SEGA και η Sony προσέφεραν μόνο τα μισά bits. Θυμάστε τότε που μετρούσαμε την ισχύ της κονσόλας με bits; Τι σήμαινε άραγε αυτό; Μπορεί κάποιος να μου αφήσει μια απάντηση στα σχόλια; Αν και αυτήν τη στιγμή χρησιμοποιώ laptop και έχω μια χαρά WiFi, δεν μπορώ να γκουγκλάρω την απάντηση, επειδή έχω τυφλωθεί από την απόλυτη φρίκη αυτού του επίσημου χειριστηρίου ακριβώς από πάνω. Να ένα χειριστήριο με το οποίο σίγουρα μπορείς να παραγγείλεις πίτσα, έτσι; Μα, κοιτάξτε πώς είναι! Είναι τηλέφωνο! Είναι ένα N-Gage, χωρίς οθόνη. Μόνο που μοιάζει πολύ περισσότερο με τηλέφωνο από ό,τι το N-Gage – το οποίο δημιουργήθηκε από μια εταιρεία που ήταν κατά βάση γνωστή για την κατασκευή τηλεφώνων. Τι βλάκες που είναι οι άνθρωποι.

Το σκεπτικό πίσω από τα νούμερα που μοιάζουν με πλήκτρα κινητού κάτω από τα κουμπιά A, B και C –τα οποία, για να σε εκνευρίσουν ακόμη περισσότερο, είναι ανάποδα από τη σκοπιά ενός χρήστη SEGA– ήταν ότι θα μπορούσε να προστεθεί ένα επιπλέον κόλπο από πάνω, το οποίο θα εξηγούσε τη λειτουργία του κάθε κουμπιού, ανάλογα με το παιχνίδι. Το εκπληκτικό είναι ότι η Atari αργότερα δημιούργησε μια «Pro» βερσιόν, με ακόμη περισσότερα κουμπιά, προσθέτοντας και τρία επιπλέον στη σειρά C-B-A, ώστε να εξασφαλίσουν τον καλύτερο έλεγχο σε παιχνίδια με ξύλο, όπως το Primal Rage, όπως και τα πλέον κλασικά L και R, τα λεγόμενα και «shoulder switches». Όμως, τίποτα δεν μπορούσε να αντιστρέψει την προδιαγεγραμμένη κατηφορική πορεία του Jaguar. Απαράδεκτα επιθετική εμπορική πολιτική, ατυχής επιλογή παιχνιδιών και ένα χειριστήριο που έμοιαζε να έχει σχεδιαστεί από οκτάχρονο που δεν ξέρει καλά-καλά την αλφαβήτα και χρησιμοποιεί ό,τι χαλασμένη παλιατζούρα βρήκε στο γκαράζ των γονιών του – όλα αυτά έριξαν την αυλαία στις hardware επιχειρήσεις της Atari. Η εταιρεία δεν κυκλοφόρησε άλλη κονσόλα μετά το Jaguar και να σας πω κάτι; Καλά να πάθει, επειδή μας έλεγε ψέματα. 64bit; Ένα ζευγάρι τσιπ των 32bit δεν κάνει το σύστημα 64bit, ρε απατεώνες!

Εντάξει, φτάνει νομίζω. Μπορεί να έπιανα στο στόμα μου και το περίεργο χειριστήριο του Philips CD-i που έμοιαζε με τηλεκοντρόλ, αλλά μιας και η εταιρεία έχασε δισεκατομμύρια δολάρια με αυτήν την κονσόλα που πάτωσε, νομίζω ότι υπέφερε ήδη αρκετά. Το χειριστήριο του CD32 της Amiga αξίζει επίσης να αναφερθεί, δεδομένου ότι ήταν ανάποδα και αν το κοιτάξεις αλληθωρίζοντας λίγο, μοιάζει να σου χαμογελάει χαιρέκακα, κοροϊδεύοντάς σε που πήγες και αγόρασες την εγγυημένη αποτυχία της Commodore αντί για ένα SEGA ή Nintendo. Το νέο χειριστήριο του Steam μοιάζει επίσης καταδικασμένο να βυθιστεί στον πάτο της θάλασσας. Τώρα θα μου πείτε, τι δουλειά έχει ένα χειριστήριο κοντά στη θάλασσα. Δεν ξέρω, αλλά μιας και είστε εκεί, μην στεναχωρηθείτε σε περίπτωση που πέσει μέσα και το Game Gear, γλιστρώντας σας από τα χέρια την ώρα που παίζετε τρελαμένοι Baku Baku. Τέλος πάντων, για να επιστρέψω, το χειριστήριο του Steam: σκέτο αίσχος.

Όπα, για μισό λεπτό. Με το Kinect τι γίνεται; Εσύ ο ίδιος δεν γίνεσαι το χειριστήριο με αυτό; Ναι, αμέ, αν είσαι τραγικό χειριστήριο. Το χειρότερο από όλα. Τώρα, κάνε κλικ αλλού και πήγαινε να γκρινιάξεις που δεν έχω πιάσει πόσο καλό είναι το N64 και που δεν συμπεριέλαβα το χειριστήριο του Wii U στη λίστα, επειδή είμαι ένας εγκάθετος που προσπαθεί να συκοφαντήσει το Xbox ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων. Happy button bashing. Να χαίρεσε που το PlayStation δεν ήταν ποτέ συνδεδεμένο με κάποιο από αυτά τα controllers.

Περισσότερα από το VICE

Λένε πως οι Έλληνες δεν Έιναι Ευτυχισμένοι - Σιγά το Νέο

Οι Όμορφοι Άνθρωποι δεν τα Πάνε Καλά με τις Μακροχρόνιες Σχέσεις

Η Διαταραχή που Παραλύει Ψυχολογικά τους Στρατιώτες Μετά από Έναν Πόλεμο